via Baltra en Guayaquil naar huis...

Erg blij ben ik niet wanneer ik Marco hoor opstaan en de door de hut hoor rommelen. Had graag nog wat langer blijven liggen. Maar ja het is niet anders. De koffers zijn voor het grootste deel al ingepakt en nu hoeven alleen nog maar de laatste dingen passend en metend worden gemaakt.  De meesten van de groep zijn al wakker en bezig met het inpakken van hun laatste dingen. Als wij klaar zijn, gaan we naar beneden naar de centrale ruimte voor het ontbijt. Op het bord staat nu aangegeven dat het ontbijt om 0630 uur is i.p.v.. 0600 uur zoals gisteravond aangegeven. Was pas kort van de tevoren gewijzigd. Had het graag eerder geweten, dan hadden we nog een 1/2 uur langer kunnen blijven liggen. Ik had dat 1/2 uur zeker kunnen gebruiken. Vandaar dat ik nog even op de bank neerplof onder regie van Rena want die weet precies waar het wel en niet lekker ligt. Zij heeft de afgelopen week onderhand alleen maar op deze bank gelegen. Niet alleen omdat ze niet fit was vanwege haar zeeziekte, maar ook vanwege het feit dat de hut die zij met Lilly deelde geen daglicht had dan wel dat men er een raampje kon openen.

Na het laatste ontbijtje pakken we onze laatste spullen en gaan we naar het beneden dek waar onze koffers al op de zodiac worden geladen om aan land gebracht te worden. Wij volgen een minuut of 10 later nadat we de crew hebben bedankt. Als we eenmaal vaste grond onder onze voeten hebben, is het wel even wennen. Het is net of je zo nu en dan nog een fikse golfslag voelt. We stappen allemaal in de bus en gaan richting de high lands van Santa Cruz. Hier gaan de reuzen schildpadden in hun natuurlijke habitat zien.  De rit duurt een 20-30 min. Het weer is bewolkt, enigszins benauwd maar droog. Bij de 'boerderij' aangekomen kunnen we een uurtje op het terrein rond lopen. Hier lopen diverse schildpadden vrij rond. Het is dan wel een boerderij maar de schildpadden zijn gewoon wilde dieren en zijn niet aan de boerderij gebonden. Ze kunnen dus gaan en staan waar ze willen. We zien diverse schildpadden her en der verspreid op het terrein allen variërend in grootte. Hoe groter hoe ouder. Sommigen zijn erg nieuwsgierig en kijken je echt aan dan wel zijn je aan het bestuderen, maar de meeste trekken zich al blazend in hun schild terug. Op dat moment ben je toch wel te dichtbij naar hun mening. Verder stikt het er van de Darwin vinken, die op en neer vliegen samen met een aantal Mockingbirds.

Rond 0830-0900 uur nemen we afscheid van de groep die nog op het eiland achter blijft, Karin en Olaf en Astrid en Bernd en Lilly, de rest gaat mee naar het vliegveld. Eerst weer terug naar de haven waar we met onze koffers en al op de veerboot stappen die ons naar Baltra brengt. Daar stappen we over op een openbare bus en dan is het nog een kleine 10 min naar het vliegveld. In de bus neem Jimmy afscheid van ons, hij gaat weer terug naar Santa Cruz. Op het vliegveld aangekomen gaan we maar in de rij staan voor de check-in. Er is nog niemand van Latam, maar je kunt maar klaar staan. Terwijl we wachten koop ik nog een nekkussen voor in het vliegtuig, heb ik in ieder geval wat ondersteuning zodra we richting huis gaan. Op zich gaat het wel met mijn nek, maar merk wel dat ik niet veel kan dan wel voorzichtig moet zijn met mijn bewegingen. Het zware gesleep komt dus nu alleen op Marco neer helaas. Wachten duurt altijd lang en is erg vervelend. Uiteindelijk hebben we ca 40 min moeten wachten tot we eindelijk konden inchecken en de koffers af konden geven. Meteen daarna zijn we door de security check gegaan. Deze was iets strenger dan normaal. Mijn fototas moest open, want daar zaten natuurlijk wat dingetjes in als de souvenirtjes van de Balesta eilanden, mineraalsteen van de mijn uit Potosí en de zoutkristallen van de zoutvlakte. Uiteindelijk is alles  geen probleem en kan het weer ingepakt terug in de tas in. In eerste instantie wilden we in de VIP ruimte bivakkeren, maar we hadden uiteindelijk nog maar 1 uur dus we besloten om toch maar gewoon in het restaurant meer restauratiegedeelte van het vliegveld te gaan zitten. We hebben net bedacht wat we willen eten, als we horen dat mijn naam wordt omgeroepen. Ik moet mij melden bij de servicebalie van Latam. Ik maar weer terug naar de security. Daar wordt gebeld en even later is er een meneer die mij meeneemt. Mijn koffer moet gecontroleerd worden. Of ik zout in mijn koffer heb, ik moet even nadenken en dat gaat mij nu nog minder gemakkelijk af dan voorheen met mijn stijve en pijnlijke nek. Het kwartje valt uiteindelijk wel. Ja ik heb zout in mijn koffer. In Uyuni hebben we zout gekocht dat we bij het koken kunnen gebruiken. Er wordt nog even naar de zakjes gekeken en dan is het OK en kan het koffer weer dicht. Al met al nog geen 5 min werk. En ik kan weer terug. Eerst nog even mijn paspoort terugkrijgen van de bewaking en uiteindelijk toch weer terug door de security scan, terwijl ik daar een 1/2 uur van tevoren ook al met heel mijn hebben en houden door heen ben gegaan. Het kan maar veilig zijn….

Inmiddels is Rena ook gearriveerd. Ik kon nog net naar haar roepen dat Marco in het restauratiedeel zat voor zij door de veiligheidscheck ging en ik naar mijn koffer werd begeleid. En zo hebben we nog gezellig met zijn drietjes en later sloot Daniel uit Canada ook nog even aan zitten kletsen tot we gingen boarden voor onze vlucht naar Guayaquil. De 2 Spanjaarden hadden al goedendag gezegd en waren al vertrokken. Een ander Duits stel die ook bij ons op de boot zaten, hadden dezelfde vlucht als wij naar Guayaquil. En Rena en Daniel zaten ook op dezelfde vlucht maar dan naar Quito.

De vlucht verloopt zonder problemen en we zijn op tijd in Guayaquil. Daar moeten we onze koffers op halen en vervolgens door naar de internationale vertrekhal en opnieuw inchecken voor onze KLM vlucht naar Amsterdam. Het is 1600 uur, weer een uur later dan op de Galapagos, maar nog steeds 1 uur te vroeg om in te checken. Dan eerst maar wat eten in een van de barretjes. En dan is er Wifi….wat een verwennerij na 8 dagen zonder. Was wel een hele opgave zeg…..sooo nottttt…..was gewoon weer ouderwets praten met elkaar dan wel wat lezen en op tijd naar bed. Old School :-).

Het eten gaat niet van harte, ben nog steeds niet helemaal fit dan wel nog wat wankel op de been, maar het smaakte op zich wel en als het 5 uur is geweest gaan we naar de KLM balie. Het is er best druk, maar het schiet ook wel weer op. De check-in verloopt zonder veel problemen. Ook de veiligheidscontrole is geen probleem. Het grappige is wel dat het flesje cola dat Marco bij zich had eruit wordt gepikt en de het flesje water, waar hebben we dat verhaal meer gehoord…, dat tussen mijn hoedjes zat gewoon mee mag. Geen centje pijn.

En dan is het nog wat killing time bij de gate. We vliegen heel toepasselijk met de Machu Picchu terug naar Nederland. We mogen met voorrang boarden zodat ik niet met mijn lamme nek in de drukte hoef te staan en 'bang' hoef te zijn dat men tegen mijn hoofd of zo aanstoot want dat is niet zo heel prettig. Nog even gekeken of een upgrade naar businessclass een optie was, maar dat bleek snel niet zo te zijn. Niet dat er geen plaats meer was, maar de prijs die men er nog voor vroeg was wel heel erg aanzienlijk. Wel hadden de dames het zo kunnen regelen dat het stel met kind dat naast ons zat verplaatst kon worden zodat zij meer plaats hadden en dat wij uiteindelijk met 3 personen op een rij van 4 zaten. Had ik een stoel naast mij vrij en kon ik wat breder zitten dan normaal. We waren nog maar amper in de lucht of ik lag al min of meer te slapen. Tussen door ben ik nog wel wakker geweest, maar uiteindelijk ben ik wakker geworden toen we net voor Ierland vlogen en nog 1 uur 50 min naar Schiphol te gaan hadden. Niet slecht op een vlucht van 11 uur.  Marco heeft ook al die tijd kunnen slapen gelukkig.

De vlucht is wat ons betreft zonder enige obstakels verlopen en ik heb alles overleefd. Mede dankzij de blije neksteun die ik op de Galapagos had gekocht. Dat bleek uiteindelijk Sammy de Pinguïn te zijn een van de vriendjes van de Galapagos….je kunt maar iets in je nek hebben liggen hahahahaha.

De bagage laat nog even op zich wachten, maar gelukkig ook niet te lang. Intussen blijkt dat mijn telefoon ook niet Nederland geen bereik heeft, dus wellicht is toch mijn simkaart kapot en ligt het niet aan mijn telefoon. Wifi doet het wel. Marco belt intussen met de huisarts waar ik 's middags nog terecht kan. We rijden dan ook meteen door naar de praktijk.

Uiteindelijk heb ik mijn spieren flink verrekt dan wel gekneusd toen ik vorige week zaterdag op Darwin die luchttank op mijn hoofd terecht is gekomen toen we het water in gingen voor onze duik. Ik krijg pijnstillers voorgeschreven, fysiotherapie en een nekkraag ter ondersteuning die ik niet 24 uur per dag moet dragen. Ook moet ik gel gebruiken om op mijn spieren te smeren. Gelukkig is het geen hersenschudding.

En dan is inmiddels 8 november en zit onze prachtige reis er weer op. 1.5 jaar aan voorbereiding en dan in 5 weken tijd voorbij. Het was een fantastische ervaring, mooie dingen gezien en vooral ook beleefd. Unieke ervaringen weer. Was dit nu onze mooiste reis vroeg Marco mij…dat kan ik absoluut niet zeggen. Ze zijn immers bijna niet met elkaar te vergelijken en hebben allemaal hun eigen unieke dingen. Wel zijn er wat dingen in onze top 3 mooiste dingen die we gezien hebben verschoven…Machu Picchu is toch wel erg indrukwekkend. Wanneer je na 6 uur ploeteren bij de Sun Gate staat en dan het wereldberoemde uitzicht hebt…dat gevoel is met geen pen te beschrijven….maar dat geldt ook voor die magnifieke walvishaai van een meter of 12 die zo maar in eens aan je neus voorbij zwemt en nog es even om je heen draait even ter verduidelijking hoe klein je dan als mens bent..

Kortom: we zijn weer een fantastische en bijzonder ervaring rijker. Leuk dat je je met ons bent meegereisd. Bedankt voor de leuke reacties op onze verhalen en ook op Facebook. Vinden we altijd erg leuk om te lezen.

Plannen voor onze volgende reis liggen er al, zijn nog in een brainstorm fase, maar worden uiteindelijk concreet. Als je zin en tijd hebt, reis dan maar weer mee.

So Long en tot de volgende keer….

PS: vandaag - 8 november 2017 - krijgen we een berichtje van ons reisbureau (Vakantieexperts Best). Traveltrend via welke organisatie wij altijd onze reizen boeken, had vanuit Bolivia bericht gehad. Een van de paleiswachten had een foto gemaakt toen wij samen met de vice-president van Bolivia op de foto gingen. Deze foto heeft daar in de krant gestaan. Waar het bericht precies over gingen weten we nog niet het is allemaal in Espagnol, maar we hebben in ieder geval de Boliviaanse krant gehaald…