terug in La Paz

Vandaag gaan we terug naar La Paz. Nog even een laatste keer genieten van het uitzicht tijdens het ontbijt en dan is het spullen verzamelen en naar de receptie om uit te checken. David is op tijd bij het hotel voor de transfer naar het hotel. Hij heeft nog een fles bubbels bij ons als mea culpa van de organisatie omdat de auto in Potosí niet goed geregeld was. En in Sucre hadden we nog een fles Cider gekregen als happy anniversary gift en die hebben we helaas niet soldaat kunnen maken. Dus we geven beide aan David want we krijgen dit zeker weten niet mee door de security op het vliegveld en dan hebben we liever dat hij er nog plezier van heeft dan iemand van de beveiliging waar we totaal geen klik mee hebben.

De transfer duurt nog ca 20 min en het vliegveld is erg klein. Na het inchecken moeten we nog een of ander 'oprotpremie' van Bs 22 (= nog geen € 3.00). We nemen afscheid van David. Hij gaat door naar de grens met Chilie, die relatief dichtbij ligt om zijn volgende groep op te halen en wij nemen plaats op een van de bankjes en wachten tot de vlucht wordt omgeroepen. De securitycheck gaat redelijk snel en wederom lukt het ons om weer een flesje water gescand en wel mee te nemen. Als we in de wachtruimte zitten voor het daadwerkelijke boarden, kom ik er achter dat mijn naam niet goed op het boardingsbewijs staat. Men is de U vergeten. Uiteindelijk is er geen haan die er naar kraait, er wordt vluchtig in het paspoort gekeken, een gaatje in de boardingpas geknipt en we kunnen naar het vliegtuig dat niet vol is geboekt. We zitten lekker ruim met zijn tweetjes in een rij van drie.

De vlucht, die maar een 45 min tot een uur duurt, gaat stukje over de zoutvlakte en daarna over op het ruigere berglandschap. In de buurt van het La Paz of eigenlijk moet ik zeggen El Alto, vliegen we uiteindelijk over de huizen want El Alto is inmiddels om het vliegveld heen gebouwd. David had voor ons nog iets gecheckt voor morgen en hij gaf aan dat Herman onze gids is in La Paz. Of dat dezelfde Herman was, nee zeiden wij want Herman ging naar Puno voor een congres en daarna door naar Cuzco. Aan de andere kan Herman is nu ook weer niet zo'n veel gehoorde naam hier, dus de twijfel sloeg enigszins toe. En jawel hoor, in de ontvangsthal staat iemand ons al enthousiast toe te zwaaien. Het is Herman van Isla del Sol. Inmiddels weet ik ook dat het niet Herman is maar German, dat je als Herman uitspreekt.

German stelt voor om meteen met de stadstour te beginnen en dan kunnen we daarna naar het hotel en relaxen. Goed plan en we storten ons in het drukke verkeer van El Alto en uiteindelijk La Paz. Bij het oude centrum stappen we uit en wandelen via Calle Apolinar Jean naar Plaza Murillo. Calle Jean is het beroemde museumstraatje en doet heel  pittoresk aan. Aan het einde van de steeg gaan we links af en komen op een soort pleintje terecht. Eigenlijk is een doodlopende straat, maar het is een stukje verderop afgezet. Er zitten aan weerskanten van het pleintje bejaarde mensen. Dit zijn eigenlijk al hele fragiele mensen en lijken ook niet helemaal meer van deze wereld, maar een oude man kijkt mij enthousiast aan en begint te zwaaien. Ik zwaai terug en roep Ola waarop de man nog enthousiaster terugzwaait. De begeleidster moet er wel mee lachen, ik ook trouwens. Het pand dat we op dat moment zijn gepasseerd blijkt een bejaardentehuis te zijn voor mensen die eigenlijk niemand meer hebben die voor hun kan zorgen.

Bij Plaza Murillo is het een gezellige drukke boel en het stikt er van de duiven. Er zijn diverse stalletjes waar je voer voor deze beestjes kunt kopen. Helaas hebben we daar geen tijd voor. Het Presidentieel paleis ligt schuinlinks voor ons en de kathedraal rechts daarvan. Als we door willen lopen, blijkt net de Vicepresident buiten op de stoep een interview te geven. Als hij klaar is, maakt hij een selfie met een van de kinderen uit de groep mensen die om hem heen staan. En vervolgens wil iedereen graag met hem op de foto. Inmiddels zijn ook wij overgestoken om dit schouwspel van wat dichterbij de aanschouwen als German ons mee door de menigte sluist, meneer El Vicepresident aan spreekt en vraagt of wij met hem op de foto mogen. Geen probleem Marco en ik zeggen netjes goedendag en gaan in positie staan voor de foto. Meneer in het midden, maar hij besluit toch dat hij aan de buitenkant wil staan en ik in het midden. En German knipt een vrolijk een aantal foto's. We schudden de goede man de hand en wensen hem een goede dag. Hoe bijzonder is dat. Gewoon lekker de toerist uit hangen en dan met de Vicepresident van Bolivia, dhr Álvaro Garciá Linera, op de foto.

Na dit bijzondere moment stappen we in het busje en rijden richting Witch Dokter's Market, Calle de las Brujas. Maar eerst even naar de oude wijk in die vlakbij ligt. Eerst moet er een Cholita gekocht worden. Een wat?? Een Cholita. Dit is een typisch voor La Paz area bolhoed en is onderdeel van de traditionele kleding die door de vrouwen wordt gedragen. Eerst nog even Boliviano's uit de muur halen, maar helaas. De pinautomaat accepteert onze bankpas niet. German biedt aan om het geld even voor te schieten want in de winkel kun je ook niet met credit card betalen. Beetje vervelend dat het zo moet, maar dan hebben we in ieder geval een originele Cholita van Sombrero's Copacabana. De eigenaar van die piepkleine hoedenwinkeltje maakt ca. 8 hoeden per dag. Dus onze Cholita is ook hand made….

Het is wel grappig om even hier door dit gedeelte van de stad te lopen. Er is hooguit een verdwaalde toerist te bekennen, de rest is alleen lokale bevolking. Het is iets van markt want overal staan groente- en fruitkramen. Richting de Witch Doctor's market is het ook wat drukker met kraampjes van allerlei spullen die men kan verkopen en het is er een drukte van belang. Tegenwoordig is de Witch Doctor's market wat meer toeristisch, maar toch wel grappig om door heen te wandelen. Hier worden de vreemdste producten aangeboden voor voorspoed en geluk. Dan praat ik over kruiden, drankjes, zaden, voorwerpen die geacht worden magisch te zijn en gedroogde lamafoetussen. Verder vind je in deze straat de reguliere toeristische winkeltjes die allemaal dezelfde spullen verkopen. Ergens aan het begin van een binnenplaats staat een meisje dat sieraden verkoopt met ook de Boliviantia steen. Eerder noemde ik het nog Boliviano, maar dat klopte dus niet. Ik probeer een paar oorstekers, maar helaas. De Boliviantia en ik zijn geen match dan wel combinatie.

Ook zijn er een aantal winkeltjes waar je muziekinstrumenten kunt kopen. In een van de winkeltjes kopen we een panfluit, het wordt anders genoemd, maar wij kennen het als panfluit. We lopen door. German loopt met ons een straatje in waar diverse pinautomaten zijn en aangezien dit een toeristisch deel is, moet er toch wel een bij zijn die werkt. En inderdaad we hebben een werkende pinautomaat gevonden. Het grappige is dat we pal voor Café Del Mundo staan. Het tentje dat David ons had aangeraden om wat de drinken dan wel te eten. De eigenaresse is een Zweedse dame die getrouwd is met een Boliviaan. Het is echt een heel gezellig tentje en er zitten voornamelijk jeugdige toeristen. Voor we naar binnen gaan wordt ik begroet door 2 heren. Ik had ze al herkent en zij herkennen mij nu ook. Het zijn 2 Italianen en ze zaten in de rij schuin voor ons in het vliegtuig naar La Paz. Heel grappig hoe je elkaar in deze grote stad zo tegenkomt.

We besluiten onze lunch hier te nuttigen. De kaart biedt een ruime keuze aan diverse gerechten. En het smaakt super. Als we zitten te eten, komen er nog 2 'bekenden' binnen. Ook 2 jongens die bij ons in het vliegtuig naar La Paz zaten.

German besluit zijn portie in 2-en te delen want het is toch wat te groot voor hem. Dat kan geen probleem en even later komt de ober terug met een doggie bag en een bord met een gehalveerde portie voor German. De doggie bag gaat naar de chauffeur. Na de lunch lopen we verder de straat uit en worden we opgepikt door de chauffeur. In La Paz zijn diverse kabelbanen gebouwd, door de wel bekende bouwer Doppelmayer. Deze doet dienst als openbaar vervoer. Een mooi en goed alternatief op de metro die hier in de stad niet aangelegd kan worden.  Er zijn diverse kleuren en er worden nog meer lijnen aangelegd. En omdat alles op elkaar is gebouwd, kan dus zo maar gebeuren dat er een paal van de kabelbaan pal voor je deur staat. En dit geldt ook voor de duurdere villa's in het zuidelijk deel van de stad.

Via de gele en groene baan gaan we naar het zuiden. Onderweg hebben we een mooi uitzicht over de stad. Aan het einde van de groene lijn worden we opgewacht door onze chauf, die ons naar Valle de la Luna ofwel Maanvallei brengt. Deze vallei wordt zo genoemde vanwege de grillige vormen die de regen en wind in het zachte gesteente hebben achtergelaten, waardoor het gebied het uiterlijk van het maanoppervlak heeft gekregen. Het is leuk om te zien maar weinig spectaculair. Het bezoek duurt dan ook niet erg lang. Wat dan weer wel grappig is, is dat op het moment dat wij het park binnen komen, een van de populairste zo niet de populairste band van Bolivia, Los Luminosos y los amos del ritmo, aan het repeteren is en vanmiddag nog opnames maakt voor de videoclip behorende bij hun nieuwste liedje. De heren van de groep hebben allemaal een strak modern kapsel en ze hebben allemaal dezelfde kleding en western boots aan. De zangeres zit enigszins verveeld in de make-up en heeft met glitterstenen bezaait kort jurkje aan met ook de naam van de band op de achterkant van haar wijd uitstaande rok. Nog loopt ze op hele hoge hakken maar worden gauw omgewisseld voor gympjes wanneer ze even een stukje voor de photo shoot omhoog moet. Eerlijk is eerlijk, het is ook geen ondergrond voor hakken. Maar zo wordt ons uitgelegd, het hoort helemaal bij de outfit die men aan heeft.

We moeten er wel mee lachen, voor ons ziet het eruit als een mega foute boyband. Maar hier werkt dit concept want de groep is mega populair in Boliva, Peru en een stukje Chili.

We wachten de shoot van de videoclip niet af en gaan naar het busje terug, dat ons vervolgens naar ons hotel brengt. Hetzelfde hotel als vorige week. Uiteraard hebben we al besloten om hier niet te blijven eten. Men heeft vorige week beloofd iets speciaals voor ons te doen. Het enige geluid van herkenning dat we krijgen is dat van de receptionist die ons Welcome back heet. We krijgen niet dezelfde kamer, dit keer is het een kamer aan de voorkant. Op zich niet erg. Hij is wat ruimer dan de vorige kamer dus we kunnen goed met onze koffers uit de voeten. Wat minder is, is het feit dat de zon vol op de ramen staat en de temperatuur in de kamer 25.5 graden is. Vraagt de bell boy ook nog of de temperatuur OK is. Nou niet echt, graag wat kouder. Dus hij zet voor ons de airco op koud.

Ruim een uur later is de temperatuur opgelopen tot 27.2 en ik bel de receptie. Er wordt iemand naar boven gestuurd. Een aardige man, maar no hablo ingles en de temperatuur is inmiddels 28.3 graden. De man begrijpt ons probleem, maar kan helaas niet veel uitrichten dat wil zeggen hij kan ons niks vertellen wat we snappen. Er wordt nog wat over en weer gebeld met de receptie. Dan vraagt hij of we nog 30 min geduld hebben want het moet nu werken.

Ben benieuwd of het gaat lukken. Want met deze temperatuur val je echt niet in slaap vanavond. Na een 1/2 uur hebben we toch weer de receptie gebeld. De temperatuur was warempel 1 graad gezakt. Marco heeft nogmaals duidelijk aangegeven dat vorige week het diner al niet 100% was en nu hebben we een kamer die als warmhoudoven kan door gaan. Na overleg met de manager krijgen we een andere kamer toegewezen op de 5e etage. Dit is echt een ruime kamer met een jacuzzi in de ene kant van de kamer en een douchecabine en aparte toilet aan de andere kant. Het is even wennen omdat de wastafel ook onderdeel van de kamer is en je in zijn geheel geen aparte doucheruimte hebt. Maar who care's. We hebben een mooie koele kamer.

Maar dan, waar aan we eten vanavond. Ik heb een of andere grill tent hier beneden in het winkelcentrum gezien, maar als het anders kan, heeft dat de voorkeur. Via TripAdvisor vinden we een restaurantje dat niet ver van het hotel af ligt. Het is een 10 min lopen. Heen moeten we even de weg vragen, het blijkt dat we in de buurt zitten. Nog 2 links af. Het restaurantje ligt in een doodlopend ogenschijnlijk achteraf steegje aan de achterkant van de Argentijnse ambassade. Het was een voltreffer. We hebben heerlijk gegeten. Marco heeft eindelijk zijn lamasteak medium rare - cooked to it's perfection gehad. Wellicht moeten we dit aan de receptie doorgeven, zodat de kok van het hotel bij Rendezvous, zo heet het restaurantje,  in de leer kan.

Op ons gemak lopen we weer terug naar onze kamer. Het is nog heerlijk qua temperatuur, maar fijn dat we toch een jas aan hebben. Ondanks dat het niet super druk is op straat, voelen wij ons geen moment onveilig. Blend in with the locals.

En dan zit morgen het Boliviaanse deel van onze trip erop en gaan we terug naar Peru….