Ballestas Islands en Ica

Voor we gisteravond zijn gaan eten hebben we eerst een welkomstdrankje in de hotelbar genuttigd - een Passion Sour (met passiefruit). Die smaakte ook goed. We hebben het bij eentje gehouden, wel zo veilig.

Het was D-day voor Peru en het personeel liep al de hele dag met een voetbalshirt van het nationale elftal rond. De spanning stijgt en als de volksliederen worden gespeeld komen mensen snel aanrennen. Heb ik iets gemist, zijn we al begonnen. Het duurt dan ook even voor wij onze Passion Sour op tafel hebben staan. Het is wel grappig om te zien hoe erg het voetbal leeft. Personeel dat op het terrein buiten dienst had, staat verdekt opgesteld onder de bomen om ook naar de wedstrijd te kunnen kijken. De verslaglegging is super enthousiast en als je even niet oplet en alleen luistert denk je dat er een god weet wat voor spannende actie plaatsvindt om er achter te komen dat een speler de bal slechts terugspeelt op de keeper.

Het lijkt onderhand private dinning, er zit echt niemand te eten. Iedereen zit natuurlijk voor de TV. De bediening in het restaurant is super gespannen want het gaat erom of Peru voor het eerst sinds 36 jaar weer naar een WK kan. Snel wordt via Youtube op de computer de wedstrijd opgezocht, kunnen ze toch nog iets zien wanneer ze tussen door de bestelling invoeren. Wanneer we terug gaan naar de kamer is het 1 - 0  voor Colombia. Het meisje in het restaurant is zwaar teleurgesteld. En men moet winnen want Argentinië heeft ruim gewonnen. Als we net op de kamer zijn klinkt er door heel het hotel een gejuich…het is 1-1….we zien morgen wel wat het definitief geworden is. Onze dag was toch wat vermoeiender dan gedacht en om 2100 uur gaat het licht uit. 0600 uur is het reveille….

En als je dan toch al vroeg in bed ligt, ben je ook vroeg wakker. Erg is dat niet, kunnen we lekker op ons gemak doen. 0745 worden we opgehaald en gaan we viavia naar Ica. Om 0630 gaan we richting restaurant voor het ontbijt. Eenmaal binnen kunnen we gelijk door met 'clubben' want er schalt meteen clubmuziek uit de speakers. Op zich vind ik dat nog niet zo erg.  Als ik aangeef dat ik thee wil drinken, krijg ik de keuze uit een aantal theesoorten waaronder thee van cocabladeren. Cocabladeren werken blijkbaar goed tegen hoogteziekte en we zullen over een paar dagen toch aan de bladeren dan wel thee gemaakt daarvan gaan dus dan kan ik het gelijk even testen. Op zich smaakt de thee niet verkeerd, maar lekker is nou ook weer wat overdreven. Anyway, we weten wat ons te wachten staat.

Na het ontbijt hebben we nog ruim tijd en lopen we nog even naar het strand. Heerlijk die intense rust zo vroeg op de morgen, alleen het geluid van de vogels. Meneer de Pelikaan zwemt op zijn gemak wat rond en de meeuwen gillen de hele bende bij elkaar. Op een na want die heeft zojuist een krabbetje als ontbijt gescoord.

Er komt een zwerm flamingo's voorbij gevlogen en een paar landen vlakbij ons zodat wij ze van heel dichtbij kunnen bekijken. Het is een groepje van 3 dat wat staat te smoezen maar dan heeft er denk ik eentje iets verkeerd gezegd en wordt weggejaagd. En dan horen we zeeleeuwen…gaaf zo dicht bij het strand…maar helaas……..het blijken een stel vogels te zijn die op de netafzetting die in het water staat zit.

We worden op tijd door Eric en Jose (spreek uit als Gossee voor de niet Spaans sprekenden onder ons :-) ) opgehaald en gaan richting haven waar we op de boot stappen richting de Ballestas eilanden. Het is nog wat frisjes en we hebben onze fleece en wandeljas aan. Uiteindelijk zetten we op zee nog onze capuchon op..heerlijk zo. De zon komt nog niet zo heel erg door en zonder jas en capuchon is het toch wel fris. Eenmaal op zee zien we veel vrachtschepen en vogels rondvliegen.  De boottocht voert langs een oude visconservenfabriek en vervolgens maken we een stop bij Candelabro de Paracas Candelabra of the Andes. De Candelabro is een indrukwekkende geoglief van een driearmige kandelaar in een zandduin langs de baai. De enorme tekening is 128m lang en 78m breed waarvan de diepte varieert tussen de 10 en 60cm. De tekening is wellicht al die eeuwen bewaard gebleven vanwege het constante klimaat. Wetenschappers zijn het onderling niet eens over de ouderdom van de tekening. Onze gids geeft aan dat deze tekening uit de tijd van de Paracas cultuur stamt die loopt van 800 v christus tot 200 na christus. Waar de één een kandelaar ziet, ziet de andere een gestileerde cactus. De cactus een machtssymbool in de Chavincultuur. Terwijl we liggen te dobberen op het water vliegen er een paar zwermen pelikanen voorbij. Fascinerend hoe groot deze vogels zijn.

Het gaat verder richting de Ballestas. De Ballestas bieden onderdak aan ca. 2 miljoen vogels - Humboldtpinguïns, aalscholvers, grijze zeemeeuwen, roodkopgieren en jan-van-gents. Tevens liggen hier op de diverse rotsen zeeleeuwen uit te rusten van hun schranspartij. Wanneer we dichterbij de eilanden komen, zien we enorme zwermen vogels die terugkeren van hun ontbijt en als we helemaal dichtbij zijn dan zien we grote zwarte vlekken op de rotsen. Dit zijn duizenden aalscholvers. Het hangt ook in de lucht dat er zoveel vogels op de rotseilanden wonen. De lucht is in het begin niet echt te harden maar je went er aan. Om de zoveel tijd wordt de vogelmest van de rotsen afgeschraapt en verkocht als natuurlijke mest. Je kunt je voorstellen dat dit met zo veel vogels een aardige cent oplevert. Over vogelpoep gesproken, er zitten niet alleen duizenden vogels op de rotsen, maar er vliegen er ook genoeg rond. Dan spettert er nog wel es wat om je oren. Gelukkig niet bij ons, maar wel bij onze gids op de mouw van zijn jas. Op een van de stranden zien we een zeeleeuw druk in de weer met een andere zeeleeuw. We weten nu ook hoe kleine zeeleeuwtjes worden gemaakt. Iets verderop zitten een paar gieren zich tegoed te doen aan of een dode zeeleeuw dan wel aan de nageboorte van een zeeleeuw. Helaas kunnen we het niet goed zien dus het antwoord op wat het nu precies is, moet ik je schuldig blijven. Gezien de enorme vogelpopulatie worden deze eilanden ook de Galapagos van Peru genoemd. 

Rond een uur of 11 staan we weer aan land en gaan we naar Ica. Onderweg passeren we veel landerijen waar diverse landbouwproducten voor de export worden verbouwd o.a. aspergevelden. Hier worden groene asperges gekweekt. Het is eigenlijk een rare combinatie: woestijnlandschap met landbouw…..

Ica is slechts een uur rijden en voor we naar het hotel gaan bezoeken we een oase - de oase van Huacachina. De oase zelf is omringt met palmbomen en gele zandduinen. Het groene water zou een medicinale werking hebben. Het is een populaire plaats geweest gezien de hoeveelheid hotels en restaurantjes die rondom de oase liggen. De legende gaat dat Huaca China haar hart had verloren aan een man die weg ging en nooit meer terug is gekomen ondanks zijn belofte. Ze heeft jaren op hem gewacht. Toen er een andere man met haar wilde trouwen, is ze van schrik in het water gesprongen waarbij heel veel water vrijkwam en zij in een zeemeermin veranderde. En sindsdien zwemt ze nog steeds rond wachtend op haar man. Men heeft voor haar ook een beeld van een zeemeermin geplaatst.  Grappig om gezien te hebben, maar wel erg toeristisch. Inmiddels is het heerlijk warm en schijnt de zon volop.

Ons volgende bezoek is Museo Regional Adolfo Bermúdez Jenkins. Dit relatief kleine museum biedt een keur aan bezienswaardigheden en laat de geschiedenis zien van de diverse culturen hier uit de Ico regio. Het begint met de Paracas cultuur gevolgd door de Nazca Cultuur. De Nazca waren de nazaten van de Paracas die uiteindelijk verder naar het zuiden zijn getrokken. Vervolgens kwamen de Huari. Dit was een relatief gewelddadig volk, gevolgd door de Chincha en uiteindelijk de Inca's. De Inca's waren weer een volk van werkers en hebben de Chincha min of meer ingelijfd en aan het werk gezet. Er zijn veel keramische voorwerpen, weefsels (waaronder verenkleden van de Inca's) en quipu's te zien. Quipu's zijn speciale strengen met touwtjes die vooral voor administratieve doelen werden gebruikt. De beheerder kon precies aan de hoger geplaatsten vertellen hoeveel doden er waren, hoeveel geboortes, hoeveel personen in een oorlog aan het vechten waren etc. En dat allemaal door speciale knoopjes in de touwtjes. In een aparte zaal zijn enkele mummies te zien, alhoewel mummie niet het goede woord is voor deze gemummificeerde lichamen. Voor het gemak noemen we ze mummies. Fascinerend om te zien. Men bracht het lichaam van de overledene in foetuspositie en omwikkelde deze met lappenstof al naar gelang van de positie van de persoon werd er meer of minder stof gebruikt. Ook zien we hoe de Paracas cultuur de hoofden van hun kinderen 'verlengden'. Het ziet er inderdaad buitenaards uit en wij snappen goed dat men, toen men de eerste lichamen vond, dacht dat het om buitenaardse wezens ging. Helaas mogen we in het museum geen foto's maken, dus laat het even in je fantasie vorm krijgen :-).

Na dit bezoek gaan we naar ons hotel. Dat ligt net buiten Ica. We passeren een aantal wijngaarden. Niet vreemd want dit is hét gebied waar de Peruaanse wijn vandaan komt. Ons hotel ligt ook op een wijngaard. De oprijlaan voert langs rijen wijnranken en tijdens onze lunch hebben we uitzicht op een deel van het landgoed. Heel mooi en stijlvol. Onze hotelkamer is een beetje in haciënda stijl, heel grappig. Na de lunch - pasta met zeevruchten (we hebben nog nooit zoveel octopus gegeten als deze vakantie - bijna elke dag) - zou onze kamer klaar zijn, maar het duurde nog 10 min. We geven aan dat we toch echt wel naar onze kamer willen en krijgen we een andere kamer die wel al klaar is. Deze ligt net achter de receptie. Wellicht geen uitzicht over de wijnranken, maar dat is niet erg. Nadat we de spullen op de kamer hebben gezet, strijken we neer op een van de ligbedden aan het zwembad. Even lekker niks en genieten van de zon.

Terug op de kamer, leggen we onze spullen klaar voor morgen. Dan gaan we via Nazca weer terug naar Lima, waarna we hoogtemeters gaan maken.