Chimpansee trekking en een cruise over het Kazingakanaal

Vlak voordat we gisteravond naar de kamer gingen kregen we het goede nieuws dat het tasje met de opladers en kabeltjes in onze kamer was gevonden. Omdat de meeste toeristen die naar Oeganda komen dezelfde route rijden, hadden we al bedacht dat men het tasje aan een van de gidsen meegeeft die vandaag deze kant op komt. Enock had met de manager van de lodge gesproken en die had hetzelfde ook al bedacht. Het was geregeld, het tasje zou aan een vriend van Enock worden meegegeven en vanavond aan ons geven. Fijn dat dat ook goed komt. Toch is er nog twijfel of het allemaal gaat lukken, maar we gaan uit van het goede scenario.

Onder begeleiding van een van de medewerkers van het hotel die bewapend is met een zaklamp worden we naar onze tent gebracht. Het is inmiddels aardedonker. Vlak voor onze tent is er wat herrie en bewegen de struiken. Er staat een olifant te eten. Nog geen meter ernaast staat een tweede olifant zicht te goed te doen aan het struikgewas voor onze tent. Ze zijn allebei heel dichtbij en een ervan is zelfs heel goed zichtbaar - door het licht van de zaklamp uiteraard. We bedanken de jongen die ons naar de tent heeft gebracht en wensen hem goedenacht. Nog even een snelle douche onder de sterrenhemel en met een gerust hart duiken we onder de klamboe ons bedje. Buiten is het een kakafonie aan geluiden. De tent heeft wel afdekschermen voor de 'ramen' maar die laten wij vanavond open. Is ook goed voor de frisse lucht. 2215 uur gaat het licht uit.

Op zich hebben we allebei goed geslapen. Wel zijn we vannacht een paar keer wakker geworden en hebben geluiden heel dichtbij onze tent gehoord. Het blijken hyena's te zijn geweest die hier vlakbij een hol hebben. Het is nog donker als we nog snel even onder douche springen, maar zodra we naar buiten gaan voor het ontbijt begint het al te schemeren. Het ontbijt is heel eenvoudig. Er staat redelijk wat zoet, pannenkoekjes en vers fruit. Niet helemaal mijn ding, maar goed fruit gaat er altijd wel in. Marco en ik bestellen ieder toch nog maar iets van scrambled eggs en een omelet. Hebben we toch net iets meer vulling in onze maag voor als we straks de trekking gaan doen.

Om 0730 uur vertrekken we naar Kyambura Gorge. Bij de doorgaande weg slaan we rechtsaf. De weg is pas geasfalteerd en rijdt dus super. Wel zo fijn wanneer je net van het zandpad afkomt. Het duurt helaas niet lang. Even verderop zijn ze volop aan de weg aan het werken en rijden we weer onverhard op grove gravel. De snijdt dwars door een grassavanne. Goed voor verre uitzichten. Dan slaan we linksaf het karrenpad op naar Kyambura. Het mooie is wanneer je daar aankomt je een hele donkergroene strook dwars door het grasland ziet lopen. Dat is de kloof die dicht begroeid is met een tropisch regenwoud. Dit is een hele unieke combinatie: een tropisch regenwoud midden in de savanne. Op de bodem stroomt een rivier die hoor je duidelijk. Omdat het een regenwoud is, kan het dus zomaar zijn dat het in de kloof regent en op de savanne valt geen druppel. De Gorge wordt ook wel Kyambura Gorge in trouble genoemd. Dit omdat de doorgang voor de chimpansees jaren geleden is geblokkeerd door de mens en daardoor kunnen hebben de apen in de kloof geen toegang meer tot andere groepen chimpansees. Er is nu een overschot aan mannetjes en je hebt het gevaar van inteelt. Vandaar dat men naar opties aan het kijken is om weer een passage voor de dieren te maken.

Met de auto gaan we naar het punt waar we de kloof inlopen. Het is een minuut of 5 rijden vanaf het kampje waar we ons moesten melden. De ranger - Banda of Bernard (hij prefereert Bernard omdat dat liever klinkt) - is bewapend met een verrekijker en ook een AK47. Terwijl we bij elkaar staan voor de briefing is er ineens flinke beweging achter ons in het gras maar het is voor ons niet duidelijk wat het was. Bernard had het wel gezien een Afrikaanse rat.  Na de briefing met name over hoe we ons moeten gedragen en het ritueel van de apen wanneer ze wakker worden en welke geluiden ze dan maken, dalen we af de kloof in. Dit pad wordt ook door olifanten gebruikt, dus ook al zouden ze het pad trapsgewijs aanleggen, de olifanten zorgen er toch wel voor dat die traptreden snel tot de verleden tijd behoren. Als we beneden zijn aangekomen, dat gaat heel snel, geeft Bernard aan dat we eerst naar de plek gaan waar men de chimps gisteren heeft gespot. Ze zijn in de buurt want hij heeft keutels gevonden. We lopen een stukje door en stoppen dan weer. Net als Bernard zijn verhaal begint te doen horen we de apen roepen. En flink roepen. Het is echt een kakafonie van heb ik jou daar. Bernard begint nog niet eens aan zijn verhaal en sommeert ons om snel door te lopen want ze zijn in de buurt. En bijna in looppas vliegen we door het woud. Gelukkig is het pad goed begaanbaar, maar ik vrees dat dit niet zo zal blijven. We moeten ook nog een stukje terug omhoog, altijd fijn wanneer je conditie niet helemaal super is en je flink door moet lopen, maar we gaan door. Dan komen we bij de rivier en we zien nog net een nijpaard zitten. Dat beest is groot. Hij is denk ik van ons geschrokken omdat we er zo snel aankwamen en ook nog es redelijk dichtbij het water waren. Hij deelt zijn ongenoegen en net toen ik mij bedacht had misschien kan ik toch snel een foto maken gaat hij er als een haas vandoor. En dan zie je hoe snel die nijlpaarden zich in het water kunnen voortbewegen. Dan moet je echt van goeden huize komen om hem bij te houden, of beter gezegd wanneer je hem wilt ontvluchten.

Over de rivier is een hangbrug gespannen en daar moeten we heel snel overheen. Ook weer niet te snel want de brug lijkt in het midden wat over te hellen en je wilt dus écht niet in het water terecht komen. Zodra we de brug over zijn horen we weer het geroep en gekrijs van de chimpansees, we zijn nu echt heel dichtbij. En dan loopt daar ineens een jonge chimpansee (puber) op zijn gemak wat rond en gaat hij op zijn gemak zitten. Net als we in positie staan om evt. een foto te maken dan wel in positie willen gaan staan, gaat de chimp er snel van door. Wij erachteraan. Het zweet staat dik op mijn voorhoofd en ik het super warm, Marco ook trouwens. We volgen de chimpansee door het kreupelhout en als we hem weer vinden, zit hij op zijn gemak in een boom wat bladeren te eten. Het is lastig een foto te maken, maar ik probeer het toch maar. Niet geschoten is immers altijd mis. En dan gaat hij er weer van door. Even verderop zit hij in het kreupelhout. Een onmogelijke positie om een foto van hem te maken dus we bekijken hem alleen maar.

Dat vindt hij ook maar een paar seconden goed en weer is hij weg. Op ons gemak proberen we het spoor op te pakken. Bij een wat meer openplek legt Bernard uit dat steeds wanneer we stil staan om te luisteren, we ook meteen moeten checken of we nog alles bij ons hebben wat we mee hebben genomen met name de telefoon.  En zo lopen we enige tijd in stilte al luisterend en goed rondkijkend door het bos. Zo nu en dan stoppen we even. We komen nog een andere groep tegen, maar die gaat zijn eigen weg. Dan gaan we van het gebaande pad af en volgen het spoor van de apen. Nog is het te doen, na kruip door / sluip door komen we op het olifantenpad. Dit volgen we. Goed kijken waar je je voeten neer zet want het is best modderig en je wilt niet in de voetstappen van de olifanten wegzakken. Zo nu en dan moeten we goed bukken, maar het gaat. Bernard heeft de slaapplaats van de dieren ontdekt en hier gaan we naar toe. En dan begint het betere kruip door sluip doorwerk. Het is een geworstel van heb ik jou daar, krappe stukken waarbij we over en onder takken door moeten stappen en dan nog es kijken waar je je voeten neerzet vanwege de modder en ook de takken waar je op gaat staan. Ik zet op een gegeven moment mijn voet op een tak waarvan ik eerst voorzichtig had geprobeerd of het een goede tak was, en zodra ik er vol op ging staan brak hij doormidden. Lag ik daar bijna voluit op mijn snufferd tussen de takken en modder met ook nog es mijn camera die ik voor mij op mijn buik had hangen. Omdat de fotorugzak best 'dik' is, moet ik echt heel goed bukken dan wel door mijn knieën om te voorkomen dat ik niet ergens achter blijf hangen. Op een gegeven moment heb ik nog een tak vast omdat we weer tussen diverse takken door moesten zien te slingeren en ik houvast voor mijn volgende stap moest zoeken, gaat Marco op mijn vinger staan, gelukkig kon ik mijn hand nog net wat terugtrekken dus het deed niet super pijn maar fijn is toch anders.

En terwijl we zou bezig zijn met deze survivaltest blijven we goed luisteren of we de chimps ergens horen, maar het blijft ijzingwekkend stil. Er komt geen boe of bah meer uit die keeltjes van hun. Dan komen we uit het kreupelhout geklommen en staan we warempel weer op de openplek waar we op de heenweg ook hebben stil gestaan. Ik draai mij om naar Marco om te kijken waar hij is en ik zie hem mij met grote ogen aankijken. De action Cam is kwijt. Raar maar waar het ding hang niet meer om zijn pols en zit ook niet ingeklemd onder zijn jas of wat dan ook. Dit is niet te filmen, letterlijk niet ;-). Ik roep Bernard en hij brengt de groep weer bij elkaar. We leggen het probleem uit. Hij kijkt even naar waar we uit het kreupelhout zijn gekomen. Eerlijk is eerlijk de gedachte dat we daar weer terug in moeten, staat mij niet zo aan. Marco zegt ook tegen hem die vinden we nooit meer terug. Bernard sommeert ons als groep bij elkaar te blijven op de open plek en dat we intussen goed moeten luisteren en weg is hij, terug het kreupelhout in. Daar sta je dan met je goede gedrag.

Wachten duurt natuurlijk altijd lang, maar uiteindelijk heeft het nog geen 10 minuten geduurd. Op eens komt Bernard om de hoek op zijn dooie gemak aangewandeld met in zijn linkerhand…..de action Cam. Een dame uit onze groep roept gekscherend je kunt geen chimpansee vinden, maar wel een action Cam. We moesten er stiekem wel mee lachen, Bernard hield echter zijn gezicht bloedserieus in plooi en gaf ons een lesje dat we altijd onze spullen moesten checken wanneer we stil stonden en dat de overheid niet verantwoordelijk was voor verloren spullen. Uiteraard heeft hij daar gelijk in, maar we zijn oprecht blij en dankbaar dat hij terug is gegaan om de camera te zoeken en dat hij hem ook nog eens gevonden heeft. Na dit intermezzo gaan we door. Er wordt geen woord gezegd en we horen helemaal niks aan geluiden die van de chimpansees afkomen. Bernard gaf aan dat ze wellicht door zijn naar het andere deel van de kloof om daar te eten. De chimpansee die we gezien hadden, heeft uiteindelijk een soort verstoppertje met ons gespeeld. Bij de rivier hebben wel nog het geluk dat we een paar roodstaartmakaken zien en daar is het qua apen in de kloof dan ook wel bij gebleven. Vrij kort na de stop bij de rivier komen we op een plek waar overduidelijk een pad te zien is. Bernard geeft aan dat wanneer je hier tot vanavond rond 1900-2000 uur blijft wachten, je vanzelf de beheerder of eigenaar van het pad tegenkomt. Het is een hippo pad. Dit pad gebruiken ze om 's avonds het water te verlaten om te gaan eten. Het zijn gewoonte dieren dus ze volgen iedere dag hetzelfde pad. Een aantal jaren geleden hebben ze problemen gehad met erosie. Omdat zowel de olifanten, waterbuffels en nijlpaarden in grote getalen aanwezig waren, hebben ze onderzocht welk dier verantwoordelijk was voor de erosie dan wel dusdanig schade aan de natuur bracht. Dat bleek het nijlpaard te zijn omdat het een gewoonte dier is. Men heeft toen een aantal nijlpaarden afgeschoten en het vlees onder de bevolking verdeeld. De mensen bleken het vlees van de nijlpaarden dusdanig te waarderen dat men nu problemen heeft met stroperij. Men heeft dus in het belang van de natuur ongewild het tegenovergestelde bewerkstelligd. En dan zijn we weer terug bij de brug waar we aan het einde rechtsaf slaan en na een korte maar vrij pittige klim staan we weer boven. Marco zei aan het begin van de trekking al gekscherend als ik er maar 1 zie dan is het goed. Bij 1 is het ook gebleven. We nemen afscheid en bedanken Bernard nogmaals voor het vinden van de camera. Dan stappen we in de auto en gaan terug naar het hotel.

Men is al een flink eind op weg met de wegwerkzaamheden en een deel is al voorzien van een laag nieuw asfalt. We zien nog een groep bavianen langs de kant van de weg die het werk van de wegwerkers op hun gemak gadeslaan. Rond 1100 uur zijn we terug bij de lodge. Vanmiddag moeten we om 1300 uur weer weg, dus we hebben even de tijd. Ook hoeven we onze lange broek en wandelschoenen niet meer aan. Dat is mooi. We vragen een handdoek om onze schoenen, broeken, jassen en rugzakken wat schoon te maken want die zijn er na de trekking van vanmorgen echt niet schoner op geworden. De dame van de lodge bood al aan om het een van de medewerkers onze spullen schoon te laten maken - helemaal gratis! - maar dat willen we niet, nog even los van het feit dat ik mij daar ongemakkelijk bij voel. We krijgen een emmer met een sopje en een handdoek mee en we beloven deze bij de lunch weer terug te brengen. Ik neem de broeken, jassen en tassen onderhanden en Marco ontfermt zich over de schoenen. Het is mooi weer dus e.e.a. Kan goed buiten bij de douches drogen.

Rond 1200 uur gaan we lunchen. Als we het veldje naar de restauratietent oversteken blijken we bezoek te hebben. Om een of andere reden kijk ik naar links en zie ik daar een olifant staan eten. En hij is groot. Uiteraard moeten daar foto's van gemaakt worden. Hij houdt mij en Marco goed in de gaten. De hotelmanager waarschuwt ons dat we niet te dichtbij moeten komen want hij kan uitvallen. En dat het een hij is blijkt even later wel wanneer het beest ineens 5 benen blijkt te hebben……. Enfin je kunt er foto's van blijven maken, maar hij staat er nog wel even. Eerst lunch. De maïssoep slaan we over, maar de gepocheerde tilapia en aardappeltjes klinkt goed. Nog voor we het eten krijgen, heeft het mannetje genoeg van de boom waar hij zich aan te goed deed en loopt aan. Richting onze tent. Op zijn gemak, maar hij ziet wel alles en wij houden hem uiteraard goed in de gaten want als hij chargeert ben je de sjaak. Hij loopt recht op het pad van richting de tenten van de gasten, maar nog wel even om de boom heen lopen precies onze kant op die langs het pad staat. Als hij passeert ruik je de typische muskusgeur die een mannetjes olifant bij zich kan hebben. En dat is niet superlekker om te ruiken. Maar goed ik ben dan ook geen olifantenvrouwtje…

Tegen 1300 uur gaan we richting het Kazingakanaal voor de bootcruise. Dit kanaal is 14 km lang en verbindt Lake George en Lake Edward met elkaar. Het is weer een gedeelte terug over dezelfde weg als toen we vanuit Kibale naar hier zijn gereden. Bij het hotel van waar de boten vertrekken, moeten we nog een paar uur wachten. Enock legt uit dat reisagent altijd de cruise van 1400 uur boekt, maar dat de bootmaatschappij ons nu op 1600 uur heeft gezet. Maar als er iemand uitvalt dan kunnen we alsnog om 1400 uur. Helaas, no such luck. Er is wifi dus we kunnen evt. gewoon op social media en het nieuw checken. Dat zou idd. Kunnen als de wifi ook werkte. Er is nog een Nederlands stel dat gaat cruisen en die ook bij ons in de lodge zitten. We raken gezellig met elkaar aan de praat en komen zo onze tijd wel door.

Om 1615 uur kunnen we aan boord en vertrekt de boot. We varen langs de rand van het meer af en zien olifanten grazen, heel veel waterbuffels en nijlpaarden. Ook zien we diverse nijlkrokodillen liggen en heel veel vogels, waaronder een kleurrijke kingfisher, wat een klein maar kleurrijk vogeltje is dat….en gelukkig heb ik mijn grote lens op de camera…dan kun je hem heel goed in beeld krijgen ;-). Op een gegeven moment varen we langs een vissersdorp dat hier in 1952 (als ik het mij nog goed herinner) is ontstaan. De vissers zijn bezig met uitvaren en komen pas laat in de nacht dan wel ochtend terug met hun vangst. Ook zien we een paar jochies met een hengel vissen en iets verderop zit een jongen zich helemaal in te zepen, want ja je moet jezelf toch ook wel eens wassen. Bij de vissersboten zijn veel pelikanen en maraboes te zien. Aan de 'overkant' zien we een Afrikaanse visarend en die kunnen we goed zien wanneer we gedraaid zijn en terugvaren naar de haven. In totaal hebben we er een stuk of 6-7 gezien. Heel bijzonder. Doet ons meteen weer denken aan ons kanoavontuur van vorig jaar op Vancouver Island toen we zoveel Bald Eagles hebben gezien. Eerder op de middag was het nog flink heiig, maar nu is het helder en hebben we een mooie zonsondergang.

Om 1800 uur zijn we weer terug aan wal en gaan we terug naar het hotel. Vlakbij de poort om het park te verlaten stoppen we nog even want Enock heeft een uil gezien, wij vinden het knap want hij zat echt ver weg. Dichterbij gekomen blijken het er zelfs 2 te zijn. Uiteindelijk hebben we er 3 gezien. Tegen 1900 uur zijn we terug bij de lodge. Snel een lange broek aan en dan gaan we eten. Omdat het vanavond ook goed weer is, staan weer alle tafeltjes voorzien van een olielamp rond om een kampvuur en met ondergaande zon kunnen we nog even genieten van het uitzicht over het meer. Enock schuift net voor het hoofdgerecht ook nog even aan. We hebben een gezellig gesprek over van alles en nog wat. Aan het einde geeft hij aan dat hij nog even met zijn vriend gaat bellen, die zit ca 10 km verderop in een hotel dan kan hij het tasje met onze kabeltjes ophalen. Terwijl hij belt, rekenen wij het drinken af en zeggen nog even goedendag bij het Nederlands stel. Zij gaan morgen door richting Kibale en wij naar Bwindi. En dan blijkt helaas dat de hotelmanager van de Kibale Primate lodge het tasje met de kabeltjes niet heeft meegegeven.

Dan kunnen we 2 dingen doen. Morgenvroeg vertrekken, onze gamedrive doen en dan terug naar Kibale om het tasje op te halen en door naar Bwindi. Deze optie valt meteen af want dan hebben we geen tijd meer om maar de boom klimmende leeuwen te gaan kijken. Andere optie is dat we op de laatste dag wanneer we een lange reis terug naar Entebbe hebben, via de lodge rijden om het tasje op te halen of we laten iemand vanuit de lodge naar Entebbe rijden om het tasje bij ons af te geven. Dat laatste is de beste optie en Enock gaat kijken wat hij voor ons kan regelen. We zijn benieuwd, morgen horen we meer…..

Terug in de tent leggen we onze kleren voor morgen klaar en pakken in wat we al kunnen inpakken. Nog stel even onder de sterrenhemel douchen en dan bedje in. Dat snel douchen lukt wel, want het is of heel heet of koud water. De sterrenhemel moeten we ons erbij bedenken. En terwijl we in bed liggen horen we op de achtergrond het onweer rommelen - het was al flink aan het weerlichten tijdens het eten - de hippo's zo nu en dan knorren en de cicaden en krekels tjirpen.