naar de Gorilla's

Na 4 nachten op een vrij hard bed te hebben gelegen, is dit bed toch wel een welkome afwisseling. Het ligt niet super zacht maar wel zachter dan de bedjes tot nu toe. En de kruikjes zijn toch wel een verwennerijtje. Allebei hebben we goed geslapen de afgelopen nacht en als we er om 0545 uur uitmoeten gaat dat iets gemakkelijker voor mij dan gisteren moet ik zeggen. Om 0630 uur zitten we klaar voor het ontbijt. We zijn de enigen. Er is na ons gisteren niemand meer aangekomen hier in de lodge die ook een gorillatrekking gaat doen vandaag. Na het ontbijt pakken we onze spullen en lopen terug naar de receptie want daar worden we opgehaald door Enock. Enock is er al en zit nog net de laatste paar happen van zijn ontbijt weg te happen.

Het Gorilla bezoekerscentrum waar we rond 0730 uur aankomen, ligt nog geen 10 minuten rijden van onze lodge vandaan. We worden naar de ontvangsthal geleid waar allemaal stoelen klaar staan. Zo langzaamaan druppelen steeds meer mensen binnen. Het is eigenlijk best wel een hele grote groep. Rond 0745 uur komt er een groep schoolkinderen keurig op een rij naar binnengewandeld. Zij zingen 3-4 liedjes voor ons. Bij het laatste liedje worden wij, het publiek, door de kindjes opgehaald om met hun mee te dansen. Ik word door een meisje gevraagd om met haar te dansen. Net als de andere kinderen is zij heel enthousiast. Het mooie is dat de kinderen best krachtig zingen, daar heb je geen versterker voor nodig. En allemaal even ritmisch….na dit optreden worden we door een van de rangers welkom geheten. Hij vertelt wat meer over Bwindi Impenetrable Forest dat ca 320 km2 groot is. Het geld dat wij betalen om überhaupt de trekking te kunnen doen, komt voor 20% ten goede aan de woongemeenschappen in het gebied. Met dit geld worden o.a. scholen, klinieken en waterpunten opgezet. Ook vertelt hij ons waar we op moeten letten wanneer we het bos ingaan als we de gorilla's willen vinden (sporen, geur en geluid) en over hoe we ons moeten gedragen wanneer we bij de gorilla's uitkomen. De spoorzoekers zijn inmiddels onderweg en we krijgen zelfs de garantie dat we de dieren in het wild gaan zien. Verder raadt hij ons aan dat we een drager huren die voor ons de zware tassen draagt en een stok meenemen. De dragers zijn mannen van de woongemeenschappen hier in de omgeving, dus door een drager in te huren zorg je ervoor dat 1 de persoon een baan heeft en geld kan verdienen en 2 je zorgt ervoor dat men in hun levensonderhoud kan voorzien. Het voelt een beetje raar om je zware tas zomaar door iemand anders te laten dragen, maar het is ook fijn om te weten dat je zo iemand kunt helpen.

Na de briefing worden we in 15 groepen van 8 personen verdeeld. Alle 15 gorillafamilies worden vandaag door een van de groepen bezocht. Wij gaan op bezoek bij de Rushegura - dat spreek je uit als Roesjagoera. Onze gids/ranger heeft Corry en er gaat nog een student mee. Corry regelt nog 2 wandelstokken en voor ieder een paar handschoenen voor ons. Handschoenen heb je wellicht in het bos nodig wanneer je je voor ondersteuning ergens aan moet vastpakken. Het kan zijn dat je huid wordt geïrriteerd door de boom of plant die je vastpakt. We zien de eerste groep al het vertrekken, zij kunnen gemakkelijk vanuit het gorillacentrum op pad. Wij moeten eerst nog 10 min met de auto op pad om bij ons vertrekpunt uit te komen. Als wij aankomen zijn de dragers er al. Onze drager heeft Amu (spreek uit als Amoen) en als ik hem aankijk heb ik in heel even zoiets wat zie ik…maar Amu is blind aan een oog. Ik geef hem mijn fototas om en maak de draagriemen vast zodat het voor hem wat meer draagcomfort heeft. Onze groep bestaat naast ons uit 2 dames uit Australië en 2 gepensioneerde echtparen uit de USA. Ook sluiten nog 3 bewapende begeleiders aan die in geval van nood waarschuwingsschoten met hun AK47 zullen lossen. En dat noodgeval kan van alles zijn. We treffen het trouwens super met het weer. Het is droog en de zon schijnt. Gisteren regende het de hele tijd, dus we mogen in onze handjes klappen.

Rond 0900 uur gaan we écht van start. We zeggen gedag tegen Enock en daar gaan we, op naar de gorilla's. Het eerste stuk van de trekking is gelijk een binnenkomer. We beginnen gelijk met een klimmetje op een uiteraard onverharde weg die nog steiler is dan de Alpe d'Huez. Samen met de Australische dames lopen we vooraan bij een van de begeleiders. Het tempo ligt voor ons niet hoog en we kunnen het heel goed bijbenen. De Amerikanen hebben het er aanzienlijk moeilijker mee en na 10 min lopen hebben we al een eerste stop. En zo volgen er nog meer stops, voor ons een mooie gelegenheid om te genieten van de prachtige uitzichten over de valleien, thee- en bananenplantages. We passeren ook diverse huizen en het veel kindjes staan onderweg naar ons hallo te roepen terwijl ze ons enthousiast toezwaaien. Sommige stukken zijn best lastig, het pad is van breed naar vrij smal gegaan en met vrij smal bedoel ik ook écht smal amper de breedte van 2 voeten naast elkaar. En dan heb je nog enkele stukken die én steil én enigszins glad zijn. Op dit soort punten pakt de drager je bij de hand en trekt je als het ware naar boven en indien nodig duwt de drager die achter je loopt je tegelijkertijd aan. Als we stil staan krijgen we van de drager koelte toegewuifd met behulp van varen bladeren die ze onderweg geplukt hebben. Heerlijk. De Amerikanen krijgen het steeds lastiger en hebben moeite met op adem komen.

Uiteindelijk komen we boven op de bergkam aan. Aan de ene kant hebben we een prachtig uitzicht over het dichtbegroeide tropisch regenwoud en aan de andere kant kijken we uit over thee- en bananenplantages. We vervolgend het pad door stukken die dicht dichtgegroeid zijn met hoog gras en vervolgens gewoon een smal zandpaadje lans een redelijk steile bergwand die begroeid is met (thee)struiken, bananenbomen en andere planten waarvan we sommige bij ons ook kunnen kopen maar dan in een potje om op de vensterbank of op de kast te zette. Af en toe kruipt er een heerlijke kruidige geur je neus omhoog. Ondanks dat het smal is en je goed moet kijken waar je je voeten neerzet - de stok is een uitstekend hulpmiddel, we zijn blij dat we hem bij ons hebben - is het een supergave tocht. Inmiddels hebben we de Amerikanen voorop laten lopen zodat zij het tempo kunnen bepalen. Het is op een gegeven moment zelfs zo erg dat beide mannen door 2 dan wel 3 drager ondersteunt moeten worden wanneer we weer een redelijk steil stukje omhoog of iets omlaag moeten. Gelukkig is het grootste deel van het pad dat over de bergkam loopt enigszins vlak dus vanuit dat oogpunt wat gemakkelijker lopen.

Vlak voor we het bos ingaan krijgen we nog een vrij pittig klimmetje voor onze kiezen. Daarna gaat het een kort stukje omlaag en staan we aan de rand van het bos. Onze ranger geeft aan dat de spoorzoekers in het bos op ons wachten, ze staan bij de plek waar de gorilla's zich bevinden. YESSSSS…..De Amerikanen moeten nog even op adem komen, maar wij niet en samen met de Australische dames lopen wij al door het bos in. Het pad in het bos dat we volgen is breed en heel goed begaanbaar. Onderwijl dat we door het bos lopen, horen we zo nu en dan gebrul. Het blijkt de zilverrug te zijn, die even moet laten horen dat hij hier de baas is. Na amper 5 minuten zien we de spoorzoekers staan. Zodra de groep weer bij elkaar is, legt Corry de regels uit waar we ons aan moeten houden. De rugzakken en stokken blijven achter bij de dragers. We mogen alleen onze camera's meenemen. Eten en drinken mag ook niet in het bijzijn van de gorilla's dus voor we echt naar de dieren gaan, moeten we nog wat drinken. Wie klaar is, kan al gaan. Marco en ik schieten meteen met een spoorzoeker mee naar beneden. De ondergrond is heel zacht en je zakt er een beetje in weg. Als ik op kijk zie ik meteen een stuk of 5 gorilla's waarvan 1 de zilverrug is. Het is zo mooi om de zwarte hoopjes tussen de groene begroeiing te zien liggen. Er zijn diverse dames die een jong hebben, een daarvan ligt redelijk bij ons in de buurt en dat levert echt hele mooi plaatjes op. Uiteindelijk tel ik een stuk of 8 dieren. Ze liggen wat verspreid uit elkaar, dus ze zijn niet allemaal even goed te zien of te fotograferen. De zilverrug roffelt van tijd tot tijd op zijn borst. Vanmorgen zijn 3 groepen gorilla's bij elkaar gekomen. 2 daarvan zijn uiteindelijk weer verder getrokken, vandaar dat het mannetje enigszins 'onrustig' is.

Het is grappig te merken dat hij zijn geroffel 'aankondigt' het begint met een zacht geluidje dat langzaam aanzwelt en dan ineens is daar het gebulder terwijl hij op zijn borst roffelt. Verder zit hij er in onze beleving rustig bij. Intussen ligt moeders met haar kind te knuffelen en uit te rusten. De kleine ligt op een gegeven moment zelfs op zijn gemak even melk te drinken bij moeders. Er waren al 2 gorilla's - jonkies nog - met elkaar te spelen. Daar komt op een gegeven moment nog een kleine aap bij en dat levert een fantastisch schouwspel op. De spoorzoekers positioneren iedereen zodat iedereen een goede plek krijgt om mooie foto's te maken dan wel zorgen ze ervoor dat je het goed kan zien. Als je wilt verplaatsen, hoef je het maar te vragen. Wel is het zo dat dan de hele groep verplaatst, want we mogen niet alleen verplaatsen. Dit kan namelijk ongewenst gedrag van de zilverrug uitlokken. En zo gaan we een paar keer de helling op en neer. Eigenlijk moeten we minimaal 7 m afstand houden tussen ons en de dieren, maar dat hebben we de meeste tijd niet gehaald, we stonden toch wat dichterbij dan 7 m. Op een gegeven moment komen 2 van de 3 spelende jonkies heel dicht bij mij en een van de Australische dames. Toen kregen we toch wel het verzoek om meer naar boven te komen, maar verder hebben we alles kunnen zien en fotograferen wat we wilden. Na een uur en 15 min gaan we weer vertrekken. Het is inmiddels 1200 uur. Nog snel even met zijn tweetjes op de foto met de zilverrug en een ander gorilla op de achtergrond en door naar boven. Ik mag een paar laatste foto's maken van de spoorzoeker en ga samen met hem als laatste naar boven. Ik word echt in sneltreinvaart die heuvel omhooggetrokken. Manmanman….moest even bijkomen toen we weer bij onze rugtassen stonden. Wat een superfantastische ervaring was dit…..

En dan gaan we weer terug naar ons vertrekpunt. Dit keer via een andere weg dan we zijn gekomen. Ook dit is een mooie route, maar wel met meer steile en gladde stukken dan op de heenweg. De 2 Amerikaanse mannen moeten echt weer door 2 - 3 dragers ondersteunt worden anders lukt het hun echt niet om naar beneden te komen. Op lastige stukken wordt meteen mijn hand gepakt door een van de dragers of door de student die met onze groep mee was. En aantal keren heeft hij mij zelfs onderhand in een houtgreep zodat ik niet kan vallen. Het is overigens niet altijd gemakkelijk om met hulp te lopen omdat je niet je eigen ding kunt doen. De terugweg gaat wel wat sneller dan de heenweg. Heen hebben we uiteindelijk 1 uur 45 min gelopen en terug hebben we ca 1 uur 15 min gelopen.  Terug bij de auto nemen we afscheid van onze drager en rijden terug naar het bezoekerscentrum. Daar krijgen we een certificaat uitgereikt als bewijs dat we de geslaagd zijn voor onze gorillatrekking. Van de 15 groepen die vanmorgen zijn vertrokken, zijn wij uiteindelijk pas de 2e groep die binnenkomt. Alle overige groepen zijn nog onderweg.

Nadat we Corry en de andere gedag hebben gezegd rijden we terug naar de lodge waar we rond 1410 uur aankomen. Om 1500 uur worden we weer opgehaald voor het middagprogramma. Tijdens onze rit terug naar het bezoekerscentrum hebben we ons lunchpakketje opgegeten, dus lunchen hoeft niet meer. Wel frissen we ons even op en gaan bij de receptie nog even een colaatje doen. Wifi werkt nog steeds niet en aangezien het zondag is, komt er vandaag ook geen monteur om te kijken wat er nu aan de hand is. Wanneer Enock ons komt ophalen, heeft hij een gids bij zich. Gerald zal ons vanmiddag begeleiden naar een bezoek aan de Batwa en een gemeenschapscentrum voor vrouwen. Voor we naar de Batwa vertrekken, krijgen we van Enock een klein cadeautje omdat we de gorilla's hebben gevonden....we krijgen ieder een sleutelhanger met daaraan een gorilla :-).

De Batwa hebben tot in de jaren 90 van de vorige eeuw nog op traditionele wijze in de jungle gewoond. Echter, door de ontwikkelingen van de moderne tijd en de opkomst van de gorillatrekking heeft de overheid deze mensen uit het bos geveegd en ze in een woongemeenschap geplaatst. Deze mensen zijn een hele tijd als 'vuil' behandeld en uitgebuit, maar nu is er steeds meer integratie met de andere 'stam' die hier woont en worden de Batwa meer als gelijken behandeld. De leider van de Batwa is 79 jaar en hij heeft nog echt de tijd meegemaakt dat ze in het bos woonden. Wij krijgen een korte rondleiding die ons laat zien hoe men tot die tijd dat men uit het bos werd gehaald heeft geleefd en hoe ze dieren middels vallen vingen.

Vervolgens krijgen we snel het proces uitgelegd van koffieboon tot koffie. Ook hier werd men tot voorkort uitgebuit, maar dat is nu enigszins veranderd. Oeganda produceert veel koffie en heeft kwalitatief gezien de beste koffie van Afrika. Vervolgens krijgen we uitgelegd hoe men van bananen - de kleine gele bananen - gin en bier maakt. Als laatste voeren de Batwa nog een paar traditionele dansen uit. De kracht waarmee deze mensen op de trommels slaan en op de grond stampen is ongelofelijk. En de leider danst nog aardig mee voor zijn 79 jaar.  Na het bezoek aan de Batwa lopen we een stukje door het dorp naar het vrouwencentrum Ride 4 a Woman. De dame die dit centrum heeft opgezet legt uit wat de vrouwen uit het dorp doen. In het centrum leren de vrouwen o.a. hoe ze kleding moeten maken vanaf het beginpunt, dus maten meten, stofknippen en met de hand alles aan elkaar naaien. Ook kunnen de vrouwen een microkrediet krijgen om zo een eigen zaakje te kunnen beginnen om uiteindelijk zelf in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Hier kopen we een paar mooie handgemaakte placemats en een mooie wandelstok van houtsnijwerk. Het mooie is dat deze stok in 3 delen uit elkaar kan worden gedraaid dus hij past goed in de koffer.

Na dit bezoek gaan we weer terug naar de lodge. We nemen afscheid van Enock en de gids. En ook van de begeleidster van UWA - Uganda Wildlife Association. Ondanks dat het hier veilig is in het land, moet er toch altijd iemand van UWA als begeleiding mee. Uiteraard met de AK47 over zijn of haar schouder.

Morgen kunnen we uitslapen want we gaan pas om 0800 uur weg. Wat een verwennerij weer. Teug op de kamer herschikken we onze koffers en gaan dan douchen. Heerlijk…leuk zo'n trekking, maar je wordt er niet frisser op ;-).

Uiteraard moeten ook de haren worden gewassen. En komt de uitdaging. Er is geen stopcontact in de badkamer en in de andere kamer is geen spiegel. In eerst instantie gebruik ik de föhn en de borstel op gevoel om mijn haren terug in model te brengen, maar dan bedenk ik iets. Ik zet mijn mobiele telefoon op de selfie stand en gebruik die maar even als spiegel en zo komt het dat ik voor mijn telefoon op de grond zit om mijn haren te föhnen. Het is niet ideaal, maar nood breekt wetten. En uiteindelijk is het toch nog allemaal goed gekomen.

Tegen 1830 uur gaan we eten. We zijn op een Frans gezin na de enigen. Het uitzicht is wederom schitterend. Vandaag geen mistflarden want het is de hele dag droog gebleven. Nadat we de bestelling voor het ontbijt hebben doorgegeven gaan we terug naar de kamer. De laatste spullen worden klaargezet voor morgen en tegen 2030 uur liggen we op bed. Lekker warm kruikje erbij, zo kunnen wij het wel hebben. Aan deze fantastische dag met een supergave ervaring en veel indrukken is dan uiteindelijk een einde gekomen.