Het licht zien en verdwalen

Gisteren einde van de middag was de bewolking zo goed als weg en scheen er een flauw late namiddagzonnetje. De voorspellingen waren nog steeds goed, dus Marco en ik zijn op tijd naar het meer gelopen. De camera nog even gecheckt om zeker te weten dat de instellingen goed waren en zo gingen we op pad om een goede plek te vinden voor het maken van de foto's.  Eerst nog even Mariska geappt off ze meeging, maar zij was nog ergens aan de wandel in het bos met dit heerlijke weer. Waar ze was wist ze niet, maar ze zou ons wel vinden.

Na de wandeling op de sneeuwschoenen, zijn op een bruggetje gestopt om daar de schoenen uit te doen. En ik had iets opgevangen toen dat je daar goed zicht had. Omdat we nog tijd hebben, lopen we naar het bruggetje. Als we bijna bij het bruggetje zijn, komt er een bekende persoon ons tegemoet gelopen. Ja hoor dat is onze Maris.  Wij lachen want we hadden dit echt niet zo afgesproken. We zijn nog steeds euforisch over onze trip met de sledehonden en vooral het naderhand knuffelen van de puppy's. Hoe gaaf was dat…..heel gaaf…

Het bruggetje blijkt het toch niet zo te zijn. Dan toch naar het meer. Mariska gaat eerst langs het appartementje voor wat te drinken en op te warmen en wij zoeken een leuk plekje. Er waait een guur windje. Maar als dit leidt tot het zien van het noorderlicht, dan is hoor je ons niet klagen. Rond 1845 uur hebben we een geschikt plekje gevonden. We dachten nog even om daar via een kortere weg te komen, maar ik stond tot aan mijn knieën in de sneeuw dus we besloten toch maar even om te lopen. En toen was het wachten dat de zon helemaal onder was gegaan. En als je staat te wachten, duurt dat heel lang. Om ervoor te zorgen dat de batterij van mijn camera warm blijft, heb ik de camera onder mijn jas gestopt. We staan allebei met de rug naar de wind, maar ondanks met de rugzak op voelt het frisjes aan. Af ten toe even op en neer lopen om de voetje warm te houden. We hadden er niet aan gedacht om de laarzen van Lapland Safaris aan te trekken met de extra sokken. 

Rond 1920-1925 uur is er dan toch iets in de lucht waarvan het wellicht wel es zo zou kunnen zijn dat. Het is niet helemaal goed zichtbaar, maar vaak is het licht dan wel al op de foto te zien. Dan checken we dat toch even met een fotootje. En ja hoor daar was het dan. Nog niet helemaal super helder, maar het was er. Wat een feest. Gaandeweg komen er steeds meer mensen en zien we meer licht aan de horizon verschijnen. Hoe mooi is het om een tot dan toe al geweldige dag zo af te kunnen sluiten. Het waait nog steeds guur om ons heen. Mariska heeft ons intussen ook gevonden en ik krijg van haar handwarmertjes. Dat voelt dan zo heerlijk aan je handen. Gelukkig had ik de handschoentjes aan die ik van Irma heb mogen lenen. Anders waren mijn handen nog kouder geweest.

Tegen 2000 uur trekt er weer bewolking binnen en is de maan ook niet meer glashelder. Tegen 2300 uur begint het weer. Aangezien we nog niet hadden gegeten, lopen we naar het soort van kebabtent waar we op de eerste dag een hamburger hebben gegeten voor weer diezelfde hamburger, wat de drinken en vooral ook om op te warmen. Omdat we na dit intermezzo nog tijd over hebben, besluiten we nog iets te gaan drinken in de kroeg een paar meter verder op. Ik krijg op dat moment best een dut en als ik naar het huisje terug zou moeten, zou ik dat niet erg vinden. Maar we moeten nog even volhouden. Tegen 2250 uur lopen we terug richting meer. De maan is nog steeds wat versluierd, maar al niet meer zo erg.  Vlak bij het meer worden we door Fransen aangesproken of we wisten waar je het noorderlicht kon zien, volg ons maar.

Het wachten wordt beloond. Er is weer volop noorderlicht en ik ben ineens ook weer klaarwakker. Er is nog wel een guur windje, maar die is ook weer ineens weg. Het licht, dat heel verwonderlijk in het zuiden en vooral veel in het westen hing, was heel actief. Er hing op een gegeven moment zelfs een sluier recht boven ons. Op de foto's is het licht veel duidelijker en uitgebreider te zien. Ook komt het spectaculairder over. Het heeft een naam, heb ik op internet gelezen, maar ik ben het helaas kwijt. Hoe het ook zij, onze dag kan niet meer stuk. Kort na middernacht begint het weer om te slaan en wordt de activiteit minder dan wel minder zichtbaar. Als we eenmaal terug bij het huisje zijn is het kort voor 0030 uur. Nog gauw even douchen en naar bed. Morgen uitslapen. Ik kan het toch niet laten om de foto's alvast op de laptop te zetten. Helaas blijkt dat niet alle foto's even scherp zijn ondanks het statief. Nu is het noorderlicht een bewegend natuurverschijnsel dus dat is altijd lastig scherp te krijgen, maar ik had verwacht dat de achtergrond wel wat scherper was. Uiteindelijk bedenk ik dat ik het diafragmagetal wellicht hoger had moeten zetten om minder scherpte/diepte in de foto's te krijgen. Helaas in de opwinding heb ik dat detail over het hoofd gezien. Maar uiteindelijk: We hebben het licht gezien!!

Het duurt dus even dat ik de slaap kan vatten, maar uiteindelijk lukt het dan toch en heb ik redelijk goed geslapen. Marco ook trouwens. Lekker tot 0930 uur. Even op ons gemak ons ding doen en dan voor een laatste keer naar de supermarkt voor het brood en de croissantjes. Het is weer is prachtig en i.p.v. -6 is het +4. Het zonnetje schijnt. Heerlijk. Als we hebben opgeruimd, gaan we op pad. Even een stukje lopen, de natuur in. Uiteindelijk volgen we het sneeuwscooter pad. Dit is redelijk goed te doen, maar de sneeuw is wel losser en ruller op die paden dus het is zwaarder lopen. Uiteindelijk komen we op een kruising in de middle of nowhere. We houden links aan en lopen door. Intussen komen er zo nu en dan wat sneeuwscooters voorbij gesjeesd, maar verder helemaal niemand om ons heen. Tussen de bomen door zien we konijnensporen, maar we zien of horen totaal geen dieren. We blijven lopen, we moeten uiteindelijk ergens weer naar links. Maar waar…. Er lijkt geen eind aan te komen. Het is ook niet zo dat je even een stukje binnendoor afsnijdt, want voor je het weet sta je tot je knieën in de sneeuw. Google maps biedt ook geen soelaas en is het lastig zien waar we zitten. Zeker omdat we verder niemand meer zien of horen, besluiten we om te draaien en terug te lopen naar een eerdere kruising waar wel een verharde weg - lees goed begaanbare weg bedekt met sneeuw - was.

Ik heb het intussen superwarm en het zweet staat dik op mijn lijf. Intussen heb ik mijn jas maar helemaal opengemaakt voor wat verkoeling. Uiteindelijk komen we weer langzaamaan in de bewoonde wereld en lopen we tussen de huizen door die ook langs het meer staan. Hier weten we wel de weg. Bij het K5 hotel stoppen we even voor een flesje water, want we hadden geen drinken bij ons. We hadden ook niet verwacht 'te verdwalen'.  Na deze verfrissende pauze lopen we het dorp in. Bij een winkeltje kopen we twee hele schattige poppen die ik meteen Jut en Jul doop. Zeker als het Kerst is, zijn die super schattig. Daarna gaan we ergens een chocootje met slagroom drinken. Hebben we wel verdiend. En wie lopen we buiten bij de winkel tegen het lijf…. Mariskaaaaa….

Met zijn drietjes lopen we naar Point Zero. Dit ligt beneden aan de piste en daar kun je best leuk zitten en hier hebben ze ook hele lekkere chocomel. Samen drinken we een bakkie, uiteraard met wat lekkers erbij en dan gaan wij terug naar het huisje. Voor we vanavond onze laatste trip doen, nog een keer op pad met sneeuwscooter, moeten we zorgen dat we onze koffers al zover klaar hebben staan voor ons vertrek morgenvroeg.

We nemen afscheid van Mariska en gaan terug naar ons huisje. De koffers zijn op zich snel ingepakt dan wel zo ver mogelijk klaar. Marco schiet nog een keer de sauna in en ik doe ook nog even mijn ding. Rond 1700 uur lopen we terug naar het dorp om wat te eten, want om 1930 moeten wij ons in volledige bepakking melden bij Lapland Safaris.