Queen Elizabeth National Park

8 augustus 2019 - Nationaal park Queen Elizabeth, Oeganda

Vannacht hebben we allebei goed geslapen. Iets voor de wekker ben ik wakker. Ik spring maar meteen onder de douche.  Het is echt een hele goede douche waar je bij wijze van spreken uren onder zou kunnen staan. Maar dat dus niet.

Nadat we zijn aangekleed, pakken we de laatste spullen in. Gisteravond heb ik onder de douche mijn wandelschoenen afgespoeld. Nu was ik in de veronderstelling dat ik dit dusdanig had gedaan dat ze niet aan de binnenkant nat waren geworden. Vanmorgen bleek echter dat ze aan de binnenkant toch nat waren. Niet zo handig. Gelukkig hebben we vandaag een reisdag, dus ik neem ze los mee in de auto zodat ze goed kunnen drogen. Nu was gisteravond de kabel uit mijn oplader van de laptop gevallen met de reisadapter eraan vast. Uiteraard viel deze uit elkaar. Maar gelukkig konden we de adapter weer in elkaar schuiven en werkte alles. Dus ik leg vanmorgen nog even de telefoon aan de oplader kan hij mooi opladen voor we vertrekken. Als ik klaar ben trek ik de stekker uit het stopcontact. Helaas blijft het beginstuk van de adapter in het stopcontact hangen. Zonder erbij na te denken schuif ik het nachtkastje aan de kant en haal die stekker uit het stopcontact. Gelukkig stonden mijn haren niet recht overeind, maar het deed wel even zeer. Hoe dom kun je zijn. Wat nu want dat beginstuk moet er toch wel uit. In veel hotels moet je de stroomtoevoer van een stopcontact aanzetten, dat was hier ook het geval. Dus voor ik weer een poging waagde, heb ik maar eerst de stroom uitgezet. Naast een zere vingertop en een kleine deuk in mijn ego heb ik er gelukkig niks aan overgehouden.

Wanneer we snel een laatste check doen voor het ontbijt of we alles ingepakt hebben, komen op hun gemak een paar bavianen 'onze tuin' ingelopen. Zodra ze ons zien, schieten ze min of meer weg, maar blijven wel in de buurt. Om 0800 uur gaan we ontbijten. Enock schuift iets later aan. En terwijl we van ons ontbijt genieten springen iets verderop de zwart-witte franjeapen door de boomtoppen. Verder heerst er bijna een serene rust. Tegen 0830 uur rekenen we de openstaande rekening van de drankjes die we in de afgelopen dagen hebben genuttigd af en lopen terug naar de kamer om onze spullen op te halen.

Zodra de spullen zijn ingepakt, worden de lunchboxen voor onderweg gebracht en kunnen we vertrekken. Het is ca 3 - 3.5 uur rijden naar het Queen Elizabeth National Park. We draaien rechtsaf de weg op en rijden een stukje dezelfde weg terug als die we ook heen zijn gereden. Voor we de weg op draaien zit er links van ons een heel afscheidscommittee. Een groep bavianen zit op en langs de weg op zoek naar iets lekkers dan wel in de (ijdele) hoop dat er wat fruit van de (vracht)wagen valt. Na een kleine 10-15 min draaien we linksaf letterlijk van de harde weg af en volgen we ca 30-45 min een rood zandpad. Dit pad leidt ons langs veel plantages waar bananen worden verbouwd, een vulkanisch meer en lokale dorpjes. Ook kunnen we genieten van hele mooie uitzichten. Het overwegend rood/groen/bruin gekleurde landschap wordt kleurrijk onderbroken door de mensen die we onderweg tegenkomen, hetzij wandelend, hetzij met de fiets aan de hand bepakt en bezakt met trossen bananen, hetzij met 2-3 personen op een brommertje. Ook zien we veel kindjes waarvan er zo nu en dan eentje vrolijk naar ons zwaait.

Bij een wat groter plaatsje is het een drukte van belang. Er staan veel kraampjes en er heerst veel bedrijvigheid. Het is markt. En dat ziet er heel kleurrijk op. Enock vraagt of we foto's willen maken. Dat willen we wel. Open het raampje maar en maak maar gewoon foto's ook al gaan de mensen roepen. Ik maak wat foto's maar het voelt toch ook wat ongemakkelijk. Stapvoets rijdt Enock verder. Als we even stil staan bij het gedeelte waar de groenten worden verkocht, kijken mij 2 dames mij redelijk boos aan en maken een wegwerp gebaar. Een van de dames begint tegen mij te roepen. Ik neem aan dat ze mij de huid vol scheldt of iets in die trant want erg vriendelijk klinkt het niet en ze is geagiteerd. Ik kijk ze glimlachend aan met een blik, prima meid maar ik versta je niet dus vergeefse moeite van jouw kant. We stoppen nog bij een meer. Het uitzicht is heel mooi. Als ik mijn foto's heb gemaakt, komt Enock aan gelopen met een briefje van 20000 shilling. Blijkt dat dit meer en de boom die we zien op dit briefje staan afgebeeld.

Uiteindelijk komen we weer op een normale weg terecht, dat wil zeggen er is een strook asfalt en dan heb je het ook wel gehad. Op sommige plekken zijn ze aan de weg aan het werken. En dan rijden we ineens weer op een grove gravelweg met her en der best flinke gaten in de weg. Ook is het een heel stoffig geheel, wat tot grote stofwolken tot gevolg heeft zeker wanneer er een vrachtwagen voorbijkomt. Het is net of er een zandstorm plaatsvindt zoveel stof wordt er opgewaaid. Sommige mensen hebben mondkapjes voor, maar het merendeel heeft dat niet. Om letterlijk stoflongen van te krijgen. Het slechte wegdek dan wel de potholes plegen natuurlijk een flinke aanslag op de schokdempers. Daar krijgt de auto voor ons de gevolgen van gepresenteerd. Zomaar ineens, Marco en ik zien het allebei gebeuren, staat het rechter voorwiel bijna dwars in de wielkast. Eerst dacht ik nog dat hij was geslipt en bij moest sturen omdat het ook wat modderig was maar niks blijkt minder waar. Het wiel is gewoon van de ophanging afgebroken. De auto staat midden op straat en kan geen kant op. Zodra wij gepasseerd zijn, komen van alle kanten mensen aangerend om de auto aan de kant te krijgen.

Het landschap is geleidelijk aan veranderd in een meer savanne/graslandschap. Rond 1115 uur passeren we de evenaar. Helaas kunnen we de exacte plek niet zien omdat men de weg vernieuwd heeft en de markering van de evenaar heeft weggehaald. Tegen 1130 uur zijn we bij de ingang van het Queen Elizabeth National Park. De lunchboxen komen tevoorschijn en onder het genot van een mooi uitzicht over Lake George eten we onze sandwiches. Heerlijk sandwiches moet ik zeggen. Goed verzorgd. Wat we niet eten, een paar koekjes en wat fruit, geeft Enock aan de mensen die bij de ingang van het park zitten. Het was ons onderweg nog niet zo opgevallen door alle stofwolken, maar hier op een hoger gelegen stuk in het landschap valt het dan wel op. Het is heiig vandaag. Het zou mij niks verbazen als het later op de dag ging onweren. Zodra Enock de toegangsprijs heeft betaald, gaan we het park in. In het QE International Park zijn diverse kraters. Ze zijn of (dicht)begroeid met bomen of er ligt een meer in.

Het pad dat we volgen is een ouderwets hossebosten karrenpad. De uitzichten zijn fantastisch. In de verte zien een kudde waterbuffels. En bij een van de kratermeren waar we zijn gestopt liggen er 2 op hun gemak in het water om zich te ontdoen van het ongedierte dat zich graag in hun vacht nestelt. Maar verder dan dit komen we eigenlijk niet.  Het landschap is bezaaid met cactusachtige bomen, gras en lage struiken. Zover het oog reikt. Aan het einde van het pad komen we op een meer verharde weg. Hier zien we in de verte de eerste olifanten die bij het meer water drinken en even verder op liggen de nijlpaarden in het water. En er steekt nog een waterbok over. Verder zien we niet veel wild lopen. Enock stelt voor om naar de lodge te rijden en dan later in de middag nog een soort game drive te doen.

Het wegdek is afwisselend goed tot onverhard met veel gaten. Vlakbij de lodge zien we wat bavianen oversteken als we dichterbij komen, blijken ze in een zijstraat - het is eigenlijk een pad - van de toegangsweg in de zijn gelopen de groep achterna die helemaal uitgestrekt over het pad loopt. Heel grappig om te zien. Snel nog wat foto's gemaakt en door. De lodge waar we tegen 1500 uur aankomen ligt aan het water. Als we naar onze tent lopen begint het te rommelen, wat zei ik…we hebben wat onweer. Gelukkig verder weg, maar toch. Onze tent heeft:  uitzicht over het meer, eigen wastafel, toilet en een echt buitendouche. De sleutel is een hangslot en van binnen sluit je de tent af met een schuifje. Nadat we kwartier hebben gemaakt, pakken we onze spullen en lopen naar de waar men diverse verlengsnoeren heeft liggen om de telefoons, batterijen van de camera's, laptops etc. op te laden. Ook hebben ze wifi. Da's mooi. De code werkt en we hebben verbinding. Maar niet heus. Wat blijkt, men heeft hier een wifibundel en die was voor vandaag al helemaal opgebruikt. Het is net 1530 uur geweest…..WTF!. Enock zit samen met nog een andere gids te kletsen en hoort wat er aan de hand is. De andere gids maakt een hotspot op zijn telefoon en via zijn wifi kunnen we dan toch even ons ding doen. Hopelijk hebben we morgen meer geluk wat de wifi betreft.

Rond 1630 uur gaan we op pad voor onze gamedrive. We zijn nog niet echt in het parkgedeelte van waar we moeten zijn, maar we zien al best wat wilde dieren rondlopen. Marco zei straks al wel typisch dat nu we de 'bergen' achter ons hebben gelaten, wel diverse wilde dieren zien. Het is idd opmerkelijk. Wat heel schattig is, is dat we een wrattenzwijntje zien lopen met 3 biggetjes. En net als ik een foto wil maken, vinden ze het nodig om alle drie even bij moeders te gaan drinken. Zo schattig. In het park zien we ook diverse zwijntjes, bokken en gazelles rondlopen. En dan zien we diverse auto's bij elkaar staan, dan is er wat te zien. En jawel, er liggen leeuwen. Het schijnen er 4 te zijn, maar we zien met pijn en moeite zien we er 1 liggen. Al met al blijven we ik denk een minuut of 10-15 staan zonder dat er iets gebeurt, dus we besluiten door te rijden op zoek naar ander wild.

We zien meer van dezelfde dieren rondlopen. Dan stoppen we bij een landrover die iets gezien heeft. De gidsen bespreken wat onder elkaar en vervolgens gaan we van het pad af. Vlakbij ligt een luipaard. Officieel mag je niet van de gebaande paden af. Als ze je betrappen kost dat $150. Maar goed het is een luipaard. Nog geen 2 min later ligt het dier majestueus voor onze neus. Prachtig. We blijven een paar minuten en gaan dan snel terug. Op de valreep zien we nog 2 olifantenmannetjes. Bij de plek van de leeuwen maken we een laatste stop. Hier komen we het Italiaanse stel tegen, dat gisteren in ons groepje zat tijdens de chimpansee trekking. Het enige wat er is veranderd in de houding van de leeuwin is dat ze nu haar hoofd omhoog heeft, maar verder ligt ze nog steeds op de grond en is er niks anders te zien.

Na een min of 10 rijden we door want het ziet er niet naar uit dat zich nog wat aan de situatie veranderd. Intussen is het ook al gaan schemeren en wordt het lastig om foto's te maken gezien de langere sluitertijd die je nodig hebt. Dus ik ruim alles op. En als ik alles in de tas heb zitten, stoppen we langs de kant van de weg. Er loopt een wild varken - een bush pig - langs de kant. Deze dieren zie je niet vaak omdat ze heel schuw zijn. Helaas dan maar geen foto

Bij de lodge gaan we eerst naar de tent onze spullen terugbrengen voordat we gaan eten. Marco wil zijn telefoon snel aan de oplader leggen. Echter, we kunnen nergens het tasje vinden waarin hij alle kabeltjes heeft zitten. 3x de tas, fototas en koffers nagezocht…geen tasje met kabeltjes. Die moet dus op een of andere manier in de Kibale lodge achter zijn gebleven. Dat is op zijn zachtst gezegd enorm balen. Na het eten bellen we Enock, hij neemt contact op met de lodge. Als Enock terug bij onze lodge is, blijkt dat zijn vriend morgen deze kant op komt. Dus als ze het tasje hebben gevonden, kunnen we morgenavond alles weer terug hebben. Helaas is de verbinding met de lodge erg slecht dus het is nog even afwachten of het gaat lukken.

Foto’s

3 Reacties

  1. Jolanda wanders:
    9 augustus 2019
    Leuk om jullie belevenissen te lezen en zo te volgen. Chapeau dat je nog de energie hebt om alles zo uitgebreid op te schrijven....
  2. Nadia van der Wolf:
    10 augustus 2019
    Heerlijk weer meegenieten van jullie reis, mis alleen nog de foto’s 😁
    Geniet van jullie avontuur xxx
  3. Desiree De Swart:
    12 augustus 2019
    Zo leuk om jullie reisverhaal te lezen. Het is net of je er zelf bij bent. Tot het volgende bericht