Roca Blanca en Santa Cruz - Galapagos

De vaart naar Roca Blanca is erg 'bumpy' en de boot schud flink op en neer. Erg fijn voor mijn hoofd en nek. Op zich heb ik tussen door best wat geslapen, maar ben veel wakker geweest en had moeite met omdraaien. Maar als ik mijn hoofd ondersteunde dan ging het wel, zij het niet van harte. Ik besluit dan ook om niet mee te gaan duiken. Heel jammer dat het zo moet zijn, maar beter zo dan onder water ergens last van krijgen.

0530 uur wordt de bel geluid. Marco is dan al wakker en in het badkamertje bezig. Ik blijf liggen en dut zo nog een paar uur door. Ik hoor van alles om mij heen gebeuren, maar trek me er niks van aan. Tegen 0730-0745 is Marco weer terug van de duik. Het blijkt dat ik een super goede beslissing had genomen niet mee te gaan. De stroming onder water was vele male erger dan die we in Wolf en Darwin hebben gehad. Het was dus ouderwets over de rotsen klauteren. Lilly, een van dames uit onze groep, is helaas niet een s beneden aangekomen en met de stroming mee getrokken. De mantaroggen en haaien bleken ook niet thuis te zijn, alleen een paar zeepaardjes en een speelse zeeleeuw op het einde van de duik als een soort pleister op de wond voor diegenen die wel zijn gaan duiken.

Terwijl we aan het ontbijt zitten varen we door naar de 2e voor vandaag en tevens laatste van deze duiksafari. Dit is een wat rustigere vaart en als de boot bij Pincon voor anker ligt is de zee ook best kalm. Het gaat wel iets beter, maar ik blijf erbij dat ik niet mee ga duiken. Wel stap ik even onder een warme douche wanneer iedereen van boord is en laat het warme water even over mijn nek stromen. Heerlijk. De laatste duik is voor iedereen beter geweest, heel helder zicht, maar wel heel erg koud. Terug op de boot is er weer flink leven in de brouwerij iedereen sjouwt met zijn/haar spullen. Alles moet natuurlijk drogen want vandaag is de laatste dag aan boord. Enkelen blijven nog een paar dagen dan wel een week en sommigen, waaronder wij vertrekken dinsdag naar huis. Wij zullen er niet aan ontkomen dat er wat spullen nat dan wel niet helemaal droog mee het koffer in gaan. Gelukkig hebben we nog een plastictas bij ons waar we alles in kunnen stoppen.

De stemming aan boord is wat omgeslagen. Men heeft wat ontevredenheid geuit en we merken dat dit zo zijn effect op Jimmy en Jessie heeft. Niet iedereen is het eens met de gang van zaken omtrent het al dan niet duiken met nitrox toen de compressor voor de 2e keer kapot was en we hebben uiteindelijk ook 1 duik gemist doordat de compressor de 1e keer kapot ging. Ook blijkt de ingeslagen bier en frisdrank niet toereikend. Niet dat wij van het bier zijn, maar er zijn wel mensen aan boord die wel graag een biertje na het duiken drinken en sinds een paar dagen is de biervoorraad op. Ook is er geen cola meer en teren we op het laatste restje sprite. Alhoewel er nog wel diverse soorten thee zijn, is de gewone recht toe recht aan thee ook niet meer verkrijgbaar. Niet zo handig allemaal. Gelukkig is er wel voldoende water aan boord. Jessie komt naar onze hut met een mededeling van de kapitein. Het gaat over de kosten van de loodgordel die ik verloren ben. De kapitein wil USD 50 voor de riem hebben en USD 12.50 per loodblokje hetgeen neer komt op USD 11250 voor de gehele gordel. Die man spoort niet. En Jessie gaat naar de kapitein terug met deze boodschap. Die komt aan en Jessie deelt ons vervolgens mee dat de eigenaar van de boot aan wal aanwezig zal zijn zodra wij in Santa Cruz aankomen. Dat is goed zegt Marco, want dan wil ik met hem ook nog wel de discussie aangaan over de vergoeding die wij moeten krijgen voor 1 gemiste duik op Bartolomé en het feit dat we een paar duiken met gewone lucht hebben gemaakt ipv nitrox omdat de compressor voor de 2e keer kapot is gegaan. Daar hebben we tot dusver niks van gezegd, maar dan kunnen ze het ook krijgen ook. We zullen zien hoe of wat als we straks in Santa Cruz aankomen.

Santa Cruz (ook wel Isla Santa Cruz ) is na Isabela het op een na grootste eiland van de Galapagoseilanden met een oppervlakte van 986 km². Het hoogste punt op het eiland is 864 meter en het is een slapende vulkaan. De hoofdplaats van het eiland is Puerto Ayora, de grootste plaats van de Galapagos. De naam Santa Cruz is ontstaan ter ere van het kruis van Christus. De Engelse naam (Indefatigable) is afkomstig van het Engelse schip HMS Indefatigable.

Het is het belangrijkste eiland voor het toerisme. Op het eiland liggen drie plaatsen met toeristische voorzieningen zoals restaurants en er zijn 13 attractiepunten (visitor sites) en bovendien nog zes plaatsen waar duiktoerisme mogelijk is.

Even buiten Puerto Ayora ligt het Charles Darwin Research Station waar ecologisch onderzoek wordt uitgevoerd naar de bijzondere flora en fauna van de eilanden en waar voorlichting en onderwijs hierover wordt gegeven. Het instituut wordt jaarlijks bezocht door meer dan 100.000 bezoekers.

Het voelt raar om weer vaste grond onder je voeten te voelen. En met enige regelmaat is het net of je nog steeds op de golven staat te deinen. Mijn nek en hoofd zijn nog wel pijnlijk, maar het is te doen. Op de pier liggen een drietal zeeleeuwen hun 'roes' uit te slapen. Nog niet bijna onder de indruk van ons die van de gelegenheid gebruik maken de beesten van heel dichtbij te bekijken.

Met een kleine groep gaan we samen met Jimmy naar het Darwin centrum. Onderweg stoppen we even bij de kleine vismarkt, waar het stikt van de pelikanen. Zij hopen hier gemakkelijk aan een maaltje te komen.

Bij het Darwin Centrum worden de eieren van de reuzen schildpadden uitgebroed. De jongen worden gemerkt zodra ze zijn uitgekomen en in gevangenschap gehouden tot ze oud genoeg zijn om uitgezet te worden. Ook zitten er een paar volwassene schildpadden. Deze zijn in het verleden door mensen als huisdier gehouden en kunnen niet meer terug uitgezet worden. Zij zullen hier dus hun oude dag slijten. Een interessant bezoek.

Vervolgens lopen we nog even rond in het stadje dat stikt van de toeristische winkeltjes en restaurantjes. Langzaam aan lopen we terug naar de pier. De pelikanen hebben er zin in, want die vliegen af en aan. Baby Blacktip reef sharks zwemmen een rondje in het redelijk ondiepe water en we zien hier en daar nog een koffervisje en een rogje zwemmen. Een zeeleeuw ligt nog lui te wezen, de andere twee zijn vertrokken. De zodiacjes brengen ons weer terug naar de boot waar we nog een laatste keer met zijn allen zullen eten. Het eten is goed, maar krijg geen hap door mijn keel en ik lig dan ook in no time in mijn bedje. Hopelijk gaat het morgen beter.

Het licht gaat letterlijk en figuurlijk vroeg uit…2000 uur ben ik er echt klaar mee. Rond 1200 uur vertrekken we naar Baltra, waar we rond 0500 uur aan zullen komen. Morgen is het vroeg uit de veren. 0600 uur ontbijt en dan moeten we met al onze spullen klaar staan voor vertrek.