Op de sneeuwscooter

Na een redelijke nachtrust is het rond 0630 uur wel gedaan met het slapen. Rond middernacht hebben we nog even ruzie gehad met de verwarming op de slaapkamer. Deze stond flink te draaien omdat we het raam op een kier hadden staan voor wat frisse lucht. Daar was de temperatuurmeter het niet zo mee eens en die dacht laat ik de boel maar even flink gaan verwarmen. Voor je dan weer in slaap bent gevallen, ben je weer een paar uurtjes verder.

We houden hetzelfde ritueel aan. Marco gaat brood halen en ik zorg dat ik gedoucht en aangekleed ben als hij terugkomt. Om 0900 uur moeten we bij Lapland Safaris zijn voor trip van vandaag. Op de sneeuwscooter naar de rendierenboerderij. Omdat we redelijk vroeg wakker waren, hebben we de tijd en kunnen we op ons gemak ontbijten.  Na het ontbijt is het verder aankleden en lopen we naar Lapland Safaris. Het is redelijk fris en bewolkt.

Bij Lapland Safaris krijgen we eerst sneeuwschoenen en een paar sokken, deze moeten we aandoen en vervolgens krijgen we een dikke overall aangereikt. Deze moet je over je kleding aantrekken die je al aanhebt. En als je dan al diverse laagjes aan hebt en je bent wat aan worstelen om die sneeuwlaarzen aan te krijgen en vervolgens dat skipak, dan heb je het op een gegeven moment best wel heel erg warm. Had het zweet dik op mijn rug staan. Handschoenen hebben we niet nodig, wij kunnen onze eigen handschoenen gebruiken.

Als we allemaal zijn aangekleed, krijgen we de veiligheidsinstructies. Ook wordt gevraagd of er dames zijn in blijde verwachting zijn, want het is niet zo aan te raden om in die 'toestand’ een scootertocht te maken want het kan nog wel hobbelig en bumpy zijn.

Daarnaast was het belangrijk dat we ook het rijbewijs bij ons hadden. En ja die zit nog in mijn handtas die op de tafel in het huisje ligt. Op zich logisch dat je je rijbewijs bij je moet hebben want je gaat immers een motorrijtuig besturen. De waarschuwing is dat er politie op de route kan staan die je naar je rijbewijs kan vragen en eventueel ook een alcoholcontrole kan uitvoeren. Als dat gebeurt, dan hebben we een uitdaging. Maar Marco bedenkt ineens dat we altijd een scan van onze belangrijkste papieren, dus ook het rijbewijs, bij ons hebben. Dus als we gecontroleerd worden, hoop ik dat ze een digitale versie van mijn rijbewijs ook accepteren.

Nadat we onze namen en handtekening op een formulier hebben gezet, krijgen we een bivakmuts en een helm. Dan kunnen we naar buiten. Heerlijk die frisse lucht. Even afkoelen. Spannend vind ik het toch wel als ik heel eerlijk ben. Wanneer iedereen buiten staat, lopen we terug naar de locatie waar de sneeuwscooters staan. Notabene 2 minuten lopen van ons huisje. Op weg maar Lapland Safaris lopen we er aan voorbij. Een van de begeleiders legt uit hoe de we de scooter moeten bedienen: gas geven, bochten maken en afstand houden op de voorganger. Er worden nog wat handsignalen uitgelegd die onderweg gebruikt moeten worden en nog eens benadrukt dat we vooral rechts moeten blijven 'rijden'. 

Het eerste stuk is even wennen. Het is inderdaad wat hobbelig en stug met sturen. Ook het gas geven is even wennen. Dat doe je namelijk met de binnenkant van je duim. En sturen dus voornamelijk met links omdat je anders te veel gas kunt geven. We passeren een hotel en komen op het meer terecht waar we op de eerste avond hebben gestaan in de ijdele hoop het noorderlicht te zien. Gelukkig is het meer goed bevroren. We crossen verder over het meer en komen in een meer bosrijke omgeving. De ene keer is de route hobbeliger dan de andere keer. En ik snap heel goed waarom je dit dus niet moet doen wanneer je in blijde verwachting bent.  Op de minder hobbelige stukken kun je wat meer gas geven. Ik vind het best nog wel lastig, want de helm beslaat als ik de klep naar beneden doe en zie daardoor dan niet zo goed waar ik moet zijn om op het pad te blijven. Het gat tussen met mijn voorganger is met tijd en wijle wat groter dan de minimale 20 m.

Het seinen onderweg gaat op zich redelijk goed. Soms is het wat lastig omdat je dan net op een stukje zit waar het toch wel heel handig is om 2 handjes aan het stuur te hebben. Marco en ik zijn de enige single drivers alle andere stellen delen 1 scooter en wisselen al dan niet af met rijden. De route is best afwisselend. Hier en daar moeten we stoppen omdat we een oversteek moeten maken bij een weg. Iemand van de organisatie treedt dan op als verkeersregelaar. Ook steken we zo nu en dan langlaufloipes over. Een paar keer rijden we over een open vlakte. Op die momenten is het dan toch wat frisser aan je snoet, maar koud hebben we het absoluut niet. Het lijkt wel of de zitting verwarmd is en ja we hebben ook stuurverwarming. Die doet het zo goed dat ik h op een gegeven moment wel zulke warme handen heb, dat ik echt dacht verrimpelde vingertopjes te hebben als ik mijn handschoenen uit zou doen. Later ving ik op dat je de temperatuur kon regelen met de een knopje links op het stuur, daar heb ik op de terugweg dan ook dankbaar gebruik van gemaakt.

Op een van de open stukken houden we even een soort van fotopauze en maken de begeleiders foto's van iedereen op zijn/haar eigen scooter. Het is wel grappig om de lange rij van sneeuwscooters te zien. Het rijden op zo’n scooter begint wat meer te wennen en ik merk ook dat wanneer je in een bocht zit het toch beter is dat je wat meer gas geeft dan wel het gas niet te veel los moet laten zodat je niet al te hard hoeft te werken om in te sturen. Een meer haakse bocht is wat meer een uitdaging, maar als je je lijf er ook in gooit - net als op de motor - dan gaat dat ook wat soepeler.

Na een tocht van ca 30-45 min komen we aan bij de rendierboerderij. We worden welkom geheten door een van de mannen aldaar. De rendiersledes staan al voor ons klaar. De meneer – gekleed in Finse klederdracht - vertelt ons wat over de dieren en legt ons uit hoe we in de slee moeten stappen. Dat stappen mag dus niet, want als je in de slee staat en het rendier schrikt van iets, dan gaat het dier bewegen en dan beweegt natuurlijk ook je slee…en jij ligt op je snufferd. Dus je gaat eerst zitten en zwaait dan je benen in de slee. Je zorgt dat je goed aan de kant gaat zitten zodat je partner erbij kan. Moet je voorstelen hoe dat gaat met de kleding die wij aanhebben hebben. Bukken gaat al bijna niet, laat staan in zo’n slee gaan zitten. We hebben nog net geen contract als Michelinmannetje aangeboden gekregen. Als we eenmaal zitten kunnen we zowat ook geen kant meer op, als haringen in een ton…

Wij zitten in de eerste slede. Een van onze begeleiders komt langs om foto's te maken. Oh this is serious stuff……ja dat is mijn fotocamera zeker. Ik geef haar snel een uitleg hoe of wat en dan gaan we op de foto. Het is voor haar onwennig een fotocamera als die van mij in haar hand te hebben. De meesten gebruiken tegenwoordig hun mobiele telefoon en dat klikt gemakkelijker weg. Het lukt haar dan toch om een paar leuke foto's te maken. Wanneer ze het rendier passeert die voor onze slede staat schudt hij met zijn hoofd en steekt het gewei dat hij nog heeft naar voren. We moeten lachen, dat deed die kleine rotzak bij mij ook toen ik foto's van hem had gemaakt. Ik was in de veronderstelling dat het dier 1 deel van het gewei kwijt was geraakt tijdens een gevecht, maar bij rendieren is het zo dat zij ieder jaar hun gewei afgooien en het kan zijn dat eerst het ene gewei afvalt en later pas het andere. En zo'n gewei kan heel groot en dus zwaar worden. Vandaar dat het dus voorkomt dat een dier een tijdje uit balans is en zijn kop naar een kant op hangt afhankelijk van welke kant het gewei is afgevallen. Ieder jaar groeit het ook weer aan en het gewei kan afhankelijk van hoe goed het dier te eten heeft tot wel 20 mm per dag groeien.

De sledetocht duurt nog geen 10 min. Als we weer op het beginpunt zijn, is groep 2 voor het tochtje met de sledes aan de beurt en krijgen wij verder uitleg over de rendieren, wat voor voedsel ze eten, het gewei en waar het voor dient. Voor de dames is dat om de kalfjes te beschermen en voor de heren om met elkaar te kunnen vechten om de het mooiste vrouwtje. Wanneer groep 2 terug is, krijgen we een warm drankje en wat lekkers voor erbij aangeboden. Dit is meteen een goed moment voor een sanitaire pauze. Gelukkig is de nood niet hoog want voor je de overall en de rest uithebt….en daarna natuurlijk weer alles aan.

En dan gaan we weer terug naar Levi via dezelfde route. Dit keer voel ik mij wat prettiger op de scooter, stiekem komen mij skills van het motorrijden van jaren geleden weer een beetje naar boven, en kan ik wat meer aansluiting houden met mijn voorganger.  Het zicht op de terugweg is beter en ik zie ook beter en gemakkelijker hoe het te volgen pad loopt. Zo nu en dan waag ik het om even te kijken hoe snel ik ga, gemiddeld zo rond de 30 - 35 km p u, maar ik tik ook een paar keer de 50 aan. En dat is toch best snel op zo’n ding. De terugweg gaat wat sneller dan de heen weg. Circa een 1/2 uur na vertrek bij de boerderij zijn we weer terug bij de scooterlocatie. Vandaar lopen we terug naar waar we onze pakken etc. hebben opgehaald. De helmen en bivakmutsen leveren in, de rest kunnen we bij ons houden omdat we nog meer tochten met Lapland Safaris hebben geboekt.

Op ons gemak lopen we terug naar ons huisje. Daar gaan we even op ons gemak zitten alvorens we nog even naar de supermarkt lopen voor wat lekkers en voor het ontbijt. Het is al na 1330 uur dus echt lunchen hoeven we niet meer. Dus het wordt wat om te snacken. Ze hebben hier van die heerlijk gesuikerde broodjes. Voor de Limburgers onder ons: het zijn net 'nonnenvotjes' al dan niet gevuld met jam.

Het is windje dat is opgekomen voelt guur aan en als we terug zijn in ons huisje zien we op een gegeven moment de stuifsneeuw voorbijkomen. Wij zitten er intussen heerlijk warmpjes bij. De verwarming doet het supergoed, dus we steken de openhaard niet aan hoe gezellig dat ook is, het wordt veel te warm met dat ding aan. Intussen hebben we Mariska ook op de radar gehad en gaan we vanavond gezellig samen met drietjes eten.

Tot die tijd is het nog even in de relaxmodus in de sauna.