Sucre

Gisteravond hebben we dus gedineerd in het restaurant van ons hotel. Althans we hebben een poging daartoe gedaan.

Op de kaart stond Lamasteak, dat wordt in Bolivia blijkbaar veel gegeten dus dat moeten we ook geprobeerd hebben. Leuke tafel bij het raam met uitzicht op de lichtjes van La Paz, want het was inmiddels donker. Van tevoren hadden we lekker een Kir Royal gedronken in de lobby bar dat we als welkomstdrankje kregen aangeboden.

De ober was even in paniek van ja No hablo Inglés en wij no hablo Espagnol. Geen probleem dat werd opgelost door de receptionist erbij te halen en onze bestelling kon worden opgenomen. Medium Rare is een fenomeen dat men niet zo goed begrijpt dus we bestelden onze steak medium. Met daarbij een lekkere Boliviaanse rode wijn. Inmiddels zijn we wel aan de hoogte gewend, dus zo voorzichtig een wijntje bij het eten moet kunnen. Het duurde even voor de borden kwamen, maar dan heb je over het algemeen wel wat.

De frietjes waren heerlijk, super goed gebakken. Het vlees smaakte goed, al was het hier en daar toch wel well done ipv medium. Marco zijn vlees was helemaal well done en tegen het taaie aan. De ober erbij gehaald en mea culpa het bord ging terug naar de keuken. 15 min later kreeg Marco zijn 2e bord. Het vlees wordt ter controle doorgesneden. Warempel medium rare. Dat is mooi meegenomen. Helaas bleek het vlees heel mooi bruin aan de buitenkant, aan de binnenkant idd. mooi rood maar koud……toch maar weer de ober erbij gehaald. Die wist er ook allemaal niet zo goed raad mee, dus een manager erbij. Zij wist zich er duidelijk ook geen raad mee, duizendmaal excuses en hoe kunnen wij dit voor u oplossen. Het was inmiddels 2030 uur geweest, dus ja een volle maaltijd met deze wachttijden ga je ook niet meer nemen. Men zou uitzoeken wat er in de keuken was gebeurd. Na een 15 min. nog niemand aan onze tafel gezien.

Toen zijn we maar opgestaan en naar de receptie gelopen. De Duty Manager wordt erbij gehaald en die begint in het Spaans zijn excuses etc aan te bieden. De receptionist haast zich om alles te vertalen want die snapte wel dat wij het niet zo goed begrepen allemaal. Heel vervelend allemaal en sorry sorry sorry. Maar als excuus voor de kok het bereiden van Lamasteak is erg moeilijk. Toen wij aangaven regelmatig steak klaar te maken en dat wij altijd warm vlees hebben was de vraag of dat ook lama was…..serieus….hier kwamen we dus niet verder mee. In ieder geval hoefden wij niks te betalen en als we volgende week terugkwamen zouden ze iets speciaals voor ons bereiden. Ben benieuwd.

Het bed was gelukkig wat breder als in Huataja en het slapen ging iets beter. Het uitzicht 's morgens over de stad was wat minder ivm de laaghangende bewolking. Beetje jammer, maar ach…gisteravond met al die lichtjes was ook al spectaculair om te zien. We gaan op tijd naar de receptie voor de check-out en krijgen onze ontbijtbox overhandigd. Rond 0700 uur komt onze gids voor de transfer naar het vliegveld. Een hele aardige vent die 2 torens bij het hotel vandaan woont. De ochtendspits valt op zich mee, maar het neemt altijd tijd in beslag. Op deze vlucht mochten we maar 20 kg meenemen. Een uitdaging omdat we met 23 zijn begonnen. Inmiddels is er links en rechts wat uit het koffer verdwenen (bewust dus niks weggehaald hoor) dus het aantal KG is ook verminderd, maar nog steeds hadden wij 1.5 kg overgewicht. Onze gids gaat mee tot aan de check-in voor het geval er moeilijk gedaan zou worden. Er wordt met een scheef oog naar het aantal kg gekeken, maar men raakt nog niet bijna onder de indruk.

Na de check-in nemen wij afscheid van de gids en gaan we door de security check naar Gate 9. En weer mag het flesje water wat in onze rugzak zit zonder problemen mee ondanks dat er op de borden aan staat gegeven dat dit absoluut niet mag. Je kunt maar ergens consequent in zijn. Onze vlucht vertrekt om 0915 uur en we hebben nog een uur. Het is op zich niet zo'n groot vliegveld en vrij overzichtelijk. Vlak voor we gaan boarden krijgen we een gatewijziging en moeten we naar Gate 7 - 50 m verderop. Eerst mogen de mindervaliden en ouders met kleine kinderen aan boord, dan de rest. We zitten in rij 12 bij een nooduitgang. Dit is toch wel een issue want wij spreken geen Spaans, dus wij worden verplaatst naar rij 4. Bijna vooraan, ook niet verkeerd. Onze handbagage kan gelukkig mee verhuizen.

Het landschap dat onder ons doorglijdt is rotsig en we hebben nog kort een mooi zicht op de Royal Andes. Kleurrijk is het landschap niet overwegend (donkere)groentinten met bruintinten. Hier en daar zie je kleine woongemeenschappen liggen. De vlucht verloopt zonder problemen. Het vliegveld is mooi afgezet met hekwerk en het grappige is dat meteen achter dat hekwerk vee van de lokale boeren die vlak bij het vliegveld in Sucre wonen, loopt te grazen.

Lang hoeven we niet op onze koffers te wachten en onze gids David is er ook vrij snel. We gaan meteen door. De zon schijnt aardig, vanmiddag eindelijk die korte broek aan. Zit die ook niet voor niks in het koffer. Sucre, ook wel de witte stad genoemd vanwege de witte bouwwerken, is de constitutionele hoofdstad van Bolivia, dus niet La Paz. De stad ligt een stuk lager dan waar we vandaan komen namelijk op een 2800m hoogte. Sucre is de eerste stad die in Bolivia werd gesticht - reeds in 1538 onder de naam La Plata. De naam is in 1826 gewijzigd in Sucre als eerbetoon aan de eerste officiële president van de republiek na Bolivar.

We gaan eerst naar het hotel om onze koffers af te zetten. Het is een mooi haciënda-achtig hotel en we hebben een supergave kamer die meteen aan de patio ligt wanneer je uit de receptieruimte komt. Er is een voorkamer met een antieke bank, stoelen en een tafel. Dan het trapje op met een antiek lijkend bed. Helemaal in stijl.

Na dit intermezzo lopen we naar Plaza 25 de Mayo. In eerste instantie zouden we naar Museo Casa de la Libertad gaan, maar dat is helaas voor onderhoud gesloten. Dit was wel interessant geweest omdat hier aan het eindde van de bevrijdingsoorlog de onafhankelijkheid is getekend. Als alternatief gaan we naar Musea del Tesoro. Hier krijgen we tekst en uitleg over de 5 mijnen in Bolivia waarvan er een paar hier in de omgeving liggen. We moeten nog even op de gids wachten in de patio waarvan het dak ontworpen is door Gustave Eiffel. In deze mijnen wordt goud, zilver, koper en de Boliviano gedolven. Het is een hele interessante rondleiding en licht ook toe hoe deze edelmetalen, behalve de Boliviano dan, door vroegere culturen als de Inca's werden gebruikt. Goud, zilver en koper kennen we allemaal, maar de Boliviano is onbekend. Niet zo gek want deze edelsteen wordt alleen in Boliva gevonden. Het is een prachtige 2 kleurige steen - zacht paars met zacht goudgeel. Echt prachtig. Het is lastig deze te ontdekken, omdat hij als het ware door de amethist en citrien wordt gevormd. En uiteraard is er na afloop een winkeltje. Ik heb nog een aantal oorbellen gepast met de Boliviano, maar helaas paste de vorm niet helemaal bij mij en hadden ze geen andere modellen. Dus ik heb het gelaten voor wat het is. Wellicht dat deze steen over niet al te lange tijd meer bekendheid krijgt en wie weet dat hij dan ook naar Europa overvliegt.

Na dit bezoek gaan we lunchen. Onze gids raad ons een restaurantje aan en ook een typisch Boliviaans gerecht. Hier kun je gerust met zijn tweeën van eten voegt hij er nog aan toe. Maar goed ook want het is echt een 2 persoonsmaaltijd. De ober spreekt geen Inglés maar met handen en voeten krijgen we de bestelling door. Pique a lo Macho - stukjes malse biefstuk, kip en worstjes met frietjes in een pittig saus - dat laatste viel reuze mee. Heerlijk dit. Lekker op het balkonnetje met uitzicht over de plaza. De keuze op de kaart was super, dus we hebben meteen maar voor vanavond gereserveerd.

We maken nog een korte wandeling over de plaza en gaan terug naar ons hotel. Koffers open en korte broek aan. Nog even op het dak van ons hotel gekeken want vanaf hier heb je een fraai uitzicht over de stad. Om 1500 uur worden we opgehaald en gaan we richting La Recoleta - een Franciscaner klooster uit 1607. Het klooster werd destijds aan de uiteinden van de stad gebouwd, aan de voet van de Cerro Churuguella. Hier krijgen we een rondleiding samen met een aantal Bolivianen. Onze dame die de rondleiding verzorgde naar voren geroepen zodat het voor onze gids gemakkelijker was eea. Te vertalen. Het grappige was dat we voor de Bolivianen een attractie op zich waren. In het klooster bevindt zich een boom van meer dan 1500 jaar oud - deze is inmiddels tot een historisch en nationaal monument verklaard. De stam is dan ook ontzettend dik. Je moet er met 8 mensen omheen staan wil je hem helemaal kunnen 'omarmen'. Bijgeloof is ook dat wanneer je 3x met de klok meeloopt je wensen mag doen die dan verhoord worden en als 1x tegen de klok in er om heen loopt je gaat trouwen. De Bolivianen moesten natuurlijk 3 rondjes lopen en voor we door konden naar de volgende zaal, moesten we eerst met een van de heren op de foto. Zo grappig.

Vervolgens lopen we naar het ASUR. Een stichting voor antropologisch onderzoek en etnische ontwikkeling. Hier worden op de nog traditionele wijze (wand) kleden gemaakt volgens de eeuwen oude weeftechniek. De lappen / kleden die ontstaan zijn zo stevig, dat ze nog wind nog water doorlaten. In het bijbehorende museum is meer te zien over kleden van de Tinkipaya de geloven in de janaqpacha - de bovenwereld oftewel hemel, de Tarabuco die geloven in de pachamama - de wereld oftewel heden en de Jalq'a die geloven in de Manghapacha - de onderwereld. De Tinkipaya hebben kleurrijke doeken net zoals de Tarabuco zij het dat de Tarabuco alledaagse handelingen / rituelen als een feest, huwelijk, werk, dieren etc. in hun doeken verwerken. De Jalq'a hebben donkere doeken bestaande uit rood en zwart met daarin allerlei figuren verwerkt. Het zijn echt fascinerende doeken om naar te kijken. In de museumshop is een mevrouw, het zijn alleen de vrouwen die dit soort weeftechnieken beheersen en uitvoeren, bezig met een doek. Met een doek kan ze goed een aantal maanden bezig zijn. De mannen weven ook wel, maar die doeken zijn heel anders minder verfijnd.

Vervolgens rijden we naar Parque Simón Bolivar, het grootste park van Sucre. Een prachtig ruim park met mooie oude bomen en rozenranken. Het park is populair bij de lokale bevolking. Niet zo gek want je kunt hier heerlijk relaxen en genieten van al het moois. Midden in het park staat een 'Eiffeltoren'. Deze toren is geen replica van de Eiffeltoren in Parijs, maar is wel ontworpen door de heer Eiffel en is gemaakt van het metaal dat over was van de Eiffeltoren. Na een korte wandeling door het park lopen we terug richting hotel. We komen weer uit bij Plaza 25 de Mayo. Nog even langs de bank om geld uit de muur te halen en dan nemen we afscheid van onze gids. Die zien we morgen weer terug als we naar Potosi (let op de klemtoon :-) ) reizen.

Tegen 1915 uur lopen we naar het restaurant. Het is druk op straat, minder chaotisch dan wat we tot nu toe hebben meegemaakt. Ook rijden hier wat meer luxere auto's. Wel is het zo dat wanneer je oversteekt, je goed uit moet kijken. Dit moet altijd wel, maar hier is het zo dat de auto's en motoren gewoon niet stoppen wanneer je oversteekt. En we hebben idd gemerkt dat dit echt zo is.

Het avondeten smaakte vanavond in ieder geval tig keer beter dan gisteravond. Heerlijk weer op het balkonnetje gezeten. Maar goed dat we een trui aan hadden gedaan want het waait frisjes, maar de temperatuur is niet slecht - ca 16ºC. Als de rekening komt - la quenta (voor ons gemakkelijk te onthouden want de dochter van een vriendin van ons heet Quinta) schrikken we even van de prijs. € 30 voor 2 personen incl. drinken (glas wijn/water en koffie/thee) en fooi. Dat het niet duur was hier in Bolivia hadden we al gemerkt, maar we hadden toch verwacht iets meer te moeten betalen voor hetgeen we gegeten hadden (tenderloin van de grill)

Op ons gemak lopen we terug naar het hotel. De koffers staan al weer zo ver klaar voor onze (bus)reis naar Potosi. Om 0915 uur worden we opgehaald, dus dat wordt uitslapen…