Vancouver

Gisteravond hebben we nog lekker Chinees gegeten in het dorp. Het was een compleet sfeerloos restaurant met een gezellig groene neonverlichting die de raam omlijstte Ergens midden in het raam  hing Open in typische rode neonletters met een blauw neonrandje eromheen. En op TV konden we de Emmy awards voor TV series volgen. Het geluid stond uit, maar het was ook een uitzending voor doven en slechthorenden dus konden we precies meelezen wat er werd gezegd dan wel welk geluid er werd gemaakt. Hoefden we toch niks te missen. Er zaten best wel wat mensen binnen, voornamelijk lokale mensen. Meestal is dat een goed teken. Gelukkig hoefden we niet per se van het buffet gebruik te maken, maar konden we ook a la carte eten. Allebei kozen we voor een soort vispotje: Marco zijn vis was min of meer gefrituurd en die van mij werd in een bouillonnetje geserveerd. Tegen de tijd dat we ons eten kregen, was het bezoekers aantal al gereduceerd, rond 1930 zitten we gezellig met zijn tweetjes in ons hoekje te eten en begint de dame van de bediening intussen de bakken van het buffet op te ruimen. Er zit toch niemand meer binnen.
 

Van de week in Vernon hebben we een soort gelijk iets meegemaakt toen we bij de sushi tent zaten. Bleken zij om 2000 uur te sluiten. Wij hadden dat niet in de gaten. Wel hadden wij zoiets van vreemd dat het hoofdgerecht zo snel wordt geserveerd terwijl we nog met ons voorgerecht bezig zijn. En in eerste instantie dachten wij ook nog dat de gasten die al weg waren heel erg geknoeid hadden omdat de dame van de bediening druk aan het vegen was daar waar die gasten hadden gezeten. Maar ze was dus al enigszins aan het schoonmaken. Vandaar dat wij nou ook zoiets hadden van gaan ze hier dan ook zo vroeg dicht, maar er stond niks aangegeven van een sluitingstijd en we werden ook niet opgejaagd of de tent uitgekeken. Dus het zal wel, we eten op ons gemak ons eten op. Wanneer we kort voor 2000 uur buiten staan hebben we eigenlijk nog zin in een ijsje, dat wil zeggen Marco had zin in een ijsje. Vlakbij zat een McDonalds dus hup naar de Clown voor een Sundae. Als ik dan de Blue Berry Crumble Sundae zie staan, gooi ik mijn bezwaren overboord en snoep lekker mee.

En net voor de wekker afloopt - dat is om 0600 uur - zijn we wakker. Op zich hebben we goed geslapen. Heerlijk bedje moet ik zeggen, niks mis mee. We doen ons ding en als we klaar zijn met ons ochtendritueel gaan de laatste spullen in het koffer. Na de laatste check in de kamer checken we uit en gaan we ontbijten. Het hotel heeft geen ontbijtservice vandaar dat we sowieso naar het dorp moeten. JoJo's Café staat heel goed aangeschreven voor ontbijt en is al om 0700 uur open en het ligt voor ons ook nog es op de route naar Vancouver. Er staan al wat mensen voor de deur en er komen er nog een paar meer bij. Als om 0705 uur de deur open gaat, worden eerst de stoelen en bankjes voor het terras naar buiten gedragen. Blijkbaar zijn het allemaal vaste klanten want eerst sjouwt iedereen iets naar buiten alvorens ze naar binnen gaan. Hun bestelling doorgeven hoeft ook niet want dat is van de meeste al bekend. We kijken even waar men gaat zitten om te voorkomen dat we op iemand zijn stamplaats gaan zitten.

Het is wel grappig om te zien. Iedereen praat met elkaar aan: hoe is 't met jou? Goed! Wanneer wordt je geopereerd? wie is je chirurg? Dat is dokter zus en zo,  etc. Er komen nog meer 'oude bekenden van elkaar' binnen: mag ik bij jou zitten? Maar natuurlijk. De krant wordt gelezen en intussen met de een en ander geanalyseerd. Inmiddels komen onze broodjes. Aan de ene kant ziet het er niet zo uit dan wel kijken we er vreemd tegen aan - het is net of we een McDonalds broodje krijgen, maar het smaakt erg goed. Een warm rond ontbijtbroodje met roomkaas, zalm en een gebakken eitje. Lekker kopje thee voor mij en triple espresso voor Marco erbij en wij kunnen er weer tegen. JoJo is een populair caféetje. Om 0725 uur zitten er 21 mensen binnen met allemaal wat te eten en/of drinken voor hun snufferd.

Kort na 0730 uur zitten we weer in de auto en rijden we naar Vancouver. Een heel kort stukje van de route hebben we gisteren al gereden toen we naar Spotted Lake reden, nu rijden we er aan voorbij. Het gebied waar we doorheen rijden behoort ook weer aan First Nation People ('Indianen') toe. Osoyoos heeft een steppenklimaat en dat zie je ook wel aan de begroeiing. Die is op de heuvels minder dik. Wederom passeren we veel fruittelers en wijnboerderijen. Gaande weg hebben we weer hele mooie vergezichten. Je raakt er niet over uitgekeken en het blijft verbazen. Onze eerste stop is Hope Slide. Tegen de tijd dat we nog 140 km naar Vancouver moeten, zijn we in de buurt. Dat duurt nog even. De navi geeft aan dat we rond de 321km deze we moeten volgen, dus we hebben nog een kleine 200km te gaan voor we er zijn. Ik rijd het eerste stuk. Het is rustig op de weg, maar we zijn niet alleen. Na een 45 min rijden zijn we rond met de USB van de Top 1000 en wordt hij verwisseld voor een andere USB met een medley van diverse artiesten. Het is frisjes maar de zon schijnt. Gaandeweg veranderd de omgeving en is het weer meer begroeit met naaldbomen, loofbomen die lekker aan het verkleuren zijn en struikgewassen. Een paar keer rijden we door een stukje Nationaal Park en zien we een bordje wildlife viewing. Het enige wildlife dat we hebben gezien is een wasbeertje, langs de kant van de weg. Die had zijn wilde avontuur op de Highway niet overleefd helaas.

In het natuurpark is de weg voornamelijk 1-baans, maar daarbuiten 2-baans. Rond 1000 uur zijn we bij Hope Slide. Dit is de op 1 na grootste aardverschuiving van Canada. Deze verschuiving vond plaats in de vroege ochtend van 9 januari 1965 en kostte aan 4 mensen het leven. Ook heeft het een meertje compleet weggevaagd en bedekt met rotsen, modder en gruis. Men schat dat er een volume van 47 miljoen kubieke meter aan rotsen en stenen naar beneden is gekomen tijdens deze aardverschuiving die hoogstwaarschijnlijk door een aardbeving veroorzaakt is. De hele verschuiving is 152 m diep, 2km breed en is 1200 m de helling afgegleden. Nog steeds zijn de lichamen van 2 slachtoffers niet gevonden en liggen zij ergens begraven onder de berg stenen en gruis.  In augustus van 1965 en april 1966 zijn hier op de plek van de aardverschuiving 2 vliegtuigjes gecrasht ook met de nodige slachtoffers. Als je er nu naar kijkt is het een hele rustige plaats met een lichte plek op een bergwand en heel veel rotsen. Het is haast niet voor te stellen wat een geweld dit is geweest.

Marco rijdt het laatste stuk van de route. Nog steeds is het zonnig, maar het voelt toch best frisjes. Net na Hope houdt de Highway op en beginnen we aan de Freeway, dit is meer onze snelweg zal ik maar zeggen. De snelheid gaat omhoog naar max 110 kmpu en we hebben 3 tot 4 rijbanen. Het is meteen ook een stuk drukker. Vooral rond om Vancouver. Daar is het langzaam rijden. Via ChinaTown komen we via 3 rijstroken de stad binnen. Op de doorgaande weg rijden we van verkeerslicht naar verkeerslicht. Dat houdt een beetje op maar aan de andere kant krijg je wel de kans even rond te kijken en een beeld van het verkeer te krijgen. China Town is wat chaotisch en ook al rijden de auto's, men steekt toch nog gauw even de weg over. Kort nadat we China Town uit zijn, worden we naar de weg geleidt waaraan ook ons hotel ligt. Het ligt midden in de stad, gunstig want veel dingen liggen wel op loopafstand. Bij de receptie vraag ik even na waar we kunnen parkeren, want dat is niet helemaal duidelijk. Het blijkt dat we al een heel eind in de goede richting waren, we moeten alleen bij het gebouw naast ons hotel zijn. Check-in gaat ook snel en dan kunnen de koffers naar boven. De kamer is heel netjes, niet super ruim, dus we moeten even passen en meten met de koffers. En het bed is ook wat krapjes, maar goed die 2 nachten overleven we ook wel :-).

Eerst gaan we lunchen. We komen terecht bij The Nosherie. Heerlijke verse broodjes, salades en gezonde smoothies. Het is een druk bezocht tentje. Snap ik, want de sandwiches smaken heel erg goed.

Plan de campagne voor vandaag is een bezoek brengen aan Granville Island. Vanuit het hotel een 1/2 uurtje lopen. En aangezien het mooi weer is, gaan wij lopen.  Het is best nog een hele wandeling die over de Granville Bridge langs de Hwy 99 voert. Men mag hier 60km per uur, maar dat is voor de meeste mensen per paar autobanden denk ik. Gelukkig is de stoep redelijk breed. We hebben de fout gemaakt links te blijven lopen, we hadden beter aan de rechter kant kunnen gaan lopen, maar daar kom je ook pas aan het einde van de brug achter. Via een onderdoorgang kunnen we snel aan de goede kant komen en dan is het nog 5 minuten naar waar we moeten zijn. We lopen ook een stukje onder de brug waar we overheen zijn gewandeld, dan zien we eigenlijk pas hoe hoog die brug is.

In de oude pakhuizen en loodsen op Granville Island vind je tegenwoordig winkeltjes, musea en ateliers. Ook is er een grote vershal waar je veel verschillende etenswaren kunt kopen die een weerspiegeling zijn van de etnische diversiteit van Vancouver. Je kunt er echt van alles krijgen van vers vlees tot verse maaltijden, verse koffie/thee en patisserie. Her en der staan enkele straatartiesten. Met de watertaxi gaan we terug naar de overkant, scheelt weer dat hele stuk over de brug teruglopen. Langs het water staan veel hoge appartement complexen, allemaal koop. Gezien de locatie van de gebouwen, kom je er niet met een paar ton denk ik zo. Uiteindelijk komen we weer op Granville terecht, de weg die we moeten hebben om bij ons hotel te komen. Net als op de heenweg zien we ook nu weer veel zwervers. De een heeft alleen een bekertje om geld te bedelen de ander is gezegend met een slaapzak dan wel rugzak waar het een en ander in zit. Het is heerlijk weer, maar toch zijn we blij dat we onze fleece aan hebben. En na een wandeling van ca 30  min zijn we weer terug in het hotel. Tijd om even lekker te relaxen en te bedenken waar we vanavond es zullen gaan eten. Voor morgen is het al geregeld. Maar voor vandaag moeten we het nog even uitzoeken. Komt vast goed in deze grote stad.