Wandelen in de sneeuw en skiën

Gisteravond dus sneeuwschoenwandelen. We moesten ons warm aankleden dus wij hadden ons uiteindelijk in de sneeuwoverall gehesen, zweet dik op het lijf, en hup naar de Lapland Safaris. Heerlijk even door de frisse buitenlucht.

Omdat we wat aan de vroege kant zijn, blijven we buiten nog even wachten. Als het tijd is, gaan we naar binnen ons aan te melden. Al snel wordt duidelijk dat we veel te warm zijn aangekleed. Gelukkig kunnen we de overall bij Lapland Safaris achterlaten. Na de veiligheidsinstructies vullen we onze namen in, zetten onze handtekening erachter en krijgen we een hoofdlampje en de sneeuwschoenen uitgereikt. Vervolgens krijgen we een korte uitleg over hoe je de sneeuwschoenen moet 'aantrekken'.  Nog even komt een van de begeleiders bij ons, want we staan niet op de lijst van de groep die voor die avond is ingepland. Marco heeft de boekingsvoucher bij zich en inderdaad we staan eigenlijk voor 9 maart op de planning. Gelukkig is het geen probleem dat we toch nu al meegaan. We kopen nog twee flesjes water voor onderweg en dan is het wachten op het busje, dat zo komt.

Dat kwam inderdaad ook zo want we waren nog onze jassen aan het aantrekken en spullen aan het pakken als het busje ineens voor de deur staat. Na een rit van ca 10 minuten zijn we ergens buiten leven uitgekomen. Het is lekker donker, maar we zien wel enigszins wat van het landschap. Voornamelijk sneeuw en bomen. Het hoofdlampje komt nu goed van pas anders zie je dus echt niet wat je aan het doen bent als je de sneeuwschoenen aantrekt. Er moet een L en R op staan, maar ik zie ze niet op mijn schoenen, dus ik trek ze maar gewoon aan. Want het maakte eigenlijk niet zo veel uit. Toevallig heb ik het goed gedaan want als ik de rechterschoen wil aantrekken zie ik achterop een grote R staan. Komt dat even goed uit.

Als iedereen de schoenen aan en vastheeft, kunnen we gaan. Meteen bij de eerste stap gaat het al goed. Ik heb niet goed grip op de berg sneeuw waar ik op moet klimmen en glij zo naar beneden. 1 stap gezet en ik lig al op mijn snufferd. Gelukkig kom ik goed overeind en gaat de tocht beginnen. So far so good. We volgen een beetje een pad. De sneeuw is wat dieper, maar het gaat goed. En dan begint het feest: de begeleider slaat links af het bos in. Tot aan je knieën de sneeuw in. OMG….dat wordt een leuke tocht. Een paar stappen verder en ik kom vast te zitten waardoor ik onderuitga. Jezelf even omhoogduwen in de sneeuw gaat niet echt lukken als het 1 tot 2 m diep is. Uiteindelijk ben ik door 2 personen omhooggetild want ik kon geen kant op.

Ja zegt de begeleider als je dicht achter mij aanloopt, dan is er eigenlijk nog geen pad gemaakt en dan heb je meer kans om weg te zakken. Ja logisch, maar omdat niemand echt meteen bij vertrek dacht goh laten we maar mee lopen zijn Marco en ik meteen achter de begeleider aan gegaan, waardoor de rest van de groep volgde. Enthousiast roept de begeleider waar zijn de mensen die het pad maken, we hebben mensen nodig die een pad maken.  Meteen komen er wat mensen naar voren en uiteindelijk hebben we de groep helemaal voorbij laten gaan en liepen wij als laatste 2 in het 'wandeltreintje' door het bos. Het pad dat gemaakt was kwam bijna tot aan de knieën. Het is even een tred vinden als je in die sneeuwschoenen loopt. Voor ons werkte het nemen van kleine stapjes en een beetje sloffen het beste. Maar dat is geen garantie. Op sommige plekken zakten we alsnog weg. En gelukkig stond dan soms een boompje in de buurt dat we konden gebruiken om jezelf weer om hoog te trekken. Tijdens de wandeltocht staan vaak stil omdat of iemand gevallen is of dieper is weggezakt en zich weer omhoog moet worstelen.

De voorspelling was dat het tussen 2100-2300 uur open zou trekken en de aurora-activiteit zou dan ook wat hoger zijn. Echter, ze kunnen hier in Finland het weer net zo goed voorspellen als in Nederland. Er klopte dus geen flap van. Bij een open stukje houden we stil. Omdat we dus in een treintje lopen en wij achter aan staan, krijgen we mondjesmaat mee wat er nu voor aan de rij wordt uitgelegd. Het ging over de dieren en rendieren, maar meer hebben we ook niet meegekregen. We houden de omgeving in de gaten, want ja het zou zo maar kunnen gebeuren. Niks is minder waar, uiteindelijk trekt het weer helemaal dicht en rollen de mistbanken langzaam het bos binnen. Het wordt ook meteen frisser. Zo hebben we nog 2 stops en bij de laatste stop krijgen we warm blauwe bessensap te drinken. Lekker zoet. In Finland groeien blijkbaar heel veel blauwe bessen. Onderweg, als we voor de zoveelste keer zijn weggezakt, hebben we al besloten dit doen we nooit weer. Na de laatste stop moeten we nog een aantal keren stoppen, zeker 2x omdat iemand zijn sneeuwschoen 'verloren' had toen hij was weggezakt. Gelukkig konden de andere deelnemers van de groep er de lol van inzien, wij hadden zoiets van schiet maar op dat het maar klaar is. Het noorderlicht had het nog iets of wat leuk kunnen maken, maar bij de laatste stop hebben we de app met de weersvoorspellingen nog een keer gecheckt en die was toen aangepast naar bewolkt.

Uiteindelijk komen we op een gemakkelijker pad terecht en lopen we naar een soort van eindpunt waar de sneeuwschoenen kunnen worden uitgedaan. Het is toch best lastig met lopen met die dingen. Ik was in de veronderstelling dat we ook weer met het busje opgehaald zouden worden, maar dat bleek niet helemaal zo zijn. We zijn uiteindelijk weer naar Levi teruggelopen en min of meer aan het begin van het dorp (gezien vanaf binnenkomst vanaf het vliegveld) uitgekomen. We moeten dus nog terug naar de andere kant van het dorp om de sneeuwschoenen in te leveren en onze overalls op te halen. Als we dan min of meer aan ons huisje voorbijlopen, neemt Marco mijn spullen over en ik het statief en loop ik alvast naar het huisje. Marco gaat de spullen inleveren en neemt de overalls mee terug. Uiteindelijk hebben we ruim 2 uur over een kleine 2 km gelopen. Een ervaring voor eens en nooit weer. Tenminste voor ons.

Het is al na 2300 uur als we ons vlug douchen en om 2330 uur liggen we in bed. Nog even wat lezen en dan licht uit. Voor ons doen hebben we redelijk uitgeslapen…het is inmiddels tegen 0800 uur als ik op de telefoon kijk hoe laat het is. Marco begint ook wakker te worden.  Nog even luiwammesen en dan kleedt Marco zich aan om brood te gaan halen. Vandaag hebben we helemaal niks dus we kunnen doen wat we willen. Na het ontbijt checken we bij Mariska of zij al up en running is en spreken om 1100 uur bij de skiverhuur af. Het windje is vandaag wel wat guur, maar het lijkt helderder weer dan gisteren. Nu kunnen we ook het eindstation van de lift op de piste zien, wat gisteren niet het geval was.

Nadat Mariska haar pasje had opgeladen, wij hadden dat al wat eerder gedaan omdat we wat vroeg waren, gaan we op pad. De sneeuwcondities is super goed en gelukkig ging het bij mij vandaag ook weer goed met skiën. We skiën uiteindelijk naar de gondel om vandaar uit op de ander pistes (zuid- en westkant) uit te komen. Eenmaal uit de gondel, zien we bijna geen hand voor ogen. Het is super mistig en er waait een gure koude wind. Mijn bril is erg beslagen, maar als ik 2 bochtjes heb gedraaid (puur op gevoel van zien doe ik niks) is dat ook weer voorbij en kan ik enigszins zien wat ik aan het doen ben dan wel waar ik naar toe moet. De wind staat vol in ons gezicht.

In de stoeltjes lift naar boven besluiten we naar de zuidkant te gaan. De bewolking hangt echt op de top en als we wat lager komen kunnen we zien waar we heen moeten zeker wanneer mijn bril door mede door de wind weer ontwasemd is, maar je moet dus steeds door doe bewolking heen. Door het weer is ligt er op alle bomen een soort van dikke laag rijp. Prachtig om te zien, het is net of je de natuur in zwartwit ziet. Levert hele mooie foto's op, maar ik durf mijn camera niet zo goed mee nemen naar boven en laten we eerlijk zijn, zodra die handschoenen uitgaan heb je onderhand nog sneller koude vingers dan dat je met je ogen kunt knipperen.

 We gaan toch weer naar boven in de ijdele hoop dat het aan de andere kant beter is. In de ankerlift is het toch wat ineengedoken zitten. Je kunt tot 4 ankertjes voor je zien, de rest is opgeslokt door de mist. Het is eigenlijk wel tijd voor een warme choco of iets, maar er is niet echt iets waar we kunnen zitten als we beneden aankomen. Dan maar hup die ankerlift in en terug naar ons beginpunt. De weg naar beneden ging best lekker. Zeker toen we wat lager zaten en we geen last hadden van de mist. Lekker bochtjes maken, goede sneeuw, wind in de rug…..

En dan heb je de wind in je snoet als je naar boven moet. Niet te doen die gure snijdende wind in je gezicht. Aan het einde van de stoeltjes lift gaan we rechtsaf naar Levi. Het is een hele vlakke piste dus het eerste stuk is flink klunen. Met de stevige koude zijwind komen we bijna niet vooruit. Uiteindelijk is het allemaal gelukt en zijn we heelhuids beneden aangekomen. De laatste piste naar beneden ging ook goed. Nog steeds pittig vind ik, maar ik kwam er goed vanaf. Het is tegen 1315 uur wanneer we aan de warme chocomel met iets lekkers zitten.

Uiteindelijk heb ik toch geen zin meer om nog wat de skiën. Zeker niet om nog es naar de andere pistes te gaan door de bewolking en koude wind. Marco en Mariska gaan nog even door en ik lever de ski's in en terug naar ons huisje. Even lekker niks met een kopje thee op de bank. En vanavond nog even lekker de sauna in of zo. We zien wel.