Nog even Amman in en dan weer terug naar huis

En dan breekt voor ons ook de laatste dag in Jordanië aan. Zowel Marco als ik hebben tot een uur of 4 wel goed geslapen, maar daarna was het bal. Uiteindelijk zijn we iets voor 0700 uur maar opgestaan. Gisteravond hebben we met de receptie afgestemd dat we tot 1400 uur gebruik mogen maken van de hotelkamer in plaats van tot 1200 uur, dus als we straks uit de stad terugkomen kunnen we nog even lekker douchen en schone kleren aan trekken voor we einde van de middag worden opgehaald.

Ook vandaag is het ontbijt weer een beetje een chaos. Er loopt maar 2 man in de bediening en het is best druk. De heren krijgen het  met zijn tweetjes in ieder geval niet bijgebeend, zeker niet met de diverse grote groepen - sowieso 2 touringcars - die in het hotel verblijven.

Iets voor 0900 uur zijn we weer terug bij de receptie. Voor deze ochtend hebben we nog een chauffeur die ons nog naar een paar high lights in Amman brengt. Tot onze aangename verrassing is het dezelfde chauffeur die ons sinds we in Jordanië zijn aangekomen heeft rondgereden. Eigenlijk zou hij gisteravond naar Aqaba zijn gereden om daar een nieuwe groep mensen op te halen, maar dat was uitgesteld. Vandaar dat hij met ons op pad kan. Superfijn want dan kunnen we met hem nog overleggen hoe of wat wanneer we tijd over hebben. Want in principe moeten we rond 1200 uur terug zijn in het hotel.

De eerste halte is de Citadel. De Citadel of Jebel el-Qalaa heeft duizenden jaren dienst gedaan als het gefortificeerde hart van Amman. Hier was de Ammonitische hoofdstad rabbath Ammon gevestigd. Echter, de meest zichtbare resten dan wel overblijfselen die momenteel in de Citadel zichtbaar zijn, zijn van vroegere Omaijadenpaleis dat rond 750 werd voltooid en slechts 30 jaar heeft bestaan. De ruïne van de tempel van Hercules trekt toch wel de meeste aandacht. Deze tempel werd destijds in dezelfde tijd gebouwd als het Romeinse Theater. Vanaf hier heb je een schitterend uitzicht over de stad en kun je ook het theater heel duidelijk zien liggen.

De Citadel ligt in een stuk van Amman waar destijds veel Palestijnse vluchtelingen zijn gehuisvest. En ze wonen hier nog steeds. Door een wirwar van kleine straatjes, die wij nog herkennen van ons bezoek 9 jaar geleden, rijden wij naar het theater. Het Romeinse theater is een indrukwekkend overblijfsel uit het verleden van Amman en is gebouwd rond 170 AD. Het theater biedt plaats aan 6000 toeschouwers. De akoestiek is er overigens nog steeds  goed.

Het is 1045 uur als we bij het theater weggaan. We hebben nog iets meer dan een uur. Op zich zou het leuk zijn geweest om een keer door het oude centrum van Amman te wandelen en de sfeer nog beter te proeven, maar het is voor onze chauffeur heel erg lastig een goede parkeerplaats te vinden. Hij besluit dat hij ons langs diverse leuke plekken rijdt. Een paar keer stappen we uit om van het uitzicht te genieten. Zodra we ook maar het centrum iets of wat hebben verlaten, wordt het meteen rustiger. De chauffeur laat ons de vroegere koninklijke residenties zien. Deze zijn momenteel niet meer in gebruik omdat de familie in een ander deel van de stad woont.  En via de ambassadewijk rijden we weer terug naar ons hotel. Daarbij passeren we het hotel waar we 9 jaar geleden hebben overnacht. Het blijkt warempel vlakbij ons huidige hotel te staan.

Terug in het hotel krijgen we een berichtje van Briana. Zij en De'Vonna zijn goed in Frankfurt aangekomen en zullen daar overstappen op de vlucht naar LAX. Het grappige is dat wanneer wij min of meer net in het vliegtuig richting Amsterdam zitten vanavond, zij op LAX aan zullen komen. Eenmaal op de kamer is het douchen, aankleden en de spullen in de koffers herschikken. En daarna nog even relaxen. Rond een uur of 1315-1320 gaan we naar beneden. Men had al gebeld hoe laat we zouden vertrekken. Het was blijkbaar niet goed doorgekomen dat we de kamer tot 1400 uur mochten gebruiken. Na de lunch in hier in het hotel is het nog een 2 uurtjes wachten tot we om 1700 uur worden opgehaald voor onze transfer naar het vliegveld. Het is nog even afwachten of we door dezelfde chauffeur worden opgehaald of dat iemand anders de honneurs voor hem waarneemt.

Net voor 1700 uur komt er een voor ons hele bekende chauffeur aangelopen. Fijn dat we de hele Jordanië reis met hem hebben mogen doen. Wat een ontzettend fijne chauffeur was dat zeg. Super meedenkend en adviserend. We storten ons in de spits van Amman en stapje voor stapje gaan we vooruit. Langzaam maar zeker komen we steeds zuidelijker en verder uit het centrum en als we dan uiteindelijk uit het centrum zijn, rijdt het ook weer lekker door. Nog steeds zien we dingen op dan wel rondom de 'snelweg' waarover we ons verbazen. Een voorbeeld kan ik wel benoemen: er staat een auto stil langs de kant van de weg en voor de auto zit een man op een matje. Het is tijd voor zijn gebed.

Het vliegveld ligt ca 30 km ten zuiden van Amman en alles bij elkaar duurt de transfer ca 45-50 minuten. Op het eerste gezicht lijkt het vliegveld niet zo groot, dan wel verwacht je op een of andere manier een groter vliegveld voor een stad met 4 miljoen inwoners. Maar als we uiteindelijk binnen zijn, is het toch groter dan het lijkt en er blijkt uiteindelijk nog een tweede deel achter het eerste zichtbare deel te staan. Nu nemen we dan ook écht definitief afscheid van onze chauffeur. 3 keer is scheepsrecht zullen we maar zeggen ;-). Dan kan het feest van de terugreis echt beginnen.

Bij binnenkomst op het vliegveld moeten we onze paspoorten laten zien. Vervolgens moeten alle koffers en (rug-)tassen door de scan. De rugzak van Marco en mij worden uit de scan gepikt en moeten gecontroleerd worden. Of we beelden in de tas hadden zitten. Ik niet, maar Marco wel. Om te voorkomen dat de beelden die we in Luxor hebben gekocht mogelijk beschadigd konden raken als we ze in het koffer deden, hadden we ze in de  handbagage gestopt. Nou die beelden moesten dus weer helemaal uitgepakt worden. Heb je een drone bij je?? Nee die hebben we niet…OK….geen verdere controle of wat dan ook. De laptop moest er ook even uitgehaald worden, maar die kan naar een korte blik ook weer terug in de tas. Maar die beelden, dat was toch wel een ding. Met 3 man sterk staan ze er naar te kijken. Ook moesten we onze paspoorten laten zien. Vervolgens worden de beelden naar een balie gebracht en komt er een meneer met een klein papiertje die over mijn camera's veegt en nog wat andere dingen die ik in de fototas heb zitten. Dan loopt hij weg en verder niks. Weet niet of het verder goed is en ik de tas dicht doen of wat dan ook.

Na een paar minuten komt de man die Marco zijn rugtas controleert weer terug. Hij wilde nog een keer het paspoort zien. Geen probleem uiteraard. Intussen zoekt Marco tussen de papieren naar het aankoopbewijs van de beelden. Gelukkig bewaren we dit soort zaken altijd tot we weer thuis zijn. Marco laat de bon zien als bewijs dat we het bij een officiële winkel in Luxor hebben gekocht. Bedankt en er wordt weer een woord gewisseld met de meneer die achter de balie zie waar de beelden nu staan. Weer een aantal minuten later wordt wederom om Marco zijn paspoort gevraagd. Als hij het terugkrijgt, horen we dat alles goed is en dat we nog even moeten wachten op de beelden. Ik pak intussen mijn rugzak weer in - spijkerjasje terug erin en rits weer dicht. En dan is het wachten. Uiteindelijk zien we dat de meneer achter de balie de telefoon oppakt wat het verlossende telefoontje blijkt te zijn. De beelden komen onze kant op. Het is OK en we mogen ze meenemen. Maar dan wel in het koffer. Aangezien onze koffers best vol zitten en het koffer van mijn ouders niet, gaan de beeldjes goed verpakt tussen de kleren bij hun in het koffer. Na dit intermezzo van een minuut of 15 kunnen we door naar de incheckbalie.

Hier staan we ook een kleine 20 minuten te wachten. Er is 1 balie open, maar er worden nog 3 balies erbij geopend terwijl we staan te wachten dus het gaat uiteindelijk lekker vlot. De grondstewardess lijkt het maar lastig te vinden met onze te zware koffers, maar gelukkig compenseren de koffertjes van mijn ouders het overgewicht. Aangezien we met vieren vliegen, mogen we in totaal 80 kg meenemen. We komen samen nog niet eens aan de 70 kg.  Nu we de bagage hebben afgegeven kunnen we door naar het volgende poortje. De paspoortcontrole. De 2 heren die hier een en ander moeten controleren schieten wakker uit de hetgeen waar ze mee bezig zijn. O je er staan in eens reizigers voor hun neus die gecontroleerd moeten worden. De boardingpassen worden gescand en door. Bij de paspoort controle gaat het redelijk snel. Dan moet er nog een horde genomen worden….de body scan…want die hebben we nog niet gehad.

Mijn moeder en ik lopen toevallig voorop en we moeten bij een van de heren van de security onze paspoorten laten zien. Die stuurt ons naar een rij waar we moeten aansluiten voor de scan. Marco en mijn vader moeten weer in een andere rij aansluiten. Gelukkig hoeven we de schoenen niet uit te doen, maar wel riemen af en alle handbagage nog een keer door de scan. Als ik door het scanapparaat loop, gaat de pieper af en moet ik nog een keer. Dit keer word ik goedgekeurd. Vervolgens moet mijn moeder door de scan. Aangezien zij een kunstknie heeft, gaat de pieper af en moet ze nog een keer door de scan. Ook bij de tweede keer gaat de pieper af. Snel wordt ze gefouilleerd en mag ook zij door. Voor ik mijn rugtas kan pakken krijg ik de vraag Ma'am is this your bag? Eh ja…you have camera?? Ja 2 camera's…need to check the bag…maar die is daarvoor al gecontroleerd. Ja maar we moeten heb nog een controleren.

De tascontrole van de reiziger voor mij duurt even want hij blijkt allerlei spullen in zijn handbagage te hebben die er niet in mogen zitten o.a. te grote flessen shampoo en doucheschuim. Dus ik moet even geduldig op mijn beurt wachten. Het is natuurlijk ook nog niet zo heel erg lang zo dat je maar maximaal 100ml vloeistof per flesje mee mag nemen. Mijn moeder zit intussen op de bankjes met mijn handtas en haar eigen spullen op mij te wachten. Terwijl ik dus wacht op de meneer voor mij  krijg ik voor mijn gevoel even live presentatie van Airport security waarin je wel eens ziet dat mensen de handbagage uit moeten pakken uit een voor je gevoel veel te grote koffer die als handbagage dient en als dan alles terug in het koffertje moet dan proppen ze er alles in en past het niet meer omdat de bult te dik is en kan de rits van het koffertje ook niet meer dicht. Die situatie….die vond live voor mijn neus plaats. Gelukkig was de betreffende reiziger zo slim om zijn koffer op te pakken om deze elders weer in te pakken. Mijn tas gaat open en er wordt even verwonderd dan wel bewonderend - kies maar wat je wilt - naar de inhoud gekeken. De elektrische tandenborstel is toch wel interessant evenals de lege brillenkoker voor de bril die op mijn sufferd heb staan. Ook moet mijn camera even uit de tas. Dat is wat lastiger want het is immers een zware camera en hij zit een beetje klemvast in de tas. Hup weer met een papiertje over diverse zaken in de tas en dan mag de tas dicht en mag ik door.

In de andere rij staan Marco en mijn vader zich weer enigszins aan te kleden. Zij moesten hun schoenen uit doen toen de scanner begon te piepen en ze nog een keer opnieuw door de scan moesten. Beiden drogen gympen. Een andere reiziger die ook gympen aan had, mocht gewoon door lopen, maar dit terzijde. Oja en sir die laptop moet ook weer uit de tas. Maakt niet uit dat de collega's aan het begin van de vertrekhal al alles hebben gecontroleerd. Dus weer alles eruit en weer opnieuw passend inpakken. Maar dan is ook deze horde genomen en zijn we goedgekeurd om te gaan windowshoppen en andere dingen te gaan doen om de tijd te doden die ons rest tot we gaan boarden. De prijzen van de cosmetica en parfum blijken hier vele malen hoger te liggen dan in Nederland ondanks het taks free label. Ook blijken ze hier Rituals te verkopen. Toch even kijken wat de douche schuim hier kost. Deze blijkt € 21 te kosten. In NL € 9.50. Laat maar zitten toch??!!. Bij de Starbucks drinken we nog op ons gemak een kop thee en koffie met iets lekkers erbij en dan gaan we naar de gate.

Zodra we bij de gate aankomen, wordt er omgeroepen dat de boarding gaat starten. Wat een timing en echt goed op tijd. Uiteindelijk lopen Marco en ik als eerste het vliegtuig in. Gelukkig zitten we meteen vooraan en hoeven we dus niet ver door. Uiteindelijk vertrekken we om 2120 lokale tijd - het is in Jordanië 1 uur later dan in NL. De vlucht verloopt goed. Gelukkig kunnen we wat slapen in het vliegtuig want we landen rond 0120 uur op Schiphol. Op de Polderbaan………maar het taxiën gaat gelukkig snel en rond 0140 uur staan we aan de gate. Ook nu zijn we er weer snel bij. Mijn ouders gaan als eerste het vliegtuig uit en dan wij. Hoeven we niet zo lang bij de paspoortcontrole in de rij te staan gelukkig. Maar dat wachten werd ruimschoots gecompenseerd bij de bagageband. We stonden om 0211 uur bij de band en pas om 0300 klonk de zoemer en kwamen de koffers op de band. Terwijl we staan te wachten krijgen we het bericht van De'Vonna dat zij en Briana ook weer veilig en wel in LA zijn aangekomen en dat de terugreis heel goed is verlopen.

We hebben het geluk dat onze koffers vrij snel op de band komen. De Valet Parking had onze auto al bij de vertrekhal klaar gezet en toen Marco belde dat we onze bagage hadden, waren ze met de auto van onze ouders onderweg. Uiteindelijk is het 0315 uur als we kunnen gaan rijden en waren we om 0415 thuis. 15 min later lagen we in bed en om 0915 uur staan we er weer langs.  Tussen 1100-1200 kunnen we onze kat Lotte weer ophalen uit het hotel. Daar heeft ze het echt heel goed gedaan. En ook zij is tijdens de vakantie wat in gewicht aangekomen….waar herkennen we dat ook al weer van??? :-)

Het zit er weer op. 2 jaar naar uitgekeken en in iets meer dan 2 weken zit het er weer op. Bedankt dat je met ons hebt meegereisd. En dank voor de vele leuke reacties. Altijd leuk om te krijgen en te lezen.
De plannen voor volgend jaar zijn ook wel weer in ver gevorderd voorbereidingsstadium. Dan gaan we weer met ons tweetjes op pad. Als je wilt weten hoe dat verder gaat, moet je nog even een klein jaartje geduld hebben.