Sleetje rijden en puppy's

Afgelopen nacht hebben we allebei op zich een goede nachtrust gehad. Het is nog vroeg als ik op mijn telefoon kijk om te kijken hoe laat het is: 0537 uur. De wekker staat op 0700 uur, dus ik heb nog even. Maar van dat even komt niet veel want als je dan toch in lichte sluimering wakker bent, ben je die sluimering binnen een minuut of 10-15 ook wel kwijt. Dan maar even een rondje langs social media en kijken of er nog nieuws is.

Vandaag gaan we leuke dingen doen. In ieder geval 1 ding belooft superleuk te worden. Terwijl Marco naar de supermarkt gaat voor het stokbrood en de croissantjes - we zitten toch echt in Lapland - dek ik de tafel. Het stokbrood is nog een beetje warm als Marco terugkomt. Hij had het heel slim onder zijn jas gestopt. We ontbijten op ons gemak en bedenken een plan de campagne voor morgen, want morgen is de laatste dag en dan hebben we niet veel nog wat ontbijt betreft dan wel is de kans aanwezig dat er teveel overblijft. Enfin, we hebben nog even de tijd om daar een definitief besluit over te nemen.

We hebben nog even tijd voor een kopje thee en koffie. Nog even wat langer op standje relax op de bank, boekje erbij. Vanuit mijn ooghoeken zie ik in eens iets voorbij springen, als ik door het raam naar buiten kijk zie ik een eekhoorn door de straat springen. Hij rent naar het een van de huisjes die naast het onze staan, blijft even stilstaan, gaat zitten en bedenkt van tocht maar niet en door. En in no time is hij dan ook uit het zicht verdwenen. Dan is het 0900 uur. Tijd om ons aan te kleden. Vandaag moet de overal wel aan. Eerst de extra wollen sokken aan, dan de skibroek wat altijd weer gedoe is om deze goed aan te krijgen met alles goed erin gestopt. Laarzen aan. Dan de fleecejas en ski-jas aan. Muts op. En dan komt de overal. Gelukkig zitten er ritsen in allebei de pijpen zodat je er toch wel goed kunt instappen met je laarzen. Beide kanten dichtritsen, dan met wat gesjor het bovenstuk van de overal aan. Kolletje goed, rits dicht, bril op, rugzak om en dan staat het zweet dik op je lijf dat kan ik je wel vertellen.

-4 kan dan super heerlijk aanvoelen als je naar buiten stapt. Het zal rond 0915 uur zijn geweest dat we zijn gaan lopen. Het is ca 10 min lopen en we moeten er om 0930 uur zijn. Kort na ons komt ook Mariska binnen. Zij moet nog een overal scoren. Eenmaal binnen gaan we klaar zitten voor de briefing. Overal los en bovenstuk uit, winterjas open, fleecejas open, kolletje af…er stijgt nog net geen damp op uit mijn jas/overal. Zo warm heb ik het. We zijn met een grote groep, maar we worden uiteindelijk in 2 verschillende groepen opgedeeld. Je kunt namelijk een sledetocht van 5 en 10 km maken. Wij gaan voor de 10 km. Gewoon het maximale eruit halen. Als de bus er is, kunnen we instappen. Alle jassen weer dicht, overal meeslepen, rugzak mee en in de bus ben ik mijn kolletje kwijt. Uiteindelijk als iedereen is ingestapt, loop ik nog snel even terug om te kijken waar hij ligt, maar hij was weg. Jammer maar helaas dan maar zonder kolletje.

In de bus kan alles weer open want we zijn ca een 1/2 uur onderweg. Onderweg legt Alice, de begeleidster van Lapland Safari het een en ander uit over de toch die we gaan maken. Het belangrijkst wat we moeten onthouden, altijd 1 voet op de remhouden als je stil staat en nooit de slee loslaten. Dus altijd met minimaal 1 hand die slee vasthouden. Dit geldt voor de bestuurder. Diegene die zit, is de paparazzi zolang hij/zij maar de benen binnen boord houdt. Verder vertelt ze het een en ander over Lapland. De berk is blijkbaar een hele belangrijke boom, omdat deze boom voor goede overlevingskansen zorgt. Mocht je verdwalen in het bos, dan kun je van de bast stukjes af snijden met het mes dat je bij je hebt - iedereen draagt dan ook een mes bij zich - en daarmee kun je een vuurtje maken om je warm te houden. Ook de houten drinkbekers die we naast het mes aan de broek hebben zien hangen is gemaakt van berkenhout. Na gebruik gewoon afspoelen met water en klaar. Daarnaast vertelt ze nog het een en ander over de Samen en de rendieren. Als ze klaar is, zijn we bijna bij de huskyboerderij.

Als we uitstappen, horen we de honden al bijna hysterisch blaffen. Ze weten dat ze mogen gaan rennen en dat moet dan ook niet meer te lang op zich laten wachten. Althans dat vinden zij. Wij krijgen eerst een instructie over hoe de slee te besturen. Als we allemaal in paren bij elkaar staan, Mariska krijgt de dochter van een van de andere Nederlandse stellen mee zodat zij niet alleen is. Zij kan halverwege de route dus niet van bestuurder wisselen. Voor haar geen probleem. Het is dus belangrijk om bij stilstand altijd 2 voeten op de rem te hebben, elk moment van ook maar iets te los of wat dan ook is voor de honden een teken van gaan en ze gaan….. soms moet je even meehelpen. De honden kijken je dan aan zo van step es efkes mee want het is wat zwaar. Ook kan het mee steppen dan wel het even aanzetten voor de dieren een teken zijn: we gaan!  Verder altijd op de slee staan. In de bochten mee hangen zodat de slee gemakkelijker door de bochten glijdt en diegene die zit, kan gewoon zitten met de voeten op de glijstangen. Heerlijk relax op een rendiervelletje.

Dan gaan we naar de sledes. De honden beginnen nog enthousiaster te blaffen en janken. Ze staan te springen van spanning over hetgeen wat gaat komen. Dat leidt zo nu en dan even naar wat vechtpartijtjes waarbij er even iemand verteld moet worden wie de baas is. De voorste 2 honden zijn sowieso altijd leiders en vaak ook de slimste van het stel honden die aan de slee hangen. Wij willen graag als laatste met Mariska voor ons. Marco heeft de action cam om gebonden om zo leuke filmpjes kunnen maken van onze tocht. Het is echt supergaaf als je die honden zo tekeer ziet gaan en de eerste sledes ziet vertrekken. Je raakt er zelf nog helemaal opgewonden van. Spannend is het natuurlijk ook wel want je moet toch ook die slee besturen. Wij hebben een slee met 7 honden. En je voelt de kracht van die beesten. Ze staan te springen en te blaffen en aan de slee te rukken van kom op, schiet op wij willen weg.

De snelheid waarmee we de andere sledes zien vertrekken is groot, de honden schieten als een pijl uit een boog zodra het touw waarmee de slee vastgebonden is loskomt. Ze voelen echt iedere 'verlossing' waardoor ze kunnen rennen. Als Mariska onderweg is, zijn wij aan de beurt. Marco begint als bestuurder en is voorbereid. Het touw is los en de honden ook. Wat gaaf is dit zeg. Heb dan ook even een moment van ontlading als we net zijn vertrokken. Zo gaaf om die beesten aan het werk te zien. Amper onderweg begint een van de laatste we honden wat de huppelen/hinkelen. Als je moeder natuur roept, moet je doen wat je moet doen, dus poepen, plassen…al rennend gaat dit gewoon door. Gelukkig vliegt er niks om de oren, daar hoef je niet bang voor te zijn.

Dan moeten we even stoppen. De honden vinden dit niet zo fijn en het geblaf en gespring gaat gewoon door tot ze weer verder mogen. En dan mogen we verder. De honden geven een ruk aan de slee, Marco was even niet voorbereid en glijdt met zijn voet van de rem. Op zich nog niet zo erg ware het niet dat Marco van de slee is gevallen en ik even zonder bestuurder doorschiet. Het enige wat je dan kunt doen is hard roepen dat er gestopt moet worden. Ik probeer de snelheid eruit te halen door beide hakken in de sneeuw te zetten, maar dat maakt niet veel indruk. Gelukkig staat Mariska voor ons en die staat stil waardoor 'onze' honden ook wat afremmen. Voor mij het moment om van de slee af te springen en op de rem te gaan staan. Gelukkig was het maar een kort stukje, maar wel even een spannend en naderhand hilarisch moment.  De dame die ons begeleidt komt naar ons toe. Zorgt ervoor dat Mariska door kan door onze honden tegen te houden. Daarna haalt ze de honden even uit de knoop en checkt bij ons alles OK is. Dan kunnen wij ook weer door.

Het landschap waar we doorheen glijden is heel afwisselend, wat meer open stukken en dan glijden we weer door een stukje bos. Ook hier lijkt het een zwartwit landschap. Zo nu en dan happen de honden in de sneeuw, je moet toch ook wat drinken dan wel afkoelen onderweg. Dan gaat er weer al hinkelend een poot omhoog want als je veel drinkt…enfin vul maar in :-). Halverwege de tocht stoppen we. Marco en ik wisselen. Hij kan nu paparazzi spelen en ik ga de slee besturen. Gelukkig hebben de hondjes al een paar kilometer in de beentjes en zijn ze wat rustiger. Tijdens het wachten moet er uitgebreid in de sneeuw gelegen of gerold worden. Marco wil nog even een foto van mij maken als ik op de slee zit, maar zodra hij op staat beginnen de honden te lopen. Ik sta met 2 voeten op de rem en hang naar achteren om de honden tot stilstand te brengen. Ze trekken gewoon door de rem heen omdat door te kunnen. De begeleidster houdt ze een beetje tegen en zet ze weer in het gareel.

En door. Ik step even mee om aan te geven dat we weer kunnen, gelukkig rennen de honden nu meer geleidelijk weg. Het besturen is best pittig maar gemakkelijker dan ik dacht. Zo nu en dan rem ik bij omdat we te dicht op de slede voor ons komen. De voorste 2 honden kijken dan even naar achteren, ze zijn het er niet mee eens maar daar kan ik even niks aan doen. De hondjes die de slee voor ons trekken, zijn wat minder enthousiast dan de onze lijkt wel dan wel zijn ze rustiger. Er ontstaat dan ook een paar keer een groter gat tussen de voorste 2 sledes en de achterste 2 waarvan wij de laatste zijn. En dan zijn we weer terug bij de boerderij. Zijn we echt al bij het eindpunt…ik had nog wel even door kunnen gaan.

Op het eindpunt is ook het moment om de honden aan te halen en te aaien. Van tevoren heeft het geen zin, want dat boeit ze niet. Dan willen ze alleen maar rennen, maar als ze terug zijn dan kun je alle hondenliefde van ze krijgen die je wilt. Ik kan hier wel uren foto's blijven maken, maar we moeten ons verzamelen in de hut voor een beker warm bessensap en een koekje. Nog helemaal hyper van wat we net hebben meegemaakt gaan de tipi in. Alice heeft ons het Finse woord verteld, maar dat ben ik helaas vergeten…sorry…

De dame van de boerderij legt ons uit hoe ze met de honden te werk gaan en hoe ze getraind worden. Als blijkt dat een hond niet geschikt is om voor de slee gespannen te worden, dan wordt er een warm nest voor hem gezocht. De Siberische Husky is een werkhond, je kunt deze dus niet zomaar bij iemand plaatsen. Ook wordt uitgelegd wat de volgorde is van de honden die ingespannen worden. Je hebt leiders, maar ook goede volgers dan wel trekkers voor het middenstuk nodig. Nadat we ons sapje op hebben, gaan we naar buiten en worden we 'opgesloten' met een aantal puppy's van 15 weken oud. Helemaal geweldig. De beestjes zijn super enthousiast en bijten als het kan aan alles wat los en vast zit. Voor hun is dit een goede training om te socialiseren. Als ik op een gegeven moment goed op de grond ga zitten, heb ik in no time 2 puppy's op schoot liggen. Een begint zich te goed te doen aan de broekspijp van mijn overal. Alice roept van he's chewing your trousers. En ik roep no they are not mine, want de overal is immers van Lapland Safari's.

Om maar een open deur in te trappen: ik heb veel foto's gemaakt. Wat een supergave belevenis was dit. Echt zo fantastisch mooi. Jammer dat het alweer voorbij is. Tegen 1245 uur zitten we weer in de bus en hopen dat de foto's goed zijn gelukt. We zouden eigenlijk tegen 1300 uur weer terug in Levi zijn, maar dat gaan we niet redden. Intussen heeft Marco op 2 websites het weer in de gaten gehouden. Vanavond trekt het open en is er verhoogde activiteit wat het noorderlicht betreft. Maar eerlijk is eerlijk het ziet er niet echt naar uit als we terug zijn in Levi.  Aan de andere kant, zo was het weer afgelopen zaterdag ook toen wij aankwamen. Nadat we terug zijn bij Lapland Safaris praten we nog even na, check ik of het kolletje was gevonden en dat was zo (had het voor de balie laten vallen toen we naar de bus gingen en iemand heeft dat meteen opgeraapt), bedanken we Alice en lopen nog even naar Santa's Shop. Op zich hebben ze wel wat leuke souvenirs, maar niet echt iets waarvan we zeggen dat nemen we mee. Alice had al aangegeven dat een mes een goed souvenir was, maar ik geloof niet dat de douane daar op Schiphol erg blij mee is ook al zit het in je koffer.

Mariska gaat door naar haar eigen appartementje en wij naar ons huisje nadat we hebben aangegeven nog wel contact te houden over vanavond, want het gaat opklaren. Boven op de piste is het wel al meer helder weer. Waar we vanmorgen het hotel dan wel restaurant wat daar ligt nog enigszins tegen de bewolking aan zagen liggen, lag het nu vrij. Eenmaal in het huisje ontdoen we ons van de vele lagen kleding die we aanhebben. En gaan vervolgens even naar het dorp. Bij de huurbaas van ons huisje checken we even hoe laat we zaterdag worden opgehaald - 0800 uur in de ochtend. Dan lopen we verder. In een van de souvenirwinkeltjes vinden we pins van Levi en Lapland. Die moet ik natuurlijk wel op mijn gele puntmuts hebben. Op die puntmuts zitten namelijk diverse pins van de skigebieden waar we hebben geskied en ik die gele puntmuts op heb gehad. Dit was nog voordat de helmen verplicht werden. Overigens is er geen draagplicht van helmen tijdens het skiën hier in Lapland. Of wellicht moet ik zeggen nog niet, dat weet ik niet.

Bij de Coffee Shop drinken we nog een grote choco met slagroom en een lekker cup cake met bessen voor mij en een chocoladekoek voor Marco erbij. Als we de chocolademelk op hebben zitten we goed gevuld. Want de grote beker is echt een grote beker zo tegen een 1/2 liter aan. Dan gaan we terug naar ons huisje. Het weer zit nog steeds dicht, maar de voorspelling is ook nog steeds goed. Nadat we ca een 1/2 uurtje terug zijn begint het te sneeuwen. Dat was zaterdag ook en toen trok het ook open. Zou het dan toch zo maar kunnen gaan gebeuren vanavond.

Rond 1700-1715 uur vallen de eerste blauwe gaten in de lucht en schijnt een flauw zonnetje. Fingers crossed.