Wolf Island - Galapagos

De terugreis naar Wolf Island was pittig. Een stevige golfslag waardoor de boot zo nu en dan flink op en neer geschud werd. Na het eten gisteravond zijn we meteen terug naar de hut gegaan. Lang hebben we niet meer gelezen.

0530 uur stond ik naast het bed. Nog even een kop thee gedronken voor we onze 1e duik gingen maken. Helaas begon mijn maag toch nog enigszins te protesteren toen we onze duikpakken aantrokken. Vandaag duiken we weer met Jimmy en we gaan weer eerst naar Shark Bay. Een pittige duik maar we weten nu wat ons te wachten staat. Het instappen in de zodiac valt niet mee. Het weer is grauw en het miezert, ook is er flinke deining waardoor het lastig is de zodiac te positioneren. Rena heeft schrik bij het instappen en uiteindelijk lukt het helemaal niet. De boot schiet weg en de heren van de crew die ons in de boot helpen raken uit balans en vallen in de boot, net op tijd want de zodiac schiet achter de boot langs waar ik gistermiddag ook nog net op tijd voor het kunnen wegduiken.

Helaas nemen de heren in hun val Marco mee die zijn knie bezeert.

Als de schipper bezig is de zodiac weer opnieuw te positioneren, knapt bij Karin een ring in de luchttoevoer waardoor de lucht uit de fles stroomt. Dus hup vest uit en een nieuwe fles erin. Dit duurt al met al zo lang, dat eerst de andere groep op andere zodiac worden geladen. Dan hoeven zij ook niet al te lang te wachten. Intussen had Rena besloten niet mee te gaan en hoeft alleen Karin nog maar haar nieuwe fles om te hangen en Lilly in te stappen.

De zodiac klapt af en toe flink op de golven. Uiteraard weer een negative decent, dit gaat allemaal goed. Alleen vandaag is het net of ik weer niet naar beneden kom ondanks het extra gewicht. Marco trekt mij mee en uiteindelijk kom ik wel beneden. De stroming is redelijk sterk dus het is goed vasthouden.

Heel erg op mijn gemak voel ik mij niet en al helemaal niet wanneer we vol in de thermo cline zitten - oftewel koud water dat zich mengt met warm water - Het is echt koud. Wel zijn er weer heel veel hamerhaaien te zien en nu ook Silkies (Silk Sharks).  Jimmy ziet dat ik het wat frisjes heb en positioneert mij achter een andere rotsblok die iets hoger ligt, dit voelt al beter. Nadat we nog een paar minuten op deze plek hebben gezeten, verplaatsen wij ons en laten ons met de stroming meedrijven. Dit gaat mij eigenlijk net iets te snel. Uiteindelijk kiezen we nog even positie tussen de rotsen alvorens wij langzaam aan stijgend het diepe blauw in  zwemmen richting de groep hamerhaaien.  Wanneer we op een 10 m zitten zijn we volledig omringd door hamerhaaien.  De afstand zal een meter of 5-6 zijn. Dichterbij komen ze niet. De silkies die er in eens zijn, zijn wat nieuwsgieriger maar ook zij  blijven toch op afstand. Het fijne is dat we met de hele groep naar boven gaan. Ik lift nog even mee op de fles van Jimmy om dat ik mijn grens van 50 bar had gehaald. Daarna kan ik gewoon mijn veiligheidsstop op mijn eigen fles maken. Zo nu en dan komt nog een silkie kijken wat we aan het doen zijn. Best grappig…..en ook nu weer geen minuut bang geweest dat dat beest op ons af zou komen of wat dan ook.

De 2e duik is weer op Landslide. Ook hier weer een negative decent, positie kiezen tussen de rotsen en kijken wat je ziet. Daar heb ik echt geen zin meer in en blijf op de boot. Rena blij dan Marco haar buddy zijn. Ik heb lekker nog een paar uur op bed gelegen. Te meer ook omdat mijn maag nog steeds protesteerde. Als Marco terugkomt en ik zo hoor hoe of wat ben ik blij dat ik de keuze heb gemaakt om niet te gaan. De stroming was sterker wat de duik ook weer moeilijker maakte en was minder te zien dan bij Shark Bay. Terwijl we eerder deze week best veel hadden gezien bij Landslide. Helaas heb ik wellicht na de 1e duik niet helemaal soepel op bed gelegen en wordt wakker met een flinke spierpijnachtige pijn in mijn nek. Als ik maar geen stijve nek krijg. Van het ene kwaaltje naar het andere zullen we maar zeggen.

Vanmiddag zouden we eigenlijk nog een 3e duik maken waarbij we een grot in gingen, echter de compressor om de tanks te vullen is weer kapot en men werkt al de hele morgen met man en macht om dat ding gemaakt te krijgen. Na de 2e duik zijn alle duikflessen naar een andere boot gebracht die hier ook voor anker ligt om gevuld te worden. Dan kunnen we in ieder geval morgen 2 duiken maken. Helemaal blij zijn we er niet mee, maar goed het is nu even zo.

Blijkbaar is het een probleem met de elektra in de compressor en laten we nu een elektrisch ingenieur in de groep hebben zitten. Dus na de lunch Bernd naar boven om de crew te helpen. Hopelijk lukt het. Als we net naar de hut willen gaan om verder te relaxen, want ja veel meer kun je toch niet doen, komt Jimmy binnen met de mededeling dat er vanmiddag toch gedoken gaat worden. Da's mooi, kan ik toch nog een duikje wagen vandaag.

Bij de briefing is er goed en slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat de compressor niet is gemaakt, maar dat een andere boot heeft geholpen met het vullen van de flessen. Helaas niet met nitrox, maar gewone lucht. En omdat zij na duik die nu nog gaat plaatsvinden de flessen weer vullen, moeten we in de buurt van de boot blijven. We kunnen dus niet naar de grotten en wordt er nog een keer op landslide gedoken. Ik pas, want ik heb echt geen zin om weer aan de rotsen te hangen en dan naar de visjes kijken. Marco is wel nog geweest en heeft een mooie duik gehad. Dit keer geen haaien, maar veel tonijn en trevallies. Door Olaf is hij tussendoor nog even behoed van wat een zeer pijnlijke ervaring had kunnen worden. Marco had namelijk zijn hand neer willen zetten op een steen/rots, maar dat bleek een steenvis te zijn. Die beesten zijn zo goed gecamoufleerd dat je oog er echt op moet vallen anders zie je ze bijna niet. En als je dan al druk bent met de stroming, andere dingen die om je heen gebeuren, de dive guide in de gaten houden, andere duikers en positie kiezen, dan kun je dit dier nog wel es over het  hoofd zien. Gelukkig ging het allemaal goed.

Morgenvroeg duiken we dus voor de afwisseling weer met lucht. Ben benieuwd hoe dat gaat, het herstel van nitrox na een duik gaat sneller dan met lucht. Maat het is niet anders.

's Avonds bij het avondeten krijgen we het goede nieuws te horen dat de compressor het weer doet en we gewoon zelf weer kunnen vullen. Wel komen we door dit oponthoud later bij Isabela Island aan zullen we dus later dan gepland onze duiken maken. Na het ontbijt. Dat vind ik niet zo erg. Heeft zelfs mijn voorkeur.

Kunnen we heerlijk uitslapen tot 0700 uur.

Inmiddels is het aarde donker geworden en als we na het avondeten terug naar de hut gaan, heeft de boot al lang koers gezet naar Isabella. Hij zal de hele nacht doorvaren en als de stroming gunstig is, is de kans aanwezig dat we zelfs eerder aankomen en dus ook eerder kunnen gaan duiken.

Op onze reis naar Isabella worden we vergezeld door een paar meeuwen die langs de boot op vliegen, wat trouwens niet de eerste keer is dat dit gebeurd.