Machu Picchu en terug naar Cusco

De nachtrust was inderdaad goed. Heerlijk. Bij het ontbijt is het super druk en chaotisch, verschrikkelijk. Blijkbaar wil iedereen op tijd naar Machu Picchu. We blijven rustig en laten ons het redelijk eenvoudige ontbijt smaken in ons (uit)hoekje.

Tina haalt ons om 0530 uur op. De duffel bag blijft in het hotel, die halen we later op en wij gaan met onze rugtassen naar boven. De rij bij de bussen is ontzettend lang en met lang bedoel ik echt lang. Het is net of het hele dorp in de rij staat. Wij sluiten om 0545 uur aan en zitten uiteindelijk om 0630 uur in de bus naar boven - we moeten 350 m omhoog door tropisch regenwoud -, waar we rond 0650 uur aankomen.

Om 0700 uur zijn we binnen en gaan we op samen met Tina door het hele complex heen. Machu Picchu ligt op een hoogte van 2162m en is de Incastad die nooit door de Spanjaarden is ontdekt. Als dat zo was geweest, was er niks meer van overgebleven want de Spanjaarden vernietigden alles wat van de Inca's was. Waarom de stad hier ooit is gevestigd is eigenlijk nooit duidelijk geworden. De Inca's waren werkers, geen schrijvers helaas. Vermoedelijk is de bouw van de stad begonnen in 1440 en men vermoed dat dit een buitenverblijf van de koning was. Er is een verdeling tussen het verblijf van de Koning en tempels en het deel waar de ambachtslieden (permanent) woonden. Er zijn veel woningen voor edelen en een paar woningen voor hun dienaren. Waarschijnlijk konden er max 750 personen in de stad verblijven.

De stad, hoe de stad ooit echt heeft geheten weet men niet, dus men noemt hem maar Machu Picchu omdat hij aan de voet van de Machu Picchu ligt, lijkt van de ene op de andere dag te zijn verlaten, in het complex staat nog een huis dat niet is afgebouwd. Het frappante is dat dit wel min of meer het enige huis is dat schade heeft van natuurgeweld. Het is op een hoek uit elkaar aan het vallen, inmiddels wordt wat wel gestut en kan het niet uit elkaar vallen, maar je ziet het wel. En dat komt wellicht door het feit dat dit huis dus nooit is afgebouwd, want de andere gebouwen hebben deze schade niet. Die huizen staan nog steeds heel stevig op elkaar. Voor de bouw van de huizen is graniet gebruikt en dat is super glad gepolijst. Hoe men dat deed, daar kunnen wij alleen maar over speculeren. En ook de precisie waarmee de huizen en gebouwen zijn gebouwd en hoe de stenen met kaarsrechte lijnen op elkaar staan is echt ongekend. Zeker voor die tijd toen er nog geen computers en lazers waren. Men heeft voor de belangrijke gebouwen ook geen lijm of cementachtige substantie gebruikt. Men heeft de stenen als een soort legostenen op elkaar gelegd en zo met elkaar verankerd. Het blijft heel fascinerend.

In het complex bevindt zich op het hoogste punt van de stad een zonnewijzer. Van deze Intihuatana ('Zonneknevel') wordt aangenomen dat hij door de Inca's is bedoeld als een astronomisch uurwerk, maar er zijn ook mensen die het bouwwerk een astrologische rol toe dichten.

Het bijzondere is dat deze op 28 oktober!!...geen schaduw heeft wanneer de zon er op schijnt. Helaas kunnen wij dit fenomeen niet aanschouwen want het is bewolkt en met regelmaat trekken mistflarden over het complex. Dit heeft ook wel weer iets. Aan het begin van de zomer en winter heeft de zonnewijzer de grootste schaduw naar links of recht afhankelijk van welk het seizoen aan de orde is. En dat hadden die mannen en wellicht vrouwen destijds allemaal uitgevogeld. Heel indrukwekkend. Tegen 0915 uur is de tour klaar en gaan we terug naar de ingang. Tina gaat terug naar het dorp en wij gaan even een bakkie met een broodje doen. Dit allemaal onder het fantastische uitzicht op Huayna Picchu. Dan gaan we voor een 2e en laatste keer naar binnen. We mogen tussen 0600-1200 uur 2x naar binnen. Daarna is er een groep die van 1200-1800 uur naar binnen mag. Zo probeert de overheid de bezoekersaantallen te reguleren. Het is nu veel drukker dan vanmorgen en we zijn blij dat we er zo vroeg bij waren. En ook is het inmiddels veel warmer.

We klimmen nog een keer naar het huis voor dé foto. Op weg naar het huisje komen we een aantal lama's tegen. Ik heb zo gelachen met een van die gekke beesten. Een meneer staat even gebukt om iets uit zijn rugzak te pakken. Oh dat is interessant dacht een van de lama's en hij loop op de meneer af. En volgt met zijn hoofd alles wat de man doet en beweegt van boven naar beneden en terug. Voorzichtig aan de tas snuffelend en als de man de tas voor zich op de arm heeft steek de lama zijn hoofd bijna door zijn arm heen om maar bij de tas te komen. En als de tas weer op de rug hangt, moet er toch even aan gesnuffeld worden. Is er echt niks interessants aan die tas te vinden…hmmm…dan maar weer grazen.

Bij het huisje staat best een rij mensen te wachten die allemaal een foto willen maken. En dan blijkt maar weer eens hoe idioot mensen kunnen zijn als ze een foto moet maken met een beroemd iets. De meest achterlijke poses worden aangenomen. Eerst de mannelijke wederhelft van het stel, dan de vrouwelijke wederhelft van het stel. Allemaal dezelfde poses, het zijn er een stuk of 3-4. Dan met zijn tweetjes, het duurt in en uit. Dat er mensen staan te wachten is zo ontzettend boeiend….nog niet bijna! Doet mij denken aan al die mafketels in Pisa bij de toren….niet te geloven.

Na nog een paar laatst panoramashotjes gaan we terug naar beneden. De wachtrij bij de bus is lang wanneer we er tegen 1100 uur aankomen, maar het schiet op want de bussen rijden af en aan. Zodra we onder het wachthuisje staan, mogen we eerder uit de rij. Er staat een groep mensen voor ons die een bus voor zich alleen willen. Heel fijn, wij gaan wel voor. Terug in het dorp zo tegen een uur of 1130 pakken we eerst nog een terrasje voor we gaan lunchen. En dan gaan we naar het hotel terug waar we om 1300 uur met Tina hebben afgesproken. Het is gelukt om de trein om te boeken naar de rit van 1337 uur. Zijn we gelukkig redelijk op tijd terug in het hotel. Ik trek nog even snel een ander shirt aan en dan gaan we naar het station dat maar 5 min lopen is. De treinreis duurt nu wel 1.5 uur en we krijgen nog wat van entertainment. Heel grappig.

In het dorp waar het eindstation of beginstation net hoe je het bekijkt dan wel op welk punt je van je reis je bevindt is heet erg druk. Vanwege een feest is het hoofdplein afgesloten en al het verkeer wordt omgeleid. Gelukkig voor ons geeft de politie voorrang aan de busjes die van het station afkomen want er is nu maar een toegangsweg voor in en uit. De mensen aan de andere kant van de rij zijn daar uiteraard niet zo blij mee. Het duurt even, gelukkig niet lang, dat we het dorp uit zijn en weer op de harde weg rijden. De rit terug naar Cusco verloopt voor ons gelukkig zonder kleerscheuren. Helaas is dat niet te zeggen voor het ongeluk dat we op een gegeven moment passeren. Er is blijkbaar een man aangereden, die ligt met hoofd en benen afgedekt op het wegdek. Zijn midden lijf is niet afgedekt. De politie sommeert iedereen te passeren en de man ligt dat maar te liggen. Dat ziet er helaas niet zo goed uit. Gelukkig zit ik niet bij het raam en hoor ik het van Marco die het wel allemaal kan aanschouwen.

Uiteraard vallen we onderweg ook weer van het ene in het andere mooie uitzicht. In Cusco komen we in de spits terecht. Op drukke punten staan verkeersregelaars het verkeer te regelen. En niet te flauw deze dames. Niemand haalt het in zijn hoofd de orders te negeren. De rit door de stad verloopt redelijk snel en om 1730 uur zijn we terug bij het hotel.

We checken in en nemen afscheid van Tina. Wat een aardig mens was dat. En we hebben veel gelachen met elkaar. Zoals beloofd hebben we weer kamer 464 en staan onze koffers er al. Voor we gaan eten, brengen we eerst onze spullen terug op order zodat we er straks na het eten geen omkijken meer naar hebben. Daarna gaan we beneden in het restaurant eten. We zijn de enigen. Maar dat geeft niet, lekker rustig bijkomen van deze zeer indrukwekkende dag.  Het is ons laatste diner in Peru en daar hoort natuurlijk een Intipalka bij, een witte dit keer. Bij het hoofdgerecht dat heerlijk smaakte zou courgette zitten, maar dat was dus aubergine. Rare courgette hebben ze hier. Wanneer de ober vraagt of het allemaal naar wens was gaf ik aan dat ik een puntje van aandacht had en dat was de courgette. Mea culpa mea culpa, dat was hij vergeten uit te leggen. Er was iets met de courgette. OK kan gebeuren geen probleem.

Of we nog een dessert willen, wel graag de kaart om te kijken maar zijn nog niet zeker of we een dessert willen. We krijgen de kaart met de mededeling dat dessert complimentary is omdat vanwege het 'courgetteincident'. Nou zo erg was dat nou ook weer niet, maar als we het dan toch aangeboden krijgen….dus toch een heerlijk dessert.

Langzaam maar zeker slaat de vermoeidheid toe en zijn we blij wanneer we terug op de kamer zijn en naar bed kunnen. Eerst nog even een heerlijk warme douche. En dan slapen. Hopelijk gaat het net zo goed lukken als afgelopen nacht. Alleen loopt nu de wekker om 0300 uur af.