terug naar Entebbe

En dan zit Oeganda, het eerste deel van onze vakantie, er weer bijna op. Morgen gaan we door naar Tanzania. Vandaag konden we uitslapen. De wekker liep pas om 0615 uur af. Marco heeft redelijk geslapen en ik goed. Als we klaar zijn met het inpakken van de laatste spullen gaan we ontbijten. Het is heerlijk weer buiten en je blijft je vergapen aan het uitzicht.

Iets voor 0800 uur vertrekken we richting Entebbe een rit van ca 10-11 uur. We zijn allebei benieuwd hoe lang het duurt voor we weer letter op de harde weg zitten. Het hotst en het botst aardig en het is een godswonder dat ons busje nog niet uit elkaar is gevallen. Enock heeft de vaart er goed in zitten, ik zou het met mijn auto niet wagen om met 50 km/u over dit soort wegen te gassen, maar zo lang het busje rijdt vind ik het geen probleem. Onderweg worden we van tijd tot tijd weer enthousiast door jonge kindjes toegezwaaid. En als je terugzwaait verschijnt er vaak een hele brede glimlach op hun snoetjes. Rond 0900 uur komen we in een wat groter plaatsje en ja hoor…daar issie dan….de verharde weg…

Echter je moet niet knipperen met je ogen want dan heb je hem gemist zo snel zitten we onderhand weer op het zandpad. De natuur is prachtig, uiteraard bezaaid met de nodige bananenbomen en her en der een verdwaalde theeplantage. We rijden over paden waarvan ik denk dat als er hier iets met ons gebeurt, ons niemand meer terugvindt.  Rond 1115 uur maken we stop in een dorpje. Het is het geboortedorp van Enock en hier is hij opgegroeid. Zijn moeder staat iets verderop van waar wij gestopt zijn en komt eraan gelopen. Moeder en zoon begroeten elkaar met een handdruk en wij geven haar ook een hand. Een vriendelijke dame van 71 jaar. Helaas spreekt ze geen Engels dus echt een praatje maken is er niet bij. Er wordt een flinke zak bananen ingeladen als ook wat avocado's. Meteen staan er een aantal kindjes bij onze auto en wij - Marco en ik - worden met grote donkere ogen aangekeken. Als ik zwaai worden ze verlegen maar heel voorzichtig wordt er wel teruggezwaaid. Ook komen er nog wat kennissen van Enock die even een praatje met hem willen maken. En dan gaat de hotsebotse rit weer verder.

Uiteindelijk draaien we na ca 2 uur reizen de verharde weg op, wat een rust in de auto en een weldaad voor ons lijf. Bij een benzinestation wordt gestopt om bij te tanken en wij strekken even onze benen. Het is net of ons hele lijf incl. ingewanden nog aan het na schudden is. De stop is van korte duur want er is geen benzine, dus we moeten opzoek naar een ander pompstation. Langzaamaan wordt het drukker op de weg, niet zo gek want we rijden Mbarara binnen, een stad van ca 1 miljoen inwoners. Hier stoppen we ook voor de lunch. De pakketjes hadden we vanuit de lodge meegekregen en we gaan bij een vaste stopplaats lekker buiten op een soort van terras zitten en plunderen de lunchzakjes. Wat overblijft geeft Enock aan de meneer van het barretje dat bij het terras hoort. Een 1/2 uurtje laster zijn we weer onderweg. Zodra we de stad uit zijn, wordt het ook weer wat rustiger op de weg.

Het valt ons op dat het erg warm is in de auto, dat was tot gisteren niet zo, en ook dat de auto niet lekker loopt. Maar goed we schenken er verder weinig aandacht aan. Op deze weg zijn veel politiecontroles. Waarom en hoe of wat wordt ons niet duidelijk. Af en toe zien we dat er een auto dan wel vrachtwagen wordt aangehouden, maar het merendeel van de tijd zien we de agenten alleen maar wat ongeïnteresseerd rondkijken of ze zijn bezig met hun mobiele telefoon. De pinnen die ze in de platen van de versperring hebben zitten, zijn wel indrukwekkend. Zo in het kader dat we ook zéker weten dat die banden aan flarden gaan wanneer je erover heen rijdt. Op een wat rustiger recht stuk zie ik op eens een andere blokkade op de weg. Het blijkt een vrachtwagen te zijn die volgeladen was met bananen. Dat wás hij want nu ligt hij op zijn kant. Gelukkig ligt hij schuin over maar 1 rijstrook heen dus we kunnen eromheen. Af en toe komt er een heerlijk zoete geur de auto binnengewaaid en ik vraag mij af wat het kan zijn. Dan valt mij op we heel veel struiken met witte bloemetjes voorbijrijden. Jasmijn is het eerste wat mij te binnenschiet, maar dan weet ik het weer. Het zijn de bloempjes van de koffiestruik. Die ruiken echt heel lekker.

Onderweg stoppen we nog een paar keer langs de kant van de weg om fruit en groenten te kopen. De laatste stop is wel grappig, want we hoefden niet uit te stappen. De dames kwamen van alle kanten op de auto afgestormd om hun waren aan de man te brengen. Een dame had haar koopwaar op haar hoofd staan, maar dat weerhield haar er niet van om in snelle looppas op ons af te komen. Probeer dat maar eens zonder dat de spullen van je hoofd afvallen. De auto begint het steeds lastiger te krijgen, zeker wanneer de weg omhooggaat dan zakt hij ineens terug van 80-90 naar 20 km/u. Dat is niet goed. In Lukaya stop Enock bij een werkplaats. Er wordt wat op en neer gepraat en gebeld. De diagnose wordt gesteld en dan nog es wat bellen en dan wordt de auto de 'brug' opgereden. Iets met de koppeling of koppelingsplaat dan wel iets wat ermee te maken heeft, werkt niet meer. Hierdoor kan de auto ook niet goed schakelen. De reparatie gaat ca 40 min duren. Het is inmiddels 1515 uur…we zijn benieuwd.

De brug is niet meer dan 2 houten balken die schuin omhoog staan en steunen op 2 houten blokken. Als de auto schuin genoeg staat worden de achterbanden met een stuk steen en een blok hout geblokkeerd zodat hij niet achteruit kan rijden. De reparatiewerkzaamheden kunnen beginnen. Gelukkig kunnen we even gebruik maken van de wifihotsport die Enock via zijn telefoon heeft aangemaakt. Na 2 dagen zonder wifi is het wel even handig om de mail te checken en de inbox op te ruimen en snel even kijken of er nog wat spannends op social media is gebeurd.  De kindjes in de buurt vinden het wel spannend 2 van die blanken en we hebben dan ook veel bekijks. Ik besluit een foto van onze 'fans' te maken als ze ons dan toch zo aan het bekijken zijn. Ik laat ze de foto zien die ik heb gemaakt en wijs een voor een iedereen aan waar hij/zij op de foto staat. De kinderen hebben de grootste lol. Ik laat ze nog wat meer foto's zien en ook een filmpje dat ik bij de gorilla's heb gemaakt. In no time ben ik helemaal omringd door kindjes. Marco telt er een stuk of 15. En ze hebben elk lol voor 10. Het is maar wat interessant om bij die blanke dame foto's en filmpjes te kijken. De gorilla's en olifant hebben toch wel een hoge score. Daarna doen ik nog met alle kindjes een High 5 en voeg er later de box aan toe. Ze krijgen er geen genoeg van en willen allemaal steeds weer met mij de High 5 met box doen. Zelfs de kleine fruttel van amper 2 jaar die er inmiddels bij is gekomen en eerst met grote ogen heeft staan afkijken wat er allemaal aan de hand was.

Intussen vordert het werk langzaam maar gestaag. Er liggen in eerste instantie 3 man onder de auto en naderhand 2. De 40 minuten die de reparatie in beslag zou nemen, blijken Oegandese minuten te zijn. Uiteindelijk lukt het allemaal en kunnen we rond 1730 uur - dus na 2.5 uur wachten - onze reis voortzetten.

Vlakbij Lukaya ligt de evenaar. Rond 1800 uur zijn we in de buurt. Eerst stoppen wij nog bij een winkeltje dat o.a. houtsnijwerk verkoopt. We willen graag een mooie grote gorilla hebben en dat lukt. Voor 10 euro zonder af te dingen…..vanuit het winkeltje lopen we naar de evenaar. Uiteraard moeten er even een paar foto's gemaakt worden. En zo zitten we kort na 1800 uur weer op het noordelijk halfrond. Het is inmiddels gaan schemeren en de zon gaat langzaamaan onder. Het wordt ook weer langzaamaan drukker op de weg. Uiteindelijk rijden we bijna stapvoets en is het een lange sliert van auto's die naar de stad dan wel de stad uit rijden. Wij rijden de stad in. Het is inmiddels 1915 uur en pikke donker wanneer wij door het buitengebied van Kampala rijden. De drukte en levendigheid op straat is groot, overal lopen mensen en is er nog steeds een markt aan de gang waar van alles en nog wat te koop wordt aangeboden. Maar het meest indrukwekkende blijft nog wel de sliert auto's die zich langzaamaan over de straat voortbeweegt. Uiteraard zijn er her en der een paar auto's die geen licht aan hebben, maar dat wordt weer gecompenseerd door een auto die weer heel fel licht aan heeft…zo zie je toch nog waar je rijdt natuurlijk.

En dan is het gedaan met de harde weg. We slaan rechts af het zandpad op. De meeste auto's rijden de andere kant op en het is net of zij bepalen wie er over de weg mogen rijden. De auto's aan onze kant hebben niet veel ruimte om te rijden. Na een min of 5 staan we stil want wij moeten rechtsaf. Ook hier is het bekend dat je gewoon moet aansluiten en niemand ertussen hoeft te laten en het kruisingsvlak…tja wat is daar mee, daar kun je ook gewoon staan hoor. En zo staat alles muurvast. Er zit geen enkele beweging in. Het enige wat beweegt zijn de vele brommertjes die tussen de auto's door manoeuvreren en de voetgangers. Wachten duurt uiteraard altijd lang en iedereen wordt onrustig. Er zijn chauffeurs die maar tegen het verkeer inrijden in de hoop verderop ergens ertussen te kunnen. Ik zie dat er inmiddels ook auto's de weg blokkeren op het stukje wegdek dat wij straks moeten hebben voor het geval wij ertussen komen, want die moeten allemaal linksaf. Wellicht denken ze dat wanneer je er met 3 man sterk naast elkaar staat het dan sneller lukt. Al met al hebben we iets meer dan 5 min staan wachten. Het is dan nog even een gemier om langs de auto's te komen die dachten het via de rechter rijbaan te proberen. Ze gaan ook voor geen meter aan de kant want ja ik moet die kant op en ik sta hier nou dus ik zal ook doorrijden ook. Maar goed het lukt allemaal krap aan en dan kunnen we doorrijden. We zitten dan ook in no time op de snelweg Kampala - Entebbe. Hier is het heel rustig en we kunnen goed doorrijden. Uiteindelijk komen we rond 2000 uur bij ons hotel aan.

Enock loopt nog even mee. We checken in en spreken het programma voor morgen door. Als dat geregeld is nemen we afscheid van Enock, maar eerst overhandigt hij Marco het beroemde tasje met de kabeltjes. Eindelijk weer terug in de tas. Nadat we afscheid hebben genomen zetten we de spullen op de kamer en gaan nog even terug naar het restaurant. Helaas kunnen we niet meer gebruikmaken van het avondeten, maar men kan nog wel een sandwich voor ons klaarmaken. Dat blijkt uiteindelijk een tosti te zijn, dus we hebben toch nog iets warms binnen. De wifi werkt maar zo zo en het is lastig om social media en de mail te checken. Hopelijk lukt het morgen wel met de verbinding.

Voor vandaag is het klaar. Even lekker douchen en dan hup onder de klamboe.