Op weg naar Arusha - Tanzania

Vandaag hebben we dus heerlijk kunnen uitslapen. We hoefden immers pas tegen 1100 uur weg om naar het vliegveld te gaan. De wekker staat op 0815 uur, maar om 0645 uur vinden we het wel OK. In ieder geval hebben we een goede nachtrust gehad. Het bereik van de wifi is nu ook stukken beter dan toen we gisteravond aankwamen, dus daar maken we meteen gebruik van.

Tegen 0745 gaan we ons op ons gemak douchen en aankleden. Daarna is het spullen bij elkaar rapen, het koffer inpakken en dan zijn we klaar voor het ontbijt. Een eenvoudig ontbijt, maar het smaakt goed. Na het ontbijt hebben we nog 2 uur om te doen en laten wat we willen. O.a. foto's bekijken en selecteren, helaas zijn de gorilla's niet altijd even scherp op beeld vastgelegd ;-)

Tegen 1030 uur gaan we terug naar de kamer. Na een laatste check gaan de koffers dicht en kunnen we naar het vliegveld. De huishonden liggen lekker te zonnen in de tuin. De (prachtige) herder komt ons gedag zeggen, maar de rottweiler rolt liever in het gras. We worden door dezelfde man weggebracht als die ons vorige week heeft opgehaald. De rit naar het vliegveld duurt ca 10 minuten. Het is niet druk op de weg en kunnen dus gewoon doorrijden.

We worden afgezet bij dezelfde plek als waar we vorige week aangekomen zijn. Bij daglicht is het toch een ander gezicht. Eerst nog een paar trappen omhoog en dan zijn we bij de vertrekhal. Marco heeft ons vanmorgen gelukkig kunnen inchecken dus we hebben onze boarding passen al. Bij de vertrekhal sluiten we achter een groep UN-militairen uit Nepal aan. Voor we door kunnen moeten eerst alle tassen door de scan. Laptops en andere appratuur uit de tassen. Gelukkig is het niet druk, het is dus wel gedoe maar minder dan wanneer het ook nog es druk is. Daarna moeten we ons inentingspaspoort laten zien. Als dat gebeurd is kunnen we naar de incheckbalie om de bagage af te geven.

En dan kunnen we door. Bij de paspoortcontrole nog even vingerafdrukken achterlaten, door het poortje en we staan in niemandsland. We lopen wat rond bij de Duty Free, maar het is meer killing time dan want anders. Ik moet zeggen het assortiment aan parfum, chocolade, drank en apparatuur is best goed. Had ik eigenlijk niet verwacht. Wat eten betreft is er eigenlijk niks naar onze gading. De preboarding werd rond 1200 uur al om geroepen, best vroeg voor een vlucht die rond 1330 uur vertrekt. Maar goed we gaan naar de gate. Daar gaat alle handbagage door de scanner, schoenen uit en riem af. Het daadwerkelijke boarden gaat eigenlijk best snel. We lopen naar het vliegtuig, dus niks met een sluis of een bus, gewoon hup het platform op. De vlucht zit niet helemaal vol en uiteindelijk vertrekken we 10 min eerder dan gepland. De vlucht van nog geen uur gaat over Lake Victoria zo over naar de Keniaanse vlaktes.

Met een bus rijden we naar de terminal. In het vliegtuig moesten we een formulier invullen wat te maken had met het Ebolavirus. Dat is momenteel toch wel een dingetje hier in Afrika. Op het formulier moesten we aangeven waar we vandaan kwamen en of we in de afgelopen 3 weken nog in Congo waren geweest. Dat laatste is voor ons dan niet het geval. Ondanks dat we in transit waren op Nairobi, moesten we toch het formulier invullen. Voor we de terminal binnen kunnen moeten we het inentingspaspoort laten zien. Vervolgens aansluiten in de rij waar we middels een warmtebeeld werden gecheckt op een mogelijke ziekte. Nadat we allebei waren goedgekeurd konden we door. Bij Arrivals slaan we rechtsaf naar Transit. Hier volgt weer eenzelfde ritueel: schoenen uit, riem af, elektronica uit de tassen en dan alles weer door de scan. Zelf krijgen we nog een bodyscan. Eerlijk is eerlijk, wat hier nu het nut van is weet ik niet. We komen net helemaal gecheckt uit vliegtuig. Maar goed wie weet wat er onderweg allemaal zou hebben kunnen gebeuren!

En na 24 jaar zetten we weer voet op Keniaanse bodem. Weliswaar in de vorm van stop over van 2 uur, we zijn weer op Jomo Kenyatta Airport. Is er veel veranderd in de tussentijd? Dat zal ongetwijfeld, maar ik zou echt niet meer weten hoe het er hier 24 jaar geleden uitzag. Daar zou ik mijn verslag op na moeten lezen. Een stop over van 2 uur….dus wat doe je dan…even iets eten bijvoorbeeld. Het is inmiddels rond een uur of 3 en we weten niet wat er vanavond nog mogelijk is. Gisteravond konden we immers ook geen maaltijd meer in het hotel bestellen. De wifi is op en af, maar we kunnen weer even 'worden bijgepraat'. De jongen van het eettentje dat vlak bij onze gate ligt vraagt of we Duits spreken. We antwoorden ja, maar we zijn niet Duits. Oostenrijks dan? Ook niet. Komen we dan uit Zwitserland? En toen wist hij niet meer toen dat ook niet goed bleek te zijn. Ahhh Nederland….ja de taal lijkt ook best wel op het Duits. Ja hij hield wel van het Nederlands Elftal met Cocu en de Boertjes, wat is er met Kluivert en Gullit gebeurd?? Zo grappig…oude glorie herleeft meteen wanneer je in het buitenland bent. Rond 1600 uur start het pre-boarden. Zodra mijn boardingpass wordt gescand, gaan er alarmbellen af. Wat nu weer denk ik nog. Maar geen paniek. We hebben een stoelwijziging en we zitten nog steeds naast elkaar. Prima ook goed. Van rij 2 naar 18.

Ook deze vlucht zit niet helemaal vol. Het (propeller) vliegtuig is wat kleiner dan die we hadden op de vlucht Entebbe-Nairobi. In eerste instantie krijgen we de fototas en de airporter niet in de bagagebakken, maar uiteindelijk lukt het wel. Het grappige is dat we via de achterkant van het vliegtuig binnenkomen en we hebben meteen de stoelen op de 2e rij aan de linkerkant. Na ons komt een ouder stel binnen. De vrouw van het stel hangt meteen in de gordijnen, want ze had uitdrúkkelijk gevraagd om vooraan in het vliegtuig te zitten en nu zat ze toch helemaal achteraan laatste rij. Stiekem moesten we er wel mee lachen, want wellicht zou straks blijken dat we ook weer via de achterkant eruit moesten en dan zit je in principe toch vooraan. En ja hoor, de steward bevestigt haar vraag of we er ook weer via de achterkant uit moeten. Paniek om niks dus. Ook deze vlucht verloopt verder zonder al te veel noemenswaardige dingen. Wat wel heel gaaf is dat we precies aan de goede kant zitten om de Kilimanjaro te zien liggen. Heel gaaf om de berg vanuit de lucht te zien én dan ook nog es zonder wolkendek. Zodra we geland zijn herhaalt zich hetzelfde ritueel als wat je op iedere vlucht ziet. Het vliegtuig staat amper stil of iedereen staat meteen op en pakt zijn/haar handbagage en dan is het wachten tot de deur eindelijk opengaat. Wij blijven op ons gemak zitten, het is een klein vliegtuig en alles wat we hier wachten hoeven we niet bij de bagagebelt te wachten. En wij kunnen zo op ons gemak de rugtassen en laptoptas uit de bagagebakken vissen. Ook hier is er controle op Ebola. Voor we naar binnen kunnen, wordt buiten met een apparaatje onze temperatuur gemeten. Vervolgens moeten we onze paspoorten met inentingen laten zien, dan mogen we door.

We worden opgewacht door Samuel. Hij vraagt of we al een visum hebben of dat we dat moeten kopen. Dat moeten we nog kopen. Echter, het formulier dat we in Nederland al hadden ingevuld hiervoor is niet geldig en we moeten ter plaatse een ander formulier invullen. Dit doet Samuel voor ons want hij weet precies hoe of wat. Vervolgens kruipt hij enigszins voor bij de visumdienst, geeft onze paspoorten af en de $50 per persoon die voor het visum betaald moet worden. Vervolgens raadt Samuel ons aan nog even snel op het vliegveld naar het toilet te gaan want de transfer naar Arusha duurt ca 1 uur. Dat is best lang voor ca 25 km, maar goed we weten niet wat de conditie van het wegdek is.

Zodra we onze paspoorten terug hebben moeten we in de rij gaan staan voor de paspoortcontrole die met typische Afrikaanse efficiency verloopt. Er zitten 2 mannen in de kiosk. De eerste doet van alles, schuift dan het paspoort door naar de 2e die dan ook nog wat doet en dan kun je door. De eerste persoon heeft eigenlijk het meeste werk waardoor de 2e persoon af en toe lekker onderuitgezakt kan gaan zitten zo van ik ben er wel maar wil eigenlijk niet al te veel doen. Je moet het ritueel even aanzien en bekijken om te snappen hoe het werkt, anders kan het alleen maar op je zenuwen werken en zeker wanneer je moet wachten.

Intussen heeft Samuel een trolley gescoord voor de koffers. Eigenlijk is dat helemaal niet nodig, maar goed. En terwijl wij staan te wachten zoekt hij op een gegeven moment onze koffers op de bagagebelt. Wanneer wij bij de douanebeambte staan voor de controle kan ik hem nog snel duidelijk maken dat ik ook nog een tas met mijn statief op de belt heb liggen. Dat zoek hij ook nog even. En ja hoor 2 seconden voor ik mijn aandacht aan de douanebeambte moet geven, heeft hij hem gevonden en ik kan nog net mijn duim omhoogsteken. Het visum dat we krijgen is op zich best gaaf. Er wordt een foto van je gemaakt en die foto komt op het visum te staan. Bij de meneer van deurtje 2 moeten we nog even van beide handen de vingerafdrukken achterlaten en dan kunnen we door. Het grappige is dat op het moment dat ik bij de douane sta - zo rond 180 uur - we eigenlijk onze geplande landingstijd hadden. We zijn gewoon bijna een 1/2 uur te vroeg. Samuel heeft onze bagage inmiddels door de scan gegooid. Marco moet nog even de airporter laten checken want de meneer van de beveiliging dacht te hebben gezien dat we een drone in onze bagage hadden.

Buiten ontmoeten we Saïd die ons naar het hotel brengt. Uiteindelijk zijn we rond 1815-1820 onderweg naar Arusha. We kunnen nog even genieten van het uitzicht op de Kilimanjaro. Bij de hoofdweg slaan we linksaf richting Arusha. De zon is al flink aan het zakken, maar we zien nog redelijk veel van onze omgeving. Anders dan Oeganda, maar toch hebben de dorpjes die we passeren min of meer hetzelfde straatbeeld. Veel brommertjes, avondmarkt waar het een drukte van jewelste is. Langs de weg zien we veel maïs- en zonnebloemvelden. En we hebben uitzicht op Mount Meru. Nog geen 15 min na ons vertrek moeten we langzaam rijden, er staat veel volk langs de kant van de weg. Niet zo gek want er ligt een bus van het openbaarvervoer op zijn kant half op de weg half in de greppel. In de voorruit zit een groot gat, meer kunnen we niet zien want hij ligt met het onderstel richting straat. Misschien maar goed ook dat we niet meer kunnen zien. Zodra we dit voorbij zijn, gaat het weer wat sneller. We vragen ons af waar het uur transfertijd vandaan komt omdat het maar 25 km is. Inmiddels is het al wat drukker op de weg, maar nog steeds voor ons doen rustig. Maar dan rijden we ineens stapvoets. De weg voor ons gaat omhoog en we hebben 2 vrachtwagens voor ons. En ja, die zijn niet zo snel wat hellinkjes betreft. Zelf worden we door allerlei verkeer ingehaald, auto's maar ook een paar touringcars. Wij hadden echt zoiets van manmanman, ga die auto's voorbij, maar goed we hadden een nette chauffeur en die hield zich netjes aan de regels. Uiteindelijk had hij wat meer zicht en bleek de weg voor hem vrij. Ook was er geen mafketel die ons ging inhalen, dus hij kreeg moed en hup wij gingen ook aan de vrachtwagens voorbij. En dan slaan we ineens rechtsaf en staan we voor de poort van ons hotel. Het is dan 1855 uur. Dus waar het uur transfertijd vandaan komt…ik zou het bij god niet weten. Wellicht rekende Samuel in Tanzaniaanse minuten ;-).

De lodge is heel sfeervol en we krijgen een vriendelijk en warm welkom. Na de korte briefing over hoe of wat worden we naar onze kamer gebracht. Het is niet zo'n ruime kamer, maar wel met een mooi kingbed en verder koloniaalse inrichting. In de reviews hadden we gelezen dat de kamers wat gedateerd waren. Ja zo zou je het kunnen typeren, maar men wil het graag houden in de sfeer zoals de oprichter (de opa van de eigenaar) het bedoeld c.q. voor ogen had en eindelijk past het ook wel helemaal bij de sfeer van de lodge. Het zitje voor onze deur delen we met de buren op nummer 4 (wij hebben nr. 3). Wij vinden de kamer in ieder geval sfeervol. Nadat we onze spullen hebben neergezet, gaan we terug naar het restaurant. We kunnen nog wat eten van de kleine kaart. En na een week lusten we er ook wel een wijntje of 2 bij. Heerlijk. Terwijl we lekker zitten aan ons wijntje zitten, kunnen we lekker genieten van het de sfeer op het terras - iets verderop knettert lekker een vuurtje waar je om heen kunt zitten - en hebben we uitzicht op een meertje met een mini-eilandje waar zich voor de nacht een aantal eenden, ganzen en reigersoorten hebben genesteld.

Morgen hebben we de dag aan ons zelf. Donderdag worden we pas rond 0900 uur opgehaald. Heerlijk even bijkomen morgen. Rond een uur of 2100 zijn we terug op de kamer, nog even een verfrissende douche en dan hup lekker onder klamboe.