Een relaxte dag in Usa River - Arusha

Vandaag hebben we de tijd aan ons zelf. Op zich wel lekker na best wel een intensieve week en de vele indrukken die we hebben opgedaan. Lekker uitslapen…dat lukte tot iets voor 0630 uur. Omdat we er toch niet meteen uit hoefden, blijven we nog lekker even luieren. Het bereik van de wifi is goed dus doen we even ons rondje langs de mail, nieuws en social media. Ik schrik heel even op van een harde bons op ons dak en geroffel. Het zijn de vervet monkeys/meerkatten die over de dagen rennen. Daar waren we voor gewaarschuwd. Zo grappig om die beesten over je dak te horen rennen :-).

Zodra we aangekleed zijn gaan we ontbijten. Tijdens het ontbijt genieten we van het mooie uitzicht over het terrein van de dierenopvang die ze hier hebben en zien we in de bomen naast onze kamer de takken op en neer bewegen. De apen zitten elkaar achterna. Na het ontbijt lopen we naar de receptie en geven aan dat we graag de Community Walk willen doe. Onder begeleiding van een lokale gids ga je dan naar lokale woongemeenschap hier even verder op en krijg je wat meer uitleg over de mensen en op zich ook wel een goed beeld hoe de mensen leven. We spreken af rond 1000 uur bij de receptie te zijn. Dan hebben we nog even tijd voor ons zelf. We willen wat gaan lezen bij de receptie. Als we buiten komen, is het kermis in de grote boom schuin voor ons. De takken gaan wild op en neer en er klinkt gebrul uit de boom. Er zitten een stuk 5 zwart-witte franjestaarten in de boom en het mannetje maakt even duidelijk wie hier de baas is. In een van de bomen achter onze kamer zit namelijk ook een groep franjestaarten. De groep in de boom hier in de tuin heeft een kleintje en die wordt continue van de ene aap naar de andere aap doorgegeven. Het is een levendige boel.

Uiteindelijk hebben we ons toch maar in het zitje voor onze eigen deur neergestreken om nog wat te lezen. Het is nog wat frisjes, dus onze fleecejassen komen nu wel even van pas. Intussen worden de franjestaarten door een van de medewerkers met behulp van een katapult weggejaagd. De apen zijn ook niet voor een gat te vangen en gaan gewoon lekker een boom verder zitten. En als je dat ook niet bevalt schuiven we nog wel een boom op en in deze boom kun je ons lekker toch niet raken met je katapult…..al met al een heel grappig schouwspel om aan te zien.

Rond 1000 uur gaan we naar de receptie en ontmoeten Frank. Frank woont in de gemeenschap die we gaan bezoeken dus hij kan ons wel het een en ander vertellen. Af en toe moeten we goed luisteren want Frank spreekt niet altijd even duidelijk dan wel met een wat zachte stem. Vanaf het hotel is ca 5 min lopen tot we in het min of meer zakelijke deel van de gemeenschap zijn. De woonhuizen staan verderop. We lopen langs de doorgaande weg als waarover we gisteravond ook zijn aangekomen. Het is de doorgaande weg naar Arusha en als je de andere kant oprijdt, kom je uiteindelijk in Nairobi uit. Bij de bank wisselt Marco eerst wat geld. Hij heeft alleen zijn rijbewijs bij zich en eigenlijk moet hij zich met zijn paspoort identificeren. Maar er staan nog 2 Europeanen bij de bank met een lokale man en deze man biedt aan voor Marco in te staan. Zo kan hij toch geld wisselen. De 2 Europeanen blijken Spanjaarden te zijn die vanavond weer naar huis gaan nadat zij hier 2 weken vrijwilligers werk hebben gedaan bij het lokale weeshuis.

Frank legt uit dat het dorp vernoemd is naar het riviertje dat we vlakbij ons hotel zijn overgestoken - USA River (dat spreek je uit als Oesah River) Het dorpje dat we bezoeken heet dan ook USA-River-Arusha. We vervolgen de tour, steken de weg over en lopen nog een stukje door aan de andere kant. Dan gaan we links af het maisveld in. Frank legt uit dat waar nu de maisplanten staan, vroeger koffie werd verbouwd. Maar omdat de prijs van de koffie niet meer goed was, is men gestopt met het verbouwen van koffie. Na een korte wandeling door het maisveld komen we uit op een grote openvlakte en zien aan de rand het begin van de woonhuizen. Op veld lopen geiten en schapen in een groepje bij elkaar onder de hoede van een jongen die in de schaduw de kudde in de gaten houdt. Even verderop loopt een man met een aantal runderen. Het kalfje heeft 'er zin an' want het maakt zo nu en dan gekke bokkesprongen. Frank legt uit dat de gemeenschap uit 50 stammen bestaat, maar iedereen woont samen naast elkaar. Ca. 50% is Christen en 45% is Moslim. De overigen geloven niks of doen in ieder geval niet mee aan het Christelijk of Moslimgeloof. Iedereen leeft vredig naast en met elkaar. De gemeenschap heeft een leider en die wordt gekozen door de gemeenschap.

De kwaliteit van de huizen in de gemeenschap is wisselend van groot naar kleine en ogenschijnlijk wat luxer tot bijna hutjesachtig. De wegen zijn niet verhard. We steken het voetbalveld over. Ergens halverwege blijven we staan en Frank vertelt nog wat over de gemeenschap. Intussen zijn we talk of the town bij de lokale kindjes. Ze komen al snel dichterbij, maar echt goed dichtbij komen is toch wel eng. Een voor een duwt het elkaar al giechelend naar voren. Als er versterking komt, dan komen ze onwennig stoer aangelopen en roepen hi en sommige geven een high 5. Vervolgens rennen ze opgelucht schaterlachend van zo dat hebben we toch maar es mooi aangedurfd in een halve boog door. Daarna komt het hele gezelschap terug. Marco en ik maken wat foto's en laten hun het resultaat zien. Ze hebben de grootste lol. De wat jongere kindjes beginnen nu uitgelaten al Hi roepend rondjes om ons heen te rennen. Frank loopt door en wij ook natuurlijk dus de lol is er voor de kinderen snel af. De kinderen hebben nu 2 weken vrij van school, dus een verzetje als dit is altijd leuk. Tijdens de wandeling door de gemeenschap worden we diverse keren aangesproken door met name kindjes die enthousiast Hi roepen. Of als ze geen Jambo kunnen zeggen ze iets anders - weet helaas niet meer wat want het was niet zo gemakkelijk om te onthouden - om respect aan de ouderen te tonen.  Een kindje komt zelfs resoluut op mij afgelopen en geeft mij een dikke knuffel. En als hij met mij is ui geknuffeld, loopt hij door naar Marco. Zo schattig. Frank is een bekend persoon in de woongemeenschap. Hij is 3x 5 jaar gemeenschapsleider geweest en heel veel mensen zeggen hem dan ook graag gedag. De temperatuur voor de wandeling is goed, het is iets of wat bewolkt maar het is qua temperatuur wel lekker zo rond de 20-25 graden.

En dan komen we uit bij een wat wij dachten soort kinderopvang. Het is ook wel kinderopvang, maar dan in de vorm van een weeshuis - Majengo Orphanage & Day Care Center. Het weeshuis waar ook de 2 Spanjaarden die we bij de bank zagen werken en de man - die Moody blijkt te heten - die voor Marco bij de bank heeft ingestaan. Er komen 2 kindjes aangerend die mij en Marco komen knuffelen. Het is net iets van speelkwartier dus er wordt uitgelaten gespeeld. Er staan wat schommels, een wip en een glijbaan. Verder wordt er met een kapotte voetbal gespeeld. Een lekker drukke boel. Moody legt uit dat hij hier ca 110 kinderen heeft. Niet alle kinderen kunnen in het weeshuis overnachten, dus die slapen bij gastouders in de buurt en overdag zijn ze bij het weeshuis. Het weeshuis draait voornamelijk op giften van buitenaf en er komen vrijwilligers vanuit o.a. de USA, Mexico, UK en Spanje om mee te helpen. De kinderen zijn verdeeld in 3 groepen naar leeftijd en krijgen regulier les maar ook Engelse les. We krijgen een korte rondleiding. De kindjes die al in het klaslokaal zitten - de groep 5-6-jarigen - zijn heel enthousiast en ze gaan een paar liedjes voor ons zingen. Een kindje mag bepalen wat het 1e liedje wordt en dat deuntje is meteen herkenbaar….Vader Jacob :-). Er wordt ook nog een liedje gezongen met de maanden van het jaar.

In het andere klaslokaaltje zitten de kindjes/kleuters vanaf 3 jaar bij elkaar. De groep is best groot en ze zitten heel dicht bij elkaar in de schoolbankjes. En weer moet er geknuffeld worden. Ook deze kindjes zingen heel enthousiast een liedje. Na het liedje komen de kindjes snel naar voren en iedereen wil natuurlijk even high 5 doen. Moody loopt snel met ons door want anders staan we er morgen nog. In het kleine keukentje wordt op een houtvuur voor 110 personen eten bereid. Elke dag! En Moody….Moody heeft het weeshuis opgericht en is de directeur. Hij doet dit werk ook puur vrijwillig. Uiteraard leeft hij ook niet alleen van lucht. Hij heeft nog wat zaakjes en een rijstveld waarmee hij de kost voor zichzelf verdient.

Moody laat nog snel wat er o.a. met het geld gebeurt dat gedoneerd wordt. Tot voorkort was er bijvoorbeeld nog maar 1 toilet beschikbaar. Een dame die op bezoek kwam, heeft een donatie gedaan en men heeft van dat geld een toiletblok met meerdere toiletten kunnen aanleggen. Op de muur staat ook haar naam geschilderd met donated by….wij doen ook een donatie en schrijven ons in in het gastenboek. Moody vraagt ook of we whatsapp hebben zodat hij ons een berichtje kan sturen. Verder geeft aan hij aan dat alles voor het weeshuis welkom is: kleding, schoenen, speelgoed, schoolspullen…alles wat we niet meer nodig hebben, kunnen zij goed gebruiken. Hij geeft ons zijn kaartje met het adres. Wie weet hoe we hem in de toekomst een keer kunnen helpen. Hopelijk is het mogelijk wat voor hem dan wel de kindjes te kunnen doen. Dan worden de kindjes nog een keer verzameld en zingen ze een liedje als afscheid voor ons. Frank vertelt ons na dit bezoek dat veel kinderen hun ouders zijn verloren door o.a. HIV en malaria.

We vervolgen onze wandeling door het dorp. In een van de straatjes stop ineens een brommertje en de man die afstapt blijkt een vriend van Frank zijn zoon te zijn. Frank heeft hem toen zij een jaar of 10 was een paar jaar opgevangen en beschouwt hem ook enigszins als zoon. Het blijkt dat ze elkaar al een flinke tijd niet meer gezien hadden. Maar nog steeds koestert men hele warme gevoelens voor elkaar. We zetten onze wandeling voort en uiteindelijk komen we weer uit bij de grote weg waar we rechts aanhouden om naar de lodge te gaan. Al met al zijn we toch een 2.5 tot een kleine 3 uur op pad geweest. Wanneer we naar onze kamer lopen, blijkt dat er een meneer van de touroperator op ons zit te wachten. Hij is niet alleen voor ons hier gelukkig. Wij wisten niet dat hij zou komen en geven ook aan dat we hem niet hadden verwacht. We leggen gauw onze spullen op de kamer en gaan met hem bij de receptie/lobby zitten om het programma voor komende week door te spreken. Tijdens ons gesprek besluit een van de ca 20 ooievaars die in de tuin rondlopen een kijkje te komen nemen. Net op de drempel van de lobby blijft hij stil staan, maar ik had durven wedden dat hij naar binnen zou komen. Wellicht is dat voor hem toch net wat té dichtbij allemaal. Als alles besproken is en er geen vragen meer zijn, nemen we afscheid en gaan lunchen. Het is heerlijk rustig op het terrein. Het lijkt alsof wij de enige gasten zijn. Vanmorgen is een deel vertrokken en nu zit er nog 1 andere meneer. Het is inmiddels wat gaan waaien en dat voelt wat fris aan, maar in de zon - die nu toch wel schijnt - is het toch wel lekker. De kipsandwich met frietjes smaakt goed. Als we de rekening hebben afgetekend, gaan we terug naar de kamer.  Even lekker niks.

Later in de middag komen nieuwe mensen aan. We zijn dus toch niet zo alleen hier. Het is eigenlijk te mooi weer om binnen te zitten, dus ik verhuis naar het terrasje voor onze deur. Zo nu en dan hoor ik wat gespetter in het water van de dierenopvang. Een paar eenden die het niet met elkaar eens zijn. De ooievaars houden braaf hun afstand. En dan ineens komt er een pauw het hoekje om. Echter als Marco hem vanuit het raam aankijkt, wordt de grond toch snel te heet onder zijn voeten en weg is hij.

Uiteindelijk leggen we onze spullen klaar voor morgen. We worden pas om 0900 uur opgehaald en het is 2.5 uur rijden naar Lake Manyara. Dus we hebben alle tijd. Tegen een uur of 6 besluiten we om te gaan douchen en omkleden voor het eten. Wellicht is het handig om alvast mijn haren te wassen en föhnen want nu hebben we nog alle mogelijkheden want bij de Bush Lodge mochten we niet föhnen omdat dan alle stroom op was of bij de Haven lodge wel een giga spiegel maar geen stopcontact in de buurt. Nu was ons bij de check in al verteld dat we 3-5 minuten moeten wachten tot het water warm is. Gisteravond had ik er al moeite mee om de juiste mengverhouding warm/koud te vinden, maar toen ik hem had wilde ik eigenlijk niet meer onder de douche uit. Vanmorgen wilde het niet zo lukken en was het snel een frisse douche. Vanavond hetzelfde verhaal. En ook nog es niet veel druk op de ketel, dus op het laatste moment heb ik het maar bij douchen gehouden. Marco had vanavond net iets meer geduld dan ik want hij uiteindelijk wel enigszins warm water met een redelijke straal.

Enfin, we zijn weer opgefrist en daar gaat het om. We kunnen lekker buiten op het terras eten. Er is per tafel minimaal voor 4 personen ingedekt. Als je dus met zijn tweetjes bent zoals wij dan is er altijd voor te veel mensen ingedekt. Waar ga je zitten. Het tafeltje vanwaar je een heel mooi uitzicht op de sanctuary hebt is niet bezet. Maar goed dat is een tafel voor 6 personen. We kijken nog even rond, maar ja het resultaat blijft hetzelfde. Ik vraag aan de dame van de bediening of het OK is dat we aan het tafeltje van 6 personen gaan zitten. Ja was geen probleem. Ik zeg er nog bij van echt niet, want het is voor 6 personen. No problem you can sit everywhere. Nou prima dan dus we gaan er zitten en kunnen nog net voor het donker wordt genieten van het uitzicht. We bestellen een flesje lekker wijn en terwijl we zo zitten springen boven ons de vervet monkeys oftewel meerkatten van tak naar tak. Eentje is komt zelfs van de boom af naar beneden en klimt via een pilaar van het naast ons gelegen huisje zo hup bij ons het dak op om zo naar zijn soortgenoten te gaan die in de bomen achter ons huisje huishouden.

Nog voor we onze wijn krijgen, worden we door dezelfde dame die het geen probleem vond dat we aan deze tafel gingen zitten gevraagd om te wisselen met een andere tafel. Waarom? Omdat de tafel waar we nu aan zaten voor 6 personen was en die andere tafel voor 4. We geven aan dat we zullen verhuizen maar dat het raar is dat we eerst hier mogen gaan zitten en nog geen 5 min later moeten we verkassen. En als er nu nog andere mensen aan die tafel kwamen te zitten dan zouden we het nog snappen, maar de tafel is verder de hele avond onbezet gebleven.  Na het eten hebben we aangegeven dat dit niet zo netjes was dan wel raar overkomt. Duizendmaal excuses en ja we hadden daar gewoon mogen zitten maar de dame in kwestie was nog een leerling en moest nog het e.e.a. Leren. Laat dit dan een goed leermoment zijn geweest voor haar.

De fles wijn die we hadden besteld voor bij het eten was nog niet helemaal op, dus we verhuizen naar het kampvuur dat bij de receptie is gemaakt. Gezellig nog even nagenieten van de dag en al het moois dat we deze vakantie al hebben beleefd. We krijgen gezelschap van Canadezen. In eerste instantie dachten we Amerikanen, maar goed voor ons is het verschil in tongval ook niet helemaal goed te horen. En zo hebben we nog gezellige buurt tot de ze naar hun kamer gaan. Ze zijn vandaag net aangekomen na ca 26 uur reizen (van deur tot deur). Dan zou ik ook zo gaar als een tientje zijn.

Zodra ook wij onze wijn op hebben, komen we erachter dat we nog steeds onze malariatabletten moeten slikken. Dat moet eigenlijk rondom het avondeten gebeuren maar dat is in de afgelopen week pas 2x gelukt. Op een of andere manier zit het niet in ons systeem. Maar daar staat tegenover dat we er toch altijd wel weer achter komen dat we iets vergeten zijn. Terug op de hotelkamer leggen we de spullen die al in de koffer kunnen in de koffer en de rest volgt moren. Dan gaan we door naar Lake Manyara.