Incatrail, Machu Picchu en Aguas Calientes

Wat kan een warme douche aan het einde van de dag toch heerlijk zijn. En zeer welverdiend mag ik wel zeggen.

De dag begon om 0400 uur, dat wil zeggen toen liep de wekker af en kregen we de wake-up call. Voor mijn gevoel begon de dag al veeeel eerder. Helaas was het feest met mijn buik dus veel slaap heb ik niet gehad. Marco heeft ook wel iets geslapen, maar ook niet van harte. Het is helaas niet anders, we zullen het er mee moeten doen. Nog even onder de warme douche verder wakker worden en dan het klein beetje aan spullen dat we mee kunnen nemen bij elkaar rapen en de rest gaat in de opslag bij het hotel. Na deze trip komen we hier immers weer terug voor 1 nacht.  Opdracht was alles in 1 plastic tas te stoppen en dat is gelukt: voor ieder een reservebroek en -shirt, schoon ondergoed, schone sokken en wat toiletspullen. Deze plastic zak gaat in de duffel bag die Tina, onze gids, bij zich heeft. Deze tas gaat door naar ons hotel in Aguas Calientes de uitvalsbasis voor je bezoek aan Machu Picchu - spreek uit als Maggoe Pichtsjoe.

De overige spullen die we onderweg nodig  hebben, gaan in de fototas - voor mij - en de rugzak - voor Marco. Vooral extra water voor onderweg is belangrijk, dus we hadden iets van 5 flesjes van 600 ml bij ons. Moet voldoende zijn. Met het ontbijttasje dat we bij de check-out hadden ontvangen gaan we op pad. We zagen het busje al aankomen, dus we lopen meteen door naar buiten. Het is nog lekker rustig op straat en het ruikt naar voorjaar. Heerlijk even geen uitlaatgassen snuiven die je normaal gedurende dag opsnuift. Tina stop haar ienieminietasje ook in de duffel bag bij ons plastictasje en dan is het check, check, dubbel check of we alles hebben en gaan we op weg richting de trein. Deze transfer duurt ca 1.5-2 uur. Hebben we mooi de tijd wat slaap in te halen. Het station ligt in de Sacred Valley of the Inca's- het Heilige Dal van de Inca's. Deze vallei wordt gevoed door vele rivieren, die hun weg vinden naar de aangrenzende valleien en kloven en bevat talloze overblijfselen en dorpen. Voor de Inca's was dit dal een erg belangrijk vanwege haar specifieke geografische en klimatologische voordelen. Het is een ontzettend groen dal en vormde een van de belangrijkste centra  voor de landbouw en is nu nog steeds de beste plaats in Peru om maïs te verbouwen. 

Ik word langzaam aan wakker wanneer we een dorpje inrijden en via het centrale plein rijden. Hier is op de vroege ochtend al veel leven in de brouwerij. Er is muziek en kinderen dan wel pubers dansen op een stuk straat dat is afgezet. We zijn al vlakbij het station. Eerst nog even een stop bij een hotel om de lunchpakketjes op te halen. Het is dan nog een paar minuten naar het station. Dit zijn Peruaanse minuten….nog geen minuut later staan we op de parkeerplaats van het station. Gisteravond hebben we met Tina overlegt of we met een trein eerder terug kunnen. Dan zijn we ook redelijk op tijd terug in Cusco gezien onze transfertijd naar vliegveld op 29 oktober. Dan worden we om uur opgehaald. Als we met de trein teruggaan zoals nu gepland, zijn we pas tegen 2030-2100 uur in Cusco. Kunnen we nog net onze spullen klaar zetten en naar bed. Vandaar dat we bij de kassa checken of we de treinkaartjes kunnen wijzigen. Er blijkt nog plek te zijn op de trein die om 1337 uur vertrekt, maar dit kunnen we pas in Aguas Calientes aanpassen, niet hier. Tina belt met Lima Tours en die gaan voor ons de wijziging regelen. Hopelijk gaat het lukken. Inmiddels hebben we afscheid genomen van de chauffeur. Die is door om de duffel bag weg te brengen en wij lopen naar het station. Het is er heel levendig met allerlei eettentjes en als we door de poort gaan, komen we op een heel leuk station terecht.

Tina is dan wel een klein Peruaans vrouwtje, maar ze heeft de pas er goed in. Ze vliegt overal aan voorbij en tussendoor. Eigenlijk best wel grappig. We zitten in de voorste wagon - A en ja je hebt ook nog B en C - van de Vistadome zoals deze trein heet. De stoelen zijn super comfortabel en zijn allemaal als gezellige zitjes van 4 geïnstalleerd. Behalve stoel 1 + 2, dat zijn als het ware 'VIP stoelen'. Je zit dan echt met je snufferd voor aan naast de cabine van de machinist. De tafel is gedekt met een kleurrijk lopertje en bestek. De ramen zijn heel groot en ook in het dak zitten 'panoramaramen'. De treinreis duurt 1.5 uur, voor ons deze keer wat minder omdat wij eerder uitstappen omdat wij een stukje van de Incatrail aan lopen. De trein zit vol, uiteraard. En als we langzaam aan het station verlaten, zetten we de ontbijt box op tafel. Nu ben ik nooit zo'n fan geweest van de ontbijttasjes en vandaag al helemaal niet. Maar ja ik moet toch wat eten. Dat gaat echt met pijn en moeite en tegen heug en meug in. De catering komt langs met koffie/thee of iets anders en aansluitend een stuk wortelcake. Verder dan halverwege - nog niet eens - red ik het niet. Wat van onze ontbijt box over is, wordt verdeeld tussen Tina en de gids van een andere groep die in het zitje naast ons zit.

Bij KM-paal 104 moeten wij eruit. We hebben het gevoel midden in de jungle te staan. Vanaf hier is het een klein stukje lopen, eerst een houten hangbruggetje over en dan door naar het controlepunt voor het begin van onze Camino Real de los Inkas oftewel ééndaagse Incatrail, die via Wiña Wayna naar de Sun gate gaat. De trail is 13 km lang en is het eerst deel tot aan Wiña Wayna voornamelijk stijgen. Daarna wordt het wat gemakkelijker. Alleen moet je op het laatste stuk een steile trap van 50 treden bedwingen. We hebben nog een paar uur om ons daar mentaal op voor te bereiden.

Na de controle kunnen we nog even sanitair en eventueel water en zo kopen. Daarna is er geen enkel punt meer waar je  nog iets van dit soort kunt doen. We verdelen het lunchpakket over onze rugzakken en om 0845 uur zijn we los. Het is afhankelijk van onze snelheid ca 2.5 tot 3 uur lopen naar de lunchplek - Wiña Wayna.

Het eerste stuk is beste pittig. Zeker nu voor mij. Heb je al geen opperbeste conditie, speelt mijn buik mij ook nog es flink parten. Tina heeft pas er goed in en voor mijn gevoel, moet ik vaak pauzeren om even bij te komen. Marco is nog steeds neusverkouden en kan niet zo goed ademhalen, maar het gaat hem op zich goed af. Na een zoveelste stop in redelijk korte tijd, ben ik onder begeleiding van Tina en mijn eigen persoonlijke sherpa verder gelopen. Marco had mijn rugzak er ook bij gepakt. Zijn eigen op de rug en die van mijn op zijn buik. En Tina dirigeerde mij naar voren zodat ik het tempo kon bepalen. Het ging toen wel wat gemakkelijker eerlijk is eerlijk, maar nog steeds niet van harte.

Het pas is met tijd en wijle best stijl zeker als het op de trappen aankomt en als gezegd, het eerste stuk is min of meer alleen maar stijgen. Beneden in het dal zien we zo nu en dan de trein rijden. De rivier die in het dal loopt, komt uiteindelijk in de Amazone uit. De natuur is zeer afwisselend. Er zijn wat open stukken bij en dan op je weer in een stukje jungle. Vlinders dansen voor ons op het pad. Zo nu en dan horen we een vogel. Verder is het doodstil op het geluid van onze voetstappen en ademhaling na. Zo nu en dan worden we ingehaald door andere mensen die ook de trail lopen. En door 2 dragers die op weg zijn naar het basiskamp. Zij hebben een gigantisch backpack bij zich. Tina roept hen wat na en krijgt antwoord. Ze dragen ieder 35 kg op hun rug is haar antwoord als ik haar aankijk.  Het tempo wat die mannen hebben, is niet te flauw zeg en dan ook nog es zo'n zware backpack. Respect. Ik was na 10 m al neergevallen denk ik :-).

Hier en daar is het pad ook best smal, maar over het algemeen is het pad goed begaanbaar. De uitzichten zijn prachtig. Dan zien we bij weer een panoramisch uitkijkpunt een bouwwerk boven op de berg liggen. Dat is trouwens Machu Picchu - de naam van deze berg! Het bouwwerk is uiteraard van de Inca's. Vanuit het punt waar wij staan zien wij het nog ver weg liggen. Tina wijst er naar en vertelt er meteen bij dat we daar naar toe moeten. Ik zeg daar naar toe? Ja zegt ze dat is Wiña Wayna. WTF!! Moeten wij daar echt naar toe??!! Enfin, we laten ons niet gek maken en volgens het pad. Hier en daar een rustmoment en proberen wat te eten en drinken. Langzaam maar gestaag gaan we verder.

En dan zijn we er…..Wiña Wayna. Na 2.5 uur lopen en klimmen hebben we het bereikt. Wiña Wayna - spreek uit als winjajwajnaa - betekent eeuwig jong en bevat 2 groepen architectonische structuren die tegen diverse terrassen tbv de landbouw zijn aangebouwd. Tussen de 2 bouwwerken bevinden zich fonteinen of rituele baden en 19 waterbronnen vloeien tussen de 2 groepen bouwwerken. Vanaf Wiña Wayna gaat de trail verder over de oostkant van de berg Machu Picchu. De steile trap van 50 treden die leidt naar Inti Punku wordt na ca 3 km bereikt. Nog maar een kort stukje te gaan….maar eerst lunchen en dat doen we hier op deze plek met een fantastisch uitzicht. Althans dat is de bedoeling. Helaas protesteert mijn buik intens tegen dit plan. Het basiskamp ligt op ca 10 min lopen hier vandaan en daar zijn toiletten. Tina en ik lopen door en Marco volgt op zijn gemak. Kan hij in ieder geval nog even rondkijken en genieten van het mooie uitzicht. De steile trap op het complex die we omhoog moeten is geen grapje zeker niet wanneer je snel vooruit wilt. Uiteindelijk duurt de wandeling naar het basiskamp nog geen 10 min gelukkig.

Na deze break kunnen we verder. Het eerste stuk is gemakkelijk. We lunchen bij de poort waar het natuurreservaat verlaten. Voor we ook maar enigszins aan eten kunnen denken, worden we door een paar studenten aan een enquête onderworpen. Eerst the usual waar kom je vandaan, hoe oud je bent (je mag liegen :-)) en dan wat we van de trail vonden, de verzorging, de gids etc. Het enige echt minpuntje is wellicht wel dat je nergens je afval kwijt kunt. Het is echt leave nothing than footprints, en dat is niet voor iedereen weggelegd. Gelukkig zijn we geen echte afvaldumps tegengekomen en zijn de meeste bezoekers netjes. Ook de lunch gaat niet van harte en na een paar pogingen laat ik het zijn voor wat het is. Ik gooi er nog een pakje vruchtensap en een mandarijn in, dat lukt wel en terwijl we zo zitten te eten en keuvelen schiet er een soort capibara het pad op en loopt een stukje over het pad naar de plek waar hij de bergwand af wil. Helaas ging het allemaal te snel om een foto te kunnen maken. Dus 'geen bewijs'. En gelukkig hebben we niet met ogen geknipperd anders hadden we het helemaal gemist ;-).

Tina eet nog wat van hetgeen wat van onze lunch over is en dan is het afval inpakken, in de tassen en door. Net als we op willen staan, komt iemand van het basiskamp langs met een grote afvalzak. Tina vraagt of wij ons afval ook aan hem mee mogen geven. Dat mocht. Hup alle tassen weer open en uit alle hoeken en gaten wordt het afval verzameld en in de grote zak gegooid. Als dank geef ik de man nog een appel en een stuk cake uit het lunchpakket dat nog over was. De man was er blij mee en wij gingen het toch niet eten.

Als we het natuurreservaat verlaten komen we her en der toch weer hele pittige stukken tegen. In het begin van dat stuk hadden het tempo er nog goed in zitten, maar dan zakt het toch terug. Uiteraard heb ik vooral tijdens de klimmetjes last van mijn buik maar opgeven is geen optie, dat hebben we na 4 jaar Alpe d'Huzes wel geleerd. We gaan gewoon door. En dan staan we voor dé trap. Holy cow wat is die stijl. Maarrrrrrr……niet zo hoog als het 'trapje' van Wiña Wayna. Ik laat Tina en Marco voor gaan, dan kan ik op mijn gemak er achter aan. Met handen en voeten klim ik naar boven want de treden zijn hier en daar heel smal. En voor ik het weet ben ik boven. Eerlijk is eerlijk, ik dacht er al te zijn, maar dat was niet zo. We moeten nog een 15 min door. Wel word je ook hier weer beloond met, je raadt het al, een fantastisch uitzicht. Echt waanzinnig. In de verte zien we het basiskamp liggen. Komen wij daar echt vandaan?? Ja echt….

En ook de 15 min zijn Peruaanse minuten want na amper 10 min bereiken we het bord Inti Punku. Voor ons nog 1 korte trap naar boven. Spanning stijgt.  Inti Punku oftewel Sun Gate - op 2745 m hoogte -  is nu een van de meest belangrijke archeologische constructies van de site Machu Picchu en was ooit de hoofdingang naar Machu Picchu, het was vooral de primaire toegangspoort vanuit de toenmalige hoofdstad Cusco die ten zuidoosten van de site ligt. Hoogstwaarschijnlijk werd de poort door Inca militairen bewaakt. Als je vanuit Machu Picchu naar de Sun gate loopt, beter gezegd klimt, overbrug je een hoogte van 290 m. Het bijzondere van de Sun Gate is, is dat je komende vanaf de trail meteen het gehele complex kunt overzien. En bijzonder is het wanneer we het Sun Gate binnen gaan en nog een paar stappen moeten zetten…eerst is het high 5 van de gids uit de trein en Tina. Dan is het even een momentje voor zowel Marco als mij met niet alleen kippenvel. Wat is het mooi…zo waanzinnig mooi. De site Machu Picchu met Huayna Picchu op de achtergrond. Je blijft kijken. Hebben we mooi gefikst met onze lichamelijke kwaaltjes.

Vanaf nu is het alleen maar dalen. De 15 minuten die Tina aangeeft zijn dit keer Nederlandse minuten. De afdaling is pittig en dit stuk van het pad is heel druk bezocht met mensen die vanaf Machu Picchu naar de Sun Gate lopen. Dalen gaat toch minder gemakkelijk dan stijgen. Mijn knietjes beginnen langzamerhand te protesteren. Onderweg naar beneden hebben we een prachtig uitzicht over de site en ook over de bus route die je volgt wanneer je met de bus vanuit Aguas Calientes naar boven rijdt om de site te bezoeken.

Voor we helemaal naar beneden gaan richting bus, morgen brengen we bezoeken we echt de site, klimmen we nog even naar boven voor dé foto. De foto die iedereen kent en ook door iedereen is gemaakt, behalve door ons tot dan toe. We dalen verder af, nog een laatste bezoek aan de baño  en dan de bus in naar Aguas Calientes.  Een rit van 25 min. We worden aardig door elkaar geschud en dat is niet gek want de weg is niet verhard. Hier en daar moet de chauffeur stoppen en zo nodig een stukje achteruit omdat de tegenligger - zijn collega buschauffeur - de kans te geven te passeren. De stoel in de bus is best comfortabel en staat achterover, het kussen is zacht en ondanks het geschud zakken de oogjes toch even moe maar voldaan dicht.

Vanaf het busstation is het 5 min lopen naar het hotel. We lopen hier gewoon over de trails van de ene naar de andere kant. Geen probleem, zolang er geen tijd aankomt. Na de check in nemen we tot morgen afscheid van Tina, zij slaapt in een ander hotel. Het afscheid duurt niet lang, want om 0530 uur haalt ze ons bij de lobby op. Vannacht dus weer om 0400 uur op, maar ja je wilt wat zien of niet.

Op de kamer die overigens mooi ruim is, pakken we dat beetje spullen uit die we bij ons hebben. En dan is er die heerlijk warme welverdiende douche. Wat zullen we slapen (hopen we) en wat zullen we spierpijn hebben (gok ik). 

Om 1830 uur gaan we eten. Dit eenvoudige maar smaakvolle 3-gangenmenu is bij het verblijf inbegrepen. Lekker een klein flesje rode Intipalka erbij. Even rust.Tegen 1930 uur zijn we terug op de kamer en gaat niet veel later letter en figuurlijk het licht uit.