Salar de Uyuni oftewel Salar de Tunupa

Wat is deze zoutvlakte een fenomeen op zich.  Maar je vraagt je wel af wat je in godsnaam een hele dag op die zoutvlakte gaat doen? Is er wel genoeg te doen dan wel zien?  Het was een fantastische dag.

Een dag die rond 0700 uur begon. Marco was al wakker en ik schoot wakker door een of ander raar iets, weet ik veel. Anyway, we kunnen rustig aan doen want we worden pas om 1000 uur opgehaald. Eerder heeft geen zin, want dan is het te fris.

Na het ontbijt hebben we nog ruim 1.5 uur tijd, tijd om heerlijk bij de openhaard de achterstand qua foto's bij te werken. Als het tijd is gaan we naar buiten en genieten van het fantastische uitzicht dat oneindig lijkt. Nog even lekker in de luie stoel liggen en opwarmen aan de zon. Dan gaan we op pad.

Eerste stop een stadje hier in de buurt waar men het zout verwerkt. Het zout dat gewonnen wordt, wordt eerst verwarmd. Aangezien ze geen bomen hebben om dat we hier te hoog zitten, gebruiken ze het hout van de struiken die hier wel volop groeien. Als het water verdampt is wordt het zout op een stapel geschept om verder af te koelen. Daarna wordt het vermalen tot het fijne keukenzout zoals wij dat ook kennen. En uiteindelijk wordt het in plastic zakjes geschept dat met de hand met behulp van een brander wordt dichtgeschroeid. Arbotechnisch niet helemaal verantwoordt, maar hier kijkt men niet zo nauw. En als je wilt verkopen ze ook het grove zout. Na deze korte demonstratie lopen we nog even door het dorp. Er loopt een lama rond met touwtjes in de kleuren van de Boliviaanse vlag in zijn oren. Hij loopt naar eten te zoeken en is totaal niet in ons geïnteresseerd dan wel boeit het hem niet dat we misschien een foto van hem (kan ook een haar zijn trouwens, maar ik weet zo het verschil niet) willen maken. Hij is wel kieskeuring want de uitgedroogde muis die vlak voor zijn neus ligt, laat hij resoluut liggen. Mouse Jerkey is niet helemaal zijn ding denk ik ;-). De hond van de overkant daarentegen vindt ons wel heel leuk en wil heel graag aangehaald worden. Wij zeggen lama, maar de Bolivianen dan wel Spaanstaligen zeggen Llama oftewel Ljama. Dubbel L spreek je uit als Lj.

We gaan door en rijden langs de 2 andere ook populaire zouthotels door naar de zoutvlakte. Iedereen kent deze zoutvlakte als Salar de Uyuni terwijl dit helemaal niet de juiste naam is. De juiste benaming is Salar de Tunupa of Thunupa naar de gelijknamige vulkaan die je hier in de wijde omgeving ziet. De zoutvlakte ligt op een hoogte van 3365m en is tussen de 10000-12000 km2 groot. Afhankelijk van het seizoen. In het regenseizoen is de vlakte wat groter. Dan staat de vlakte ook geheel onderwater met een max diepte van 20 cm. Na een paar maanden heeft het zout al het water geabsorbeerd en staat hij weer 'droog'. De eerste stop is bij een soort heilbron. Hier komt redelijk koud water naar boven geborreld en de lokale bevolking komt hier naar toe om in het water te baden. Het water heelt diverse kwaaltjes dan wel verlicht het de gevolgen van bepaalde kwalen als reuma. Op het moment dat wij er zijn, staan net 2 mannen in het water te waden. Het water is super zout, je meent het…duuhhh, en het heeft een zout/metaalachtige smaak. De lucht is prachtig blauw en de wolken fantastisch.

En door naar het eerste zouthotel  dat hier is gebouwd. Inmiddels is het verlaten, maar je kunt het nog wel bezoeken. Helaas zijn de kamers afgesloten en kun je hier geen blik meer inwerpen. Er staat een levensgroot beeld van het Dakarlogo voor de deur. Heel grappig om te zien. Deze vlakte is natuurlijk Dakar Walhalla. Kunnen de deelnemers goed door crossen. De volgende stop is Incahuasi. Dat is op zich best nog wel een ritje om daar te komen. Intussen stoppen we kort nadat we bij het hotel zijn weggereden. Hier zitten gaten gevuld met water in de grond en vormen zich zoutkristallen. Als je geluk hebt, kun je daar een stuk van afbreken. Als het niet gemakkelijk gaat, gewoon laten zitten wan de randen zijn erg scherp. Het is wel heel grappig om te voelen hoe zich deze kristallen onder water vormen. David onze gids heeft een paar kleine stukjes af kunnen breken. Marco en ik gaan ook met onze hand het water in om de kristallen te voelen en voor ik het weet heb ik ook een redelijk groot stuk afgebroken. En het mooie is, er zit nog een mooie verkleuring in die niet vaak ziet. Beginners Luck zullen we maar zeggen. En als je je handen wat afdroogt, zijn je handen en armen (dat deel wat onder water is geweest) wit van het zout. Het voelt niet ruw aan, redelijk zacht en fijntjes. Inmiddels zitten onze broeken en schoenen ook onder de witte vegen.

Terwijl we op de zoutvlakte rijden, zien we de ene 'oase' na de andere. Een oase is gezichtsbedrog en je ziet hier heel veel voorbeelden van. Bijv een auto die in de lucht lijkt te zweven omdat je zijn banden niet ziet. Bergketens die niet aan elkaar verbonden zijn en in de lucht lijken te zweven en even later wel een geheel vormen. Dat soort dingen. En dan zien we 2 streepjes in de lucht opdoemen en als we dichterbij komen zijn het 2 jongens van het type backpacking/hippie die te voet onderweg zijn naar het eiland. We stoppen even en David vraagt of alles OK is. Het blijkt dat ze eigenlijk geen eten meer hebben en of wij iets kunnen missen. David vraagt of hij wat koekjes mag geven die eigenlijk voor ons zijn. Natuurlijk is dat geen probleem. Helaas voor de jongens kunnen we ze niet meenemen en moeten ze toch te voet verder  om hun op zijn zachts gezegd onverantwoordelijke avontuur te volbrengen. Op het moment dat wij ze treffen, moeten ze nog een 30 km lopen. In de brandende zon…want de zon verwarmd hier niet, hij brandt echt.

Onderweg hebben we een mooi zicht op Tunupa, de vulkaan. Er zijn 2 legendes. Een ervan zal ik uit de doeken doen: De God Tunupa keek dagelijks op aarde neer en zag dan steeds hele mooie dames rondlopen. En op een dag zag hij een hele mooie dame, zo mooi dat hij verliefd op haar werd. Hij begon haar in de gaten te houden en bedacht zich op enig moment dat wanneer hij mens zou kunnen worden, hij de rest van zijn leven samen kon zijn. En het lukte, hij werd mens en de dame in kwestie werd ook op hem verliefd. En zo leefden ze nog heel lang en gelukkig. De andere goden bleven achter met een hoop werk, want het werk van Tunupa moest immers ook gedaan worden. Daar waren ze niet zo gelukkig mee en uiteindelijk waren ze er klaar mee. Ze gingen naar de aarde en sommeerden Tunupa terug te keren naar waar hij vandaag kwam. Dit wilde Tunupa helemaal niet. De goden stelden hem voor een ultimatum: of je keert terug naar het godenrijk of we straffen je op een hele erge manier. Tunupa dacht er niet lang over na en koos voor de liefde van zijn leven. De goden gingen in beraad en kwamen tot een strafmaatregel. Ze veranderden Tunupa in een vulkaan. Waarop Tunupa zo boos werd dat hij met de allerlaatste krachtsinspanning tot uitbarsting kwam en in de krater zijn gezicht vormde. Dat gezicht is nog steeds te zien en kijkt naar Incahuasi zodat hij zijn geliefde die in dit eiland was veranderd nog steeds kon zien en in de gaten kon houden.

Op Incahuasi gaan we 'aan land' om te lunchen. Er zijn meer auto's hier maar die picknicken bij een van de diverse tafels voor het eiland. We hebben een gezellige lunch met Alex onze chauffeur en David. Eerst quinoa soep, daarna lamafilet met gebakken aardappel, rijst en groenten en daarna een dessert naar keuzen of thee. Na de lunch maken we een korte wandeling over het eiland dat begroeit is met metershoge kaktussen. Deze kaktussen groeien maar 1 cm per jaar en sommige planten zijn 10-12 m. hoog. Tel maar uit hoe oud ze dan zijn. Er leven hier ook biscacha, maar die hebben we helaas niet gezien. We klimmen naar het hoogste punt van het eiland - ca 3800m boven zeespiegel. Hier hebben we 360º zicht op de zoutvlakte….fenomenaal…

Incahuasi dankt zijn naam aan een Chaski. Een Chaski het woord van de Inca's voor postbode. De chaski die verantwoordelijk was voor dit gebied, was onderweg om post weg te brengen toen hij op de zoutvlakte zonder eten en drinken kwam te zitten. Hij was meer dood dan levend en had bijna alle hoop opgegeven toen hij het eiland zag liggen. Hij bedacht dat dit zijn allerlaatste kans was om te overleven, dus met zijn laatste krachten heeft hij het eiland bereikt. Daar zag hij de biscacha die hij een paar wist te vangen en vond ook nog wat water. Zodoende wist de man te overleven en als dank noemde hij dit eiland Incahuasi - Huis van de Inca.

Na deze hike stappen we in voor onze volgende stop. Het grappige is dat toen de Nazcaplaat begon te schuiven en uiteindelijk de Andes vormde er een meer 'opgesloten' raakt in de bergketens. Dit meer reikte van Chili tot aan wat nu La Paz is. Uiteindelijk heeft dit meer zich in 2 delen opgesplitst: in het huidige Titicacameer en de zoutvlakte. Het Titicacameer had natuurlijke watertoevoer van zoetwater uit rivieren en is zoet geworden. Het meer wat nu de zoutvlakte is, had geen natuurlijke watertoevoer en is uiteindelijk steeds verder opgedroogd, zouter geworden en uiteindelijk helemaal uitgedroogd.

Onze volgende stop is een kleine grot die per toeval door lokale bewoners is gevonden en aan de rand van het meer ligt. Deze Cueva Chiquini is door algen gevormd en sommige platen zijn onderhand zo dun als papier. Onze gids heeft gebeld met de beheerder, die speciaal voor ons en nog een stel de grot heeft geopend. Het is leuk om gezien te hebben en ook wel de moeite waard, maar het bezoek hoeft niet lang te duren. Daar is de grote gewoon te klein voor. En als we buiten een stukje richting de 'kathedraal' lopen, komt de man ons voorbij gecrosst op zijn brommer. Er zijn geen gasten meer, dus open blijven heeft geen zin. Vlak bij de grot zit een groep flamingo's - dit zijn de James Flamingo's. Helaas niet dichtbij genoeg, maar het lukt nog net om een foto van ze te maken. Het blijven grappige vogels.

De Kathedraal is een roze kleurige rotsformatie en steekt enigszins uit tussen de rest van de donker gekleurde rotsen. In deze rots ligt een Chullpa's begraafplaats. Oftewel een graf van lokale bewoners. We zien wat schedels liggen waarvan een schedel apart ligt van de rest. Dit was de belangrijkste persoon. Ook ligt er een bakje met cocabladeren en een bakje met munten als offer.  Het is inmiddels 1600 uur en de zon brandt al minder fel. We rijden door naar een het dorpje….. Voor we daar aankomen maken we een stop bij een soort van beeldentuin. De artiest heeft beelden gemaakt van diverse stenen en koralen die hier gevonden zijn en heeft ook schedels van lama's gebruikt. Ook bevindt zich hier een kleine Chullpa met 2 gemummificeerde personen waarvan 1 met lang haar.

In het dorp rijden we een stuk de vulkaan Tunupa, die in totaal 5235 m hoog is,  omhoog. Dan lopen we vanaf Mirador Volcan Tunupa een kort stukje naar een volgende Chullpa. De deur van de ingang is echter op slot en de beheerder is nergens te zien. David gaat hem zoeken. Als hij na een kleine 10 min terugkomt, verteld hij dat de beheerder niet te vinden is. Hij zou er moeten zijn, maar helaas. Inmiddels komen er nog 2 dames uit LA, zo blijkt uit de small talk die we hebben, aan met hun gids. Die probeert het ook nog een keer en uiteindelijk keren we onverrichter zaken terug. In het dorp gaat David nog even verhaal en het geld dat we voor de toegang hebben betaald terug halen.

We zetten koers richting onze stop voor de zonsondergang. Eerst moeten we natuurlijk nog een paar gekke foto's maken. Het plan is om bij een waterpartij de zonsondergang te aanschouwen, het wordt een race tegen de klok die we uiteindelijk afleggen. We stoppen eerder en hebben een prachtige zonsondergang. De lucht daarna is zooo mooi. De waterpartij hebben we uiteindelijk helaas niet meer gevonden en rond 1900 uur zijn we terug in het hotel. Na een laatste check voor morgen - hoe laat we worden opghaald etc -  gaan we naar onze kamer, frissen ons snel op en gaan eten. Wederom een heerlijk buffet met een klein flesje Boliviaanse Merlot erbij.

Terug op de kamer is het douchen en koffer klaarmaken voor morgen, dan gaan we terug naar La Paz. Ben benieuwd of ze morgenavond de lama steak wel goed kunnen bereiden of dat het nog steeds zo moeilijk is.