Wadi Rum & Petra

Ken je dat gevoel? Dat gevoel van dat je zeer dringend aan een heerlijk warme douch toe bent en dat je er dan ook eindelijk onder staat? Vanavond was zo'n moment…even lekker bij komen en alles van je lijf afspoelen…heerlijk…

Maar laat ik niet op de dingen vooruit lopen….

Na een nacht met een niet zo heel erg briljante nachtrust is het dan tijd om op te staan. Ik was eigenlijk min of meer net weer in slaap gevallen. Het licht in de tent doet het niet en we moeten even op de tast onze kleren, toilettas en handdoek pakken. Buiten is het al licht en het waait wat een heerlijk verkoelend effect heeft. Gisteravond hebben we alleen van de prachtige sterrenhemel kunnen genieten, maar nu staan we dan weer in alle rust en stilte naar het prachtige woestijnlandschap van Wadi Rum te kijken.

Wadi betekent vallei. Wadi Rum -  dat sinds 2011 op de Werelderfgoedlijst staat - wordt ook wel Maanvallei genoemd en is sinds de prehistorie bewoond. De rotswanden bestaan uit zandsteen en graniet. Verder heb je rode en witte woestijn oftewel woestijn met rood zand en wit zand. Dit heeft alles te maken met het feit dat Wadi Rum in een ver verleden onder water heeft gestaan dan wel dat er op deze plek zee was.

Ik ben alleen in de sanitaire ruimte, wat ik niet erg vind. Het is er wel met tijd en wijle een superherrie. Er is een krekel naar binnengekomen gedurende de nacht en krekels maken herrie. Zeker wanneer het in een sanitaire ruimte is waar het een beetje galmt. Het is nog net niet oorverdovend, maar het zal er om hangen.  Ook al heb ik gisteravond nog van een verfrissende douche kunnen genieten, ik ga toch nog snel even onder de douche. En deze was nog verfrissender dan die van gisteravond. Is natuurlijk ook een manier om de tijd onder de douche kort te houden. Tijdens het ritueel aan de wastafel na het douchen heb ik eindelijk de krekel gespot en het lukt mij om het dier naar buiten te krijgen en keert de rust ook weer terug in de sanitair ruimte. Als ik helemaal klaar ben, ben ik toch nog een ding vergeten. Mijn tandenborstel zit nog in mijn fotorugzak. Dan nog maar een keer op en neer. Inmiddels zijn De'Vonna en Briana zich ook voor de aanstaande dag in gereedheid aan het brengen.

Terug in de tent kunnen de laatste spullen het koffer in dan zijn we weer klaar voor vertrek. Nog even een ontbijtje en dan gaan we door. De koffers worden in de auto geladen en wij nemen achter in plaats voor onze jeepsafari door Wadi Rum. Het is heel gaaf om na 9 jaar weer door deze mooie woestijn te rijden. Voor alle duidelijkheid, voor ons is het 9 jaar geleden. Voor mijn ouders, De'Vonna en Briana is het de eerste keer. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere. Tijdens de safari stoppen we op vaste stopplekken.

Zo ook weer bij the Arch. 9 jaar geleden ben ik hier nog met blote voeten omhoog gelopen, maar dit keer heb ik dan toch mijn berg-/wandelschoenen aan. En stond er 9 jaar geleden nog geen Bedoeïenentent met souvenirs, nu staat hij er wel. Ik koop meteen wat kruiden voor die ze in de Bedoeïenenthee gebruiken. Heb ik meteen mijn voorraadje weer aangevuld. De'Vonna koopt een paar hele mooie tapasschaaltjes. Dan gaat het door.  Een ander vaste stopplek is het Lawrence House. Dit was in vroegere dagen een soort van huisje op de handelsroute van de Bedoeïenen. Later toen de film Lawrence of Arabia hier in Wadi Rum is opgenomen, is de naam omgedoopt tot Lawrence House. Hier stappen we ook uit en kunnen we een klein stukje naar boven klimmen. Vanaf daar hebben we ook weer een prachtig uitzicht over de woestijn. In de tent zitten de chauffeurs van de diverse groepen bij elkaar thee te drinken en wij worden ook uitgenodigd op een kopje thee. Uiteraard Bedoeïenenthee… heerlijk. Hier kopen we nog een paar zakjes zwarte thee - die overigens heerlijk kruidig ruikt - en Briana koopt een paar potjes met wierookkegels. Van de geur die mijn moeder en ik het lekkerste vonden had hij maar 1 potje en dat heeft Briana gekocht, dus helaas.

De volgende stop is de Brug, deze is niet zo hoog als de Arch en ook niet zo spectaculair, maar de klim is wel wat lastiger. Zeker het laatste stukje. Mijn moeder blijft helemaal beneden en De'Vonna gaat maar een klein stukje mee naar boven. Briana gaat samen met mijn vader, Marco en ik all the way naar boven. Vanaf de boven zie ik dat mijn moeder ook een potje wierook heeft weten te scoren. Na deze stop hebben we nog 2 ander stops o.a. een kort bezoekje aan een kloof. Hier is het heerlijk koel en zijn rotstekeningen op de wanden te zien die de vroegste bewoners van dit gebied hebben achtergelaten.

Rond 1200 uur zijn we terug bij de plek waar we gisteravond door onze chauffeur zijn afgezet. Het is er superdruk met reizigers die aankomen en vertrekken. Onze koffers worden omgeladen naar het busje waar we onze reis mee voortzetten en we krijgen nog een lunchpakketje mee voor onderweg. Rond 1215 uur zijn we goed en wel onderweg naar onze volgende bestemming - Petra. Een rit van een kleine 2 uur, dit heeft mede maken met de wegomleiding die is aangelegd i.v.m. wegwerkzaamheden. Het prachtige woestijnlandschap - hier en daar heb je een fantastisch wijds uitzicht-  glijdt gestaag langs ons af.

Iets na 1400 uur zijn we in het hotel. We zetten onze spullen op de kamer, frissen ons snel nog wat op en dan weer naar  beneden. Onze chauffeur zet ons nog af bij de ingang van Petra. In de afgelopen 9 jaar is hier ook wel het een en ander veranderd. De ingang van Petra was voor heen een kale woestijnachtige omgeving met een aftands vervallen wachthuisje waar je je entreebewijs kon kopen en een bouwvallig hekwerkje van gaas erom heen zodat je er niet zo maar in kon. Tegenwoordig is er een mooi bezoekerscentrum gemaakt met winkeltjes waarvan de verkopers allemaal heel graag willen dat je even naar binnenkomt om te zien wat voor moois ze allemaal verkopen en ook staat er nu een hotel vlakbij de ingang. De ingang an sich lijkt nog niet bijna meer op het aftandse controle huisje van wel eer. Destijds reden er ook continue paardenkoetsjes op en neer om bezoekers door de Siq naar de Treasury te brengen. Tegenwoordig rijden er golfkarretjes. Wat niet is veranderd is de redelijk lange toegangsweg naar de Siq zelf.

Petra was ooit een florerende stad maar is helaas in zijn geheel tot een ruïne geworden. Het bekendste gebouw is de Schatkamer (Treasury) oftewel de graftombe van Al Khazneh. Deze graftempel werd gebouwd in 85/84 BC waarschijnlijk in opdracht van Koning Aretas II van de Nabateeërs. De voorgevel is 40 m hoog en 25 m breed. Het blijft een kippenvelmomentje wanneer je aan het einde van de Siq de gevel langzaam maar zeker voor je op ziet doemen. Voor ons is op dit moment eigenlijk maar 1 ding belangrijk en dat is de weg naar boven vinden zodat we de Treasury van boven af kunnen bekijken. Dat hebben wij 9 jaar geleden gemist.  Om het tempo er enigszins in te houden geven we aan dat we nu niet steeds stoppen om foto's te maken omdat we daar morgen genoeg tijd voor hebben. Uiteindelijk haken De'Vonna en Briana toch af en gaan we met zijn vieren verder. Het is even goed kijken waar het begin van de route is, maar dan kan het eigenlijk niet meer fout.

Het is heel veel trappen lopen, gelukkig staat de zon al meer in het westen zodat we veel schaduw hebben op de te volgen route. De zogenaamde Al Kubtha Trail. Onderweg stoppen we een paar keer om op adem te komen en bij een Bedoeïententje stoppen we voor een verfrissing. We zijn er dan bijna. Vanaf deze plek hebben we een heel mooi uitzicht over het Theater en Petra an sich. Toevallig zien we beneden 2 witte parapluutjes lopen. Dat zijn De'Vonna en Briana. We roepen ze en ze zien ons ook. Als we onze blikjes leeg hebben, lopen we verder het is dan nog ca 10-15 min. Het kost wat, maar dan heb je wel wat….het uitzicht van bovenaf is werkelijk geweldig. De moeite van de inspanning helemaal waard. Even lekker de beentjes over de rand laten hangen en genieten. De kakafonie van beneden galmt zich een weg naar boven, maar toch is het hier heerlijk rustig. Deze pauze is erg aangenaam en we genieten nog even van een drankje - vers sinaas-/granaatappelsap en houdt een superschattige kitten ons gezelschap.

In totaal hebben we ca een uur over de klim gedaan. Het laatst stukje was gemakkelijker omdat dit voornamelijk dalen was.

Kort na 1710 gaan we weer terug naar de ingang. De zon is intussen langzaam maar gestaag aan het zakken en het is ook al een stuk rustiger geworden. Wat naar beneden ging, moet nu weer naar boven. En dat valt dan toch niet helemaal mee. Maar het gaat redelijk goed. Als we dit stukje hebben gehad is het alleen nog maar afdalen. De terugweg gaat sneller dan de heenweg - je verwacht het niet ;-). Op een van de trappen komt een kudde geitjes ons tegemoet gelopen. Eentje is wat nieuwsgierig en komt es ruiken wat hij voor zijn neus heeft staan. Gezien de warmte en inspannende dag, zal het allemaal niet meer zo fris ruiken schat ik zo maar in.

Rond 1800 uur zijn we weer terug in de Siq. Het is net of we niet vooruit komen, want de Siq is op de terugweg een vals plat, zo ook het stuk dat we buiten de Siq nog moeten afleggen om bij het bezoekerscentrum uit te komen. Helaas hebben we De'Vonna en Briana niet gezien toen we aankwamen, dus we zijn we meteen naar het restaurant doorgelopen. Helaas krijgen we ze ook niet telefonisch te pakken en ons vermoeden is dat ze toch alvast naar het hotel zijn gegaan. Niets is minder waar. In het restaurant hebben ze wifi, voor ons weer voor het eerst sinds we uit Dahab zijn vertrokken, en dan blijkt dat ze ons een berichtje hebben gestuurd dat ze in het bezoekerscentrum zitten. Omdat de verbinding niet helemaal je van het is, loop ik weer terug om de dames op te halen.

Het restaurantje - My Mothers recipe - was een aanrader van onze chauffeur en het bleek een supergoede tip te zijn. We hebben heerlijk gegeten. En ook gedronken. Voor het eten kwam had ik al 3 lemon - mint juices in no time naar binnen gewerkt. Hetzelfde gold voor Marco maar dan met de cola zero. Er moest nodig wat vocht ons lijf in ondanks dat we toch best redelijk goed gedronken hadden onderweg. Na het eten bellen we het hotel voor de shuttle service. Omdat wij geen verbinding kregen, belde het restaurant voor ons. Helaas was het toch wat langer wachten dan de aangegeven 7 minuten waarin hij bij het restaurant zou zijn. Nadat de medewerker van het restaurant die buiten gasten staat te scoren ook nog es gebeld had, bleek dat de chauffeur van de shuttle service het te druk had en we moesten maar een taxi regelen. En dat is best lastig met 6 personen. Maar daar had de medewerker van het restaurant wel een oplossing voor. Hij vroeg ons met hem mee te lopen. Vervolgens spreekt hij een vriend aan met een pick-up. Hij brengt ons wel naar het hotel. Dat is toch maar 3 minuten rijden, zijn we zo. Ik ga voorin tussen de chauffeur en Marco in op de armleuning zitten. Mijn ouders en De'Vonna met Briana op schoot zitten achter in. Eenmaal bij het hotel wilde hij betaald krijgen wat we er voor wilden geven. Marco heeft hem 5 Dinar = 7.50 euro.

En dan kunnen we eindelijk onder die heerlijk warme douche voor we naar bed gaan. Morgen slapen we uit, tenminste….