Kajakken over Barkley Sound Outerwaters

Niet dat we heel slecht hebben geslapen, maar echt goed is nou ook weer wat teveel gezegd.

Er blijkt een overtrekt over het matras te liggen waardoor je helemaal in je matras lijkt weg te zakken. Dat geeft in principe overal ondersteuning, maar helemaal super ligt het toch niet.

Dus vanmorgen hebben we dat er maar heel snel vanaf gehaald. Dat wil zeggen, Marco heeft het ervan af gehaald terwijl ik mij voor de ze avontuurlijke dag aan het gereed maken was. Het is super mistig buiten en we horen de misthoorn van de vuurtoren.

Tegen 0730 uur zijn we weg en gaan we naar het Barkely Café voor ontbijt. Hier in het hotel kan dat pas vanaf 0800 uur en dat is net te laat voor ons. De keuze is niet helemaal reuze, maar we hebben in ieder geval goed gegeten. Lekker kopje thee en koffie erbij, helemaal goed. Iets voor 0830 uur zijn we dan bij Majestic Ocean Kayaking. We krijgen waterschoenen, een waterdicht shirt, een overkapping om het gat af te dichten waarin je zit en een paar waterdichte tassen om de spullen in te doen zoals de fotocamera en nog extra jassen voor het geval het koud wordt.

Antoine, hij komt uit Quebec, is onze gids voor vandaag. Zodra we alle spullen hebben, gaan we naar het strand en krijgen een korte uitleg over hoe de waterdichte tas afgesloten moet worden, hoe we in de kajak moeten gaan zitten zonder om te kiepen, hoe de overkapping dicht moet en hoe we moeten sturen. Aangezien we een tweepersoons kajak hebben, laat ik het sturen aan Marco over want hij zit achterin. En dan kunnen we van start. Het weer is echt fantastisch. De zon begint al een beetje door te komen waardoor je een hele mooie mystieke blik over het water en de waterkant hebt. Koud is het niet en het wordt een mooie dag vandaag. De zee is super glad en wanneer we het peddelritme eenmaal te pakken hebben, glijden we soepel door het water. Alleen als we dicht bij kelp in de buurt komen, en dat groeit hier bij bosjes, wordt het wat lastiger omdat de peddel in de kelp blijft hangen.

We steken recht over en slaan dan rechtsaf. We varen een stukje langs het grondgebied van de Ucluelet First Nations. Zij hebben ook de naam aan het dorpje gegeven. En dan, na nog geen 10 min kajakken, ziet Antoine een grote vogel. Ik denk dat het een Bald Eagle (Amerikaanse of Witkopzeearend) is en ja hoor daar zit hij op een waarschuwingsbord. Vanaf hier heeft hij goed zicht. We kunnen heel dichtbij komen en ook goed foto's maken. Dat valt nog niet mee in een wankel kajakje en dan ook nog met een camera die ik niet gewend ben, maar het lukt toch aardig.

Na een aantal minuten vindt de vogel dat het genoeg is en vliegt hij weg. Wij gaan door met onze tocht. Deze gaat nu wat dichter langs de waterkant af. We passeren een wrak van een bootje en intussen houden we de waterkant in de gaten. Het zou zo maar kunnen dat we een zwarte beer zien die naar de kust komt voor een lekker hapje. Maar no such luck. Het verder langs de kust en we passeren de grens van het grondgebied van de Ucluelet First Nations en de Toquaht First Nations. Bij een leuke inham stoppen we en gaan we even aan land. Hier lopen we over een aantal boomstammen naar een andere leuke inham met soort van open grot. Deze is niet echt groot en vormt meer een doorkijkje dan dat je het als kleine grot kan bestempelen. De serene rust is fantastisch, de zon schijnt en je hoort alleen het ruisen van de zee en het roepen van de vogels. Na deze korte break gaan we door en steken over naar de Beg Islands. Om hier te komen moeten we echt een stukje over het openwater van de Pacific. Je voelt meteen het verschil met beschutte waterwegen, hier is het wat meer werken. Wanneer we net uit de beschutte inham zijn vertrokken en nog net voordat we het open stuk op varen zien we weer een Bald Eagle. Meteen daarna nog een. Het vliegt wat om elkaar heen en je hoort ze geluid maken. Ze strijken even neer op een boom, vervolgens vliegen ze allebei weg en grijpen elkaar in de lucht plotseling vast. Samen vallen ze even naar beneden, laten elkaar los en vliegen ieder naar een eigen boom. Deze paringsdans gebeurt in luttele seconden en je hebt nauwelijks tijd om je camera te pakken. Het was echt supergaaf om te zien. Antoine onze gids had dit nog nooit gezien en hij ziet de vogels toch net iets vaker dan wij.

Bij de Beg Island peddelen we langs de waterkant en steken vervolgens over naar een inham vlak bij George Fraser Island. Ook hier heerst een serene rust en stilte. Het is tijd voor de lunch, Antoine helpt ons met het aan land gaan en zet vervolgens de spullen klaar voor de lunch. Het is een goed verzorgde lunch: koffie/thee/verse home made lemonade/bagels met vleeswaren, komkommer, tomaat en avocado en verse meloen en een chocolate chip cookie. Het is genieten met ons broodje in de hand en snoet in de zon. Na een pauze van ca 45 minuten, gaan we door. Antoine helpt ons het water in en terwijl wij in de beschutte baai nog wat rond peddelen, kijkt hij of we niks vergeten zijn. Wanneer we weer met zijn drietjes zijn, maken we een redelijk korte oversteek naar de George Fraser Islands. Tijdens de oversteek zien we in de verte ergens zeehonden liggen - lekker chil in de zon. Via een smalle doorgaan komen we weer in een beschutte baai. Er hangt nog iets of wat van bewolking en dat geeft toch ook weer een mooi effect aan de omgeving. Volgens mij zit daar een Bald Eagle hoor ik Marco zeggen. En ja hoor daar zit er weer een, helemaal hoog boven op een van de naaldbomen. Heel gaaf.

Dan peddelen we weer de open zee op. Er is inmiddels meer deining op het water en het is flink werken. Links van ons licht een kale rotsformatie. En ook hier zien we weer een grote vogel zitten. Zou het een Bald Eagle zijn, er is maar een manier om daarachter komen…dus we zetten koers naar de rotsen. Ook hier zit er weer een. Antoine geeft aan dat het vrij ongewoon is voor deze tijd van het jaar dat we zoveel arenden zien. Normaal zijn er niet meer zoveel. Soms moet je geluk hebben. Het is lastig foto's maken zeker nu er best veel deining is. Wanneer we bij rots vandaan peddelen geeft Antoine aan dat we buitenlangs kunnen of we gaan via de meer beschutte doorgang. Ik kies voor de meer beschutte doorgang. Dat kost in ieder geval minder moeite. Op een gegeven moment ziet Marco recht voor ons iets bewegen. In eerste instantie geeft Antoine aan dat het een rots is, maar de beweging is veel verder door. Het blijkt een Californische zeeleeuw te zijn. Marco had hem gezien en riep links links links. Antoine had wel een idee wat het betekende maar vroeg het toch even. En als we net bij de uitleg van rechts uitkomen, begint Antoine rechts rechts rechts te roepen. Wij kijken naar rechts, steekt er een meter of 5 rechts achter onze kajak een zeehondenkopje uit het water. Grote ogen kijken ons aan en zijn benieuwd wat wij van plan zijn. Niet veel want voor we het weten gaat het kopje onderwater en is het beestje er als een haas vandoor.

We peddelen verder, het gaat niet meer zo soepel als in het begin, maar we komen vooruit. Antoine heeft een beschutte doorgang gekozen, maar als we aan het einde komen raken de zeehonden op een rots redelijk ver voor ons in paniek en duiken het water in. Antoine geeft aan dat we beter achteruit kunnen zodat we de beestjes niet verder storen. Via een andere doorgang komen we aan de andere kant en kunnen we ze toch zien. Eentje ligt nog wel op de rotsen de rest is in het water. Her en der zie je diverse kopjes boven water komen. De zeeleeuw blijkt ineens heel dichtbij te zijn en hangt bijna recht voor onze kajak. Hij roept een paar keer, verdwijnt vervolgens onderwater en komt ca 50 m verder weer boven water, veilig bij ons uit de buurt. De zeehondjes houden ons ook goed in de gaten, de kopjes komen boven water, zakken dan iets, kijken nog een keer rond en verdwijnen dan weer onder water om vervolgens een paar tientallen meters verderop weer boven water te komen om de situatie verder in te schatten.  Inmiddels op dit stuk de mist weer op komen zetten en het je voelt het kouder worden.

En dan steken we over het uiterste puntje van de peninsula. Het is een stukje peddelen en zeker wanneer je al wat vermoeid bent, lijkt het heeeeel lang te duren. Langs de kustrand peddelen we door een beschutte baai in. Hier maken we een rondje en gaan dan weer terug naar de baai van waaruit we uiteindelijk zijn vertrokken. We zijn er bijna geeft Antoine aan. Gelukkig wel. Rond 1430 uur zijn we terug bij het vertrekpunt. Het uitstappen gaat wat minder soepel, de knieën zijn wat stijfjes en ik voel mijn schouders toch ook wel iets. Terug bij het kantoor trekken we onze spullen uit en spoelen deze af met zoet water, dezelfde procedure als die we met duiken hanteren. Tegen 1450 zitten we weer in de auto en rijden terug naar het hotel. Vandaag doen we niks meer. Vanavond nog even lekker eten hier in het hotel en morgen is het weer vroeg op, dan gaan we door naar Victoria.