Dag Egypte - Hallo Jordanië

Na een hele goede nachtrust zijn we allebei toch weer vroeg wakker. Het zit denk ik in ons systeem. De'Vonna bleek nog vroeger te zijn, zij zat om 0514 uur op het balkon en genoot van de mooie zonsopkomst. Het douchen en aankleden verloopt op ons dode gemak. Daarna is het toilettas weer opnieuw inpakken - gelukkig weet ik nog wel hoe ik het ook alweer allemaal goed passen erin had zitten - zodat deze het koffer in kan, dan kunnen de koffers ook dicht en op slot. 

We hebben om 0730 uur voor een gezamenlijk ontbijt afgesproken. Er wordt snel een tafel voor 6 personen voor ons in orde gebracht. Na afloop van het ontbijt worden we gevraagd een enquête in te vullen.  Je kon een waardering geven van 8 = goed /9 = heel goed / 10 = excellent. Meer smaken waren er niet.

Op zich was de ontbijtservice best goed met veel keuze aan warm/hartig/zoet en fruit. Enige minpuntje was de koffie/thee service. Koffie in overvloed te krijgen maar theewater was even zoeken dan wel niet beschikbaar. In de opmerkingen had ik vermeld dat het goed is dat ze hier in de toekomst iets mee doen dan wel dat ze er voor moeten zorgen dat er een duidelijke plek is waar men theewater kan pakken dan wel krijgen. Nog geen minuut later staat de restaurantmanager bij ons aan tafel. Zo snel hebben we nog nooit een reactie op een enquête gehad ;-). Er is een puntje van kritiek dus meteen drama en panic in da house….

Als ik iets nodig had hoefde ik het maar aan hem te vragen, hij zou het dan wel voor mij regelen. Of ik nu iets nodig had. Dat had ik niet want ik was immers klaar met het ontbijt en we moesten gaan, maar ik lichtte nog even toe wat de bedoeling van mijn opmerking was. Er ligt toch thee op tafel is zijn verweer. Dat klopt maar zonder theewater heb ik niks aan het theezakje dat op tafel voorhanden is. Uiteindelijk na veel vijven en zessen had hij in de gaten wat ik bedoelde. En toen hij door had dat we op het punt van vertrekken stonden, vroeg hij of hij ons dan iets mee kon geven.… Mijn moeder vond de wafels superlekker, dus ik zeg ja je kunt wel wat wafels meegeven. 1 minute….Marco is inmiddels naar de receptie en De'Vonna en Briana staan intussen samen met mij te wachten op hetgeen gaat komen. Als ik aangeef dat ik moet gaan, yes yes 1 minute… inmiddels waren er alweer 3 verstreken. Op een of andere manier duren de Egyptische minuten toch altijd wat langer ;-).

Dan ben ik er klaar mee en maak ik duidelijk dat ik nu weg moet en dat ik het straks wel ophaal want we moeten spullen pakken. Als ik bij de kamer kom staan mijn ouders al klaar en komt ook net de bell boy aangereden om de koffers in het golfkarretje te laden. Nog vlug een laatste check en dan gaan we. De'Vonna en Briana dachten dat men toegang tot de kamers had om de koffers op te halen, maar helaas. Dus De'Vonna moet nog even terug naar de kamer om de koffers te halen. Zij rijdt uiteindelijk samen met het golfkarretje naar de receptie. Intussen sta ik weer in de ontbijtzaal op de manager te wachten. Dan krijg ik een paar bakjes waar ik wafels en op de valreep nog 2 donuts pak om mee te nemen. Nog snel een aluminiumfolietje erover en door. Wij hebben wat te snacken op de veerboot.

Het busje voor de transfer naar Nuweiba staat al klaar en we krijgen de tickets. Tenminste dat zou moeten. Wederom krijgen wij van hem de douaneformulieren die we voor Jordanië nodig hebben, maar dat zijn nog steeds geen ferry tickets. Maar we hebben nog een uur om het geregeld te krijgen dan wel dat de reisorganisatie dit voor ons moet regelen. Zodra we zijn ingestapt, krijgen we een formuliertje waarop we onze paspoortgegevens moeten invullen. Bij een politiestation maken we een stop, waarom is niet helemaal duidelijk maar er stapt wel een politieagent in. Dat kan zijn voor het feit dat we onder politiebegeleiding naar Nuweiba moeten reizen we zitten immers in de Sinaï het zij dat hij zo maar een stukje met ons meerijdt. Het blijkt het laatste te zijn. Op de T-splitsing waar we op de 1e avond toen we naar Dahab gingen zijn gestopt, is ook een controlepost en daar stapt meneer uit. Wij vervolgen onze weg naar Nuweiba. De rit gaat door een mooi woestijnlandschap waar de invloed van de mens helaas toch wel duidelijk zichtbaar is. Het plastic afval is hier helaas in redelijk grote getalen aanwezig. 

Tegen 1000 uur zet de chauffeur ons netjes bij de toegangspoort van de terminal af. En nu? vraagt Marco…onze tickets…die man moet ook gedacht hebben van heb je hem weer met zijn tickets….vervolgens start hij weer de motor en rijdt hij ons naar het kantoor waar we de ferrytickets kunnen krijgen. In het uiterste geval kopen we ter plekke tickets en declareren we de kosten bij het reisbureau want we hebben in principe al alles betaald. Marco is weg en blijft weg, maar na ca 10 min komt hij weer terug om de reispapieren erbij te pakken. Hij had gelijk wat de tickets betreft. En dan gaat hij weer naar binnen met de chauffeur. Inmiddels blijven wij in de auto achter en wachten op hetgeen er gaat gebeuren. Na ca 20 min komt Marco terug. Te vroeg gejuicht….er zat wel schot in de zaak, maar we hebben nog steeds geen tickets. Nog even wachten. Er blijken nog 2 andere Nederlandse jongens te zijn die in hetzelfde schuitje zitten als wij. Toevallig hebben zij ook via dezelfde reisorganisatie als wij hun reis geboekt.

Om 1100 uur is het dan eindelijk zo ver. We hebben de tickets voor de ferry. De jongens krijgen een lift van ons. Het ritje is van korte duur gelukkig - nog geen minuut. Bij de terminal nemen we afscheid van de chauffeur. We bedanken hem voor zijn hulp en benadrukken dat het echt niet zijn fout is. Voor we naar binnen kunnen, moeten we ons paspoort en ticket laten zien. Het gaat verder naar het volgende poortje. Alle tassen door de scan. De tas met onze souvenirs wordt eruit gehaald. Deze moeten worden uitgepakt. Hier baal ik wel van, want ze waren goed ingepakt om beschadiging te voorkomen en als we nu alles uitpakken, moeten we maar weer zien hoe we het weer goed ingepakt krijgen. Maar goed het is zo, dus we pakken alles uit. Het tafereel duurt nog geen minuut en het wordt allemaal goed bevonden. Snel pakken we een en ander weer provisorisch in. Inmiddels is er een official aankomen lopen die ons naar de terminal begeleidt. Eenmaal binnen krijgen we een kaartje in onze handen geduwd dat we moeten invullen: punt van vertrek, naam, nationaliteit en paspoortnummer.

We mogen door naar poortje 2, weer alles door de scan en we worden gefouilleerd. Er kan immers heel veel zijn gebeurd tussen de 1e en 2 scan ook al worden we door een official begeleid. Na deze controle kunnen we door naar poortje 3, de paspoortcontrole. We worden in 2 groepen gesplitst.  Op een of andere manier duurt het in onze rij weer wat langer, een van de Nederlandse jongs staat voor mij en de paspoort reader pakt het paspoort niet. De man blijft het maar door de scan schuiven. De andere rij is inmiddels door en Marco steekt over zodat hij gecontroleerd kan worden. Net op dat moment kan ik ook doorlopen. Gelukkig duurt het bij mij niet zo lang.

De official brengt ons naar de wachtruimte en geeft aan dat we hier ca 1 uur moeten wachten. Dat was het. In onze papieren staat dat we rond 1200 uur vertrekken. Op het ticket staat 1300 uur. Hoe laat het precies is dan wel wordt weten we niet. We gaan het zien en meemaken. Intussen vertelt Marco wat er op het kantoor is gebeurd. Nadat hij de reispapieren erbij heeft gepakt en de chauffeur die intussen ook een beetje geïrriteerd te raken, snapte uiteindelijk wat gebeurd was. Toen begon hij tekeer te gaan en ging het op zijn Arabisch over en weer. Marco dacht laat ik het maar even aanzien en hun het uit laten vechten. De chauffeur wordt dan het kantoor uitgestuurd. Inmiddels was Marco ook met onze contactpersoon in Amsterdam en Caïro aan het bellen. Op een of andere manier weigerde de reisorganisatie hier het ticket te printen zonder reservering. Net als Marco denkt zoek het uit, ik betaal nu ter plekke voor de tickets dan kunnen we gaan, komt de chauffeur aan gerend en blijkt dat alles nu is geregeld en kunnen de tickets geprint worden. Ergens tussen Caïro en het kantoor hier is het misgegaan, wat is nog steeds niet duidelijk. Belangrijk is dat we nu in de wachtruimte zitten.

Uiteindelijk kunnen we rond 1215-1230 uur in de gereedstaande touringcar instappen die ons naar de ferry brengt. Deze heeft ook zijn beste tijd gehad, maar rijdt nog steeds. Bij de ferry stappen we uit en krijgen we paspoort controle. Voor we echt naar binnen kunnen, moeten we nog een keer ons paspoort laten zien. Dan kunnen we de koffers in de gang laten staan en mogen we naar boven. Hier wordt ons ticket gecontroleerd en ingenomen en mogen we gaan zitten. Het is heerlijk koel in de zeer ruime kajuit. De stoelen zitten ook best goed. En dan begint het wachten op ons vertrek naar Jordanië. Een ding is duidelijk: 1300 uur gaan we niet halen. Er moet nog een vracht mensen aan boord en er staan nog diverse vrachtwagens te wachten die ook nog mee moeten. Deze worden pas tussen 1330-1345 aan boord gereden.

Om 1400 uur gaan dan eindelijk de motoren aan en om 1408 uur zijn we los en onderweg naar Aqaba. De vaartijd bedraagt ca 3 uur. We hebben stoelen met veel beenruimte gekozen, nadeel is wel dat we vol in de blaasrichting van de airco zitten. Op een gegeven moment is het zelfs koud. Maar de warmte is nabij, zodra je ook maar een stap buiten op het dek zet, voel je ondanks de wind de warmte om je heen slaan. De wind brengt trouwens echt geen verkoeling want hij voelt gewoon warm aan. Toch is het lekker om even de beentjes te strekken en buiten aan de frisse lucht te zijn. Het is grappig om te zien hoe smal de Rode Zee dan wel de Golf van Aqaba hier is. Rechts van ons ligt Saoudi Arabië en links Egypte - gezien vanuit de vaarrichting naar richting Aqaba.

Tegen 1700 uur komen we aan in de haven van Aqaba en rond 1710 uur staan we buiten op de kade. In werkelijkheid is het 1800 uur want in Jordanië is het een uur later dan in Egypte. Eerst moeten we een aantal vrachtwagens van boord laten gaan voor we onze koffers kunnen pakken. Zodra we die hebben, kunnen we naar de terminal. Eerst wordt nog onze temperatuur gemeten. Gelukkig worden we alle 6 goedgekeurd. In de terminal worden voor alle lokale reizigers gelaten. Voelt een beetje als voordringen, maar goed de officials zwaaien naar ons dat we door kunnen lopen. Alle koffers en tassen weer door de scan en dan een visum halen. Dit visum hebben we al, nee we moeten ons paspoort laten stempelen voor het visum. Dus eerst langs het stempelloketje alvorens we naar de paspoortcontrole kunnen. De douanier bij wie ik in de rij sta heeft er zin in. Ook is hij heel spraakzaam en vriendelijk……écht niet dus….gelukkig heeft hij niet veel werk met mij dan wel met mijn moeder die achter mij staat en kunnen we snel doorlopen. Dan wordt het toch wel dringend tijd voor een bezoek aan een toilet. Op de veerboot was er ook wel een mogelijkheid, maar bij het zien van de toiletten, raakte ik spontaan heel erg verstopt en zakte mijn waterpeil met geweld.

Het is even een zoektocht voor we een toilet gevonden hadden. Hiervoor moesten De'Vonna, mijn moeder en ik 1 etage naar boven omdat op onze etage alleen een herentoilet beschikbaar was.  Na dit avontuur kunnen we door. Echter, we missen een koffertje. We weten zeker dat het van de boot is meegekomen, maar na de douane hebben we het niet meer bij ons. Wat bleek, De'Vonna had hem bij de paspoortcontrole vergeten mee te nemen dus hij stond nog steeds braaf voor het controle hokje. Er was ook niemand die er naar omkeek of zich ook maar enigszins afvroeg wat dat eenzaam en alleen staande koffertje daar deed. Het vlug weer even langs de hokjes af om het koffertje te pakken en dan kunnen we door. Inmiddels is het 1854 uur. Nog even snel geld wisselen en dan kunnen we écht door.

De gids staat als op ons te wachten en we hebben elkaar al gezien. Ik zeg gids, maar dat is niet het goede woord. Hij is onze chauffeur en geen gids. De chauffeur spreekt heel goed Engels en bespreekt allerlei mogelijkheden met ons wat we in de komende dagen kunnen gaan doen. Als snel hebben we Aqaba achter ons gelaten en rijden we door het donkere woestijnlandschap naar Wadi Rum. We zien heel veel sterren en de contouren van de rotspartijen in het landschap. Verder is het aarde donker op de straatverlichting en verlichting van de voertuigen na. Kort na 2000 uur zijn we bij Wadi Rum aangekomen. Hier moeten we even onze Jordan pass laten zien  voor we door kunnen naar  het punt waar we worden opgehaald om naar het woestijnkamp gebracht te kunnen worden. Even ben ik er klaar mee want het duurt nu allemaal best wel lang. Zeker omdat we ook nog niks hebben gegeten na het ontbijt vanmorgen.

Zodra we de spullen hebben overgeladen in een 4 wheel drive gaan we op weg naar het kamp. Met een koele wind en een aangename 29 graden C rijden we door de woestijn. De sterrenhemel is prachtig. Aan het begin van de woestijn is het nog wel druk met het verkeer, maar hoe verder we de woestijn in rijden hoe minder het verkeer wordt. Intussen lijkt het erop dat ons kamp zich aan de andere kant van Wadi Rum bevindt. Uiteindelijk zijn we om 2100 uur in het kamp. We gaan eerst eten. Het avondeten is op een traditionele manier klaargemaakt…via een gat in de grond met hete kolen. Het eten smaakt heerlijk.

Na het eten worden de koffers naar onze tent gebracht. Het is een eenvoudige tent met een tweepersoonsbed. Super schoon en het ziet er heel gezellig uit. We gaan nog even terug naar het centrale deel en drinken een kopje Bedoeïen thee. Daarna gaan we terug naar onze tent om onze spullen te pakken. Voor we naar bed gaan nog even snel een douche. Het voelt net als op de camping met een handdoekje en toilettas onder de arm naar het centrale sanitairblok. Voor mij is het een snelle  verfrissende douche. En dan een lekker warm bedje in.

Morgen is het 0630 uur reveille.