Een Gletsjer en wilde dieren

Vandaag dus weer vroeg op. Marco heeft niet super geslapen en ik redelijk. Nu moest gisteren even de verwarming aan want ik moest natuurlijk een paar sokken, schoenen en broekspijpen drogen. Tel daarbij op dat het al redelijk warm was op de kamer, dan kan het zo maar gebeuren dat je het 's nachts bijzonder warm hebt onder je lakentje en dekbedje ondanks dat de verwarming niet lang heeft aangestaan en het raam openstond.

 Om 0700 uur gaan we ontbijten, een heerlijke bagel met gerookte zalm en roomkaas…weer es wat anders iets met eieren of toast met een vaag jammetje. De gebakken aardappeltjes 'on the side' waren goed gebakken, smaakten ook nog best goed, maar waren net iets teveel van het goede.

Het weer ziet er veel belovend uit wanneer we richting het Columbia Icefield Discovery Centre rijden. Aangezien Marco gisteren heeft gereden, ben ik vandaag de BoB. Het is een heerlijke frisse 2ºC. De zon schijnt en de omgeving ziet er in eens heel anders uit dan gisteren. Er is meer kleur in de natuur, hoger gelegen delen zijn nog steeds met sneeuw bedekt, maar de lagere stukken zijn redelijk sneeuwvrij. Het ligt er nog wel, maar de meeste bomen zijn sneeuwvrij. En ondanks dat de zon schijnt, is het best wel frisjes buiten. De temperatuur zakt langzaam onder het vriespunt en tikt op een gegeven moment zelfs -10ºC aan. Gelukkig merken wij daar in de auto zelf niet zo veel van.

Dit keer zien we de route van de andere kant en net als gisteren zien we prachtige vergezichten. Dat er nu ook sneeuw bij zit, maakt het best bijzonder. Blijkbaar is voor de lokalen hier ook best aan de frisse kant en zou het nog niet moeten sneeuwen, in ieder geval niet zoals het gisteren gedaan heeft. Ook vandaag was sneeuw voorspeld, maar dat is er niet gevallen, wel zonnestralen….we hebben gisteren dus goede keus gemaakt om ons ticket naar vandaag om te laten boeken.

We zijn op tijd bij het Columbia Icefield Discovery Center en hebben nog tijd voor een bakkie met uitzicht op de Athabascagletsjer die we straks van dichtbij gaan bekijken. Om 0945 gaan we naar beneden zoals gevraagd om in te checken voor de tour. We zitten in de eerste groep van vandaag. Zodra we in de rij staan, krijgen we te horen dat we niet om 1000 uur maar om 1015 uur vertrekken. Dit om er nog een stukje van de te rijden route sneeuwvrij gemaakt moest worden. Het stel voor ons gaat uit de rij, maar wij blijven staan en staan dus als eerste in de rij om de bus in te gaan. Kunnen we lekker voorin zitten. Het ritje naar Ice Explorer duurt ca 4 minuten. De chauffeur vertelt enthousiast kort iets over de gletsjer en de omgeving van de gletsjer. Vervolgens stappen we over op een Ice Explorer. Dit is toch wel een apparaat zeg. De Explorer heeft 6 banden met een doorsnede van 1.5 meter en deze banden kosten ca $5000 per stuk. Met een slakkengang van 14km per uur rijden we naar de Athabascagletsjer. De hele rit duurt ca 15 min. Ergens op de route moeten we een klein stukje naar beneden. Op dit stukje mag maar 1 Explorer te gelijk rijden. Daar de hellingsgraad om naar beneden te gaan 32% bedraagt, snap je wellicht ook wel waarom. Gelukkig kan de Ice Explorer een hellingsgraad va 36% hebben, dus we hebben wat speling ;-P.

De Athabascagletsjer is een van de 6 belangrijkste uitlopers van het Columbia Icefield dat ca 325km2 groot is. De gletsjer is ca 6km lang en bestrijkt een gebied van 6km. Onder deze gletsjer stroomt altijd water, zomer en winter. Ook is dit een van de meest bezochte gletsjers van Noord-Amerika. Wanneer we uitstappen voelt het best fris, maar het is niet zo koud als verwacht. Het waait wel flink. Het is best bijzonder om zo'n massieve ijsvlakte van dichtbij te zien. Het blijkt dat wij op een 265m dikke ijslaag staan. Dat is best dik en bijna niet voor te stellen. De Skywalk waar we later naar toe gaan hangt 280m boven de grond, als je dan de diepte inkijkt dan krijg je een beter gevoel bij de dikte van de ijslaag. We hebben een 1/2 uur de tijd om bij de gletsjer te kijken, maar zoveel tijd hebben we niet nodig. Intussen wordt het steeds drukker want de Explorers rijden min of meer af en aan. Je ziet mensen de gekste dingen uithalen om een foto te maken. Een paar dames vinden het leuk om zicht gedeeltelijk te ontkleden en in hun BH op de foto te gaan. Leuk plan met ca -6ºC. Een andere groep meiden gaan nog een stap verder. Ten eerste hebben ze allemaal alleen een soort boxershort aan met schoenen en een jas. Die jas gaat uit en dan blijkt dat ze onder de jas alleen een BH aan hebben. Tegelijk met ons gaan ze terug naar de Explorer. Wij gaan naar binnen, maar zij moeten nog even op de foto. Allemaal op een rij, tegelijk hun BH uit, snel op de foto, BH weer aan wat niet zo snel gaat door de frisse wind en dan ook weer de jas aan…je moet er maar zin in hebben.

Terug bij het station stappen we over op een touringcar die ons naar de Glacier Skywalk brengt. Hier kun je over glazen platform lopen dat zoals gezegd 280m boven de grond hangt. Het is een stevige constructie en kan in totaal 2 grote 747 vliegentuigen dragen aan gewicht. Uiteraard zit er ook beweging in het platform, dat maakt het wat creepy. Maar eerlijk is eerlijk het uitzicht is mooi. Ik maak snel wat foto's en dan is het voor mij wel genoeg geweest. Na deze stop hoeven we niet te wachten tot een bepaalde tijd, maar kunnen we gaan wanneer we willen. De bus brengt ons weer terug naar het Discovery Centre waar we om 1230 uur weer aankomen. Al met al een leuke tour om te doen en we zijn blij dat we hebben omgeboekt. Gisteren zijn er dus nog wel tours gegaan tussen 1300-1600 uur en de mensen die konden gaan hebben niks kunnen zien omdat alles potdicht zat. Vandaag was het weer prachtig.

Aangezien het heel druk is in het centrum, besluiten we ter plekke om meteen weer naar Jasper terug te rijden. We zien wel wat we doen met de lunch. De verwachtte aankomsttijd in Jasper is ca 1400 uur. Dat wordt wellicht wat laat om te lunchen, vandaar dat we weer bij de Sunwapta Falls stoppen en daar snel iets eten. Kunnen we in Jasper gelijk door naar onze volgende stop - Maligne Canyon. Wanneer we bijna Jasper National Park uit zijn, zien we een aantal auto's op een viaduct over Athabasca River. Dan moet er iets te zien zijn, wij stoppen ook en gaan snel kijken. Maar helaas, de mensen staan hier alleen voor het mooie uitzicht. En als we hier nu toch staan, maak ik toch ook gauw nog wat foto's. Geen beren dus of ander leuk wild.

In Jasper zien we weer een aantal auto's langs de kant staan en dit keer hebben we wel geluk. Er liggen 2 Wapiti's lekker te chillen in het gras. Die beesten best groot om te zien. Het boeit ze ook helemaal niet dat er verschillende mensen foto's staan te maken. Na dit korte intermezzo rijden we door naar Maligne Canyon - een van de mooiste canyons van de Rockies. Hier kun je een aantal korte routes lopen langs diverse watervallen die je weer vanaf diverse houten bruggetjes kunt bekijken. Het pad is gedeeltelijk verhard maar ook onverhard. Door het weer van gisteren en het 'warme' weer van vandaag - het is inmiddels 6ºC - is het onverharde pad modderig en moeten we op een gegeven moment over 2 boomstammen lopen om dat er een grote waterpoel op het pad ligt. Toch is het een hele mooie route en leuk om te doen, zeker om de routes kort zijn. Wij kiezen voor de middelste route die in totaal maar 1 uur duurt. En dat klopt ook wel want we zijn iets voor 1500 aan de route begonnen en om 1600 uur zitten we weer in de auto

Volgende stop is Maligne Lake. Dit ligt aan het einde van de route die ook naar de Canyon gaat. We hoeven dus niet van de weg af. Bij Medicine Lake stoppen we even. Het uitzicht over dit meer is echt fantastisch mooi. Er staat niet zoveel water in. Dat komt omdat het waterpeil van dit meer fluctueert dankzij de ondergrondse tunnels en grotten. Dit meer wordt gezien als een van de mooiste meren van Jasper. En we gaan door. De lucht begint langzaam te betrekken. De route voert door dichte bosrijk gebied, maar er is ook een flink stuk waar dankzij bosbranden alleen nog maar kale boomstammen staan. Een heel treurig gezicht. Maligne Lake is een 28 km lang en is het grootste natuurlijke meer van de Rockies. Het wordt volledig omringt door besneeuwde bergtoppen. Heel mooi om te zien. Helaas kunnen we niet alle bergtoppen meer zien door de dichttrekkende bewolking maar we hebben nog genoeg over om een goede indruk te krijgen.

En dan is het tijd om terug te gaan naar het hotel. Het is inmiddels 1700 uur. Het is mooi geweest voor vandaag. Wanneer we 15 min onderweg zijn, zien we een groep auto's langs de kant van de weg staan. Daar is wat te zien. Ik stap snel uit om te gaan kijken met mijn camera in de aanslag. Marco komt na met de fototas. Er staat een grote Eland (hier noemen ze dat een Moose of Elk) langs de kant van de weg op zijn gemak te grazen. Het is een flink mannetje. Onverstoorbaar loopt hij op zijn gemak zijn ding te doen. Af en toe kijkt hij op, totaal niet onder de indruk van de aandacht die hij krijgt. Zolang wij het maar niet erg vinden dat hij dooreet terwijl wij fotograferen ;-). Prachtig. Heb ik eindelijk mijn grote zoomlens kunnen uitproberen en heb ik hem toch niet voor niks meegesleept.

Amper 5 minuten later kunnen we weer stoppen. Ditmaal staat er een Elandvrouwtje mét kalf te grazen. Hoeveel geluk kun je hebben. Als ik tegen een mevrouw die ook staat kijken zeg dat we verder op een groot mannetje hebben gezien, zegt ze tegen mij: oh hier ook, hij is net daar de struiken ingelopen. Het is dus een hele familie die hier aan het grazen is. Het mannetje staat iets bij het vrouwtje en kalfje vandaan, maar hij houdt alles goed in de gaten. Dit mannetje is niet zo groot als het eerste mannetje dat we gezien hebben, maar wij zin toch wel onder de indruk. Als het vrouwtje begint te roepen, komt hij snel dichterbij gelopen. Kan hij het toch allemaal wat beter in de gaten houden. Prachtig om te zien.

In Jasper passeren we weer het grasveldje waar we eerder die middag de wapiti's zagen liggen en jawel hoor….ze liggen er 3 uur later nog steeds te chillen. Zo grappig. Tegen 1800 uur zijn we weer in het hotel. We frissen ons snel op en gaan lekker eten bij een restaurantje hier aan de doorgaande weg. Dit keer gaan we voor een pasta rijkelijk gevuld met grote garnalen, coquilles en krabvlees. Marco heeft alleen een rode saus en ik een witte roomsaus. Helaas krijgen we allebei de versie met witte roomsaus geserveerd. Met 1000x excuses wordt er voor Marco een andere pasta gemaakt. Maar het eten smaakte goed.

Terug op de kamer checken we of de spullen voor morgen klaar liggen en dan is het even relaxen. Morgen gaat de reis weer verder…..op naar zwarte berenland….ben benieuwd….