een bezoek aan de USAT Liberty

Wanneer je voor het eerst op je hotelkamer komt, staat vaak de TV aan met een rustgevend (meestal) pianodeuntje met een welkomstboodschap en een beknopt menu wat het hotel zo allemaal te bieden heeft.

Niks mis mee natuurlijk, maar wel als je de hele nacht op de achtergrond het pianogeplingel uit een van de buurkamers hoort komen, want dan is het gepingel niet meer zo rustgevend.

Nu heb ik er gelukkig niet zo'n last van gehad, maar Marco wel. Die heeft er zowat de hele nacht van kunnen genieten.

Vandaag konden we normale tijd opstaan - 0630 uur - en op ons gemak rond 0700 uur gaan ontbijten. Het is weer wat drukker dan gisteren, kan er ook aan liggen dat we nu een 1/2 uur later zijn. Na het ontbijt halen we onze spullen op en lopen naar de receptie. Marco had via Whatsapp al laten weten dat er ergens een gezellig muziekje aan stond, maar daar was nog geen reactie op gekomen, vandaar nog maar een keer melding gemaakt bij de receptie. 

Inmiddels is onze chauf ook gearriveerd die ons via de duikschool naar de duiklocatie van vandaag brengt. Via dezelfde sluip- & kruipdoorweggetjes als gisteren zijn we snel bij de duikschool. Daar regelen we nog wat formaliteiten - stempelen van onze logboeken - en dan kunnen we gaan. Vandaag zijn we met zijn drietjes - Tim uit Australië gaat ook mee duiken.

Tim is een aardige man van 67 jr en heel belangstellend. Zowat de hele rit naar de Tulamben hebben we best gezellig zitten kletsen over van alles en nog wat. Tussendoor hebben we toch ook weer wat van de omgeving kunnen genieten. Tulamben ligt boven aan de oostkust van Bali en de rit duur ca 2.5 uur. We passeren weer veel rijstvelden en hebben her en der een schitterend uitzicht valleien met ook weer rijstvelden. Ca. halverwege de rit maken we een pitstop bij een supermarkt. Hier kunnen we ook van het toilet gebruik maken. Dat wil zeggen als deze werkt, want de WC was helemaal met bruine tape dichtgeplakt. Hij bleek kapot te zijn en dus niet in gebruik te zijn. Vrij lastig als je hoge nood hebt en ophouden geen optie meer is. Wat dan??

Dan kun je eventueel gebruikmaken van het urinoir voor de heren. Ik zal verder niet in details treden, maar vandaag was de eerste en wellicht ook laatste keer in mijn leven dat ik van een heren urinoir gebruik heb gemaakt. De hele exercitie heb ik zonder verdere kleerscheuren doorstaan. Zo maak je nog es wat mee op vakantie…toch ;-)

We rijden verder, de rit duurt nog wel een uurtje of wat. Intussen hebben we goede buurt met Tim.  Ergens onderweg krijgen we uitzicht over een hele hoge berg. Het blijkt de Gunung Agung te zijn. Dit is de hoogste berg van Bali en is een nog steeds actieve vulkaan. We stoppen even om een fotootje te maken en zien een dunne rookwolk uit de vulkaan ontsnappen. Eerder deze week hadden we minder geluk. Toen was de berg gehuld in een wolkenlaag en voor ons niet te zien tijdens ons bezoek aan de moedertempel.

Tegen 1030-1045 zijn we dan eindelijk gearriveerd. Het is druk bij de duiklocatie. De meeste groepen die we zien zijn al voor een eerste ronde geweest. We zetten onze spullen in het restaurant gedeelte en lopen naar het strand waar we onze spullen aantrekken. De flessen worden intussen voor ons in orde gemaakt. De USAT Liberty ligt niet ver van het strand af, dus we lopen vanaf de kant het water in om de duik te beginnen.

De USAT Liberty is/was een vrachtschip dat op 11 januari 1942 tijdens zijn reis van Australië naar de Filipijnen iets zuidwesten van de Straat van Lombok door de Japanners is getorpedeerd. Het schip is toen door een Amerikaanse   en Nederlandse oorlogschip op sleeptouw genomen in de ijdele hoop het schip in een veilige haven te krijgen. Het schip liep echter te snel vol met water waardoor de kapitein het schip op het strand van Tulamben heeft geparkeerd. De vracht die het aan boord had kon zo alsnog gered worden. Door een eruptie van de vulkaan in 1963 is het schip het water in gegleden en ligt het nu op een zandhelling op een diepte van 7.5-30.5 m.

De jaren onder water hebben voor de flora en fauna goed werk geleverd want het schip is flink begroeid met formaties koralen en sponzen en is er een grote diversiteit aan vissen en zeeleven te vinden. Het te water gaan van af de kant vinden wij altijd lastig. Je staat altijd wat onstabiel en zeker hier want hier liggen heel veel grote gladde keien waarop je je evenwicht moet zien te bewaren onder de constante deining en golfslag van de branding. Maar het lukt en dan kunnen we van start. Het water is met zijn 27ºC aangenaam.

Meteen in de eerste paar minuten onderwater zie ik een rog in het zand begraven liggen. Slechts zijn ogen die boven het zand uitsteken en een paar onbedekte blauwe cirkels op zijn lijf verraden zijn positie. Tijdens deze eerste duik verkennen we het schip buitenlangs. Het is echt een hele mooi locatie om te duiken. Het is dat je weet dat de contouren die je in het water ziet liggen ooit een schip zijn geweest, maar zo heel duidelijk is het toch niet meer als schip te herkennen. We zien een wrak van 'iets'. Onze dive master maakt gebruik van een schrijfplankje om ons een paar dingen die we zien meer duidelijk te maken. Kun je dan schrijven wanneer je onder water zit? Ja dat kan, een potlood schrijft altijd onderwater.

Een aantal bijzondere dingen die we tijdens deze eerste duik zien zijn een paar hele grote koffervissen, een kleine gele koraalduivel die onze dive master ergens verscholen in waaierkoraal had gevonden, een steenvis - eenzelfde die we gisteren ook toevallig gezien hadden -, een paar bijzonder naaktslakken en tegen het einde van de duik een groene schildpad die lekker aan het wrak aan het knabbelen was.. Wanneer ik plaats maak voor een paar andere duikers en rustig wat hoger blijf hangen om op Marco te wachten tot hij klaar is, zie ik hem lelijk doen tegen een andere duiker en met zijn vinger tegen zijn hoofd tikken van jij bent gek. Wat er is gebeurd weet ik dan nog niet, maar ik begrijp wel dat die duiker ergens aan had gezeten. Het blijkt helaas ook voor duikers vaak moeilijk om alleen met de oogjes te kijken.

Tim is inmiddels redelijk door zijn luchtvoorraad heen, dus we worden geseind langzaamaan naar boven te komen en ons op de veiligheidsstop voor te bereiden. Tijdens het naar boven gaan zien we een grote Napoleonvis door het wrak zwemmen. Marco heeft nog een tweede gezien omdat hij een net wat gunstigere positie boven het wrak had dan ik en Tim.

Onze veiligheidsstop maken we boven een zandbodem met her en der een koraaltuintje, er zwemt op zijn gemak een barracuda zijn rondje en uiteindelijk passeren we Eel Garden. De alen die hier in het zand wonen zijn wat groter dan de alen die vorige week bij Menjangan hebben gezien.

Na bijna een uur onder water, zijn we weer lekker oven water en is het even een struggle om uit het water te komen. Intussen wordt mij duidelijk wat er nu bij de schildpad aan de hand was. Wat blijkt terwijl dat de schildpad op zijn gemak aan het eten was meende de andere duiker dat het wel een goed idee was om het dier te aaien, want dat is leuk. De enige legitieme reden om onderwater een dier aan te raken is: wanneer het zelf voor de aanraking zorgt (hebben we meegemaakt in Egypte tijdens het duiken waar een trompet vis een paar keer over onze arm kwam wrijven) of dat een dier in moeilijkheden verkeerd door dat het vastzit in een visnet of aan een hengel of wat dan ook. Maar anders blijf je gewoon van de dieren af.

Nadat we ons hebben afgespoeld, lopen we naar het restaurant gedeelte voor onze pauze. Het is 1215 uur geweest en we krijgen nu ook onze lunch geserveerd. Normaliter gebeurd dit pas na de 2e duik, maar gezien het tijdstip gaan we nu al lunchen. Na de lunch is het nog even lekker verder uitrusten.

Iets na 1300 uur bereiden we ons weer voor op de 2e duik. Het pak hebben we zo aan dat is alleen de mouwen weer goed trekken en rits dicht. De loodgordel is ook geen punt, maar je drijfvest met fles kan nog wel eens wat gedoe zijn en vooral weer het aantrekken van je vinnen in de deining van het water. Het gaat niet helemaal zonder slag of stoot deze keer. Meteen zie ik weer dezelfde rog liggen wanneer we in de buurt van het schip komen. Grappig dat hij niet verplaatst is.

Dit keer zwemmen we een stukje buiten langs het wrak en gaan dan het wrak in. Ook hier zien we weer hele mooie en bijzondere dingen. O.a. een zeeslag met een conische schelp en ook een grote ronde schelp te weten een kauri. Heel bijzonder om te zien. Ook tijdens deze duik zijn zowel Marco als ik weer heel goed uitgetrimd en hebben we een super relaxte duik ook wanneer we door de wat nauwere doorgangen in het wrak moet manoeuvreren. Via de Eel Garden - waar ook weer een paar barracuda's zwemmen - gaan we uiteindelijk weer naar boven. Dit keer zijn we een klein uur onder water geweest.

De deining heeft inmiddels toegenomen en het is een stuk lastiger om je balans te bewaren en uit het water te komen. We trekken onze spullen uit en stoppen meteen alles in de duiktassen en spoelen ons daarna meteen af. Zodra alles is ingepakt, lopen we naar onze tafel in het restaurant, drogen ons zo goed mogelijk af en kleden ons verder aan. Daarna bedanken we onze dive master en vertrekken we rond 1500 weer richting Sanur.

De terugweg schiet niet zo goed op, het is druk op de weg en inhalen is lastig. Hele stukken moeten we stapvoets rijden. Rond 1700 uur zijn we in de buurt van Sanur op zich hoeven we niet ver meer, maar gezien de drukte op de weg duurt het zeker nog een 1/2 uur voor we eindelijk bij het hotel zijn. Hier nemen we afscheid van Tim en onze chauf.

Gezien het tijdstip lopen we meteen door naar onze kamer om te douchen en aan te kleden. We nuttigen nog even een drankje op het terras met uitzicht over zee bij de bar aan het strand en gaan dan eten bij de Japanner bij ons voor de deur. We zitten buiten en het is heerlijk buiten. Er waait licht verfrissend windje.

En dan merk je dat zo'n dagje onderweg en 2 duiken toch best vermoeiend zijn. Tegen 2200/2215 uur gaat bij ons allebei het licht letter uit.