Baltra - Galapagos

Kort voor dat de wekker afloopt, ben ik wakker. Dan ook maar meteen het bed uit en ons ochtendritueel uitvoeren. We zijn niet de enigen die vroeg weg moeten. Er is nog een stel dat zo vroeg wordt opgehaald. Op het vliegveld zal blijken dat we uiteindelijk met 3 stellen uit hetzelfde hotel in het zelfde vliegtuig zitten om naar de Galapagos te reizen.

Het is heerlijk rustig op straat. Uiteraard zijn er toch al wat mensen die ook vroege diensten hebben. Hier en daar trekken mistflarden over de stad die nu een grote glinsterende lappendeken is.

Nadat we de auto hebben geparkeerd, gaat Edison met ons mee om te helpen met het inchecken. Eerst langs de ticket box voor de Galapagos. Die is nog dicht en gaat om 0500 uur open. We hebben nog 12 min. Waarom wachten als je in de tussentijd iets anders kunt doen. Dus gaat de bagage alvast door de scan en lopen we meteen daarna door naar de checkinbalie. Een grondsteward helpt ons met het inchecken waarna Edison bij de bagage drop-off navraagt of we de bagage al kunnen afgeven. Dat kan. En dan weer terug naar de ticket box. Als we net in de rij staan, we zijn als 2e aan de beurt, komen de mensen net aanlopen om op te starten. Uiteindelijk hebben we niet zo super lang hoeven te wachten. Inmiddels hebben we afscheid genomen van Edison en hem bedankt voor zijn goede zorgen.

Nog even US dollars tappen en dan kunnen we door naar de security. We worden ieder naar een andere rij gedirigeerd door een van de medewerkers. Ik ben er redelijk snel doorheen, maar bij Marco duurt het nog even. Die heeft nl. de tas met de laptop bij zich en die laatste moet altijd uit de tas gehaald worde. En hij heeft zijn schoenen uit moeten doen, dat hoefde ik dan weer niet. Na dit ritueel kijken we eerst waar onze gate (A6) is en gaan we ontbijten. Een van de stellen uit ons hotel zitten al te wachten en zijn bezig met hun ontbijttasje van het hotel. Daar hebben wij vanaf gezien. Het is geen super groot vliegveld, althans het deel van waar wij vertrekken is niet groot. Het heeft echter wel een restaurant waar je goed kunt ontbijten. Ruime keuze uit diverse eiergerechten van simpel tot meer uitgebreid. We krijgen er nog vers fruit, een bramensapje en koffie/thee bij. Smaakt beter dan het ontbijttasje.

Na het ontbijt is het onderhand tijd voor de gate. Als we net een paar minuten zitten worden er 2 mensen verzocht zich te melden bij de balie. Marco heeft prijs, hij is een van de personen. De andere is een oudere dame (uit de USA blijkt later). Geheel willekeurig zijn 2 koffers eruit geplukt voor een nadere controle, dus Marco moet samen met die dame en personeel van Avianca mee om zijn koffer te laten controleren. Intussen begint de boarding, dus sta ik gezellig alleen in de rij met de nodige tassen. We zitten weer bijna helemaal achterin. Gelukkig zijn er nog niet zoveel mensen die achterin zitten, dus kan ik alle tassen goed kwijt. Intussen houd ik een scheef oog op de ingang gericht terwijl er mensen naar binnenkomen. Nog geen Marco. Uiteindelijk komen de dame en hij over het gangpad aan gelopen. Marco zit nog niet of de deur gaat dicht en worden we van de gate afgeduwd. De vlucht naar Guayaquil, die niet helemaal vol zit, duurt 35 min. Ik dacht werkelijk serieus dat het langer zou duren.  In Guayaquil moeten de mensen met eindbestemming Baltra blijven zitten, oftewel het overgrote deel van de passagiers. Er stappen nog wat mensen in en na een tussenstop van ca 45 min gaan we door. Het deel van deze vlucht duurt 1 uur 35 min. Vlak voor de landing wordt de handbagage gedesinfecteerd. De eerste stewardess gooit de bakken open, de steward spuit een of ander goedje in de bakken met in het kielzog een andere stewardess die de bakken weer dichtgooit.

Aangezien we op Baltra een lange wachttijd hebben, hebben we niet zo'n haast met onze handbagage. En al zouden we willen, heel het gangpad staat gevuld met passagiers die meteen nadat het kon zijn opgesprongen om hun handbagage te pakken.  Het grappige van dit verhaal is dat het altijd nog een kleine 10 min duurt voor de deur opengaat. Dit keer kunnen we voor en achter eruit. Een meneer die een paar rijen achter ons zat, had zich al tot aan onze rij naar voren geworsteld en die worstelde zich nu weer terug omdat hij dichter bij de achteruitgang was. We lachen er maar mee. Uiteindelijk gaan we al laatste het vliegtuig uit. Voor het pad op kunnen dat naar de aankomsthal loopt, moeten we nog met onze schoenen over een desinfecterende mat lopen. Allemaal in het kader van natuurbescherming. Op zich wel goed zeker wanneer het om een kwetsbare omgeving gaat. We sluiten achter aan in de rij aan voor de paspoort controle en het betalen van de toegangsprijs. Inmiddels worden onze koffers op de bagageband gegooid. Het is niet zo'n standaard band zoals we gewend zijn en draait ook niet rond. De koffer worden netjes door de jongens van de bagage in een W vorm verdeeld. Dan komt de meneer met de speurhond (een hele mooi slanke en vooral alerte herder) die de hond over de koffers jaagt. Er worden een aantal koffers voor nadere inspectie uitgepikt. Wanneer wij door de controle zijn, zijn de meeste koffers al weg.

Baltra (ook wel South Seymour) is een van de kleinere Galapagoseilanden; het ligt 1 km ten noorden van het hoofdeiland Santa Cruz, gescheiden door een smalle zee-engte. Het is 21 km² groot. Het eiland is vlak, want geologisch gezien een door seismische activiteit opgeheven met lava overdekte zeebodem.

Het nieuwe vliegveld Aeropuerto Seymour op het eiland Baltra is volledig energieneutraal. Bovendien is het gebouw voor 80% is opgebouwd uit materiaal van het oude vliegveld. Daarnaast wordt voor 100% in de energiebehoefte voorzien door zonne- en windenergie. Op deze manier wordt balans gecreëerd tussen het groeiende toerisme en het milieu.

Buiten bij een klein barretje strijken we neer op het terras en dan is het wachten. Als ik terugkom van een sanitaire stop heeft onze gids, Jessie, Marco al gevonden. Er komen nog meer mensen aan, maar die zullen pas later arriveren. 1 persoon was de dag van tevoren al aangekomen en ligt al een paar meter onder de zeespiegel. Dat was Jessie nog niet eerder bekend. Zo langzaam aan komt de hele groep binnen. Het blijken allemaal toch wel duikers te zijn gezien de koffers die ze bij zich hebben. Bijna allemaal met eigen uitrusting. Wij zijn, naast een Canadees de enige met gehuurd materiaal.

Uiteindelijk hebben 3.5 uur op het vliegveld gehangen. Dat had ik niet zo in de gaten. Wel dat het lang duurde maar niet zo lang. Met een bus worden we naar de haven gebracht een kleine 10 min van het vliegveld vandaan. Net voor we uit kunnen stappen, loopt er een grote leguaan over de weg. De eerste hebben we te pakken :-). Onze boot ligt nog aangemeerd voor het tanken. We verzamelen alle bagage in een hoek en moeten nog even wachten. Tijd om wat foto's te maken. Foto's van de zeeleeuw die in een hoekje half onder een van de bankjes ligt te slapen, de fel rode krabbetjes die op de rotsblokken zitten, de zeeleguaan die in de zon ligt op te drogen dan op te warmen en de fregatten die in de - lucht zweven. Vandaag hebben we nog tot een uur of  1700-1800 bereik qua telefoon dan, daarna zijn we t/m maandag 7 november niet bereikbaar en hebben we ook geen wifi etc. Er is wel een satelliettelefoon aan boord, dus indien nood aan  de man kunnen we toch bereikt worden. De groep bestaat uit 4 Duitse stellen, 2 Spaanse heren (Uit Barcelona en wisten even niet of ze nu wel of geen Spaans waren ;-) ), een dame uit Zuid-Afrika die in Canada woont, een Canadees, een meisje uit Oostenrijk die 's avonds pas later aan boord is gekomen en wij dan. Een persoon heeft afgemeld.

Met een zodiac worden we aan boord gebracht. Onze koffers volgen. Zodra we aan boord zijn, krijgen we een korte briefing en kunnen we lunchen. Na de lunch kunnen we naar onze hut op het bovendek. Het is niet supergroot, maar we hebben er meer ruimte dan toen op de boot in Cairns. Ook hebben we een eigen WC met douche en wastafeltje. Dat is ook wel heel prettig. Een koffer is in de opslag hier ergens op de boot en het andere koffer kan gewoon in de hut staan. Kunnen we nog het hoognodige eruit pakken als de nodig is.

Na dat we geïnstalleerd zijn, moeten we onze spullen gaan passen. Bij mij past alles gelukkig, maar niet de schoenen. Gelukkig is er extra uitrusting meegenomen en heb ik toch schoenen die passen. Bij Marco is het even anders die heeft geen passende schoenen. En uiteindelijk hebben we allebei geen handschoenen en masker. Dat laatste is eigenlijk best wel essentieel, voor het geval je wat wilt zien onderwater. Ja nee dat zat niet bij de uitrusting zegt de jongen van het verhuurbedrijf. Hoezo zit dat er niet bij wanneer je een volledige uitrusting huurt? Wie verzint dat.

Het wordt allemaal opgelost en we krijgen tijdelijk een masker te leen en Marco moet even de te grote schoenen gebruiken voor de proefduik. Deze is bedoeld om te kijken of je genoeg gewicht bij je hebt etc. De Galapagos heeft namelijk een opwaarts duwende stroming, dus je moet wel zorgen dat je zwaar genoeg bent om beneden te blijven.

Met de zodiac worden we naar drop off gebracht. Marco is met zijn 12 kg te licht en moet er gewicht bij pakken. Ik zak wel maar het lijkt niet van harte te gaan. Het zicht slecht, maar we zien toch een paar leuke dingen. Heel veel zeesterren met diverse kleuren, grote papegaaivissen en schelpdieren. Terug aan boord stop ik nog 2 gewichten in de zakken van  mijn stabilisatiejack. Kijken of het morgen beter gaat.

Na het avondeten krijgen we een briefing over de komende dagen. En dan merk ik wel dat het een lange dag is geweest. Ik ben blij wanneer de briefing voorbij is en naar bed kan. De eerste duik staat morgen vroeg gepland om 0630 uur bij Bartalomé. Oftewel om 0540 op staan. Vannacht om 0300 uur zullen we koers zetten naar Bartalomé om er op aan te komen voor onze duiken. Het gaat beginnen!