Bartolomé Island - Galapagos

Allebei hebben we best goed geslapen. Wel werd ik vannacht min of meer wakker toen de motor werd gestart en we gingen varen. Een uurtje of wat later ben ik weer wakker. Heb het super warm en ben niet helemaal lekker. De boot schud aardig op en neer in de golfslag. Is goed voor mijn maag…….gisteravond ben ik vergeten een pilletje te slikken en dat was niet zo slim. Maar met wat water drinken en frisse lucht red ik het wel. Het gaat even mis wanneer we onze pakken al aanhebben en nog even moeten wachten tot we de rest aan kunnen doen om op pad te gaan. Even is er die paniek van nee dit gaat mij niet gebeuren en dit kan nog es een lange week worden. Maar goed het is wat het is.

Bartolomé (ook wel Isla Bartolomé) is ook een van de kleine Galapagoseilanden; het ligt ongeveer 600 m ten oosten van het eiland Santiago in de Sullivan Bay. Het is slechts 1,2 km² groot, een beetje langwerpig met een uitloper richting Santiago. Het eiland is genoemd naar een Britse marineofficier Sir Bartholomew James Sulivan die ten tijde van de reis van Charles Darwin met de Beagle diende onder kaptien Robert FitzRoy.

Het eiland is onbewoond maar het meest bezochte en gefotografeerde eiland van de archipel. Het eiland vormt ook het decor van de Amerikaanse avonturenfilm uit 2003 Master and Commander: The Far Side of the World.

Voor bezoekers is er een pad met houten trappen dat leidt naar het hoogste punt (114 m) van waar er een fraai uitzicht op het eiland is. Verder zijn er rond het eiland plaatsen waar gedoken en gesnorkeld kan worden.

Het begin van de duik is chaotisch, gelukkig zakt mijn misselijkheid zodra ik in het water lig. Ook bij Bartolomé is het zicht niet super. Nu is het wel zo dat hoe warmer het water en beter het zicht is, je de minste kans op groot wild hebt. Als ik beneden aankom, ben ik Marco kwijt. Die hangt nog boven, later blijkt weer boven, want zijn masker stroomt vol met water. Ik terug naar boven en heb ruzie met mijn drijfvermogen. Denk toch dat ik te zwaar ben.

Jessie komt ook naar boven en geeft haar masker aan Marco en zij pakt zijn masker. Hoeven ze niet van de boot een nieuw masker te komen brengen. 2e poging. 

Ook mijn masker is niet helemaal super en er stroomt water in, steeds met beetjes te gelijk, maar het is niet fijn wanneer je om de haverklap je masker moet legen. Zeker niet wanneer je ook nog es je drijfvermogen onder controle probeert te krijgen. Probeer dan ook nog maar es rustig te blijven om niet te veel zuurstof te verbruiken.

Maar er zijn ook wel leuke dingen om te vermelden: zoals de redelijk forse haai die we voorbij zien zwemmen. Het blijkt een hamerhaai te zijn, maar dat heb ik helaas min of meer door het mindere zicht niet gezien. Wel dat het een haai was.
De zwerm mobular rays die overzwemmen en die steeds weer terug bij ons in de buurt komen.

Na een 1/2 uur ben ik door mijn zuurstof heen en moet ik naar boven. Marco moet mij vast houden zodat ik op level kan blijven. Heel bizar dit. Als we uiteindelijk allemaal op de zodiac zitten en ik naar de verte tuur om mijn rare enigszins misselijke gevoel onder controle te krijgen, zie ik in eens iets in het water vliegen. Althans dat dacht ik. Het blijken roggen te zijn die een paar keer uit het water omhoog springen. Dat was wel erg bijzonder om een keer in het echt te zien.Terug op de boot, gooi ik eerst het gewicht uit mijn jaszak en zorg dat ik wat droogs aan heb. Het ontbijt staat klaar en we kunnen meteen door. Het is allemaal goed verzorgd. Mijn kleine beetjes eet ik ook een klein hapje met wat vers fruit. Daarna ga ik naar de hut voor een pilletje en ga ik op bed liggen. Dat helpt gelukkig.

De tweede duik, op een ander stuk van het eiland) gaat al iets beter, nog niet naar mijn zin. De gehuurde maskers hebben we links laten liggen en duiken nu met de maskers van Jimmy de andere dive guide. Wederom is het enigszins chaotisch, dus we proberen achter aan te blijven. Ook nu zien we weer een paar bijzondere dingen. Weer een schook mobilar rays, maar nu in combinatie met een paar eagle rays. Een grote school baracuda's, een rustende marble ray (die was groot) en een octopus.

De pauze tussen de 2e en 3e duik duurt voor mijn gevoel niet lang. Voor mijn gevoel moet ik voor ik het weet me weer in het pak hijsen en gaan. De zon schijnt, maar het waait best stevig wat het weer fris maakt. Het pak voelt ook koud aan als ik het weer aan doe. Gelukkig duurt dit niet lang. De 3e duik gaat ook al weer een stuk beter en mijn luchtverbruik is ook rustiger. Zal ook wel weer wennen zijn: andere omgeving, moeilijkere omstandigheden etc. Het bijzondere van deze duik is de Oceanic White tip shark die onze richting op zwemt en dan onverstoorbaar van ons af draait en zijn pad vervolgd. Niemand anders uit de groep heeft hem gezien, want zij zaten een aantal meter onder ons. Verder op zien we een witpuntrifhaai onder een stuk steen/koraal liggen die ligt te rusten. We kunnen dus redelijk dichtbij komen om te kijken. We sluiten af met een grote steenvis. Verder zien we natuurlijk ook veel mooie rifvissen - bijv gele koffervissen. Die hadden wij nog niet gezien.

Na de veiligheidsstop kunnen we naar boven. Ben ik wel blij om want kort van tevoren heb ik een krampaanval in mijn kuit gehad en ik heb het super koud op het laatst. Bij de zodiac is het zo dat we eerst het loodgordel af moeten doen, dan ons stabilisatiejack uit en vervolgens de vinnen. Helaas gaat het nu mis met mijn loodgordel. Tijdens het afdoen, verlies ik mijn grip, ik heb het koud en mijn handen zijn glad, dus het gaat allemaal wat minder gemakkelijk. Zeker ook met de golfslag waar we mee te maken hebben en het feit dat je je zoveel mogelijk aan de boot moet vasthouden. Maar ik heb hem nog net. Echter, zodra ik de riem met mijn andere hand wil vastpakken voel ik hem zo wegglijden en zie hem de diepte in vallen. Er achter aan gaan en geen zin en is gevaarlijk. Daarbij blijkt het op dit stuk ook de diep te zijn.

Enorm balen dit en je voelt je ook zo'n suffe gans dat dit gebeurd. Maar goed niks aan te doen.

Op de boot trek ik snel mijn spullen uit, mijn hele lichaam tril van de kou. Marco zorgt dat mijn spullen aan de kant komen en ik schiet snel naar de douche. Het duurt even voor ik warm water heb, maar als ik het heb…..even genieten. Ook weer niet te lang, maar lang genoeg om op te warmen. Marco kan ook nog net even douchen voor de lunch. Na de lunch is het uitrusten. Heerlijk. Even een uurtje dutten. Later regelen we onze logboeken wel.

De bemanning is druk aan het sleutelen want de compressor die onze flessen moet vullen is stuk. Als dat maar goed komt. Later in de middag is dat ook goed gekomen. Er zijn nieuwe onderdelen gebracht en dan kunnen we koers zetten naar Wolf en Darwin Island. Een transfer van 14 uur. Nu we wat vertraging hebben opgelopen, wordt het programma voor morgen wat aangepast. Hoe? Dat horen we straks bij de briefing.