Lima

Zo eind 2015 begint het dan zo langzaam aan het brainstormen…waar gaat onze volgende grote reis naartoe. Diverse opties passeren de revue, maar slechts twee worden wat serieus onderzocht: Namibië met verlenging in Mozambique - even checken wanneer de trek van de walvishaai is - of Maleisië / Borneo - dan toch wel naar de Orang-oetangs. Toch vallen deze bestemmingen om een of andere reden af en zijn we nog wat zoekende naar wat het dan wel moet worden.

Begin 2016 weet Marco het…we gaan naar het enige continent waar we nog niet zijn geweest……Zuid-Amerika......en dan naar Peru en Bolivia…zei hij dat nou echt..want tot nu toe trok dat stukje werelddeel niet zo. Zwart op wit hoef ik het niet te krijgen, want de reisgidsen zijn zowat al in huis gehaald. Dan gaan we ook naar de Galapagos is mijn verweer of 'eis', het is maar hoe je het bekijkt. Als ik dan toch in de buurt ben......

Diverse ideeën voor een mooie rondreis worden opgedaan en dan wordt de beste tijd uitgezocht. De kans op groot wild bij de Galapagos is heel groot in oktober, dus dat wordt de reismaand. Dan is het ook een goede tijd voor Peru en Bolivia. Kat in het bakkie, nu op ons gemak de reis uitstippelen zoals we gewend zijn. Zo nu en dan es wat informatie op internet opzoeken, googlen op de liveaboard mogelijkheden, filmpjes kijken om een idee te krijgen wat je onderwater zoal tegen kunt komen….diverse haaiensoorten als hamerhaaien, silkies, galapagoshaai en mogelijk zelfs de walvishaai (staat boven aan onze lijst met op #2 de hamerhaai), manta's, dolfijnen, zeeleeuwen, leguanen…dat wordt een groot feest…

Uiteindelijk komen we er in april achter dat we toch snel serieus werk van onze reis moeten gaan maken…nu al....we gaan toch pas in oktober….

Ja nu al…want de meest gunstige week om te gaan duiken in oktober bleek al helemaal volgeboekt te zijn. Hoezo hebben we nog wat last van de crisis…over welke crisis hebben we het dan?? Dit kan toch niet, zeker gezien het feit dat zo'n liveaboard best prijzig is.

Maar het kon toch wel bleek op het reisbureau. Dus wij meteen een nieuwe week uitgezocht voor onze duikplannen en een optie genomen op die week. Hebben we even wat meer tijd om de dingen op ons gemak op een rij te zetten. Dat hadden we gedacht. Uw optie is 5 dagen geldig (slechts), daarna vervalt deze en gaat de plek over op andere gegadigden.

En zo komt het dat wij begin mei 2016 de liveaboard hebben vastgelegd voor oktober 2017! en we vanaf dan onze reis van achteren naar voren gaan plannen. Over voorpret gesproken…..want oktober 2017 duurt nog wel even.

Maar zoals je vast wel weet:  Time flies when you are having fun :-D want dan staat zo maar in eens de vertrekdatum voor de deur.

Vrijdag 6 oktober zijn de koffers al voor het grootste deel ingepakt. Het was best een lastige klus want wat neem je mee en waar we voor onze trip naar Down Under 30 kg mochten meenemen, zijn we nu beperkt tot 23 kg. Marco heeft nog met een fietsmaatje gebeld die een paar jaar geleden in dezelfde periode hier is geweest en met dat advies gaat de kleding de koffers in: wat voor koud weer, want hoe hoger hoe kouder (we gaan 3-4 gr meemaken, niet super schokkend maar wel fris als je niet de goede kleding bij je hebt) en wat voor warm weer. En dan maar hopen dat we niet over de maximale kg's heen gaan en dat laatste viel nog niet mee. Marco was er overheen, niet veel maar toch en ik zat er zo net wel net niet tegen aan.

Zaterdag 7 oktober nog de laatste rommelklusjes thuis en de katjes naar hun 5-sterren hotel gebracht en dan zijn we er klaar voor. Oh ja en nog even Wendy een berichtje gestuurd. Wie is Wendy vraag je je nu af, dat is een goede bekende van ons die we al een aantal jaren alleen via Facebook zien en die op Schiphol werkt. Gelukkig had ze dienst en we zouden proberen elkaar even te treffen.

De nachtrust liet aardig te wensen over, voordeel daarvan is wel dat je soms hele heldere ingevingen had. Zo bedacht ik mij dat ik mijn 2 wandelbroeken - min of meer speciaal voor deze trip gekocht - in de kast had laten hangen. Toch vervelend wanneer ik daar 10000 km van huis af achter was gekomen. En als je dan toch al je draai niet meer kunt vinden, dan sta je maar heel vroeg op. En zo stond ik mij om 0545 uur op mijn gemak aan te kleden, Marco idem en heb de laatste spullen in het koffert gemikt - nog steeds kielekiele wat kilo's betreft, maar dat is dan maar zo. Hup dat koffer dicht en naar beneden. Maar voor we dan kunnen vertrekken, moet nog even de grand prix van Japan gekeken worden. Mocht Max nou vroeg uit de race liggen of geen kans hebben, konden we alsnog wel op tijd naar Schiphol gaan, maar helaas..onze Max is toch wel een talentje en rijdt een ijzersterke race. Heb er geen verstand van, maar de acties logen er niet om en het resultaat was eer toch ook naar.

We konden heerlijk doorrijden. Onderweg nog even de heren van de Iparking valetparking gebeld van we komen er aan, nog een 1/2 uurtje en nadat we de auto hadden overgedragen, zijn we meteen naar de bagage drop off gegaan. Selfservice ging niet want Marco was toch een 1/2 kg te zwaar, dat wil zeggen zijn koffer. Bij de balie bleek die schade mee te vallen in die zin, het was goed zo en net geen extra kosten voor overgewicht. Ik zat er net onder (lichtgewichtje :-p). Bij de paspoortcontrole is het even feest. Er waren maar 3 poortjes open en er stonden best veel mensen te wachten al. Het aantal wachtenden na ons groeide langzaam maar gestaag. Dan worden we allemaal naar de kant gedirigeerd en moet de groep die al recht voor de 3 poortjes stonden, 3 poortjes naar rechts verplaatsen. Want de andere 3 poortjes gingen sluiten. Een paar mensen na ons die net wilden aansluiten, dachten slim te zijn en sloten ook maar vast aan, laat de rest maar wachten ik sta al lekker vooraan. Die hadden toch pech want zij werden door security terug de rij wachtenden ingestuurd. Al met al heeft deze procedure niet zo super lang geduurd, maar wachten duurt altijd lang en voor je gevoel sta je er wel een 1/2 uur. En als je toch staat te wachten, dan maar meteen Wendy even een  berichtje gestuurd van joh we zijn er, kijk maar of het lukt.

Voor we naar de gate gaan eerst nog even een lekker broodje scoren, shoppen was niet nodig, wel een beetje gewindowshopt dat dan weer wel en toen naar de E-pier. Gelukkig was het niet super ver lopen, maar we hadden wel de allerlaatste gate van de pier. Volgende keer toch een bestemming uitzoeken die niet zo ver lopen is ;-).

Wendy was nog aan het werk en het was nog maar de vraag of ze het ging halen allemaal. Het was al goed druk bij de gate en iedereen stond al in de rij. Zou het boarden dan al begonnen zijn, dat bleek nog een kwartier te duren, dus wij op ons gemak even zitten voor we in de rij aansloten. En we staan nog een beetje rond te kijken, als mijn telefoon gek doet. Wordt ik nou gebeld, dat is mijn ringtone helemaal niet. Toch maar even kijken en jawel hoor, Wendy was klaar en kwam naar boven. Hun lounge ligt vlak bij onze vertrekgate, dus het was niet ver voor haar. En zo treffen we elkaar na een aantal jaren weer in levende lijven op de valreep voor ons vertrek naar Zuid-Amerika. Het was super leuk. Al kletsend en bijpratend sluiten we dan toch maar aan in de rij  en schuifelen we naar voren. Boarden gaat dan in eens heel snel. Als we bijna ons paspoort voor de laatste keer op Schiphol moeten laten zien, nemen we afscheid. Wendy naar huis en wij op weg naar ons nieuwe avontuur.

De vlucht verloopt zonder noemenswaardige gekke dingen. Beetje turbulentie, wat dutten, filmpjes kijken en lezen. Er is ook niet veel meer wat je kunt doen tijdens de 12 uur durende vliegreis, want zo lang duurt het om de 10678 km van Amsterdam naar Lima te overbruggen. Na 7626 km vliegen we het Zuid-Amerikaanse continent binnen via Guyana. We hebben dan nog 3052 km en 3.24 uur te gaan. Maar dat gaat op zich ook wel weer redelijk snel.

We landen op tijd en om 1820 staan we bij de paspoortcontrole, onze koffers laten nog even op zich wachten. Als we onze koffers hebben, moeten die nog gescand worden. Eh nee toch niet wij mogen door, maar toevallig moet de crew van onze kist wel gescand worden. Zodoende raken we nog even met de co-piloot in gesprek. En dan maar onze chauffeur zien te vinden tussen al die wapperende bordjes van chauffeurs die reizigers op komen halen. Het zijn er echt heel veel. Gelukkig staat onze chauf voor aan en staan we binnen 5 minuten buiten en kunnen we naar de bus. De man die ons ophaalt is super aardig. Toevallig staat onze crew naast ons busje te wachten voor de transfer naar hun hotel. Marco grapt nog straks zitten we in hetzelfde hotel.

En dan rijd je in Lima, een stad met 10 miljoen inwoners. Het verkeer is niet normaal en oogt super chaotisch voor ons. Vietnam is toch nog wel wat erger, maar het gaat en het doet en we komen uiteindelijk veilig in ons hotel aan. Onderweg vertelt de man die ons ophaalt het een en ander en lopen we onze reis door. Morgen hebben we een andere meneer die ons gaat rondleiden. Rond een uur of 1945 uur komen wij in het hotel aan. Het is echt een heel gaaf hotel in koloniale stijl en de kamer mooi ruim. We zetten de koffers op de kamer en besluiten nog een borrel te pakken. Dat even werd wat later zo zou blijken. Ons was de Pisco Sour aangeraden, de cocktail die in Peru bedacht is. Daar zijn de meningen blijkbaar over verdeeld tussen Peru en Ecuador, maar wat kan ons het schelen. Hij is stevig maar lekker. Als we Nederlands horen, blijkt onze gezagvoerder en co-piloot ook nog even een biertje te komen pakken. Zij zitten in het hotel naast ons maar onze hotelbar is gezelliger. En dat werd het naderhand ook met hun. Rond 0030 nemen we toch maar afscheid van elkaar en liggen we om een uur in bed. 7 uur loopt die gekke wekker af…..