Schildpadjes uitzetten en weer terug naar Kalibaru

Wonder boven wonder hebben we dan toch beter geslapen dan we hadden verwacht. 0510 uur ben ik wakker.
Ik wacht niet al te lang en fris mij zo goed en zo kwaad als kan wat op en kleed mij aan. Marco is intussen ook wakker geworden en kleed zich ook meteen. Tandenpoetsen gaat ook provisorisch. Al rondlopen in de kamer en dan maar boven het toilet je uitspugen en je mond spoelen want een fonteintje is er niet. Tenminste niet op de kamer, dan moet je even naar buiten lopen als je per se van een fonteintje gebruik wilt maken.

Onze gids is ook al wakker en vraagt of we klaar zijn. Ik raap nog de laatste spullen bij elkaar als Marco mij roept en aangeeft dat de gids staat te wachten. Meteen lopen we door naar de broedkamer. Daar krijgen we van de ranger een emmertje met daarin een stuk of 20 schildpadjes die we uitgaan zetten. We hebben het geluk dat ons groepje maar 'klein' is daardoor hebben we net wat meer schildpadjes in onze emmer gekregen.
Het is belangrijk dat het uitzetten voor zonsopkomst gebeurt dan hebben ze de meest kans van slagen om de zee te bereiken. Tegen 0550 uur lopen we wederom over het jungle pad richting de zee dit keer met een emmertje baby schildpadjes. Het krioelt als de pieten in het emmertje, de babies doen stuk voor stuk om moeite om eruit te komen.

Op strand aangekomen lopen we naar de rand waar het zachte zand over gaat in het 'verharde' zand. We zien sporen van een wild varken dat over het strand heeft gelopen op zoek naar nesten om leeg te slurpen. Ons nest heeft hij in ieder geval al niet te pakken gehad. Het is belangrijk dat we ca 25 m vanaf het water de schildpadjes loslaten. Het mag een voor een, maar je mag ook het emmertje op zijn kant houden om ze allemaal te gelijk los te laten. We kiezen voor een voor een zodat we allebei een aantal schildpadjes kunnen uitzetten.
De schildpadjes reageren stuk voor stuk anders. De een 'rent' meteen op de zee af en de ander blijft nog even zitten waar hij - of zij want we kunnen niet zien wat het is - wordt neergezet om even de omgeving in zich op te nemen en dan zetten ze op het een lopen. Onze gids geeft aan dat dit echt een verkenning is van de omgeving zodat ze weten waar ze naar toe terug moeten keren.

Het is echt een bootcamp voor de beestjes, de golfen beuken onverminderd hard op de kust en ze worden echt door elkaar geschud wanneer ze door het water gegrepen worden, sommigen worden meegetrokken en anderen worden weer op het strand geworpen. De schildpadjes laten zich echter niet uit het veld slaan. Ze zetten het gewoon weer op een lopen. Zo gebeurt het dat ze dus een paar keer precies dezelfde afstand moeten lopen voor ze weer bij het water zijn c.q. dat een golf zover het strand opkomt om ze mee de zee in te sleuren. Het is maar net hoe een golf valt want als deze wat meer water heeft, worden de schildpadjes eerder meegenomen dan wanneer het water wat lager is. Sommige schildpadjes worden op hun rug gegooid, meteen zijn ze in de weer om weer overeind te komen. Een paar keer helpen we een kleine omdat zijn voorste vinnen toch wel wat dieper in het zand zitten. Maar in principe komen ze vanzelf weer op hun vinnetjes terecht en kan de marathon richting het water worden voortgezet.

Voor we ze losten lieten, liet onze gids van een schildpadjes het buikje zien. Daar zagen we een klein grijs puntje zitten. Dat was de navelstreng. Zolang ze die nog hebben, kunnen ze ook nog niet duiken. Na ca 1 week verdwijnt dat en dan kunnen ze ook meteen duiken. Vanaf de geboorte hebben de kleintjes nog ca 1 tot 1.5 week voedsel in hun lijfje zitten. Nu zijn er vandaag gelukkig geen roofvogels zoals de Javaanse zeearend want voor deze dieren zijn de schildpadjes een lekkere snack, maar in het water zijn ze ook niet echt veilig. Want omdat ze nog niet kunnen duiken, kunnen ze ook in het water gemakkelijk door roofvogels eruit geplukt worden. Ook zijn de lokkooien van de vissers een gevaar. En zo zijn er nog tal van andere gevaren die op de loer liggen. Men denkt dat uiteindelijk maar 1 van de 1000 schildpadjes het redt.

Een schildpadjes uit onze emmer moet echt heel veel moeite doen om eindelijk in het wat te komen en te blijven. We blijven net zo lang staan tot het ook voor dit beestje gelukt is. Niemand blijft achter. Tegen 0630-0635 zijn alle schildpadjes uitgezet en naar zee gekropen beginnend aan een lange reis vol gevaren op weg naar volwassenheid.  Hopelijk kruipt er over 25 jaar een van deze kleine frutjes op een nacht hier weer het strand op voor een volgende generatie. Wat ze in de tussentijd allemaal beleven, meemaken en zijn geweest weet niemand. We lopen nog even naar de plek waar de schildpad gisteravond haar nest had gemaakt. Het wildzwijn dat over het strand heeft gelopen, heeft het al helemaal omgewoeld in de ijdele hoop iets lekkers te vinden. Ook zien we 2 sporen die terug naar zee leiden. Een van onze schildpad en een van een 2e schildpad die iets verderop met haar nest bezig was. Ook zien we de gevolgen van een leeggeroofd nest. De rangers hebben het net te laat gevonden. De nestrovers waren eerder. Er liggen allemaal lege eierschalen in het zand.

Terug in het kamp lopen we nog even de broedkamer binnen en vinden het nest dat we gisteravond gelegd en leeggehaald hebben zien worden. Daarnaast staat nog een 2e nest ook van gisteravond. Echt heel bijzonder dit mee te mogen maken. Vanaf januari tot nu toe hebben ze 509 nesten gehad. Vorig jaar rond deze tijd waren dat nog ruim 800. Mede door de lichtvervuiling zee door de vissers komen er minder schildpadden aan land. Rapporteren heeft geen zin dan wel lijkt geen zin te hebben want de overheid/politie doet er ogenschijnlijk niks aan en zo kunnen de vissers hun illegale gang gaan.

Wanneer ze de eieren naar de broedkamer verplaatsen, graven de rangers eenzelfde nest als de moederschildpad: 80 cm diep en onderin wat groter en breder dan plaatsen ze de eieren in het gat en dichten ze het af met zand. Na ca 2 maanden komen de schildpadjes uit het zand omhoog gekropen. Het duurt ca 3 dagen ze boven op het 'strand' zijn dus vanaf het moment dat eierschaal breekt en ze zich een weg naar boven hebben gevochten. De temperatuur van het zand bepaalt of het een mannetje of een vrouwtje wordt. Ze hebben hier 4 'bakken' zand van 1.5 m diep. Elke bak wordt na 2 keer te zijn gebruikt voor het uitbroeden van nesten helemaal uitgegraven en weer voorzien van nieuw vers zand. Dit om de kwaliteit van het uitbroeden etc. te waarborgen.

Na deze toelichting lopen we naar onze kamer en zetten we onze spullen klaar en tegen 0700 uur zitten we aan het ontbijt. Nasi Goreng met een gebakken eitje en fruit. Lekker kopje thee erbij…het is maar een eenvoudig ontbijt zegt onze gids. Ook eenvoudig smaakt prima.

Meteen na het ontbijt pakken we onze spullen en beginnen we aan de qua tijd lange terugweg naar Kalibaru. Om 0730 zijn we onderweg. Het is warm in de auto dus net als gisteren meteen de airco op volle toeren aan - lees de rampjes zo ver mogelijk omlaag. Het eerste stuk gaat nog wel wat hotsen en botsen betreft. Onderweg komen we weer verschillende keren zwarte aapjes en makaken tegen. Ook zien we bij een rivierbedding een ijsvogel zitten, maar net als ik uit de auto ben gestapt is de vogel letterlijk gevlogen. Vlakbij het wachtershuisje, ongeveer halverwege deze route (dezelfde weg als gisteren) die niet alleen over een karrenpad loopt, maar ook een paar keer door een droge dan wel halfdroge rivierbedding, begint het slechter te worden en begint het hotsen en botsen. Rond 0830 passeren we het wachtershuisje.

Onderweg hebben we een paar keer een tegenligger en op het laatst komen we een stukje achter een vrachtwagentje te zitten, maar zodra het kan laat hij ons passeren. Tegen 0920 uur zitten we weer letterlijk op de verharde weg.  Onze oogjes vallen toch nog even dicht van de vermoeidheid, maar niet lang. Ook krijgen we nog kort een regenbuitje op ons dak. Het is druk op de weg, niet zo gek want het is vrijdag en het is een vrije dag voor de mensen hier.  Desondanks kunnen we redelijk doorrijden. Het grappige is dat qua afstand Sukamade niet eens zo heel ver weg ligt, iets van 135km. Maar vanwege het verkeer en het slechte wegdek kun je gewoon niet hard rijden. Vandaar dat je echt 4 uur over een betrekkelijk kort stukje doet. 
Tegen 1130 uur stoppen we vlakbij Kalibaru bij een resto voor de lunch. Mie goreng met gefrituurde garnaaltjes en pisang goreng na. Op de pisang goreng hadden ze geschaafde kaas gestrooid. Wij zouden eerder kokosrasp verwachten, maar blijkbaar is dat hier wel de traditie.

Iets na 1200 uur zijn we weer in onze guest house. We danken de gids en chauf. Ook dit keer hebben we het weer enorm getroffen. Superaardige mensen. In de guest house krijgen we een warm welkom en vertellen we even van onze avonturen. Aris geeft ons intussen de sleutel van de kamer die voor ons weer spik en span in orde is gemaakt. Ook staan onze koffers al op de kamer.

Nadat we de koffers hebben opengegooid en onze spullen wat hebben herschikt, ploffen we lekker op een bedje aan het zwembad. Lekker nagenieten van het moois dat we in de afgelopen 24 uur hebben beleefd en gezien.

Even in de chill stand.

En vanavond lekker genieten van een huisrecept van Lisa - nasi tampoer. Uiteraard met een flesje wijn erbij.