Op naar Canada

Dan is het eindelijk zover….we gaan naar Canada. Hier blijven we het grootste deel van onze vakantie.

De inpakstress begint ongeveer een week van tevoren….wat doet het weer…wat moet ik meenemen en hoeveel. Alles is goed tot een maximum van 23 kg Maar vooral ook wanneer heb ik tijd om in te pakken. .  De week voor vertrek hebben we eigenlijk best nog wel een hele drukke agenda. Niet echt super getimed, maar goed het is nu eenmaal zo.

Op woensdag gaan de katjes weg naar hun vakantiebestemming. Het is een kleine volksverhuizing en vooral onze Gijs heeft wat last van de stress. Op plaats van bestemming wordt dat al wat minder. Onwennig lopen ze wat rond, maar vooral onze Lotte loopt al rond van ik ken het hier en ben hier vaker geweest. Gijs heeft zijn geijkte verstopplekken ook gevonden, dus dat komt wel goed. We moeten allebei nog werken op donderdag, dus het inpakken gebeurt op de laatste avond. Op zich is dat dan ook weer snel gebeurd, zeker omdat we in de loop van de week al enigszins bedacht hadden wat we mee wilde nemen.

En dan is het vrijdag, de laatste spullen worden in het koffer gedaan en dan zijn we elk klaar voor. Toch niet helemaal, we blijken een beetje overgewicht te hebben. Niet veel, althans in onze beleving, maar KLM zal over iets meer dan een kilo toch anders denken. Dus de koffers gaan weer open. Bij mij gaan er een paar dingen uit die eigenlijk thuis kunnen blijven en Marco stopt een paar dingen in de handbagage erbij. Dan klopt het wel. Na een laatste check thuis, gaan we richting Schiphol. Het is druk in het dorp, maar ja we zitten natuurlijk midden in de ochtendspits van mensen die naar hun werk moeten, kindjes die naar school gebracht moeten worden en scholieren die in hele kuddes naar school fietsen. Bij de in de Nederland wereldberoemde knelpunten op de A2 is het even stilstaan, wat langzaam rijden, nog wat stilstaan en uiteindelijk langzaam aan doorrijden. Ruim op tijd zijn we op Schiphol. 's Morgens had ik mij nog bedacht dat een vriendin dan wel oude bekende van ons op Schiphol werkt, dus ik had haar voor vertrek nog een berichtje gestuurd. Vorig jaar voor ons vertrek naar Peru hebben we elkaar zo nog vlug even kunnen spreken. Hopelijk lukt dat vandaag ook.

De meneer van de valet parking staat al op ons te wachten. Na een snelle overdracht kunnen we onze koffers afgeven. Inchecken hoeft niet meer, dat hebben we al gedaan. Dit jaar reizen we voor het eerst 'paperless' onze boarding passen hebben we in de KLM-app staan. Heel handig en scheelt weer een papiertje meesjouwen. Wel nog even wennen dat je de app open moet laten staan. Vooral ik sluit macht der gewoonte steeds dat ding af en je moet toch echt diverse keren in korte tijd je boarding pass laten zien dan wel gebruiken om ergens binnen te komen. Bij de bagage drop off worden we toch naar de service balie gedirigeerd om onze koffers af te kunnen geven. De self service vindt 23.4 kg niet goed, de dame aan de balie wel.

Dan door naar de veiligheidscheck, note to myself laat nou die app even open staan, Marco is al binnen en ik moet die app weer opnieuw opstarten en de boarding pas ophalen. Kan veel sneller, als je die app maar open laat. Zucht…..

De veiligheidscheck blijkt gewijzigd te zijn. Alle elektronica moet voortaan uit de tassen in de bakken worden gelegd. Er mag ook niks boven op elkaar liggen. Dan sta je daar de vol-trots-alles-super-goed-passend-ingepakte-fototas uit te pakken (ja Arnold hij is wéér in Canada): dat is een lens, nog een lens en nog een lens, een action cam, een camera en nog een camera. Ach ja je kunt maar een hobby hebben toch. Het past net niet allemaal in een bak, dus nog maar een bak. Dan de fototas zelf, in een aparte bak, de jas, de kleine handtas, riem af ook in een aparte bak. Dan de body scan en ál je bakken weer verzamelen. Snel doch op mijn gemak, pak ik alles weer in, dan duurt het maar 1 minuut langer.  Als we dit ritueel gehad hebben, gaat het gelukkig snel. En dan is er koffie en thee….het duurt even (het is drukjes) voor we wat de drinken hebben met uiteraard iets lekkers erbij, maar dan heb je ook wat zullen we maar zeggen :-D.

Na een kort rondje window shopping gaan we naar de gate en algauw is onze vriendin klaar met haar opdracht en komt ze naar onze gate. Bijna een jaar nadat we elkaar voor het laatst hebben gezien, staan we weer op dezelfde pier maar bij een andere gate. Wendy: fijn om je weer even gezien te hebben en dat we weer even hebben kunnen bijkletsen. Als het tijd wordt om te boarden nemen we afscheid en sluiten we aan in de rij. We hebben superstoelen niemand voor ons als alleen de stoel voor de steward/stewardess en in geval van nood, de nooddeur is voor onze neus. Wij zijn snel buiten als het moet (wil het niet meemaken om te ervaren of we écht als eerste buiten zijn dan). Heerlijk die ruimte, wat we alleen niet wisten is het feit dat het bij de nooddeur flink tocht oftewel best koud is. Gedurende de vlucht van een kleine 9 uur hebben we het allebei dan ook best koud gehad. En dat best is nog een understatement. De stewardess had de verwarming nog wel aangezet, maar daar was weinig van de merken.

De vlucht verloopt goed, we kijken wat filmpjes, luisteren naar wat muziek en we hebben onze e-readers bij de hand. Wat willen we nog meer….een paar handschoenen waren ook wel fijn geweest ;-) Uiteindelijk komen we keurig op tijd aan. Bij de gate moeten we even wachten, de lampjes stoelriemen los branden nog niet maar toch staat iedereen al in de gang met zijn/haar handbagage te wachten. De mensen hebben niet in de gaten dat wanneer er nu iets gebeurt, de kans op veel slachtoffers groot is. Want niemand kan een kant op door alle bagage die dan de vluchtroute blokkeert.

Bij de paspoortcontrole hoeven we niet lang te wachten. De douanier is heel er vriendelijk en belangstellend, maar ondertussen heeft hij wel alle informatie die hij nodig heeft. De koffers laten echter wat langer op zich wachten. Als de koffers er zijn, gaan we zone huurauto halen. Het blijkt nog een heel stuk lopen naar Hertz, de wandeling naar de balie duurt toch wel een kleine 10 minuten. Daar kunnen we achter in de rij aansluiten. Nu duurt wachten altijd lang, maar bij de autoverhuurbedrijven lijkt het altijd nog langer te duren, zeker wanneer je diverse mensen ogenschijnlijk niks doend ziet rondlopen. Dan zijn we aan de beurt en na de gebruikelijke formaliteiten krijgen we de sleutel. Daar de kleine SUV die we gehuurd hebben er niet is, krijgen we maar een grote SUV….uiteindelijk blijkt de Dodge ook een hele Dodge te zijn.

En zo zitten we 1.5 uur na aankomst - we zijn rond 1330 geland - in de auto op weg naar Waterton. Een rit van 3 uur. In het begin is het nog redelijk rustig, maar dan komen we in de spits van Calgary. Een paar keer staan we stil, maar het merendeel is rustig door rijden en hoe verder we van de stad af komen hoe rustiger het wordt op de weg.

Wat ons voornamelijk opvalt onderweg is de uitgestrektheid van het land. In de buurt van de stad best wat landerijen, maar gaande weg wordt dat toch meer afgewisseld met natuur. Her en der wat kleine woongemeenschappen, maar voor de rest alleen maar vergezichten. Heel mooi om te zien, maar het kan ook wel vermoeiend zijn zeker wanneer je rechtstreeks uit het vliegtuig komt.

Meer in de buurt van Waterton wordt het uitzicht minder, het is heel heiig. Desondanks kun je toch het mooie natuurschoon in de omgeving zien. In eerste instantie krijgen we het hotel niet gevonden. Er is niet echt een adres dus dat is lastig in de navigatie invoeren natuurlijk. Maar we zijn in de buurt dat weten we zeker. Bij de afslag richting het stadje Waterton zijn we een stukje doorgereden. Al vrij snel hebben we in de gaten dat we niet goed zitten, we rijden van het meer af en het hotel ligt bij het meer. Dus we keren om en gaan richting Waterton. Voor Waterton ligt de ingang naar het natuurpark, hier moeten we onze passen laten zien. Zodra Marco het raampje laat zakken, snappen we meteen waarom het zo heiig is. Het blijkt rook te zijn van de natuurbrand die in de buurt woedt. De park ranger wijst ons de weg naar het hotel, het is niet ver meer. Door de rook zien we het niet goed liggen, alleen de contouren, dat is eigenlijk wel jammer want het lijkt heel afgelegen tussen de bergen te liggen. 

Het hotel is een oud karakteristiek gebouw en heeft een rijke historie. Daarover later meer. De lift is echt super ouderwets en mag alleen door het personeel bediend worden. Dus als je van de lift gebruik wilt maken, moet je altijd iemand van het personeel vragen om je even naar boven of beneden te brengen. Wij zitten op de 2e etage en kunnen gemakkelijk met de trap, dat wil zeggen als we de bagage niet bij ons hebben. Nadat we de koffers op de kamer hebben gezet gaan we terug naar beneden om iets in de lobbybar te eten. In eerste instantie zijn alle tafels bezet, iedereen wil graag vanwege het uitzicht bij het raam zitten natuurlijk. Maar vandaag is het toch wat minder ver dan normaal. De dichte rookwolken lijken zo nu en dan op te klaren, toch blijft het uitzicht mistig. De rooklucht is ook in het hotel te ruiken. De vermoeidheid heeft toegeslagen, maar het is op zich nog net wat te vroeg om te gaan slapen. We hebben 8 uur tijdsverschil en we willen proberen meteen in lokale dagritme te komen. Terwijl we van onze bizon burger genieten, begint er in de lobby een strijkorkestje life muziek te spelen. Dat klinkt heel goed mede ook door het hoge plafond in de lobby, het is een soort atrium, waardoor de akoestiek goed is. Zoals gezegd zijn we allebei best vermoeid en we gaan na het eten meteen naar onze kamer.

Voor we allebei nog snel onder de douche springen, leggen we onze spullen klaar voor morgen. Terwijl we bezig zijn  vliegen 2 helikopters over richting de bergen die allebei een bluszak onder zich hebben hangen. Waar ze heen gaan kunnen we niet zien helaas…of misschien maar goed ook. Om 2100 uur is het wel welletjes geweest. In ieder geval hoeven we de ramen niet voor wat frisse lucht open te zetten.