Wateron Lake - Crypt Lake Trail

Heerlijk hoor die bedjes hier. Desondanks niet helemaal super geslapen. Paar keer wakker geworden. De rooklucht hangt nog steeds in de lucht en is ook niet minder geworden. Om 0500 uur - hoezo jetlag -  is dan toch klaar. Marco was er al eerder klaar mee. Na ons rondje langs de kranten en social media, gaan we ons toch maar aankleden ondanks dat het nog vroeg is.

Gisteravond is er nog een brief onder onze deur door geschoven met het laatste nieuws over de bosbrand die hier woedt. De brand was door de heersende droogte en harde wind uitgebreid, maar vandaag zou er een koelere wind gaan waaien en hopelijk hielp dat mee in de bestrijding van de brand. Inmiddels zijn onze buren ook wakker. Dan blijkt pas echt hoe gehorig de kamers zijn van dit oude gebouw. Het ochtendritueel van de buren is luid en duidelijk te horen….

Het hotel is gebouwd in opdracht van de Great Northern Railway als uitbreiding op de hotels die het bedrijf al in het Glacier National Park in Montana USA had gebouwd. De toenmalige president van het bedrijf heeft het stuk land waarop het hotel is gebouwd in 1913 zelf uitgezocht. Het heeft nog tot 1926 geduurd voor het land van de Canadese overheid kon worden geleased. Pas toen kon men met de bouw van het hotel beginnen. Tijdens de bouw zijn de bouwplannen een paar keer gewijzigd en zijn sommige stukken van het hotel uiteindelijk 4x opnieuw gebouwd. En dan zeggen ze dat vrouwen wispelturig zijn….

De bouw ging niet zonder slag of stoot. Zo werd de toegangsweg door de dooi in de lente omgetoverd door een grote modderpoel en werd het gebouw door de harde wind (en die waait hier echt hard) een paar keer uit het lood geblazen. Hierdoor stonden de bouwvakkers op het punt de bouw te laten voor wat was, maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en werd het hotel in juli 1927 geopend. Tijdens de grote depressie in 1933 is het hotel 3 jaar dicht geweest. En ook tijdens de WOII is het hotel gesloten. Maar sinds 1946 is het hotel altijd tijdens het zomerseizoen open geweest. Gelegen aan upper Waterton Lake heb je een fantastisch uitzicht all the way to the USA. Moeten er alleen geen rookwolken hangen zoals gisteren. Een grappig detail is het feit dat het hotel soms op en neer gaat door de harde wind, maar gevaarlijk is het niet omdat het hotel in de grond verankerd is.

Door de harde wind is het uitzicht vandaag zoals het zijn moet. Na het ontbijt lopen we gewapend met de camera naar buiten. De zonsopkomst is heel mooi. Heel irritant is wel dat je maar foto's blijft maken van het uitzicht en het hotel.Na deze photo shoot pakken we onze spullen en gaan naar het dorp. Het is 0800 uur en er zijn her en der wat restaurantjes en koffietentjes open. Groot is het dorpje niet. Het ticketbureau waar we de tickets voor de hike kunnen kopen die we vandaag gaan lopen is ook nog niet open. Intussen begint het te regenen. Dat was niet de voorspelling. Dan pakken we toch nog maar even de auto om nog een rondje door het dorp te rijden. We vinden een kleine supermarkt en een Subway. Da's mooi, kunnen we gelijk water inslaan voor onze wandeling en voor ieder een broodje meenemen voor als we aan het einde van de trail zijn gekomen - dat zal rond lunchtijd zijn.

Dan houdt het op met regenen en na regen komt zonneschijn….het uitzicht op ons hotel is heel mooi en als we nog een paar foto's maken, horen we de heli's er weer aankomen. De aanvliegroute loopt pal langs ons hotel af en allebei hebben ze een bluszak met ieder 250 gallon water = ca 950 liter water. Ze zijn op weg naar de bosbranden. Na een minuut of 5 ruiken we op eens weer een hele sterke rooklucht en vallen er wat asdeeltjes naar beneden. Heel typisch. Zodra het ticketbureau voor de kaartjes open is, loopt het al snel vol met mensen die ook gaan hiken. Op zich niet zo vreemd want door de brand zijn veel trails gesloten. Nadat we de tickets hebben, gaan we nog een kop koffie en thee drinken in een van de restaurantjes en om 0950 uur staan we weer bij de boot die ons om 1000 uur naar het begin van de Crypt Lake trail brengt.

De Crypt Lake trail staat in de top 20 van 's werelds beste trails - aldus National Geographic. De hike is in totaal een kleine 18 km lang - heen en terug want je loopt min of meer dezelfde weg terug. Het begint met een redelijk stevige klim. Na 10 min kun je kiezen voor links af en rechts af richting Hellroaring Falls. Het advies op de boot is dat je eerst de trail richting Crypt Lake volgt en later pas de Hellroaring Falls doet. Het stukje van Hellroaring Falls is op zich niet zo lang, maar er zitten wel ontzettend steile stukken in. Ook is ons verteld dat er een beer met 2 welpjes rondloopt. Maar gezien de drukte zullen wij deze helaas niet gaan zien. Het advies is als je een beer ziet dat je veel geluid maakt en dat je je groot maakt. Vooral niet je rug aar de beer toekeren en wegrennen want op dat moment ben je prooi. Eventueel zou je berenspray kunnen gebruiken. Enkele wandelaars hebben dan ook een bus berenspray mee. Sommige wandelaars hebben ook belletjes bij zich want je moet immers geluid maken. De lokalen hier noemen dat Dinner Bells. Want het schrikt de beren niet af, maar lokt ze zelfs naar je toe. Het geluid kennen ze niet en wordt ook niet met mensen geassocieerd. Desondanks blijven de wandelaars stug met de belletjes lopen. Wellicht krijgen we dan toch nog een beer te zien ;-)

De klim is best pittig en ik heb wat moeite met mijn hartslag. Maar uiteindelijk krijg ik die wat meer onder controle en stoppen we van tijd tot tijd. Het pad is soms ontzetten smal en dan weer wat breder. Het eerste stuk voert door een bosrijk stuk met veel bomen en planten. Zo nu en dan loop je 'alleen' en dan weer met meer wandelaars in de buurt. Op zich nog niet zo erg. Het middenstuk is goed te doen. Dat gaat op en neer maar er zitten geen echt zware stukken in. Die worden bewaard voor het laatst. Langzaam aan houdt de begroeiing op en kom je op wat kalere stukken. Hier liggen veel losse stenen en moet je nog beter uitkijken waar je je voeten plaatst. Zo nu en dan blaast de wind zo hard dat je uit balans raakt. Hoe hoger we komen hoe lastiger het wordt, voor mij althans. Heel even heb ik zo iets van en nu is het klaar, maar opgeven is geen optie en we gaan door. Op ca 2/3 van de trail hebben we een prachtig uitzicht op de Crypt Falls. Het waait zo hard dat het water niet naar beneden valt en zelfs naar boven wordt geblazen.

Langzaam aan krijg ik kramp verschijnselen. Ik heb al een sportreep op, een zakje magnesium en toch gaat het niet van harte. Dan maar een gelletje erin voor de nodig suikers. En als we zo wat van het mooie uitzicht genieten blijkt dat we het tunneltje al kunnen zien die we door moeten. Dan toch maar even die tandjes op elkaar. Het laatste stukje naar het tunneltje voert over een een vrij smal paadje - 50 cm breed - met rechts van je alleraardigst afgrondje. Als je hier gaat glijden, dan ga je wel een flink stukje naar beneden. Gewoon niet kijken en doorlopen. Om bij het natuurlijk tunneltje, dus niet handgemaakt, te komen moet je een smal stalen trapje op van 8 tredes en dan even flink omhoog stappen om in de smalle gelukkig niet al te lange tunnel- ca 31 m - te komen. Je moet goed door je knieën zakken want zoals gezegd hij is smal en je blijft met je rugzak hangen. Daar heb ik dan geen last van want Marco heeft op zeker moment mijn rugzak overgenomen om het lopen wat gemakkelijker te maken. Aan het einde van de tunnel wordt je beloond met lastig klimmetje naar beneden en dan een super mooi uitzicht over de vallei (dat wordt dan mijn zoveelste panoramafoto…). Maar je bent er nog niet. Nee je moet eerst nog even over een redelijk steil rotsig stukje. Gelukkig hangt er een stalen draad voor houvast. En dan loop je weer op een normaal begaanbaar pad. Bij mij slaat de kramp dan echt toe en moet ik een paar keer naar een aantal passen mijn kuiten oprekken.

Uiteindelijk komen we bij het eindpunt van de trail - Crypt Lake. Een meer dat in een vallei tussen een paar bergkammen ligt. Heel mooi. Je kunt een rondje rond het meer lopen - 17 km in totaal - waarbij je even illegaal in de USA komt omdat het meest zuidelijke puntje in de US ligt. Wij laten het rondje zijn voor wat het is en terwijl van ons subwaybroodje eten genieten we van het mooi uitzicht. Voor de trail staat 3 uur enkele reis en dat hebben we ook nodig gehad. Om 1730 uur moeten we terug zijn bij de steiger, dan haalt de boot ons weer op. Mis je de boot, dan wordt het overnachten in het bos. We zijn om 1030 uur gestart en waren rond 1330 bij het meer.

Na een pauze van een klein 1/2 uur gaan we terug. En dat gaat altijd sneller dan heen. Zelfs al draag ik nu mijn eigen rugzak. Gelukkig heb ik geen last meer van kramp en kan ik normaal doorlopen. Je merkt wel dat je al wat vermoeid bent en omdat we nu overwegend dalen beginnen de knietjes op te spelen. Over het algemeen hebben we er best een flink tempo inzitten en zijn we snel een heel stuk lager. Toch moeten we her en der weer klimmen en dan merk je hoe vermoeid je bent. Het gaat nog minder van harte dan op de heenweg. Een paar keer pakken we een korte pauze om wat te drinken. In totaal hadden we 2 liter water bij ons, maar dat bleek uiteindelijk te weinig. Ergens tijdens de afdaling pak ik nog een sportreep want ik voel mij helemaal flauw worden. De wind die we op de heenweg overwegend mee hadden, hebben we nu tegen en de rooklucht komt ons weer tegemoet. Als we op de splitsing komen om naar de Hellroaring Falls af te dalen, gaan we toch langs deze kant naar beneden. Eigenlijk had ik daar niet zo'n trek in gezien de vermoeidheid, maar het is 'maar' 1 km naar de watervallen en Marco wilde eigenlijk wel graag dit stukje van de trail lopen. Dus wij vervolgen het pad richting de watervallen. Dit pad is echt heel smal en er zitten super steile klimmetjes in. Voor ons zijn het afdalinkjes omdat we nu naar beneden lopen. Wij snappen dan ook heel goed het advies om deze trail niet meteen in het begin te doen. Toch is dit stukje de moeite waard. Mooie uitzichten en een mooi bosgebied. De watervallen zijn best mooi en op zich zijn we blij dat we het gedaan hebben. Ook hebben we hier een goed zicht op het stuk waar de bosbranden huishouden. De rook wordt zo over Waterton Lake geblazen. Het laatste stukje naar het reguliere pad duurt voor ons gevoel lang, maar uiteindelijk bereiken we het eigenlijke pad en zijn we na een kleine 10 minuten weer bij de steiger. We hebben het gefikst. Onze conclusie een mooie trail, prachtige natuur maar wel een hele pittige dan wel zware trail. Helaas geen beren gezien, het meest beerachtige dat we gezien hebben was een hoopje 'bear doodie'. Hebben we dan helemaal geen wilde dieren gezien? Jawel een rode en een Richardson 's ground eekhoorn.

Bij de steiger kunnen we nog een 45 min bijkomen van onze inspanning. De boot is keurig op tijd en niemand blijft achter. Om 1800 uur zijn we terug in Waterton. Beetje stoffig dat wel. En ook een beetje verkleurd. De zon heeft de hele dag geschenen, maar door de wind voel je hem bijna niet. Nu hadden we braaf zonnebrand mee in onze tas, maar dat was meer voor de extra balast, want gebruikt hebben we hem niet. We gooien onze tassen in de auto en gaan naar het restaurantje waar we vanmorgen koffie en thee hebben gedronken. Marco pakt een fish 'n chips en ik een sirloin steak. Omdat ik hem niet medium rare maar medium heb gekregen, krijgen we 50% korting. Medium smaakte ook niet verkeerd vandaar dat ik hem heb opgegeten, maar ik had liever medium rare. Toch een mooie geste van het restaurant. Toetje is niet nodig. We zijn allebei uitgepuft en willen graag snel naar het hotel voor een heerlijk warme douche. Zo gezegd zo gedaan. In plaats van de lift gaan we toch met de trap naar boven, dit is dan echt het laatste klimmetje voor vandaag. Klaar ermee.