op pad met Banff Discover Tours

Na een redelijk goede nachtrust zijn we om 0630 uur opgestaan zodat we op tijd kunnen ontbijten. Het ontbijt is complimentary. Eenvoudig maar best goed. We hebben alleen een beetje de pech dat we min of meer bij een Amerikaans reisgezelschap terechtkomen vooral herkenbaar aan de naambordjes die ze om hun nek hebben hangen. Het zijn Amerikanen uit de zuidelijke staten aan het accent te horen en ze zijn heel duidelijk aanwezig. Er loopt 1 ober rond en die kan de drukte allemaal niet zo goed aan. Omdat we ook enigszins uit het zicht zitten omdat alle andere tafeltjes bezet zijn, duurt het even voor we eindelijk koffie krijgen. Dat wil zeggen Marco krijgt koffie en mijn thee wordt zo gebracht. Na een kleine 10 min ben ik zelf maar naar de thee gaan zoeken, maar kreeg hem niet gevonden. Ik spreek de ober aan dan wel vraag ik hem of ik s.v.p. thee kan krijgen, die kijkt mij vervolgens verbouwereerd aan en loopt naar onze tafel om te checken of écht geen thee heb gehad. Toen was het zo geregeld.

Om 0815 worden we bij het hotel opgehaald door Banff Discover Tours. Vandaag doen we een dagje Discover Grizzly Bears. Er zitten al 2 stellen in de bus en we halen aansluitend nog 2 andere stellen op. Een klein groepje dus. Dat toert in mijn beleving iets prettiger dan een groot gezelschap. Onze tour guide is Norm, een aardige vent die veel te vertellen heeft en ook veel dingen weet vooral over beren. Norm geeft aan dat je wel kunt merken dat de zomerdrukte voorbij is. Omdat we maar met een klein gezelschap zijn, kunnen we ook op tijd -  0830 uur - vertrekken en dat krijgt hij in de zomer niet voor elkaar. Banff Discover Tours geeft de bussen die zij in gebruik hebben blijkbaar allemaal namen. Wij gaan vandaag met Thomson op pad. Uiteraard is het niet zo maar een naam, maar is de bus vernoemd naar de man die een groot gedeelte van West-Canada in kaart heeft gebracht.

Via de TransCanadian Highway rijden we richting Yoho National Park. Het is voor ons dezelfde weg als die wij gisteren van Revelstoke naar Banff hebben gereden alleen dan terug. De temperatuur is frisjes en is veel bewolking. Onderweg begint het  ook te regenen. Dit is geheel volgens de voorspelling. De komende paar dagen is het weer niet zo best. Terwijl we onderweg zijn naar onze eerste stop legt Norm het programma van vandaag uit en geeft hier en daar nog extra informatie. Gisteren is hij ons niet opgevallen, maar vandaag wel omdat Norm ons erop wijst. We passeren Castle Mountain. Een bergformatie die veel weg heeft van een kasteel met torens en kantelen. Foto's maken is wat lastig vanuit de bus. Morgen passeren we dit stukje ook weer op weg naar Jasper, dus misschien lukt het dan.

Op de bergtoppen, als ze te zien zijn, zien we sneeuw liggen. Dat is vers gevallen sneeuw. Blijkbaar kan het hier in september al gaan sneeuwen. Die sneeuw blijft nog niet echt liggen, maar het kan dus sneeuwen. Ca 40 minuten na vertrek verlaten we Alberta en rijden we weer British Columbia binnen. Tegelijkertijd verlaten we Banff National Park en rijden we Yoho National Park in. Dit laatste park is wat minder bekend dan Banff en heeft ook wat minder bezoekers. Het is ook een wat kleiner park - slechts 1313 km2 groot. In 1984 is dit park uitgeroepen tot werelderfgoed en sindsdien staat het park op de Unescolijst.

Onze eerste stop is Takakkaw Falls. Het ligt een stukje van de highway af en we moeten een stukje naar boven. De weg voert een stukje langs de Kicking Horse river. Tijdens de rit naar boven moeten we een paar haarspeldbochten maken. En de eerste bocht is best stijl, maar daar heeft Norm een trucje voor. Hij rijdt het eerste deel achteruit omhoog. Op die manier kan hij bij de 2e bocht meteen rechtdoor rijden. Het is blijkbaar zo dat er in de drukke zomermaanden personeel van parkbeheer de grote campers staat tegen te houden. Zij mogen niet naar boven omdat ze dan vast komen te staan. Eens in de zoveel tijd gebeurt het dan toch dat er een naar boven rijdt en die moet dan bevrijdt worden. En het kan enkele uren duren voordat hulp ter plaatse is. Wij komen echter zonder verder kleerscheuren boven. Het regent nog steeds maar niet meer zo hard. Het is een imposante waterval. Met zijn 380 meter op 1 na hoogste waterval. De daadwerkelijke   vrije val van de waterval bedraagt echter 254 m en dat stukje kunnen wij zien. We kunnen redelijk dichtbij komen. Er zijn echter mensen die nóg dichterbij willen komen en die klimmen dan ook een stukje de berg op. In mijn beleving levensgevaarlijk zeker omdat de stenen door de regenval glad zijn.  Wanneer we genoeg foto's hebben gemaakt, gaan we terug naar Thomson. Inmiddels is het harder gaan regenen.

We rijden door naar het plaatsje Golden en we passeren Field. Norm legt uit dat Field is ontstaan door de aanleg van de Canadian Pacific Railway. Het ligt midden in het Yoho National Park. Intussen moeten we een keuze maken voor wat we tijdens de lunch willen eten. Norm geeft dit aan het restaurant door zodra wij bij de gondels aankomen. We gaan lunchen bij het Eagle's Eye Restaurant gelegen in het Kicking Horse Mountain resort op een hoogte van 2347m. Helemaal op de top van de berg dus. De rit met de gondel naar boven duurt ca 15 min. Normaal gezien heb je er een super mooi uitzicht, vandaag gaan we daar echter niks van zien want de top ligt in de wolken. Bijzonder is dat je tijdens de rit naar boven over de Golden's Grizzly Bear Refuge komt. Hier woont Boo, Grizzlybeer die is verweesd omdat zijn moeder door stropers is gedood. Hij is samen met zijn broertje hier opgevangen. Helaas heeft zijn broertje het niet gered en leeft hij hier in zijn eentje. Als we geluk hebben kunnen we hem in het verblijf zien rondlopen. Helaas hebben we dat geluk niet. Wel zien we een paar meter hoger in eens 3 herten staan. Het zijn witstaartherten. We gaan door de bewolking heen en het uitzicht is heel beperkt. Boven kunnen we nog wel iets zien, maar niet veel. En dan vallen er ineens wat mini sneeuwvlokjes. Niet super veel en je moet goed kijken om ze te zien.

Lang blijven we niet buiten staan want er is toch niks te zien. En zodra we allemaal aan tafel zitten wordt de lunch geserveerd. Marco had een gekozen voor een hamburger met frietjes en ik voor een gerookte tomatensoep met een Caesar salade. Wanneer we aan het eten zijn, gaat het echt los en hebben we een heuse sneeuwstorm. Het is maar van korte duur. Na 5 minuten is het ook weer voorbij. Na het dessert gaan we weer naar beneden. Het sneeuwen is inmiddels overgegaan in regen. Ook op de terugweg zien we geen beer in het verblijf rondlopen. Norm gaf aan dat dit wel een goed teken was, want meestal slaapt de beer tussen 1200-1300 uur.

Eenmaal beneden moeten we naar de stoeltjeslift die pal naast de gondels ligt. Wij wachten nog even onder het afdak tot iedereen beneden is. En dan lopen wij ook richting de stoeltjes lift. Een aantal mensen uit de groep is blijkbaar nog nooit met de stoeltjeslift omhoog gegaan. Zij gaan dan ook gewoon zitten en denken er nog niet bijna aan om de veiligheidsstang naar beneden te trekken. Gelukkig kunnen ze op tijd worden gewaarschuwd. Ja en een stoeltjes lift is natuurlijk niet afgedekt oftewel we krijgen natte billen zodra we gaan zitten. Gelukkig hebben we onze wandelbroeken aan, die drogen snel. Een ander bijkomend geluk is dat we een paraplu bij ons hebben die de grootste kou - de wind staat recht op onze snoet - en regen tegenhoudt zodra wij naar boven gaan.

Tegen 1330 uur staan we dan bij het berenverblijf. De beer - Boo genaamd - is nog niet boven water. Het regent nog steeds en blijkbaar heeft hij zich vanaf 1100 uur al niet meer laten zien. Geef hem eens ongelijk, met dit weer lig je ook liever warm en droog weggestopt. Nu is het zien van de beer gegarandeerd en als je hem niet ziet, krijg je een gratis kaart om de volgende dag terug te komen. Een aantal bezoekers, die niet bij onze groep horen, kiezen voor de gratis kaarten. Voor ons is dat echter geen optie, mochten we Boo niet kunnen zien. Dat is dan jammer maar helaas. Terwijl de rest van de groep binnen in het informatiecentrum blijft staan, lopen wij samen met Norm langs het verblijf op en neer. Want zodra hij zich laat zien, kun je ook meteen foto's maken. Gelukkig begint het na ca 20 min op te klaren. Boo heeft zich nog steeds niet laten zien. De verzorgers zijn inmiddels naar buiten gekomen. Ze wijst ons de plek aan waar het hol van Boo is. Maar Boo blijft in zijn hol. Als iedereen buiten staat, lopen we naar een hoger gelegen stukje waar we een goed zicht hebben op een vlak deel van het verblijf. De verzorgster begint aan haar verhaal over beren en met name over Boo. Ze is nog maar net begonnen wanneer Boo zich laat zien. Marco en ik staan aan de rand van de groep en zijn dus als eerste bij Boo. We kunnen 1e rang foto's maken. Boo moet nog even wakker worden en hij ligt op zijn gemak de omgeving te verkennen. Aan zijn snuit te zien ruikt hij van alles en weet hij in no time meer over ons, dan wij over hem. Het is wel een hele knappe heer om te zien. Boo heeft een prachtige donkerbruine kleur. Ter info: alle Grizzlies zijn dus bruine beren, maar niet alle bruine beren zijn Grizzlies….om het even gemakkelijke te maken. 

Als hij wakker is, staat hij op en begint langs het hek af te lopen. Hij loopt op zijn gemak, maar wij moeten flink de pas erin zetten om hem bij te houden. Bij een boom stopt hij en begint hij langs de stam af te schuren met de zijkant van zijn lichaam. Dit is territoriaal gedrag. Er zitten diverse andere beren - voornamelijk zwarte - in de buurt en die komen ook wel es naar het hek gelopen. Boo moet dus even duidelijk maken dat hij het hier voor het zeggen heeft. Als hij klaar is met de zijkanten van zijn imposante lijf, gaat hij er bij staan want zijn rug moet ook nog even geschuurd worden. En als je even hebt gedacht dat het met de grootte van de beer wel meevalt van zo redelijk dichtbij dan weet je nu dat het toch wat minder meevalt. Dan loopt hij verder en moet er even gewacht worden tot de verzorgster het hek voor hem opent. Hij gaat er maar even bij zitten. Binnen een paar minuten kan hij zijn weg vervolgen. Wij lopen allemaal met hem mee. Bij een klein watertje blijft hij staan, kijkt nog wat rond en besluit een bad te nemen. Onderwijl hij in het water ligt, zoekt hij de omgeving en bodem van het meertje af. In het meertje ligt namelijk ook eten verstopt en dat weet hij handig naar boven te halen. Ook vangt hij en passant nog even een pad die ook in het watertje woonde.

Dan is het voor ons tijd om te gaan. Tegen 1445 uur gaan we terug richting de lift, weer natte billen natuurlijk want de zittingen zijn nog niet echt droog ondanks dat het gestopt is met regen en de zon weer is gaan schijnen. Nog gauw een sanitaire stop en om 1510 uur zijn we weer onderweg naar de volgende stop. Terwijl we naar beneden rijden, staan er op eens 2 herten langs de kant van de weg - een moeder met kalfje. Zoveel herten hebben we nog nooit gezien in zo'n korte tijd. Wanneer we weer de Trans Canadian Highway opdraaien geeft Norm aan dat we de bergwanden aan de zijkant in de gaten moeten houden. Kans is groot dat we Big Horn Sheep - Dikhoornschapen - zien. Na een kleine 10 min zien we inderdaad 2 schapen (mannetjes) achter de betonnen wegafscheiding staan. En even later liggen 3 grote mannetjes op hun gemak een paar meter van de snelweg af op een soort talud. Heel bijzonder.

Tegen 1610 uur zijn we bij Lake Emerald. Dit is het grootste van de 61 meren die in Yoho International Park aanwezig zijn. De zon schijnt wel wat maar niet dusdanig dat je de mooie spiegeling in het water ziet. De kleur van het water is meer groenblauw en lijk wel / niet helder te zijn. Het is een mooi meer om te zien, maar eens stop hoeft niet lang te duren. Tenzij je eromheen wilt wandelen.

Om 1630 uur zitten we weer in het busje en rijden we terug naar Banff. In de buurt van Lake Louise legt Norm uit waarom er hier zoveel wildbruggen zijn. In de jaren 70 van de vorige eeuw was deze snelweg nog maar een eenbaansweg met veel verkeer. Het aantal aanrijdingen met wilde dieren was ontzettend hoog. Hier moest iets aan gedaan worden. Men heeft langs de weg een hekwerk geplaatst zodat de dieren niet meer op de snelweg konden komen - in principe want soms het lukt het nog wel dat er een dier over dan wel door het hekwerk komt - en om de migratie toch in stand te kunnen houden heeft men een aantal wildbruggen en onderdoorgangen voor het wild aangelegd. Sindsdien is het aantal aanrijdingen / roadkill drastisch verlaagd. We passeren een truck, deze hebben we op de heenweg ook al zien staan. Ik kon nog net zien dat zijn rechter voorband aan flarden lag dan wel niet meer aan de wagen vastzat. Dat was tussen 0845 - 0900 uur. Nu is het 1730 uur en staat hij er nog steeds. Weliswaar staat er nu een sleepwagen bij, maar dan nog. Die chauffeur heeft hier dus de hele dag langs de highway gestaan….

Tegen 1745 zijn we weer bij het hotel. We gooien onze spullen op de kamer en gaan meteen naar het restaurant om wat te weten. We gaan voor de slow cooked ribs, wat een hele goede keuze blijkt te zijn. Eenmaal terug op de kamer is het spullen klaarleggen voor morgen en wat ingepakt kan worden inpakken. Morgen is het vroeg op want we moeten op tijd richting Jasper vertrekken.