terug in Vancouver - Capilano Suspension Bridge

En dan word je 10 min voor de wekker wakker en ruik je de geur van broodjes die in de oven liggen omdat die later bij het ontbijt worden geserveerd. Helaas hebben wij geen tijd voor ontbijt bij het hotel, anders komen we te laat bij de ferry die ons naar Vancouver terugbrengt.

Omdat alles al min of meer klaarligt en er nog maar een paar dingen de koffer in moeten, zijn we snel klaar en kunnen we naar beneden om uit te checken. Het plan was om rond 0715 uur in de auto te zitten. Dat is helaas niet helemaal gelukt….het was 0712 uur. Dichtbij het hotel is het nog heerlijk rustig, maar zodra we de meer doorgaan de weg opdraaien is meteen spits. Desondanks schiet het goed op en zijn we redelijk snel de stad uit. Het is niet ver naar de ferry maar we moeten er we even wat tijd voor uittrekken. Zeker omdat er ook wegwerkzaamheden op de doorgaande weg zijn. Op de heenweg zijn we hierop vastgelopen en hebben we op goed geluk een andere route gekozen, maar nu kunnen we goed doorrijden. Door het vroege uur is het verkeer op dit stuk nog niet superdruk.

0745 uur zijn we bij de ferry. Ruim op tijd want we staan gereserveerd voor 0915 uur. Kunnen we hier nog gauw ergens een broodje scoren. Vraagt de dame van de check-in of we met de boot van 0800 uur meewillen. Dus wij sluiten achter in de rij aan voor de boot van 0800 uur. Er gaan stiekem heeeel veel auto's in die ferry…het lijkt wel een cruiseschip zo groot. De ferry van Horseshoe Bay naar Nanaimo was ook wel groot maar niet zo groot. Het is allemaal wel heel goed geregel op die ferry’s. Er staan overal regelaars die je precies aanwijzen in welke rij je auto moet gaan staan en er lopen mensen rond die ervoor zorgen dat je heel strak op je voorganger geparkeerd staat om de ruimte zo efficiënt mogelijk te vullen. Als de auto staat, gaan we naar het passagiersdek. Hier zijn allerhande voorzieningen als een giftshop, speelhoek voor de kindjes, speelautomaten voor de grote(re) kindjes en een restauratiegedeelte. Het is heel erg druk voor de restauratie. Links is de rij voor warme gerechten en rechts voor koffie/thee en broodjes. Maar omdat iedereen in 1 rij staat is het voor ons niet duidelijk waar nou links en waar nou rechts begint. Als een mevrouw achter ons aangeeft dat ze alleen maar koffie hoeft en doorloopt, schieten we er even later achter aan. En dan is voor ons de linkse en rechtse rij ook duidelijk. Iedereen staat in de rij voor de warme gerechten. Wij hadden dus al lang door kunnen lopen. Nou ben ik persoonlijk niet zo'n fan van voorverpakte broodjes uit de koeling, maar goed je zit toch 1.5 uur op de veerboot en je moet toch wat eten. Ik vind een sandwich met tonijnsalade en Marco pakt een muffin en een kaneelbroodje. Koffie en thee erbij en wij zijn klaar.

In de restauratie heb je een heel mooi uitzicht over het water. Terwijl we aan het ontbijt zitten, zijn we ook al vertrokken vanuit Swartz Bay en zetten we koers richting Mayne Island, waarbij we Port Island en North Pender Island passeren. Na het ontbijtje lopen we naar het zonnedek. Als je in de schaduw staat is het echter best fris. Aan de voorkant van de boot is het meer behaaglijk omdat daar een overkapping is. En aan de zijkant in de zon is ook best goed toeven. Er wordt iets omgeroepen en meteen schalt de hoorn van de ferry. Wat een geluid :-) en het echoot helemaal na. Bij Mayne Island gaan we rechtsaf de bocht om en hoorn dient als waarschuwing voor andere boten die eventueel ook de hoek om willen. Even later volgt weer een omroep en dit keer hoor ik beter wat er gezegd wordt: Attention passengers on deck for the horn sound. Gauw even de vingers in de oren om het geluid te dempen. We gaan nu links af de passage uit en zetten dan koers op Tsawwassen. Tsawwassen is ook een First Nations Band en de ferryterminal ligt op land dat vroeger van deze stam is geweest. Vandaar de naam van de terminal. De oversteek verloopt zonder veel bijzonderheden. De zee is wel wat ruwer dan gisteren, maar de temperatuur is verder goed. Keurig op tijd komen we om 0930 uur aan en een kleine 10 min later zijn we van de boot af.

Het is even spits wanneer we de Highway richting Vancouver opdraaien. De afstand vanaf de ferry naar de grens met de USA is slechts 2km langer dan vanaf de ferry naar Vancouver, zo dichtbij zit je dus bij de US wanneer je in Vancouver bent. We rijden Richmond - een voorstad van Vancouver - binnen en passeren het vliegveld. We kijken of we toevallig ons hotel al zien liggen, maar dat is niet het geval. En dan draaien we Granville op….he die straat kennen we. Uiteindelijk draaien we een straat voor Dunsmuir Street (hier ligt het hotel waar we hebben geslapen) linksaf richting de Lions Gate Bridge. Ook op deze weg is het druk, maar dit is ook weer een van de doorgaande wegen in Vancouver dus dat is niet zo gek. Net de Lions Gate Brug gaan we rechts af richting Capilano Suspension Bridge.

Het is er best druk wanneer wij bij de brug aankomen. En de entreeprijs is ook best prijzig (ca € 30.00 pp), maar aan de andere kant het is wel grappig om over deze brug heen te wiebelen en aan de overkant van de Capilano Canyon door een stukje regenwoud te lopen. De Capilanobrug werd in 1889 gebouwd door een Schotse pionier. De huidige brug is de 4e brug die op deze plek hangt. De brug hangt 70 m boven de Capilano Canyon en overspant een afstand van 137m, hierdoor is hij een van de langste hangbruggen ter wereld. Voor we echter de brug oversteken moet er even een sanitaire stop worden gemaakt en als ik buiten kom struikel ik zowat over een eekhoorntje. Marco ligt helemaal in een deuk. Het beestje is blijkbaar zijn wintervoorraad aan het veiligstellen en rent steeds op en neer. Als ik hem zie heeft hij een nootje vast dat hij ergens verstopt, vervolgens rent het weer in volle vaar terug naar de bosrand intussen allerlei mensen voeten ontwijkend en komt even later weer terug met een eikeltje dat hij ergens gevonden heeft. Hup dat moet ook verstopt worden en dan weer terug voor nog meer voorraad. Zo grappig om te zien. In het park rondom de brug staan een aantal prachtige totempalen en vertellen het verhaal van de Kia'Palano First Nations. Kia'Palano is de naam van een grote Squamish Chief die aan het begin van 1800 in dit gebied woonde. En uiteindelijk is deze naam verbasterd tot Capilano.

Bij de brug is het heel druk. Het is geen brede brug, je kunt maar met 2 personen naast elkaar op de brug lopen, en er gaan mensen heen en weer. En intussen willen mensen natuurlijk ook nog hele gekke foto's maken op de brug zodat enigszins doorlopen dan wel rustig doorlopen terwijl even van de omgeving geniet er niet bij is. En dan is het nu nog niet eens hoogseizoen….. dan wil je hier echt niet zijn volgens mij. In eerste instantie wachtte ik braaf wanneer men een foto wilde maken, maar als je steeds moet wachten omdat men 3-4 verschillende poses van elkaar moet fotograferen dan ben ik er wel klaar mee en loop ik door. Marco loopt een stukje achter mij omdat hij niet kan passeren, maar als hij kan passeren, zet hij het even op een holletje. Hierdoor begint de brug weer heel erg te wiebelen en hoor ik her en der allemaal verschrikte gilletjes. Gemeen, maar ook wel weer grappig.

Aan de overkant is een heel informatief centrum ingericht over de opbouw van het regenwoud, hier staat nog old-growth oftewel hier is niks gerooid en staan nog de originele oude bomen en de bomen die hier staan, zijn echt oud (meer dan 300 jaar). Er zijn diverse mooie wandelpaden met informatieborden aangelegd met hier een daar een platform. En er is een forellenvijver. De wandelpaden zijn op zich ook niet breed en het is zo nu en dan echt laveren tussen de selfie-makende stelletjes dan wel iemand die een foto wil maken dat dan ook doet maar de anderen van de groep zijn al doorgelopen dus moet er even snel met geweld tussendoor gewrongen worden. Na 3x was ik het beu en ging ik niet meer aan de kant. Toen ze er weer langs wilde keek ik haar even vriendelijk aan en zei dat het nu klaar was. De dame in kwestie sprak geen Nederlands, maar ze snapte het wel. Na de Board walk, maken we het rondje van de Treetops Adventure. Dit is een leuke wandeling op 30 m hoogte over zeven hangbruggen tussen de bomen door. Op elk 'eindpunt' vind je iets van een informatiebord. Maar het merendeel van de mensen is alleen geïnteresseerd in een foto van de boomstam waar ze op aflopen, dan wel moeten ze even gek doen op de hangbrug of langzaam naar de overkant lopen zodat ze een leukere foto kunnen maken.  Op je gemak even rondkijken is er eigenlijk niet bij want zoals gezegd het is er druk en iedereen is druk bezig met andere dingen zodat er best wel wat opstoppingen ontstaan. Op de grote brug zelf wordt een paar keer omgeroepen dat mensen niet voor onnodig oponthoud moet zorgen en dat ze mensen moeten laten passeren. Eigenlijk is het dat jammer, want het zoals eerder aangegeven het park bij Capilano Bridge is echt mooi aangelegd. Dus wat dat betreft weer wel de moeite waard hier een stop te maken.  

Weer terug aan de overkant loopt Marco nog over de Cliffwalk. Ik heb er geen zin meer in met al dat gewring en loop nog even rond in het winkeltje. Als Marco terug is van de Cliffwalk, is het eigenlijk wel tijd om te lunchen. Gezien de drukte stel ik voor om naar Granville Island te rijden. Dit ligt toch op de route naar het vliegveld waar we uiteindelijk moeten zijn en het is er een stuk gezelliger dan hier. Zo gezegd, zo gedaan. Bij Granville Island is het even zoeken naar een parkeerplaats want ook hier is het druk. Maar we vinden er eentje, zo op de valreep. Het deel van Granville waar we geparkeerd staan, hebben we de 1e keer niet gezien omdat we toen meer bij de waterkant zijn gebleven. Leuk dat we het nu wel zien. Net als vorige keer staan er nu ook weer een aantal straatartiesten te spelen. Bij ene denk je 'ik hoop dat lijden niet lang duurt' en bij de ander kun je uren blijven zitten om ernaar te luisteren bij wijze van.  In de Markthal maken we onze keuze: Marco gaat nog een keer voor fish 'n Chips en ik voor een Thais Biefstukgerecht met witte rijst. Net als de meeste anderen willen we graag buiten in het zonnetje zitten. Het valt niet mee om een plekje te vinden, maar er zijn nog wat bankjes vrij. Een grote zeemeeuw denkt tsjakka…ik ruik vis en frietjes…lekkah…maar helaas hij krijgt niks. Zo nu en dan komt hij terug om het nog even te proberen, maar we hebben hem door. Nou als ik dan toch niks krijg, ga ik toch gewoon een meter verderop naast je op het bankje zitten. Misschien bedenk je je nog. Als we de meeuw goed bekijken zien we dat hij een scheve snavel heeft en een vleugel zit ook niet helemaal netjes glad aan zijn lijfje. Wellicht moet hij het wel van het bedelen hebben dan wel de restjes die hij krijgt toegeworpen.

Na de lunch gaan we terug naar de auto en rijden naar ons hotel vlakbij het vliegveld hoeven we in morgenvroeg niet meer de hele stad te doorkruisen. En om 1445 zijn we op de kamer. Een mooie standaardkamer met 2 Queenbedden. Lekker op ons gemak even de spullen ordenen en klaarzetten voor morgen. Vanavond hebben we dinner date met Rina hier in het hotel. Gezellig……