Sparwood en Nelson

Na een heerlijke warme douche gisteravond, hebben we onze spullen klaar gelegd voor vandaag en zijn we op de voor ons normale tijd gaan slapen. Helaas werden we allebei weer op de voor ons niet normale tijd wakker. Ik was om 0430 uur al onderweg naar het wakker worden. Ik heb het nog tot 0520 uur kunnen rekken, maar toen was de rek er ook wel uit.

Het is nog net te vroeg om te douchen en aan te kleden etc. vandaar dat we een rondje nieuws en social media doen. Als intussen de buren ook wakker zijn geworden, dat lag écht niet aan ons, gaan wij ons ook zachtjes aan gereed maken voor de dag. Marco is als eerste klaar en brengt intussen de eerste tassen naar de auto. Ik rommel vrolijk door tot ook mijn koffer klaar is voor vertrek. Nog een laatste ontbijt met uitzicht. De lucht is helder en in de verte zien we de rookpluimen langzaam maar zeker als een mistwolk over het meer trekken. Na de laatste check op de kamer, checken we uit en gaan we op pad.
 

Met zo'n 9ºC is het een fris begin van de ochtend, maar de zon schijnt en het wordt een mooie dag. Wat op de heenweg niet kon op toen het laatste stuk, kan nu wel…genieten van de prachtige vergezichten. De natuur hier is écht prachtig. En waar bij ons voornamelijk Fries stamboekvee in de wei staat, komen we hier de Black Angus tegen. Prachtige runderen om te zien. Ook zien we 2 wilde stinkdieren…als road kill midden op de weg, dat dan weer wel. Het is rustig op de weg, aangezien het zondag is, is dat ook niet zo vreemd. Langs de route staat om de zoveel meter een waarschuwingsbord voor het wild dat je kunt tegenkomen. In het park waren dat beren, helaas niet gezien ook niet op de weg ;-) en nu zijn het herten. Maar ook die zijn geen velden of wegen te bekken, alhoewel….als we door Pinch Creek richting de Highway rijden die we moeten hebben, moet ik in eens best flink afremmen…er steken na wat gedraai van doe ik het wel/doe ik het niet 2 hindes over, de 3e blijft voor alle zekerheid staan. Terwijl ik haar in de gaten houd, rijd ik stapvoets verder. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik ze oversteken om zich bij de andere 2 dames te voegen. Nog een 500m verder kan ik weer afremmen, ditmaal vanwege een jonge bok. Heel bijzonder om die dieren midden in het dorp tegen te komen.

We vervolgen onze weg en we blijven ons verbazen over de uitgestrektheid en mooie vergezichten. Het is echt geen straf om hier te rijden. Dan rijd je in een landbouwachtige omgeving met bergen op de achtergrond, dan door bosrijk gebied met links en rechts bergen. Op een zeker moment zien we in de verte rookwolken, een beetje bij elkaar maar ook wel verspreid op een beboste bergwand. Ook hier is een bosbrand huis aan het houden en naarmate we dichterbij komen, ruiken we de bekende rooklucht ook in de auto.

Na 1.5 uur stoppen we in Sparwood bij de Titantruck. De truck staat bij de mijnwerkersmonument en is echt ongelofelijk groot. Je moet hier echt hele foute foto's maken om de grootte op de foto over te laten komen. Deze Terex Titan 1974 is gebouwd door General Motors is: 6.88m hoog, 20.09 m lang, 7.57m breed en weegt 260 ton. Verder heeft deze truck 3300 pk. Wanneer de laadbak, waar overigens 2 greyhound bussen en 2 pick-up trucks tegelijkertijd in kunnen omhoog staat, is de truck 17.07m hoog.  In totaal kan deze truck 350 ton laden. Gedurende 25 jaar was dit de grootste truck. Na 13 jaar trouwe dienst is deze truck behouden gebleven en is hij nu bij het monument tentoongesteld. Je kunt er alleen om heen lopen. Op zich wel jammer dat je er niet ook even in kunt.

Het is een leuke attractie voor een korte pittstop als je er toch aan voorbij gereden komt. We halen nog snel koffie en thee to go bij de Subway en gaan door naar richting Yahk. Hier zullen we rond lunchtijd aankomen en ik had daarvoor een leuk adresje gevonden: Two Scoop Steve. Two Scoop Steve ligt pal aan de Highway die we moeten volgen, dus het moet niet moeilijk zijn het zelf te vinden, want de navi krijgt hem niet gevonden. Rond een uur of 1200 rijden we door de tijdszone heen en is in een oogwenk 1100 uur……..de verwachting was rond 1215 uur bij Two Scoop Steve aan te komen, maar dat wordt nu dus 1115 uur. Eigenlijk nog wat vroeg voor een lunch, maar we besluiten toch te stoppen. Wanneer we bijna het dorp uit zijn, zien we het aan de linkerkant liggen. Ons dilemma voor de vroege lunch is meteen opgelost….Two Scoop Steve is voor het seizoen gesloten. Da's dan jammer. Dan rijden we maar door. Nog even het adres in de navi invoeren zodat we Nelson ook goed kunnen vinden. Helaas die vogel gaat niet op. We moeten de auto aan de kant van de weg zetten en pas als de auto stilstaat kan het adres worden ingevoerd. Puntje veiligheid…doen ze goed die mannen van de Garmin.  En dan blijkt dat we te ver zijn gereden. We moeten keren. Het is maar 7 km dus de schade valt mee.

En dan zitten we op de goede weg richting Nelson. We besluiten om in Creston te lunchen omdat doorrijden naar Nelson te laat wordt voor de lunch. De gevolgen van onze 'wandeltocht' van gisteren zijn toch wel voelbaar. Steeds na een lange zit, moet ik mijzelf echt uit de auto trekken als een oud stram vrouwtje en gaat het lopen moeizaam. De bovenbeen-, kuit- en heupspieren hebben flink gewerkt, dat is duidelijk voelbaar. Gaandeweg wordt het allemaal wat soepeler, maar als je net na een zit weer moet opstaan en gaan lopen, gaat het zeker niet van harte.  Bij Break in Time laten we ons de lunch goed smaken op de patio en genieten we ook even van het zonnetje. Dan gaan we door.

Ik rijd het laatste stuk naar Nelson. Na ca 5 min worden we middels een waarschuwingsbord dat er bosbranden zijn en dat we indien nodig onze snelheid moeten aanpassen. Nou ben maar niet bang, ik zie graag waar ik rijd. We kunnen lekker doorrijden. Nog steeds is de natuur ontzettend mooi en rijden we door flink bebost gebied. Ineens doemen rookwolken voor ons op. Vlammen zien we niet, alleen rook. Zonder problemen passeren wij de brandhaard en vervolgen zonder strubbelingen onze weg. Dan staat aangegeven Nelson rechtsaf en wij moeten de weg naar links vervolgen. Heel vreemd. Wanneer Marco de navi uitzoomt blijkt dat hij ons laat omrijden. Daar hebben we geen zin in, dus we keren. Althans dat is ons plan, want zodra we van de weg af zijn om de keren, geeft de navi aan dat er een andere route is gekozen omdat er op de eigenlijke route een stuk weg is afgesloten. Dan volgen we toch maar braaf de navi. Rond een uur of 1430 zijn we in Nelson. Via Bakerstreet, dé historische straat van Nelson met veel winkeltjes en restaurantjes, rijden we naar de brandweerkazerne. Hier is een scene uit de film Roxanne uit 1987 met Steve Martin opgenomen. Het is geen grote kazerne maar wel leuk om even gezien te hebben. Na deze stop gaan we naar ons hotel dat aan de rand van het Nelson meer ligt. En houden even een pauze voor we het stadje in gaan om te eten.

Als we ons hebben opgefrist, lopen we naar Baker Street. Gelukkig gaat het lopen steeds soepeler naarmate je wat langer onderweg bent. Grappig vinden mijn beentjes de klimmetjes nog steeds niet. Gelukkig zijn het maar 2 blokken die we omhoog moeten. Uiteraard zijn we in eerste instantie de verkeerde kant opgelopen. Het blijft een vreemd fenomeen dat je in eerste instantie 9 vd 10 keer verkeerd loopt als je naar iets op zoekt bent. Het is niet zo druk als ik had verwacht, maar het is dan ook een zondagavond. Veel zaakjes zijn gesloten. Het publiek dat op Baker Street rondloopt is heel gemêleerd doch het meest zien we hippieachtige personen rondlopen. Ook zien we redelijk wat zwervers. We strijken neer bij KC Restaurant. Hier kun je Japanse, Thaise en Chinese gerechten eten. We gaan voor een soort poke bowl en nemen als toetje nog een rol die we samen delen. Na een klein uur hebben we lekker gegeten en staan we weer buiten. Op ons gemak lopen we terug naar het hotel. Hopelijk duurt de komende nacht wat langer.