Op naar Vancouver Island

It's a rainy day not just in Georgia, maar ook hier op Vancouver Island, maar daarover straks meer.

Gisteravond hadden we dus een dinner date met Carolyn en Matthew, het stel dat wij 4 jaar geleden tijdens de week van Alpe d'Huzes hebben leren kennen. Matthew heeft toen ook meegefietst. Al die tijd hebben we contact gehouden, dat is dan weer een leuke bijkomstigheid van social media. En gisteravond hebben we elkaar dan weer gezien.

Rond 1850 uur zijn we op ons gemak richting het restaurant gelopen. Het was best lekker om zo nog even door de stad te lopen ondanks de bewolking die inmiddels was komen op zetten. In kleine etappes zakken we af richting de waterkant English Bay Beach. Daarbij lopen we door Nelson Park. Het is niet zo'n groot park, maar het is wel grappig om te merken dat het er meteen een stuk rustiger lijkt en de stadgeluiden naar de achtergrond verdwijnen. Meer en meer komen we echt in woongebieden terecht. Hier hangt echt een hele rustige sfeer en is het ook een stuk minder druk.

Aan de waterkant is het een ander verhaal. Er lopen nog best veel mensen zo langs het water te genieten van het toch nog mooi weer. Zo nu en dan passeert er een jogger, maar over het algemeen zijn het gewone wandelaars. Tegen 1930/1940 uur zijn we bij het restaurant - Cactus Club Café - dat pal aan het strand ligt. Matthew en Carolyn zijn er nog niet. Als onze tafel vrijkomt, gaan Marco en ik alvast aan tafel. Net als ons drinken komt, arriveren ook Matthew en Carolyn. Het is een heel leuk en hartelijk weerzien. Helaas was de tafel die wij hadden gekregen niet de juiste en uiteindelijk schuiven we een tafel naar rechts op en zitten we bij het raam. De dame van de bediening is al 2x bij ons aan tafel gekomen om te vragen of we al een keuze hebben gemaakt, maar we zijn meteen zo aan de praat geraakt dat we nog niet eens naar het menu hebben gekeken. Maar na deze 2e keer maken we toch wat vaart. We bestellen Ceviche en gefrituurde inktvis vooraf en ook maar meteen het hoofdgerecht. Het smaakt werkelijk super en het is ook nog es gezellicht zitten hier. Tegen 2300 uur gaan we richting de auto, als we net het restaurant uitstappen zie ik links van mij een stinkdiertje aan komen lopen. Wat een schattige beestjes zijn dat om te zien. Dat wil zeggen ze zijn schattig tot dat ze hun staart optillen, dan moet je maken dat je wegkomt uiteraard. Maar wel grappig dat je zo'n beestje zo in de  stad tegenkomt. Carolyn en Matthew zetten ons af bij ons hotel, we praten nog even na en nemen dan afscheid van elkaar.

Eenmaal op de hotelkamer loop ik eerst naar onze buurman en klop daar even op de deur. De TV staat op standje Doven & Slechthorenden en rond 2315 uur vinden wij dat toch een minder geslaagde actie. De deur wordt niet opengedaan, maar ik heb de meneer wel vriendelijk - en dat is echt niet sarcastisch bedoeld - kunnen vragen of hij de TV zachter wil zetten. Het geen ook gebeurde.

Tegen 0520 uur ben ik maar opgestaan, ik was voor de zoveelste keer wakker geworden en de wekker stond toch op 0530 uur, dus dan maar meteen aan de slag. Wanneer uiteindelijk alles in het koffer zit en deze dicht zijn gaan we ontbijten. We moeten nog even wachten, maar dat is geen probleem. Rond 0700 uur checken we uit en de receptionist loopt met ons mee naar de parkeergarage. Op deze manier hoeven we niet meer speciaal terug te komen om de toegangspas voor de garage in te leveren en om 0715 uur zijn we onderweg naar de veerboot die vanaf Horseshoe Bay vertrekt. Het valt bij ons in de straat nog wel mee met de drukte, maar op de doorgaande weg naar Lions Gate Bridge is het ochtendspits. De rijstroken kunnen hier worden aangepast, zo zijn er in de middag meer rijstroken beschikbaar voor het verkeer dat de stad verlaat en in de ochtend zijn er meer rijstroken beschikbaar voor het verkeer dat de stad inkomt. Wanneer het centrum achter ons laten wordt het ook wat minder druk en schiet de rest van de route naar de veerboot lekker op.

Tegen 0735 uur zijn we bij de ferry en we zijn lang niet de eerste, we mogen al lekker aansluiten in de rij die staat te wachten. Op zich zijn er niet zoveel auto's voor ons. Aangezien we nog ca een 1/2 uur de tijd hebben, lopen we naar de nabijgelegen eet-/koffietentjes voor een bakkie koffie en thee to go. Nog even langs de plasserette en dan terug naar de auto. We moesten uiterlijk om 0815 uur weer in de auto zitten, dat is ruim gelukt. Rond 0824 gaan we aan boord. We worden naar het upper deck geleid waar we redelijk voor aan staan. En om 0847 uur varen we uit. De oversteek duurt 1.5 uur en onderweg is er kans dat we walvissen zien. Helaas hebben we uiteindelijk alleen maar wat zeemeeuwen gezien. Nu zijn we ook niet de hele tijd buiten geweest want het waaide best wel en erg warm voelde het nou ook weer niet. We hebben ons redelijk kunnen vermaken met de wifi aan boord ook al was het op en af met de verbinding.

Keurig op tijd komen we rond 1030 uur in Nanaimo - Vancouver Island - aan. En om 1035 uur zijn we onderweg naar Campbell River. Het eerste stukje in Nanaimo schiet niet zo op, het is redelijk druk en we rijden min of meer van verkeerslicht naar verkeerslicht. Een groene zone kennen ze hier helaas niet. Wanneer we Nanaimo verlaten mogen we zelfs 120 rijden op de Highway. Dat is voor eerst. Inmiddels is het gaan regenen, geheel conform voorspelling. Hopelijk klaart het nog even op vandaag, maar die kans is ontzettend klein. We passeren de world famous Gnome..een reuze kabouter die gebouwd is ter promotie van een go-cart centrum dat allang weer verdwenen is. Los van het feit dat hij voor ons aan de verkeerde kant van de weg stond, was het ook niet echt de moeite waard om hier te stoppen.

De route naar Campbell River gaat door een mooi groen en bebost gebied. Hier is de wisseling van het seizoen nog niet echt op gang gekomen. De bomen zien nog erg groen en er is nog niet echt iets van kleurschakeringen te ontdekken. Het regent nog steeds. Wellicht dat we ons plan voor vanmiddag - een korte hikingtocht - toch maar moeten aanpassen. Intussen schalt oa de muziek van de Eagles, Bryan Adams en Kovac uit de radio. Heerlijke muziek tijdens het rijden. Gelukkig is er niet veel verkeer voor ons. Men kent hier geen ZOAB, dus wanneer er een auto voor je rijdt, heb je eigenlijk best wel last van al dat opspattende water. Zo nu en dan passeren we een vrachtwagen en dan moeten de wissers even op standje maximaal snel om nog enigszins iets van zicht te hebben.

Rond lunchtijd komen we in Campbell River aan. We volgen de bordjes centrum en komen terecht bij Quay West. Een leuk en drukbezocht restaurantje met leuke en vlotte bediening aan het water. Allebei gaan we voor de Dungeness Crab & Shrimp roll. Erg lekker. Na dit intermezzo gaan we richting Elk Falls Provincial Park. Gezien het weer gaan we toch niet hiken, maar lopen wel 'even' naar de Elk Falls. Een wandeling van ca 1.5 km De route gaat voornamelijk door bos. Wat hier opvalt is het feit dat alles erg groen is en dat de bomen veelal met een moslaag zijn begroeid. Aan het einde van het pad kun je via een aantal trappen verder naar beneden om wat dichterbij de waterval te komen en je kunt ook via een hangbrug nog naar de andere kan van de canyon lopen. Het is een mooie waterval - met een val van 25 m - om te zien. Het water stroomt uit in de Elk River. Terug in de auto blijken onze jassen wel spatdicht te zijn maar uiteindelijk niet waterdicht, dus we zijn wat nat geworden. Gelukkig droogt het stof van de jassen en broeken snel.

We besluiten naar het hotel te gaan om daar lekker op te warmen. En wie weet wordt het straks nog wel droog. In ieder geval hebben we nu ook ruim de tijd om onze spullen voor de komende paar dagen uit te zoeken. Morgen vliegen we met een watervliegtuigje richting het noordelijke deel van het eiland en we mogen maar 25 pounds/11 kg meenemen. We moeten dus even heel kritisch kijken hoe of wat. Het is nog maar de vraag of ik überhaupt de laptop mee kan nemen. Dat wordt dan weer even ouderwets verhaaltjes schrijven ben ik bang :-).

Zodra wij de eerste spullen klaar hebben liggen, laten we de boel de boel. We frissen ons op en gaan eerst iets eten. Intussen regent het nog steeds. Van de receptie hebben we een tip voor ontbijt gekregen. Het tentje ligt tegenover een autogarage - een van de velen die hier aan de weg naar het hotel toe liggen. Het is een wit gebouwtje dat er niet uitziet, maar het eten moet er super zijn. Op tripadvisor krijgt het ook goede recensies dus dat moet goed komen. Het tentje is blijkt inderdaad gemakkelijk te vinden en wij rijden meteen door naar het Griekse restaurant dat we hier in het dorp gevonden hebben. Volgens Tripadvisor het nr 1 restaurant van Campbell River. Voor de zekerheid zijn we op tijd hier naar toe gereden want als je het nr 1 restaurant bent, weten de mensen je over het algemeen goed te vinden. Gelukkig was er nog plaats, maar nog geen uur later moeten mensen zonder reservering al wachten tot er een tafel vrij komt. Van buiten oogt het niet zo super en lijkt het gesloten, maar als je binnenkomt stap je een eigenlijk heel gezellig restaurantje binnen. De houten luxaflexjes zijn dicht en dat mede de sfeer. Het is in dit kader dan wel grappig om te horen dat de serveerster mensen naar een tafel bij het raam leidt en zegt I have a nice table for you near de window. Leuk, maar je hebt vooral geen uitzicht anders dan het restaurant in :-)

Het restaurant is in basis Grieks, maar er staan ook diverse andere niet echt Griekse gerechten op de kaart. Wij gaan voor wel een Grieks gerecht - Souvlaki van kip met aansluitend een Grieks dessert: Ekmek (we hadden hier nog niet eerder van gehoord) en Baklava. Heerlijk. Wanneer we na het eten weer buiten staan, regent het trouwens nog steeds. Als het morgen en met name zaterdag maar droog is, dat is het belangrijkste.

Tegen 2000 uur zijn we weer terug op de kamer en pakken de spullen in die we mee willen nemen, gewoon om te kijken of we met het gewicht uitkomen. Dat blijkt niet zo het probleem te zijn, maar wel de tassen waar we het in moeten vervoeren. In eerste instantie gaan we ervan uit dat we maar 1 tas per persoon mee mogen nemen en daar zit hem de crux. Wanneer Marco nog een keer op de website van de vliegtuigmaatschappij kijkt, staat er dat we maximaal 25 pounds (= ca 11 kg) per persoon aan bagage mee mogen nemen. Voor ons 2-en dus 50 pounds En als dat over 3 tassen is verdeeld zou dat dus niet zo'n probleem moeten zijn. Dus we nemen nog een rugzak mee en dan komen we wel uit met onze bagage.

En met die geruststellende gedachten gaan we over in de relaxstand en vleien ons heerlijk neer op ieder zijn eigen bedje. Ja ja, vannacht kunnen we allebei weer over de volle breedte van het bed gaan liggen zonder dat de ander daar last van heeft.