Surakarta & Candi Sukuh

Het is 0530 uur als voor mij de nachtrust ten einde komt. Marco is ook al wakker. Die heeft (wederom) niet super geslapen. Daarbij komt dat hij op een of andere manier een reactie op zijn knie heeft. Deze is dik en er zit vocht in. Erg soepel loopt hij niet vandaag in ieder geval niet.

We blijven nog even luieren en dan sta ik op om te zorgen dat ik op tijd klaar ben. Mijn koffer moet nog ingepakt worden en dat kan alleen wanneer ik geen toiletartikelen etc. meer nodig heb want alles moet mee in de koffer. Het is steeds weer een gewinkel want hoe had ik het ook alweer ingepakt zodat het allemaal goed paste en toch gaat het elke keer, zij het steeds op een andere manier, weer goed.
In de eetzaal is het ook deze keer weer superdruk. De grote groep Aziaten heeft plaatsgemaakt voor een grote groep Amerikanen.  Nadat we op ons gemak hebben ontbeten, lopen we terug naar de kamer. We hebben nog een 1/2 uur tot we worden opgehaald, maar dan kunnen we rustig uitchecken en in de lobby op Eric wachten.

Wanneer we rond 0730 uur met onze bagage in de lobby komen, blijkt Eric al op zijn gemak op ons te zitten wachten. Hij zegt geen probleem, jullie hebben nog tijd om rustig te ontbijten. Nou dat hoeft niet meer want dat hebben we al gedaan en hij ligt helemaal in een deuk. Terwijl Marco uitcheckt pak ik nog 2 snoepjes van de balie. Dit zijn huisgemaakt gembersnoepjes die Eric heel lekker vindt.  Ik geeft ze aan Eric met de mededeling dat hij het ook vandaag Marco en mij snoepje hebben. Zo heb ik hem ook de snoepjes gegeven toen we 2 dagen geleden hebben ingecheckt. Hij moet er wel mee lachen. Dus als we dan toch voor vertrek klaar zijn, kunnen we net zo goed maar meteen vertrekken.

Via Surakarta - ook wel bekend als Solo - reizen we vandaag door naar Tawangmangu. De rit naar Surakarta duurt ca 2 uur. Waarom noemt met deze plaats Solo? In vroegere tijden behoorde deze streek samen met Yogyakarta tot 1 familie (Sultanfamilie) vandaar Solo. Wellicht ook wel omdat de rivier die door deze vallei loopt Solo heeft..De verhoudingen binnen de familie, die zich na de deling van het Mataramimperium in 1755 als onafhankelijke sultanaten ontwikkelden, stonden eeuwenlang in het teken van rivaliteit. De heersers van Surakarta/Solo onderhielden al vroeg vriendschappelijke betrekkingen met Nederland en in de Javaoorlog schaarden de aristocraten van Solo zich achter de koloniale overheersers. Dit gebeurde ook tijdens de Indonesische opstand in WOII. Nadat Indonesië een republiek werd, verloor de Sultan van Surakarta zijn macht en werd zijn sultanaat geannexeerd door de provincie Midden-Java. De gemene deler met Yogayakarta blijft het rijke culturele erfgoed van het Mataramrijk.

Het verkeer is redelijk rustig, het is immers zondag maar voor onze begrippen is het nog steeds druk. Onze chauf kent een sluip door/kruip door route in Yogyakarta zodat we beter door kunnen rijden en sneller op de route richting Surakarta/Solo zitten. Het lijkt of er vandaag nog meer brommertjes op de weg zitten dan normaal. Eric legt uit dat in het weekend de locals veel op pad gaan om iets leuks te gaan doen. De wegen hier zijn eigenlijk best goed, zo nu en dan zit er wel een wat minder stuk bij maar het is niet meteen onverhard zoals op Sumatra. We passeren veel sawa's. Jammer het niet echt mogelijk is een keer te stoppen om foto's te maken. Aan de andere kant dan kan ik om de haverklap wel ergen stoppen voor een leuke plaat.

Iets na 0930 uur zijn we in Surakarta, waar we een bezoek brengen aan het museum Puro Mangkunegaran. Dit museum behoort tot het Op het grote plein voor het museum ligt het in 1874 opgerichte gebouw van de Kavalerie Artillerie - dit gebouw kunnen we alleen aan de buitenkant bezichtigen.
Voor we naar binnen kunnen, moeten we eerst een omslagdoek omknopen om onze benen te bedekken. We komen uit op een binnenplaats. Het Puro Mangkunegaran paleis is in 1866 voltooid en geheel gemaakt van teakhout. Dit paleis werd als koninklijk hof voor een zijtak van de heersende familie gebouwd. Tegenwoordig wonen de leden van de koninklijke familie hier nog steeds en hebben ze allemaal een 'normale' baan. We bezoeken de audiëntie- en danszaal ook wel Pendopo genoemd. Voor we deze zaal mogen betreden moeten we de schoenen uit doen. In de audiëntiezaal staan 3 galangorkesten dan wel 3 groepen instrumenten voor galangmuziek. Elke groep wordt op een andere dag gebruikt. De Pendopo rust op vier houten pijlers en is een meesterwerk van Javaanse houtbouwkunst. Ik zie een paar bezoekers een van de pijlers omarmen. Het blijkt dat wanneer het je lukt de pijler in zijn geheel te omarmen zodat je handen elkaar aanraken, je wensen in vervulling gaan. Mijn wensen zullen voorlopig nog lang niet in vervulling zo blijkt :-).

Achter deze zaal ligt de ceremoniezaal - de Dalem. In de Pringgitan - de voorhal van de Dalem - ontvangt de koninklijke familie officiële gasten. We mogen een blik werpen op de Dalem. Het is niet toegestaan om foto's te maken. Alles is nog in de originele oude staat. De huidige Sultan is vorig jaar toen zijn vader - de 9e Sultan - overleed geïnaugureerd. Hij is nog jong - 26 jaar - en ongehuwd, vandaar dat er geen koningin is. De 9e Sultan was al oud verteld onze gids toen hij overleed. Hoe oud was hij dan vraagt Marco. Nou zegt ze hij was ál 50……In een paar seconden wordt Marco - en ikzelf trouwens ook - als héél erg oud bestempeld. Voor Indonesische begrippen is 50 dus al best oud. Binnenkort maar es gaan kijken hoe het zit met ons pensioen ;-).

We lopen door naar een soort van tuin/binnenplaats en passeren de privévertrekken. Her en der staan familiefoto's die we mogen bekijken. Na dit bezoek leidt onze gids ons nog langs een tijdelijke tentoonstelling die gaat over de Mangkunegaran soldaten. Op enkele foto's komen we voor ons goed leesbare teksten tegen zoals langzaam rijden……….als we klaar zijn met de bekijken van de tentoonstelling vragen de dames die als gastvrouw voor de tentoonstelling aanwezig zijn of ze een kort interview met ons mogen opnemen. We moeten dan kort vertellen wat we van de tentoonstelling vonden. Natuurlijk werken we hier graag aan mee. Na dit korte intermezzo gaan we weer terug naar de ingang en kunnen we door naar onze volgende bestemming.

De volgende stop is Candi Sukuh. Het is niet zo ver rijden vanaf Surakarta. Deze kleine tempel ligt midden in een heel mooi berglandschap op de flank van een 3265m hoge vulkaan - de Gunung Lawu. De weg ernaartoe is met tijd en wijle echt heel stijl. Wordt je niet vrolijk van als je hier naar boven moet klimmen op je fietsje dan wel met je benenwagen omhooglopen. Deze tempel is gewijd aan Bima (een held van de Mahabharata. Dit terrassenheiligdom wijkt qua bouwstijl en uiterlijk erg af van de hindoeïstisch-boeddhistische tempelcomplexen. Met zijn piramidevorm doet deze tempel nog het meest denken aan de bouwwerken van de Maya's in Zuid-Amerika. Veel omtrent deze tempel is onverklaard omdat deze tempel niet past in de hindoeïstisch-boeddhistische erediensten op Java. Onze gids geeft aan dat tempel werd gebruikt om te testen of vrouwen nog maagd waren en bovenop het hoogstgelegen bouwwerk werd voorheen gemediteerd, maar omdat men blijkbaar ook anders de kunsten van meditatie beoefende heeft de regering de meditatie verboden.

Inmiddels is het bijna 1300 uur en wordt het tijd om te gaan lunchen. Eric probeert een goed restaurant voor ons te vinden, maar slaagt daar niet in. Blijkbaar is het voor ons iet goed om langs de kant van de weg iets pakken bij een van de vele eettentjes die we zien. Het is er niet schoon genoeg geeft Eric aan. De lokale bevolking is dat wel gewend, maar wij als toeristen niet zo en dan kunnen we nog wel es van een koude kermis thuiskomen. Liever niet inderdaad. Uiteindelijk besluit Eric ons naar het hotel te brengen dan kunnen we daar wat eten. Ook goed.

Zodra we zijn ingecheckt en naar de kamer willen gaan, geeft Eric aan dat hij een tip heeft gekregen voor een restaurant maar daarvoor moeten we de berg op rijden. Ook goed. We brengen de spullen naar de kamer en gaan op pad. Het is een drukte van belang in Tawangmangu maar eenmaal meer uit het centrum kunnen we goed doorrijden tenminste zo lang de hellingsgraad van de berg het toelaat want de auto trekt het niet altijd even goed.

Het restaurantje blijkt in een vakantiepark te liggen en wij zijn de enige niet-lokale toeristen. De ober spreekt geen woord Engels en de kaart is ook niet in het Engels. Gelukkig zijn we niet geheel onbekend met de Indonesische keuken en benamingen maar ergens houdt ook voor ons op. Eric legt uit wat de verschillende gerechten zijn en wij maken een keuze. Graag willen we er een colaatje bij drinken. Heel goed.

Kort daarop zie ik de ober wegrijden op zijn scooter en een paar minuten later komt hij weer terug. Dit keer heeft hij een klein tasje bij zich met iets roods erin. Marco kan het beter zien dan ik wanneer hij naar binnenkomt en hij bevestigd mijn vermoeden. De ober is snel 2 flesjes coca cola gaan kopen voor ons om ze vervolgens netjes op een dienblad met glas uit te komen serveren.

Het eten komt vrij snel daarna. Marco heeft een ikan Asam Manis besteld met nasi goreng telor en ik heb Udangs Asam Manis met nasi goreng telor. Oftewel een hele vis (groot dan wel klein genoeg voor 1 persoon) in zoet/zoute saus voor Marco en voor dezelfde saus maar dan met garnalen. En voor ons beiden gebakken rijst met een eitje - in dit geval een gebakken eitje. Het was heerlijk. Nog geen uur later zijn klaar en tegen 1500 uur rijden we terug naar het hotel waar we rond 1515-1530 weer aankomen. In het restaurant vragen we een zak met ijsklontjes zodat Marco zijn knie kan koelen. En dan gaan we terug naar de kamer even relaxen. Op zich kan dat ook aan het zwembad van waar je een supermooi uitzicht over de vallei heb, maar het is ook wat bewolkt vandaar dat we ervoor kiezen even op de kamer te blijven.

Vanavond zullen we een hapje in het hotel eten en op tijd naar bed. Morgen worden we om 0800 uur opgehaald en gaan we door naar Malang.