vertrek naar Indonesië

Indonesië…eindelijk…het land staat zeker bij mij al geruime tijd op de travel bucket list. In november 2022 was het zover, de voorbereidingen van wat willen we wanneer gaan doen werden opgestart en in december definitief vastgelegd en geboekt. Vanaf toen hoefden we eigenlijk alleen nog maar geduldig te wachten tot het september zou worden. En ineens zitten we op Soekarno Hatta Int. Airport in Jakarta bij de gate te wachten voor onze vlucht naar Medan waar onze rondreis van start gaat.

Ik ben nog ver in Dromenland onderweg wanneer ik word gewekt. Het is 0605 uur en tijd om op te staan. Het nieuwe reisavontuur gaat beginnen. Na het badkamerritueel gaan de laatste spullen - zijnde de toilettas (niet geheel onbelangrijk) - de koffer in. Kort na 0700 uur sta ik beneden. Marco had al een kop thee voor mij klaargezet wat goed uitkomt, want blazen hoef ik niet meer. Daarbij komt dat ik thee redelijk warm kan drinken. De koffers en de rugzakken - de fototas is toch wel erg zwaar, maar het is voor een goed doel - liggen al in de auto. Dan is het nog even vlug de Mini op de oprit zodat die niet 4 weken aan de straat staat en kunnen we richting Schiphol. Het is heiïg en op sommige stukken flink mistig wanneer we onderweg zijn.  Het is dan nog wel vroeg maar voor een zaterdag vinden we het allebei erg rustig op de snelweg.

Op Schiphol is het een ander verhaal, blijkbaar zijn we niet de enigen die vandaag vertrekken ;-), en belanden we richting de vertrekhallen in een file. Toch gaat het snel want we staan niet echt stil. De meneer van de valet parking staat er al en binnen 5 minuten van stil staan tot overdracht lopen we richting de vertrekhal. Inchecken moeten we bij balie 32, de laatste balie in de hal. Het is erg druk in de vertrekhal, maar bij onze balie redelijk rustig. Amper 10 minuten hoeven wachten om onze bagage in te checken. Voor de zekerheid had Marco een slottijd bij de security check geboekt. Met het drama van vorig jaar nog vers in ons geheugen wilden we het zekere voor het onzekere. De slottijd blijkt niet nodig te zijn want we kunnen in de rij voor de security min of meer door blijven lopen. En anders dan vorig jaar zijn nu alle security check balies geopend. Het wachten bij de paspoortcontrole duurt iets langer, maar gelukkig hebben de mogelijkheid van de zelfscan. Een dame die achter mij staat heeft nog nooit een zelfscan gedaan dus ze wil graag weten hoe het werkt. Ik het leg het haar uit en laat zien hoe ze haar paspoort moet houden om in de scan te leggen. Vervolgens kijkt ze goed af hoe ik het doe. Voor ik doorloop naar het Niemandsland kijk ik nog even achter om en de dame steekt de duim op dat het duidelijk is.

Al met al zijn we in ca 40 minuten door de security en alles heen vanaf het moment van bagage-afgifte. Niet slecht en het verschil met vorig jaar kon niet groter zijn toen we op hetzelfde punt door de security zijn gegaan. Voor we naar de gate gaan, scoren we eerst nog een ontbijtje en wat dollars. In eerste instantie zou onze goede bekende Wendy moeten werken, maar door een roosterwijziging is ze toch vrij en kan ze ons niet uitzwaaien. Misschien dat we haar over 4 weken nog kort kunnen spreken wanneer we weer terug zijn van ons reisavontuur.

Bij de gate vullen we online een verplicht douane-aangifteformulier in. Visa etc. hebben we al bij het boeken van de reis geregeld. De kist staat er al en we vertrekken nog steeds op tijd - 1205 uur.  Rond 1140 uur begint het boarden. Eerst de passagiers die hulp behoevend zijn, vervolgens de businessclass en dan mag de rest rij voor rij boarden. In gedrang wat toch even gebeurt bij de twee rijen, kom ik in een andere rij dan Marco terecht. De rij van Marco gaat sneller, maar die van mij loopt ook wel door zij het wat minder snel. En dan staan we allemaal stil en gebeurt er niks….de passagiers die helemaal vooraan de rij staan hebben blijkbaar toch wat meer hulp nodig en men staat met 3 personen te kijken hoe 1 collega de familie aan het helpen was. Niet dat ze dan de wachtenden door lieten lopen. Na een paar minuten ben ik er klaar mee en kruip onder de reling door naar de andere rij net zoals een paar andere medepassagiers. Nog geen minuut later ben ook ik gescand en kunnen we het vliegtuig in.

We hebben stoelen bij het de nooddeur met een zee aan beenruimte dus. Handig voor mij want mijn rusteloze beentjes laten mij tijdens het vliegen meestal niet met rust en zo kan ik te pas en te onpas gemakkelijk uit mijn stoel op staan zonder iedereen lastig te hoeven vallen. Om 1225 uur hebben we push back en gaan we vertrekken. De vlucht duur ca 13 uur en 40 min. Het is dan ook een hele afstand die overbrugt moet worden - ca 12100 km naar Jakarta. Vandaar moeten we weer 'terug' naar Medan, maar dat duurt dus nog even.

De bemanning is erg vriendelijk en behulpzaam. De on board entertainment is wat karig wat aanbod betreft. Maar we vinden allebei dan toch een film naar onze gading. Mentaal proberen we al te switchen naar de lokale tijd. Het is op Sumatra 5 uur later dan in Nederland wat we, eenmaal in de lucht, snel achter ons laten. Via Hannover vliegen we naar het oosten. Op de schermen is te zien dat de route over de Zwarte Zee en Oekraïne gaat. Lijkt ons niet geheel verstandig. Na korte tijd is de route aangepast en vliegen we via de Balkan naar beneden richting Zwarte Zee, stukje Turkije en dan via het Midden-Oosten naar India en door naar beneden. Nadat het eten is geserveerd en ook weer is weggehaald en de film bekeken is, probeer ik te gaan slapen. Het is dan ca 2100/2130 op plaats van bestemming. Het wordt meer een dutje. Hetzelfde geldt voor Marco. Dan nog maar een filmpje kijken. Ik vind een film van 2.5 uur die gebaseerd is op waargebeurde feiten. Daarna zal ik toch wel wat kunnen slapen - hoop ik.

Ondertussen krijgen we met enige regelmaat te maken met turbulentie. Als de film afgelopen is, ligt Marco al te slapen althans zo lijkt het tenminste. Inmiddels is het al 0030 uur. Verwachtte aankomsttijd is 0700/0715 uur dus als ik geluk heb kan ik nog wat uurtjes meepikken. Helaas, het wil niet lukken en ik heb steeds last van mijn benen. Desondanks krijg ik toch nog wel iets of wat van slaap dan wel wat erop lijkt meegepikt. Wanneer we via Banda Atjeh weer boven land komen hebben we een paar minuten toch wel wat stevige turbulentie. Tegen rond 0430-0500 uur wordt het ontbijt geserveerd. We hebben de keuze uit omelet of rijs met kip. Ik pak het laatste en wat blijkt ik krijg nasi goreng met een kipsaté…wat erg goed smaakt moet ik zeggen. Je kunt er maar vast aan wennen toch ;-).