Via Medan door naar Tangkahan

Het is 0715 uur wanneer we in Jakarta landen en zodra de kist stil staat en de lampjes stoelriemen vast uitgaan, springt iedereen als een bezetene uit zijn/haar stoel. En dan zijn er uiteraard altijd weer een paar mensen die menen meteen uit de rij te moeten stappen om naar voren te lopen waar andere passagiers poging doen om hun handbagage uit de bakken te halen wat dan weer enigszins belemmerd wordt door de ongeduldige vakantiegangers. Het grappige is dat de deuren nog geen eens open zijn, maar je kunt maar vast poging doen vooraan te staan toch.

Onze koffers zijn doorgelabeld dus we hoeven niks op te pikken alleen zorgen dat we door de douane komen en onze weg naar de domestic departures vinden. De controle bij de douane gaat snel en dan is het zoeken waar we moeten zijn voor de transfer/transit. Na een paar keer vragen, hebben we de weg gevonden. Het blijkt nog een flink stukje lopen naar de domestic departures en onze gate. Voor we door de security check gaan pinnen we nog wat roepia's. In een klap zijn we miljonair…..

De security check voor de binnenlandse vlucht gaat ook heel snel en soepel dan zitten we rond 0845-0840 bij Paul Le Café aan een beker heerlijke koffie voor Marco en heerlijke jasmijnthee voor mij.  Killing time want onze vlucht naar Medan - wat we onderweg naar Jakarta voorbij zijn gevlogen - vertrekt pas rond 1040.

Het boarden gaat snel en we vertrekken zelfs 2 minuten te vroeg richting Medan. Op de runway is het even wachten i.v.m. drukte van aankomend en vertrekkend vliegverkeer. Kon wel 10-15 min duren. Ik dacht doe even mijn oogjes dicht want zoveel geslapen heb ik nu ook weer niet. Op een gegeven moment hoor ik de stewardes nog iets zeggen van chicken with rice en Marco erachter aan '2 chicken & rice'. Ik dacht duurt het zo lang dat met wachten dat ze maar vast het eten uit aan het serveren zijn en tegelijkertijd ook weer nee dat kan helemaal. Niet We hingen dus al een half uurtje of wat in de lucht. Compleet de start en het stijgen gemist. Het kan verkeren.

Het is toch nog een trip va 1400 km en 2.5 uur (terug) naar Medan. De vlucht verloopt zonder gekke dingen en we landen op tijd. We zaten net achter de businessclass waardoor we ook snel uit het vliegtuig zijn richting bagage belt. Dat blijft altijd toch wel weer even spannend. Zou het wel goed zijn gegaan met het doorlabelen en de verwerking daarvan op het vliegveld. Marco krijgt nog even gieren de hartkleppen wanneer ik bij de bagagebelt vraag of hij zijn eigen paspoort heeft, had even gemist dat ik hem toch wel in mijn handtasje had gestoken :-). Zodra de gemoedsrust is wedergekeerd zien we de eerste koffer op de band en niet lang daarna de tweede. Het is een binnenlandse vlucht dus we kunnen zonder verdere controle richting vertrek op zoek naar onze gids. We hadden al gezien dat het druk was op het vliegveld van Jakarta met grotere groepen mensen en hier op Medan airport is dat ook het geval. Men komt allemaal terug van Mekka waar men is geweest voor de Hadji.

Medan, met 3 miljoen inwoners de 3e grootste stad van Indonesië en de hoofdstad van Sumatra. Het is er aangenaam warm. Gedurende het gehele jaar ca 30-35 graden C. Om 0630 is het licht en om 1830 is het donker. Meer smaken zijn er niet. Aldus onze gids Rudie. In Medan blijven doen we niet, we gaan doorrrrr…naar Tangkahan. Een rit van 100 km waarvoor we naast Rudie onze chauffeur Iwan ter beschikking hebben in een ruime auto. 1345 uur vertrekken we vanaf het vliegveld. Even staan we in de file bij de tolpoortjes en dan kunnen we door. De snelweg is op zich goed te doen, maar daar komt een einde aan en dan begint het feest. Rudie legt uit dat de palmbomen die we passeren allemaal bedoelt zijn voor de palmolie-industrie. Ook zijn er veel suikerrietvelden. Ik had de palmbomen al vanuit het vliegtuig gezien en bedacht dat het wellicht voor de palmolie bedoeld was, had ik het toch goed geraden.

Het verkeer rijdt hier links of als je op een van de scootertjes rijdt, rij je ook rechts tegen het verkeer in. Maakt niet uit. Je kan ook gewoon de weg op komen, de auto's toeteren kort wanneer je de weg op komt om je te waarschuwen, maar je doet het toch gewoon en rijdt stoïcijns door. Inhalen geen probleem, even toeteren zodat men weet dat je er ingehaald wordt. Gaat allemaal goed. Rudie vertelt dat men vroeger alles op de fiets deed, maar dat men die tegenwoordig voor een scootertje heeft ingeruild. Vaak zit men met zijn tweetjes op de scooter maar dat kan ook met 3 of 4. Twee volwassenen en de kinderen hangen ergens tussen in geklemd. Zo nu en dan is stapvoets nog te snel voor de weg die we over moeten en dan komt er weer een stuk waar we weer op grotere snelheid door kunnen rijden. Het weer is buiig- soms bangmakers en soms wat klein beetje langer maar niet te veel. We passeren voornamelijk plantages met palmbomen - mocht je nog op zoek willen naar kruipend wild, hier vind je pythons, cobra's en varanen. Het is maar tip, doe er mee wat je wilt ;-). Zo nu en dan passeren we toch ook nog wel dorpjes waar het dan weer wat drukker is. Ik zie in gedachte veel mooie kodakmomenten, maar helaas kunnen we niet stoppen want dan zou de reis naar onze lodge in de jungle nóg langer duren.

In een van de dorpjes moeten we een brug over. Iwan moet toch even goed kijken hoe hij dat gaat aanvliegen. Het eerste deel van de brug is verzakt. Er staat een jongen aan de kant te wijzen en seinen hoe te rijden. Stapvoets was nog te snel. In Nederland was het sowieso al niet zo ver gekomen, maar gezien de staat van de brug was hij permanent afgesloten geweest. Je moet er niet bij nadenken en gewoon doorgaan :-).

Dan zegt Rudie ineens dat we nog 13km te gaan hebben, nog een uur…OK dan….gelukkig ging het allemaal wat sneller want men had de weg verbeterd dus het was minder hobbelig. En verbeterd is voor onze begrippen nog steeds een zwaar onverharde weg met kuilen en losse kiezels en stenen. Tegen 1700 uur zijn we er dan eindelijk. Ja je leest het goed….in totaal hebben we 3 uur en 15 min over 100 km gedaan. Gezien de staat van de wegen niet zo gek. In totaal zijn we ca 26-26.5 uur aan het reizen geweest. Hadden we dit ook anders kunnen doen? Ja dat was mogelijk. Als we de standaard manier hadden gekozen om hier naar toe te reizen hadden we het rustiger aan kunnen doen. Maar dan waren we uiteindelijk 1 tot 1.5 dag later hier aangekomen. De reis was dan Amsterdam Singapore met overnachting in Singapore. In de loop van de dag door naar Medan waar we zouden overnachten en dan pas door naar Tangkahan. Nu zijn we rechtstreeks met Garoeda op Jakarta gevlogen met 3 uur later een aansluitende vlucht naar Medan en meteen door. Is wellicht wat vermoeiend, maar voor ons de enige optie.

Het regent licht wanneer we aankomen en in de verte rommelt het. Onze koffers worden door 2 lokalen bewoners naar onze kamer gebracht. De dame draag de koffer van Marco op haar hoofd de gladde stenen trapjes af de hangbrug over. Mijn koffer is wat zwaarder, dat krijg je met meisjes..die moeten meer spullen meeslepen en per se alle zonnebrand en zo in de koffer stoppen. Daar komt een andere meneer voor en voor we goed en wel de brug over zijn, is mijn koffer onderhand ook al bij de kamer. Het uitzicht op de brug is echt top, maar lang blijf ik niet stil staan op de brug. Heb al gezien dat een kapot plankje is gerepareerd, daarbij wiebelt de brug mij te veel.

De kamer is super eenvoudig, maar schoon. Eenvoudig wil zeggen echt eenvoudig maar wel met airco en stroom – in de middag en avond. Een bedje onder de klamboe, geen wifi - Welcome to the Jungle - eenvoudige verlichting – veel licht heb je er niet van, koud water en doorspoelen moet met een emmertje dat je van tevoren met water moet vullen. Onze kamer biedt een heel mooi uitzicht over de Batang rivier. Bij de check-in, waar we welkom geheten worden met een glaasje verse ananassap, blijkt dat wij vandaag de enige gasten zijn in dit kleine paradijselijke stukje op aarde.

Na de check-in gaan we naar onze kamer om wat op te fissen. Als het ik mijn koffer wil openen, hebben we voor de 2e keer in korte tijd even een momentje…mijn koffer gaat niet open ondanks dat de code van het TSA-slot correct is ingegeven. Wat we ook proberen, het wil niet. En helaas kunnen we ook niet even googlen hoe we het slot dan wel open kunnen krijgen. Ik sta net bij de receptie om hulp te halen voor een wat meer drastische oplossing om de koffer open te krijgen wanneer ik Marco hoor roepen. Het is hem gelukt de koffer open te krijgen. Wat blijkt… op een of andere manier is 1 cijfertje gewijzigd. We weten hoe het kan of hoe het is gebeurd, feit blijft dat het is gebeurd. Voor nu is het belangrijk dat we de nieuwe code onthouden. Voor we gaan eten spring ik nog even kort onder de douche. Het wordt een korte en verfrissende douche. Het water uit de douche is toch wel erg fris, maar naderhand wel lekker. En ik voel met letter een stuk frisser, bijna letterlijk.

's Avonds eten we in de lodge. Het eten hebben we bij de check-in al doorgegeven en wordt vers voor ons bereid. Marco kipsaté met noedels en ik ayam goreng met sambal telur oftewel gebakken kip met zoete ketjap saus en sambal eitjes. Heerlijk. Van de prijzen sla je hier trouwens wel stijl achter over. Alleen voor het eten moeten we € 6.50 betalen…als dat maar goed gaat deze vakantie.

Intussen is het gestopt met zachtjes regenen, de temperatuur blijft onveranderd goed Na het eten zitten we nog even na te praten met Rudie met een lekker kopje thee. Er is wat live getokkel op de gitaar van de lodge eigenaar/beheerder met de nachtelijke geluiden van de jungle op de achtergrond. Krekels zijn op een of andere manier nooit echt stil. Alhoewel het voor lokale begrippen nog vroeg is – 2000 uur – zijn we toch wel enigszins moe. Op zich ook niet gek na een dag reizen met weinig slaap. We gaan terug naar de kamer en om tegen 2045 uur is het licht letterlijk uit.