Terug naar Jakarta

En begint onze laatste dag op het mooie Sumatra. We hebben slechts een heel klein deel van dit mooie eiland kunnen aanschouwen, maar het was zeer zeker een memorabel verblijf.

Allebei bij hebben we redelijk goed geslapen. Alhoewel we tot een uur of acht konden uitslapen waren we allebei al veel vroeger wakker. Zit dan toch een beetje in je systeem.
We blijven nog lekker even in bed luieren en verder wakker worden. Wanneer Marco zich even uitstrekt zie ik een rare rode ronde vlek onder zijn arm. Het enige wat ik kan bedenken dat het een bloedzuigervlek is, anders kan ik het niet verklaren. Straks toch maar even aan Rudie vragen om te checken. Zodra we zijn gedoucht en aangekleed pakken we de koffers verder in zetten die klaar voor vertrek. Marco is al klaar en terwijl ik nog bezig ben met van alles en nog wat roep hij mij om even naar buiten te kijken. In de bomen recht tegenover onze kamer zijn 3 kleine Makaken aan het spelen. Heel grappig. Even later horen we de medewerkers van het hotel de beestjes wegjagen. 

Dan is het tijd voor een ontbijt. De zon schijnt en het is meteen warm. Gisteren hebben we geluk gehad dat de zon niet echt door de bewolking kwam, want dan hadden we het in de jungle veel warmer gehad. En we kwamen gisteren terug bij het hotel alsof we net hadden gezwommen en al een beetje waren opgedroogd. Het is lekker rustig in het restaurant. De grote groepen zijn weg en er zitten nog maar een paar mensen. We bestellen het American Breakfast bestaande een glaasje vers ananassap, 3 stuks toast, roerei klontje boter, plakje komkommer en tomaat en een soort van appel/kaneeljam. Uiteraard met een kopje thee en koffie erbij. Na een rondje op de socials en nieuws gaan we terug naar de kamer. We hebben nog een uurtje voor we vertrekken.

Ik pak nog even mijn camera en maak wat foto's rondom de lodge. Wanneer ik Rudie vlak bij onze kamer met Marco zie praten loop ik naar hun beiden, want wellicht dat we dan ook iets eerder vertrekken. Marco had Rudie al gevraagd wat die rare plek was en het bleek inderdaad van een bloedzuiger te zijn. Er zat verder niks meer in en de vlek trekt vanzelf weg. Terwijl we nog even staan de keuvelen, komen er op het pad 3 mannen aanlopen. De voorste man herken ik meteen als de slangengids die we gisteren hebben gesproken. Hij begint te lachen als ik good morning Mr Snake Man roep. Meteen zegt een van de andere 2 mannen there is a snake over there….terwijl hij wijst naar het pad dat de jungle in leidt. Rudie kijkt vragend naar de Snake Man en meteen gaan de Indo mannen met elkaar in gesprek, het enige wat wij ervan kunnen volgen is dat de slang ergens in de struiken langs het pad ligt.

De mannen vervolgen hun weg en wij zet koers richting het pad naar de jungle waarover wij gisteren terug zijn gekomen. Bij een wat grotere struik begint Rudie wat langzamer te lopen. Dan moet hier die slang ergens liggen zegt hij. Daar is wel een hagedis. Ja die zag ik ook. Die ligt lekker op een blad in de zon op te warmen, maar geen slang. En dan ineens valt mijn oog op het lijf van de slang tegelijkertijd zegt Rudie daar ligt hij. Het is geen flauwe jongen gezien de dikte van zijn lijf dat hij goed gecamoufleerd over een tak heeft gedrapeerd. Marco vindt hem niet. Zowel Rudie als ik proberen de slang aan te wijzen. En dan ineens valt het kwartje. Marco had die slang blijkbaar allang gezien maar omdat Rudie en ik het over een hagedis hadden dacht hij oh dat is een hagedis en vervolgens zat hij in een verkeerde struik naar de slang te zoeken. Lang leve de spraakverwarring. De slang blijkt een Ular Bulan te zijn oftewel een Sumatra Pit Viper - Sumatraanse Kuiladder. Geen beestje die je graag in je broekspijpen wilt hebben hangen. Terwijl we naar de struik staan te kijken en wat foto's maken, trekt samen met 2 gidsen een groepje jungle ze lopen achter ons langs. Ze kijken ons wel aan, maar wat we hier nou staan te doen…het zal wel…en niets vermoedend lopen ze door onwetend wat ze zojuist gepasseerd zijn. Dan denk ik god weet wat wij gisteren allemaal niets vermoedend en onwetend gepasseerd zijn…..

Na dit intermezzo gaan we onze spullen halen. De koffers worden naar de auto gebracht en wij checken uit. We kletsen nog even wat met de Snake Man die intussen ook weer bij de receptie is aangekomen. Hij blijkt korte  docu over de hammerhead worm voor Netflix gemaakt te hebben (the horror of the hammerhead worm), dat laat hij mij nog snel even zien op zijn telefoon. Dan is het echt tijd om te gaan. Nog een keer de hangbrug over en dan kunnen we. Bij de parkeerplaats blijkt Dimas op een bankje tussen een stel oude mannen te zitten. Nog snel even handen schudden - Hi en Bye - als de koffers in de auto staan en door naar Medan. Een rit van ca 3 uur. Onze chauffeur - Anton - blijkt de buurman van Rudie te zijn en hij heeft familie in Den Haag wonen. Of wij de Laan van Meerdervoort kennen. Ja die ken ik wel. Heb ik ooit een blauwe maandag vlakbij in de buurt gewoond. De route gaat voornamelijk door een mooi groen landschap met hier en daar een dorp dan wel wat huisjes. Heel veel plantages voor de palmolie industrie. Ca 150 jaar geleden was dat allemaal nog jungle…lang vervlogen tijden.

De weg is goed begaanbaar toch zitten er zo nu en dan ineens echt hele slechte stukken tussen. De bruggen zijn heel goed te doen. Niet zo obscuur als toen we naar Tangkahan reden dan wel van Tangkahan naar Bukit Lawang. Het laatste stukje is snelweg en die weg is gewoon goed. Iets na 1300 uur stoppen we in Medan bij een lokaal restaurantje voor de lunch. We zijn de enige toeristen. Rudie legt snel het menu aan ons uit zodat we kunnen bestellen. Nasi goreng telur (gebakken rijst met ei) voor Marco en garnalen zoet/zuur met witte rijst voor mij. Vanaf hier is het niet ver meer naar het vliegveld. Iets voor 1400 uur zitten we weer in de auto - de lunch heeft ons heel goed smaakt - en 1415 uur staan we op het vliegveld. Rudie loopt met ons mee naar de check-in balie en dan door naar de security waar we afscheid nemen van elkaar. Wat een supergids was dat. Hebben we het echt heel erg mee getroffen.

De security check gaat vrij snel. Bij de scanner staat een bak voor het inleveren van de waterflesjes. We hebben 2 flesjes bij ons die moeten helaas de bak in. Na de security blijkt dat het gewoon mee had gemogen. Waarom zet men er dan een bak neer?? De rugzak van Marco moet nog even terug door de scanner nadat de laptop eruit is gehaald. Ook de 2e scan wordt goedgekeurd. En dan kunnen we wachten op onze vlucht naar Jakarta die vooralsnog vanaf gate 9 op tijd zal vertrekken.

Het boarden begint pas op het moment wanneer we eigenlijk zouden vertrekken - rond 1700 uur. Blijkt dat de kist vanuit Jakarta met vertraging was aangekomen. Maar toen het begon, ging het allemaal heel snel. Niet eerst businessclass en dan sky members etc. Nee gewoon iedereen dat vliegtuig in. We staan redelijk voor aan wanneer het boarding feest begint dus we staan vrij snel bij het vliegtuig waar we nog even moeten wachten voor we echt door kunnen. We hebben dezelfde stoelen als op de vlucht Jakarta - Medan. De pushback van het vliegtuig is vrij snel en met amper 20 min vertraging vertrekken we (terug) naar Jakarta. De vlucht verloopt goed. Zo nu en dan wat turbulentie maar verder geen gekke dingen. Aangezien Sumatra over de halfronden ligt verdeeld, steken we voor de 3e keer deze vakantie de evenaar over. Een feit wat tijdens de reis overigens geruisloos aan je voorbijgaat.

Wellicht hadden we wind mee, want wij landen gewoon op de geplande tijd op Jakarta. Het taxiën gaat snel alleen bij de gate moeten we een paar minuten wachten. Waarom is niet duidelijk, wellicht heeft er iets in de weg gestaan waardoor het vliegtuig niet kon docken. In ieder geval staan we een aantal minuten stil waarna het vliegtuig nog wat naar voren rijdt en als hij eenmaal stil staat, worden de motoren ook meteen uitgezet. En dan volgt het gebruikelijke ritueel de gang staat in no time vol met passagiers die hun handbagage pakken want ja je wilt natuurlijk zo snel mogelijk het vliegtuig uit. Net als Marco onze spullen wil pakken wringt zich een dame uit de rij achter ons toch nog aan Marco voorbij met haar rolkoffer dan wel probeert ze hem aan de kant te duwen. Ja dan heb je net de verkeerde. Ze valt zowat terug in de stoelen van de rij naast die van ons maar is toch volhardend in haar plan om vóór alles en iedereen het vliegtuig uit te komen. Hetgeen dan toch ook lukt. Zodra wij met onze spullen het vliegtuig uitlopen, loopt ze amper een paar meter voor ons, dus erg veel is ze er in eerste instantie niet mee opgeschoten. Ze zal toch wel haast hebben gehad.

De koffers komen dan ook redelijk snel op de bagageband terecht en dan kunnen we op zoek naar de ontmoetingsplek voor de transfer naar ons overnachtingshotel vlak bij het vliegveld. Eerst moeten we Alfa Express vinden. Scheelt niet veel meet Ali Epxress :-). En dan moeten we uitkijken naar een meneer in een geel piccolo-achtig jasje. Al met al zijn we vanaf touch down tot aan de ontmoetingsplek 30 minuten verder. Niet slecht dachten wij. Voor de zekerheid bellen we nog even met het hotel en men verzekerd ons dat hij er zo aankomt. Na ca 10-15 min wachten zien we dan eindelijk een meneer in een geel jasje aankomen. We blijken niet de enige gasten te zijn die een transfer naar het hotel nodig hebben. Er is o.a. een groep Australiërs aangekomen die ook naar het hotel gaan voor een eerste overnachting.

De wandeling naar de parkeerplaats duurt ca 5 minuten en dan begint het wachten. De groep is best groot en de Australiërs hebben allemaal een surfbord bij zich. Er wordt al een paar gevraagd of het allemaal wel in de bus past. Ja, ja, we hebben een grote bus.
Nu kun je discussiëren over wat groot, wat groter en iets groter is. In ieder geval kwam er na ca 30 min wachten geen touring car aangereden, want dat is voor ons een grote bus. En het blijkt dat het busje inderdaad te klein is om iedereen mee te nemen. 4 passagiers moeten met separaat vervoer naar het hotel. Het is nog redelijk druk in Jakarta, we hadden ook niet anders verwacht. Met zo'n 20 miljoen inwoners is de kans groot dat het wat drukker is dan we gewend zijn.

Amper 10-15 minuten later zijn we bij het hotel dat bijna letter achter de runway ligt. Ik ga alvast op zoek naar de receptie en Marco komt snel na mij met de koffers aangelopen. We gaan ieder in een rij staan van de 3 rijen die beschikbaar zijn, dan zien we wel wie het eerste is. De rij van Marco lijkt de winnende kaarten te hebben, maar men heeft toch wat meer werk nodig voor de check-in dan we dachten. Ik ben als eerste aan de beurt.
Met een minuut of 5 - 6 zijn ook wij ingecheckt en hebben we meteen voor morgenvroeg transfer terug naar het vliegveld geregeld. Om 0430 wake up call en 0530 vertrek naar het vliegveld.

30 seconden later staan we in de kamer. Dan is het nog snel even douchen en kleren voor morgenvroeg klaarleggen. Laat zullen we het niet meer maken. Terwijl we nog wat aan het rommelen zijn met onze spullen, is het op de gang een drukte van jewelste. Hele gesprekken worden er gevoerd. Het is een grote groep van mannen en vrouwen. Aangezien de heren en dames gescheiden kamers hebben, moet er op de gang gekletst worden.

Het boeit niet dat er nog andere mensen in het hotel aanwezig zijn. Marco is intussen gedoucht en dan kan ik nog snel even opfrissen, maar eerst gooit ik de hotelkamerdeur open en kijk dan in 3 paar redelijk opgeschrikte ogen. Can you please lower your voice people are trying to get some sleep. Thank you. Men snapt de boodschap en excuseert zich en een paar minuten later is het stil op de gang.  2230 uur gaat het licht uit, kunnen we nog een aantal uurtjes slapen.